The Trembling World - ตอนที่ 331

TTW :บทที่ 331 สัตว์กลายพัน

“คุณรู้ไหมว่าข้างหน้าเราเป็นยอดเขาที่สูงที่สุด?คุณอาจยังไม่สามารถเห็นได้ในขณะนี้ แต่จุดนั้นเป็นจุดที่ดีที่สุดที่เราจะมองหาจุดหมายของเรา เมื่อเราพบจุดหมายปลายทางแล้วเราสามารถเดินไปตามเส้นทางนั้นได้ง่าย แม้ว่ารอบด้านของเราจะล้อมรอบไปด้วยป่า แต่เมื่อเราไปจุดสูงสุดมันจะเห็นเส้นทางที่เราเดินไปตามลําธาร” หลิวกํา ชี้ให้เห็นทิศทางที่ปกคลุมไปด้วยผืนป่า

เมื่อได้ยิน หลิวกํา อธิบายอย่างละเอียด ฮันกวงมิน ก็รู้สึกสงบสติอารมณ์ได้ๆแม้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเห็นยอดเขาได้ แต่พิสูจน์ได้ว่า หลิวกํา ไม่ได้มีปัญหากับสภาวะจิตใจของเขา นั่นหมายความว่าเขาเพียงอยู่ในอารมณ์ไม่ดีและไม่มีใครมีประสบการณ์มากกว่า หลิวกํา ในการสํารวจป่าลึก เขาไม่ใช่คนประเภทที่หลงทาง

พื้นป่าปกคลุมไปด้วยดินโคลนและใบไม้ที่เน่าเปื่อยการเดินทางในสถานที่อย่างนี้ต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น สิ่งที่ต้องทําก็คือการก้าวเท้าให้ถูกต้อง หากพวกเขาเหยียบลงบนกิ่งก้านไม้มันคงไม่เกิดปัญหาสิ่งใดแต่บางทีมันอาจเป็นงูหรือสัตว์ประหลาดบางชนิด

หลังจากนั้น 2 ชั่วโมง หลิวกํา ยังคงนํากลุ่มของเขาผ่านป่าต่อไป เมื่อพวกเขามาถึงเชิงเขาเขาก็เริ่มพิจารณาคําถามว่าป่านี้มีขนาดใหญ่ขนาดไหน!

ถ้าไม่มีแผนที่ หลิวกํา สามารถยืนยันตําแหน่งของเขาได้อย่างไร โดยเฉพาะสัญลักษณ์และแผนที่ที่ ซูนีน่า ได้อธิบายไว้ก่อนหน้านี้มันจึงเป็นพื้นฐานสําหรับการตัดสินใจของเขาในการมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้

เวลาประมาณเที่ยงแสงแดดยังคงทะลุผ่านก้อนเมฆลงมา หากปราศจากก้อนเมฆหนาทึบแสงยังคงส่องลงมาได้อย่างดี น้ําบนผืนป่าเหมือดแห้งอุณหภูมิสูงขึ้นถึง 30 องศาเซลเซียส เนื่องจากอากาศเต็มไปด้วยความชื้นจึงทําให้พวกเขารู้สึกราวกับโดนนึ่งอยู่ในเตาอบ

กลุ่มของ หลิวกํา เคยอาศัยอยู่ในสภาพอากาศที่หนาวเย็นทางตอนใต้ดังนั้นความร้อนที่มากมายนี้สร้างความสงสัยในใจของเขาว่านี่มันเป็นฤดูหนาวจริงหรือไม่ พวกเขาเชื่อว่าอาจเป็นเพราะชั้นเมฆที่ปิดบังแสงแดด จึงทําให้โลกทั้งใบลดอุณหภูมิลงอย่างรวดเร็ว บริเวณที่มีแสงแดดคงเป็นพื้นที่เดียวที่ยังอบอุ่น เช่นเดียวกับป่าที่มีอุณหภูมิสูง

การออกแบบสภาพอากาศในเกมนี้น่าประหลาดใจยิ่งนัก ในขณะที่พวกเขาเดินเท้ากันต่อไปพวกเขายังคงใส่เสื้อผ้าหนาแม้ด้านในสุดของพวกเขาจะเต็มไปด้วยเหงื่อ

หลิวกํา อยู่ตรงเขากําลังมองไปที่ต้นไม้ที่มีกิ่งนะพอๆกับแขนของเขา เขาเดินตรงไปที่มันแล้วมีดก็ปรากฏอยู่ในมือของเขาเขาถือมันเข้าไปใกล้กับรากของไม้ จากนั้นเขาใช้ก้อนหินเป็นก้อนและใช้มีดเป็นสิ่ว ในที่สุดกิ่งก้านของมันก็ถูกตัดออกทําให้มันกลายเป็นหอกที่ดี

หลังจากนี้ออกมาจากห้องทดลองใต้น้ําแล้วพวกเขาเกือบจะสูญเสียทรัพยากรส่วนตัวทั้งหมด ดังนั้นพวกเขาจึงจําเป็นต้องสร้างอาวุธจากแหล่งทรัพยากรใกล้เคียง หลิวกํา เคยเห็นต้นไม้ชนิดนี้มาก่อนแม้ว่ามันจะค่อนข้างบางแต่มันก็ทนทานมาก เคยเห็นต้นไม้ชนิดนี้มาก่อนแม้ว่ามันจะค่อนข้างบางแต่มันก็ทนทานมากมันเป็นวัสดุที่ดีในการทําหอกหรือทวน

พวกเขาแต่ละคนยืมมีดพิเศษของ หลิวกํา และเริ่มทําเช่นเดียวกันเพื่อหาหอกให้กับตัวเอง เมื่อพวกเขามีอาวุธอยู่ในมือแล้วพวกเขาก็กลับมาเดินทางเข้าสู่ยอดเขาเหมือนเดิม

“เมื่อไหร่เราจะสามารถออกจากไปจากที่นี่ได้?”สมาชิกเริ่มหมดกําลังใจและเริ่มบ่นออกมาพวกเขาสูญเสียความอดทน ตาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“ผืนป่าทั้งหมดนี่ดูเหมือนจะเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่เราอาจจะถึงจุดหมายในไม่ช้านี้” หลิวกํา ตอบในขณะเดียวกันเขายังคงเดินต่อไปข้างหน้า

การติดอยู่ในป่าทําให้มุมมองของพวกเขาแคบและรู้สึกอึดอัด ในระหว่างการเดินทางมีสัตว์จํานวนมากมาย บางตัวยังคงปกติที่หนีออกมาจากกลุ่ม มีบางตัวที่กลายพันธุ์เปลี่ยนรูปร่าง พวกมันมีผิวเน่าเปื่อยคล้ายกับซากศพสัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้ซ่อนตัวเพื่อฉวยโอกาสในการจับเหยื่อ

สิ่งที่ดีเพียงอย่างเดียวคือสัตว์พวกนี้มีพลังเทียบเท่ากับซอมบี้ปกติเท่านั้น ดังนั้นพวกมันจึงไม่ได้เป็นภัยคุกคาม

การดํารงอยู่ของพวกสัตว์ที่อ่อนแอและสัตว์กลายพันธ์พวกนี้ ไม่ใช่ภัยคุกคามแต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แข็งแกร่งมากกว่านั้น ในขณะนี้พวกเขากระชับชุดภายในและชุดป้องกันอย่างหนาแน่น ภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขาไม่ใช่สัตว์กลายพันธ์ ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นเพียงสิ่งเล็กๆ ที่สามารถพบได้ทั่วไป

ตัวอย่างเช่นสัตว์กลายพันธุ์ประเภทยุง

ยุงเหล่านี้มีประสบการณ์ในการกลายพันธุ์และการกลายพันธุ์ของมันเป็นสิ่งที่น่ากลัวยิ่งขึ้น การกลายพันธุ์ของพวกมันมีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่เกิดขึ้น พวกมันเลวยิ่งกว่าเครื่องบินระเบิดพลีชีพ และจู่โจมกับเป้าหมายด้านหน้าถึงแม้ว่าจะโดนจับระหว่างทาง และโดนฝ่ามือตบบดขยี้เพื่อฆ่ายุงเหล่านั้น

แต่หลังจากที่ยุงกัดจะเกิดรอยแดงขึ้น มันจะคันเกินกว่าที่จะเปรียบเทียบได้ ถ้าพวกเขาเกาจนกว่าจะเลือดออกก็ไม่หายคัน สิ่งที่พวกเขาทําได้ก็คือตัดชิ้นเนื้อตรงพื้นที่ที่โดนกัดออก หากโชคดีหลังจากอาการกัดจะไม่แสดงอาการใดๆของการติดเชื้อ ในนาฬิกาข้อมืออาจแสดงสถานะการติดเชื้อเป็นเรื่องปกติ แต่สุขภาพของพวกเขาจะค่อยๆลดลง

นอกจากนี้พวกเขายังต้องระมัดระวังในการเดินผ่านพื้นที่นิ่ม พวกเขาต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษมันอาจเป็นรากไม้ที่พวกเขาเหยียบหรือแม้กระทั่งเป็นงูกลายพันธุ์ ที่หลบซ่อนตัวอยู่ หากพวกเขาโดนกัดแม้ว่ามันจะไม่ใช่ไวรัสแต่มันก็ยังคงเป็นพิษ

อันตรายภายในป่ายังมีอันตรายแฝงตัวอยู่ทุกแห่ง

“ชู่” หลิวกํา ส่งสัญญาณ เขาได้ยินบางอย่างดังนั้นเขาจึงรีบเตือนกลุ่มของเขา

สมาชิกทุกคนกลั้นหายใจ หลังจากนั้นพื้นที่ก็เงียบสงบ หลิวกํา ได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหวบนพื้นดินราวกับว่ามีบางอย่างใต้ดินกําลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาอย่างพวกเขา คนปกติไม่สามารถตรวจจับความถี่นี้ได้แต่ หลิวกำ อยู่ในระดับ 9 แล้วเขารู้สึกว่ามีอันตรายเกิดขึ้น

จากเสียงชี้ให้เห็นว่าระยะทางอยู่ใกล้มาก หลิวกํา สั่งให้ทุกคนเงียบนั่นคือตอนที่ทุกคนสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ มีงูพิษกลายพันธุ์ออกมาจากพื้นดินที่นิ่ม มันปรากฏขึ้นด้านหน้ากลุ่มของ เชาเหมิง มันมีความยาวประ มาณ 2 เมตรและลําตัวหนาเท่ากับแขนของ หลิวกํา

หลิวกํา เตรียมพร้อมสําหรับการซุ่มโจมตีเขาโยนหอกในมือดึงร่างของหนูไว้กับพื้นอย่างรวดเร็ว หัวสามเหลี่ยมของงอยู่ห่างจาก เชาเหมิง เพียง 30 เซนติเมตรเท่านั้นมันพยายามพุ่งมายังใบหน้าของ เชาเหมิง ซึ่งมันเกือบจะโดนหน้าของ เชาเหมิง แล้ว