The Trembling World - ตอนที่ 343

ITW:บทที่ 343 การต่อสู้ของสุนัข

“ฉันต้องการที่จะมอบลูกชายเล็กๆให้กับคุณ…” ยินฮี ถู ใบหน้าของเธอบนหน้าอกของ หลิวกํา

“ฟังดูดี…” หลิวกํา ต้องตะลึงด้วยคําพูดของเธอ เขารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เขาทําแต่มันทําให้เขารู้สึกดีจริงๆ

“มันทําให้ฉันรู้สึกแย่ ฉันแตกต่างจากคุณ ฉันไม่สามารถให้กําเนิดลูกได้” ยินฮี หดหู่

“ไม่เป็นไรเราสามารถรับคนอื่นมาเป็นลูกได้” หลิวกำ ปลอบใจเย็นๆ

“ไม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ มันไม่เหมือนกันเขาไม่ใช่ลูกของพี่กํา” ยินฮี ส่ายหัว

“มันไม่สําคัญหรอกตราบใดที่พวกเราอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเราจะมีลูกหรือไม่ก็ไม่สําคัญ” หลิวกํา ส่ายหัว เขาไม่ได้ตระหนักถึงความสําคัญของเธอจนกระทั่งวันที่เธอแยกออกจากเขา

“คุณชอบนาน่าไหม?” ยินฮี ถาม หลิวกํา

“ออ.. ใช่ผมชอบมันนะ มันค่อนข้างน่ารัก” หลิวกํา พยักหน้า

“แล้วคุณสามารถมีลูกกับเธอได้ เธอสามารถเลี้ยงดูเด็กๆได้ ฉันตัดสินใจว่าจะไม่อิจฉาคุณทั้งสองคน เพราะฉันไม่สามารถมีลูกน้อยของคุณได้” ยินฮี ตอบอย่างตรงไปตรงมา

“นาน่า?แม้ว่าผมจะชอบมันแต่ผมก็ไม่คิดว่า..เอิ่ม…ผมจะทํามันให้ท้องได้?” หลิวกํา จ้องมองสุนัขหุ่นยนต์ แล้วส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันไม่ได้หมายถึงมัน! ฉันหมายถึง ซูนีน่า..”

“อา..เลิกเล่นตลกเถอะผมเป็นแค่เพื่อนกับ ซูนีน่า ไม่มีความรักระหว่างเรา ผมแค่เป็นหนี้เธอเท่านั้น ผมใช้มิตรภาพของผมเพื่อตอบแทนเธอไม่ใช่ด้วยความรัก ความรักของผมมีเพียงคุณเท่านั้นไม่มีช่องว่างที่จะให้คนอื่นอีก” หลิวกํา ตอบอย่างช้าๆ

“พี่กํา ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีค่าพอ” ยินฮี ทําท่าหดหู่

“ไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกแบบนี้ คุณกลับมาหาผมและนี่คือพรของพระเจ้าที่มอบให้แก่ผม ผมคิดว่าคงจะอยู่คนเดียวตลอดไป เธอคงคิดว่าคงไม่มีใครมีความหมายในชีวิตของผม จนกระทั่งผมได้ถูกแยกออกจากคุณทําให้ผมเข้าใจความหมายชีวิตของผมอย่างแท้จริง มันมีเพียงคุณเท่านั้น ผมอยากอยู่กับคุณตลอดไปและไม่จําเป็นต้องแยกจากกัน” หลิวกํา ค่อยๆจูบแก้มของ ยินฮี

“ฉันได้ยินมาว่าพลาสมามีอายุเท่ากับจักรวาล ฉันได้เดินทางในจักรวาลมาหลายปีแล้ว ฉันลืมความทรงจําเกือบทั้งหมดของฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ําว่าฉันมาที่นี่ได้อย่างไร แล้วฉันจะค้นหาความหมายของชีวิตของฉันได้อย่างไร บางทีหลายล้านปีที่ผ่านมาในตอนจักรวาลเกิดฉันอาจได้รับมอบหมายให้มาพบคุณ คุณมีความหมายกับชีวิตของฉัน” ยินฮี จ้องมองเข้าไปในดวงตาของ หลิวกํา ในขณะที่เธอขยับเข้ามาจูบปากของเขา

“อะวู้ อะวู้!”

นาน่าเบื่อมากกับการเฝ้ามองเจ้าของของมัน การเป็นหมาหัวเน่ามันเป็นความรู้สึกแย่ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเจ้านายของมันไร้ความอายแถมยังมีความสัมพันธ์ทางเพศในที่สาธารณะอีกครั้ง

*****

เมื่อผ่านไปอีก 2 ชั่วโมงกิจกรรมทางเพศของ หลิวกํา ก็จบลง รู้สึกเหนื่อยล้าเพราะเขาเดินทางมาตลอดทั้งวัน เขาต้องการนอนพักผ่อนและเลือกที่จะอยู่ในเมืองในเวลากลางคืน ในเวลากลางคืนไม่เหมาะสมที่เขาจะออกตามล่าหมีกลายพันธุ์ระดับสูงตัวนั้น

สําหรับงานเฝ้ายามในตอนกลางคืน กลายเป็นหน้าที่ของนาน่า ส่วน ยินฮี และ หลิวกํา นั้นนอนอยู่ด้วยกัน แม้ว่าเธอไม่จําเป็นต้องนอนหลับก็ชอบความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมแขนของ หลิวกํา

****

เช้าวันรุ่งขึ้น หลิวกํา ตื่นขึ้นเพราะเสียงของสุนัขหลายตัว หน้าห้องของเขามีสุนัขใหญ่หลายตัวอยู่ หลิวกํา เดินออกไปพร้อมกับ ยินฮี และพวกเขาเห็นว่ามีรถจอดอยู่ไกลๆ

ด้านนอกมีผู้ชายยืนอยู่ข้างรถที่จอดอยู่ มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินออกมาในมือของเขาถือสายจูงที่ติดกับสุนัข พันธุ์ทิเบตันมาสทิฟฟ์ที่ดูน่ารังเกียจ จากลักษณะของมันเป็นสุนัขกลายพันธุ์โดยไวรัส สุนัขเหล่านี้ได้รับการฝึกฝนโดยความสามารถของทักษะ [Tamer] ของใครบางคน ความสามารถของ [Tamer]ต้องอยู่ในระดับสูง เนื่องจากพวกเขาสามารถควบคุมสุนัขกลายพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟฟ์ได้ถึง 2 ตัว

สุนัขกลายพันธ์ทั้ง 2 ตัวปล่อยเสียงคํารามต่ํามันทําท่าราวกับว่ามันพร้อมที่จะฉีกนาน่าออกเป็นชิ้นๆ นาน่ายังคงอยู่ในรูปลักษณ์ของโหมดป้องกัน มันยังไม่เคลื่อนไหวเนื่องจากยังไม่ได้รับคําสั่ง

“เจ้านายมันคือเขาเขาฆ่าพี่น้องของเราหลายคนแล้ววิ่งหนีไป!ผมเห็นเขาขี่รถมอเตอร์ไซค์กลับมาที่นี่ ผมไม่คิดว่าเราจะสามารถจับเขาได้ง่ายๆ”ผู้เล่นที่อยู่ใกล้ๆ ตะโกนในขณะนี้ไปที่ หลิวกํา

ตามเส้นทางใจกลางเมือง หลิวกํา ได้ฆ่าคนหลายคนในระหว่างที่พวกเขาซุ่มโจมตี หลิวกํา หลิวกํา ไม่มีเวลาไล่ตามพวกคนที่หนีรอด คนเหล่านั้นต้องการกลับมาแก้แค้นให้กับเพื่อนๆของพวกเขา

“แกโง่อย่างนั้นหรอ?เราแค่ต้องการเก็บค่าผ่านทางเท่านั้น แต่แกกล้าที่จะฆ่าพี่น้อง แกคิดว่าเราควรจะแก้ปัญหานี้อย่างไร?” ชายคนที่ถือสายจูงสุนัขกลายพันธุ์ตะโกนขึ้น

“คุณต้องการจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?” หลิวกำ มองไปที่เจ้าของหมา

“แกก็มีสุนัขด้วยใช่ไหม?เอาแบบนี้แล้วกัน ฉันไม่ต้องการที่จะรังแกแก เราสามารถจัดการเรื่องนี้ด้วยการต่อสู้ของสุนัข ถ้าสุนัขของแกพ่ายแพ้พวกเราจะตัดแขนและขาของแต่ หลังจากนั้นฉันจะดูแลผู้หญิงของแกเอง ฮ่า ฮ่า…”เจ้าของสุนัขพูด เมื่อเขาได้เห็น ยินฮี

ลูกน้องที่อยู่รอบตัวเริ่มหัวเราะออกมา

ผู้เล่นเหล่านี้เป็นกลุ่มชนชั้นนําการที่พวกเขามีสุนัขกลายพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟฟ์ถึง 2 ตัว เมื่อพิจารณาศัตรูของพวกเขาที่มีเพียงผู้เล่น 2 คนและสุนัขที่ดูไม่มีพิษสงใดๆทําให้พวกเขารู้สึกหยิ่งยโส

พวกเขาเดินเข้ามาใกล้กับ หลิวกํา และมองไปที่รอบๆหาบริเวณที่เหมาะสมในการต่อสู้กันระหว่างสุนัข ตามคําแนะนําการต่อสู้ของสุนัขเป็นวิธีที่จะตัดสินความพ่ายแพ้ของเจ้าของ เมื่อดูขนาดของสุนัขกลายพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์กับสุนัขเฝ้าสวนอย่างนาน่า? ก็สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่านาน่าไม่สมควรจัดเป็นคู่ต่อสู้

“คุณต้องการที่จะให้สุนัขต่อสู้กันอย่างนั้นหรอ?” หลิวกํา ได้ยินคําแนะนําของเจ้าของสุนัขเขาแทบจะไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะได้

“แกไม่กล้าอย่างนั้นหรอ ถ้าแกไม่ต้องการจะสู้ดังนั้นก็คุกเข่าลงซะ!แกฆ่าคนของฉัน แล้วมาเสพสุขกับนังผู้หญิงคนนี้ แกยังมีความกล้าอยู่บ้างไหม” เจ้าของหมาตอบโต้

“ก็ได้ เราสามารถให้สุนัขต่อสู้กันได้ แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าสุนัขของคุณแพ้?” หลิวกํา ถามขึ้นในขณะที่ ยินฮี เดินเข้าใกล้ หลิวกํา เมื่อเธออยู่ข้างกายเขา หลิวกํา รู้สึกสงบลง คนเหล่านี้หาเรื่องให้กับตัวเอง นั้นเขาควรที่จะสนุกกับการแสดงนี้สักหน่อย