The Trembling World - ตอนที่ 333

ITW:บทที่ 333 แข่งขันเพื่อความอยู่รอด

เนื่องจากอากาศชื้นทําให้เถาวัลย์ที่ล้อมรอบเปลือกไม่มีมอสโตขึ้นทั่วไป หลังจากใช้พลังในการเดินขึ้นภูเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปีนขึ้นต้นไม่ในตอนนี้

หลิวกํา นั่งลงพักผ่อนในขณะที่ ฮันกวงมิน และคนอื่นๆพยายามที่จะปีนต้นไม้ยักษ์ ไม่มีใครสามารถปีนขึ้นไปได้ การปีนต้นไม้นี้ต้องใช้วิธีแตกต่างจากการปีนต้นไม้ปกติเนื่องจากต้นไม้นี้สูง สําหรับนักปืนที่ไม่มีประสบการณ์จะเป็นเรื่องยากที่จะปีนขึ้นไป

แต่การปีนต้นไม้นี้เป็นสิ่งสําคัญมากสําหรับพวกเขาเพราะมันเป็นวิธีเดียวที่พวกเขาจะสามารถหาเส้นทางออกจากป่าแห่งนี้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยากแต่ หลิวกํา ก็คงต้องทําให้สําเร็จ

ในฐานะที่เป็นนักปีนเขาที่มีประสบการณ์ในอดีต หลิวกํา ไม่สามารถใช้เทคนิคเดียวกันกับการปีนเขาก่อนหน้านี้ การปีนหน้าผาต้องหาจุดที่แข็งแรง แต่กิ่งก้านและเถาวัลย์บนต้นไม้นี้ลื่น ร่างกายของเขาค่อนข้างหนักดังนั้นเขาอาจจะร่วงหล่นมาเวลาไหนก็ได้

ด้วยคุณสมบัติของร่างกายถึงแม้ หลิวกํา จะลื่นลงมาหลายเมตร แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หากเขาลื่นลงมาสูงกว่านี้นี้อาจก่อให้เกิดการเสียชีวิตเพราะต้นไม้นี้มีความสูงอย่างน้อย 100 เมตร

หลิวกํา เริ่มปีนต้นไม้ เมื่อเขาขึ้นไปถึงระยะ 20 เมตรเขาก็หายตัวไปจากสายตาของคนอื่น มีลิงไม่กี่ตัวตามกิ่งก้านของมันแต่ หลิวกํา รีบปืนผ่านไปอย่างรวดเร็วและหาจุดพัก

ในขณะที่ หลิวกํา นั่งลงเพื่อปรับลมหายใจของเขา ลิงกลายพันธุ์ปรากฏขึ้นด้านบนมันพยายามวิ่งมาหา หลิวกํา อย่างรวดเร็ว ทําให้กิ่งของต้นไม้แกว่งไปมา

หลิวกํา ยังสามารถขยับตัวไปมาเหมือนลิงในขณะที่เขาถูกกิ่งไม้เหวี่ยงไปมา กิ่งไม้บางส่วนก็ได้หักลงไป เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของลิงกลายพันธุ์เขาพยายามหลบมาด้วยการโผไปยังกิ่งไม้อื่นนั้นเขาวนไปรอบๆและ เตะไปที่ลิงกลายพันธุ์

เจ้าลิงกลายพันธุ์หงุดหงิดมากมันหายไปจากมุมมองของ หลิวกํา หลังจากนั้นไม่นาน หลิวกํา ก็รู้สึกว่ากิ่งไม้ที่เขายืนอยู่นั้นกําลังรับน้ําหนักของเขาไม่ไหวและได้ยินเสียงแตกร้าว

หลิวกํา รีบคว้าเถาวัลย์ใกล้ๆเพื่อรักษาเสถียรภาพของร่างกายก่อนที่กิ่งไม้นี้จะหักลงไปไม่อย่างนั้นเขาคงได้รับบาดเจ็บสาหัส

หลังจากที่ หลิวกํา คว้าเถาวัลย์เขาหาสถานที่เงียบสงบอีกครั้งเพื่อพัก ในขณะที่ปืน หลิวก ตระหนักถึงสิ่งสําคัญของสภาพแวดล้อม ต้นไม้ทุกต้นบนยอดเขานี้มีกิ่งที่ยาวและบาง ปกคลุมไปทั่วมันยากที่จะเห็นดวงอาทิตย์ก่อนที่เขาจะขึ้นถึงยอดต้นไม้

แสงแดดใน The Trembling World เป็นสิ่งที่มีค่าต้นไม้เหล่านี้ได้รับแสงแดดราวกับได้รับพรของดวงอาทิตย์ มีเฉพาะบริเวณนี้เท่านั้นที่มีแสงแดด ด้วยความแรงของแสงแดดไม่กี่ชั่วโมงต่อวันมันสามารถให้ป่าเจริญเติบโตได้ โดยเฉพาะต้นไม้ที่โตขึ้นสูงกว่าคนอื่นมันมีสิทธิ์ที่จะได้รับแสงแดดมากกว่าใคร แม้แต่พืชยังคงแข่งขันเพื่อความอยู่รอด หากพืชอื่นๆไม่ได้รับแสงแดดอย่างเพียงพอมันจะไม่สามารถที่จะเจริญเติบโตได้ เพียงแค่ลมแรงก็สามารถโค่นล้มมันได้

ในช่วงเวลาสั้นๆ หลิวกํา ขึ้นมาถึง 40 เมตร อย่างไรก็ตามตําแหน่งของเขายังคงไม่สูงพอที่เขาจะเห็นอะไรได้เขายังต้องปืนขึ้นไปบนยอดต้นไม้อย่างรวดเร็ว หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลิวกํา ใช้แรงทั้งหมดของเขาขึ้น มาถึงยอดต้นไม้ที่สูงกว่า 100 เมตร

ส่วนยอดของต้นไม้นี้เจริญเติบโตอย่างสมบูรณ์กิ่งก้านของมันหนาและแข็ง แม้ว่ากิ่งก้านจะหนาและแข็งแรงจนสามารถทนต่อน้ําหนักของ หลิวกํา ได้ แต่ก่อนเข้ามายังโลก The Trembling World หลิวกํา ไม่เคยมีประสบการณ์ในการปีนต้นไม้มาก่อน ต้นไม้นี้สูงกว่า 100 เมตรดังนั้นจึงทําให้เขากังวล

หลิวกํา ยืนอยู่ด้านบนสุดของต้นไม้ซึ่งเป็นจุดชมวิวที่ดีที่สุดตามธรรมชาติ หลิวกํา ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินกับธรรมชาติที่สวยงาม เขากําลังมองหาทางออกจากป่าวงกตแห่งนี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาต้องการมากที่สุดนั่นคือการได้พบกับยินฮีที่ศูนย์วิจัยทางชีวเคมี เมื่อเป็นอย่างนั้นเขาต้องปีนขึ้นไปยังต้นไม้และพาทีมออกจากพื้นที่นี้ให้ได้

ในขณะที่ หลิวกำ มองไปรอบๆหัวใจของเขาก็ดํามืด

การมองของเขาไม่ว่าจะเป็นทิศทางไหนเขาไม่สามารถมองเห็นจุดสิ้นสุดของป่าได้ แม้แต่ในทิศทางที่เขามาจากทะเลมันก็หายไปจากมุมมอง ที่นี่เป็นพื้นที่ที่ไม่มีสิ้นสุดของป่าแม้แต่ หลิวกํา ก็เริ่มสงสัยว่าเขาหลงทางหรือไม่

หลิวกํา ใช้ตําแหน่งดวงอาทิตย์เพื่อระบุตําแหน่งของตัวเองและเวลา เพื่อหาทิศทางในการเคลื่อนที่ต่อไป สรุปได้ว่าเขาต้องพยายามพาทุกคนไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้ หลิวกํา มองหาทางออกของฝ่ายอย่างรอบคอบเขาสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกประหลาดในบริเวณนั้น ตรงจุดนั้นเหมือนกับเส้นแบ่งดินแดน ต้นไม้อีกฟากหนึ่งสูงมาก ส่วนอีกฟากเตี้ยกว่าถึง 10 เมตร

เส้นแบ่งนั้นอาจเป็นแม่น้ําที่กว้างใหญ่ แม่น้ําอาจแยกพื้นที่ของป่าทําให้อัตราการเจริญเติบโตแตกต่างกัน ตอนนี้ หลิวกํา สามารถสังเกตสถานการณ์ในสิ่งที่เขาต้องการได้แล้วเขาต้องการที่จะพักผ่อนสัก 2-3 นาทีเพื่อฟื้นกําลังของเขา เมื่อพลังของเขาฟื้นคืนการลงจะง่ายกว่าการปีนขึ้นมา เนื่องจากธรรมชาติของการลื่นไถลลง นั้นง่ายกว่าการปีนขึ้นมาตราบใดที่เขาไม่เลือกเถาวัลย์ผิด เขาจะใช้เวลาไม่นานในการลงจากต้นไม้

“พี่ใหญ่หลิวสถานการณ์เป็นยังไง?คุณเห็นทางออกของป่านนี้หรือไม่” มีเสียงคนตะโกนอยู่บนพื้นดินในขณะที่พวกเขากําลังเห็นว่า หลิวกํา กําลังลงมา

“ผมเห็น แต่มันยังเป็นหนทางอีกไกล” หลิวกํา ไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับป่าที่ไม่มีวันสิ้นสุดถ้าเขาบอกกับพวกเขา ขวัญและกําลังใจของพวกเขาคงลดลงและไม่อยากเดินทางต่อ

แม้แต่ หลิวกํา เองยังรู้สึกสิ้นหวังเมื่อเห็นสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยต้นไม้ แม้ว่าเขาจะพบกับแม่น้ําแต่ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าแม่น้ําสายนี้จะพาออกไปจากป่าแห่งนี้

หลิวกํา ยังคงนึกถึงข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับแผนที่ที่เขาเห็น มีข้อมูลบ่งชี้ชัดเจนเกี่ยวกับพื้นที่ป่าทางภาคเหนือของเมืองนินจิงที่มีขนาดใหญ่แห่งนี้