The Trembling World - ตอนที่ 330

TTW : บทที่ 330 ป่า

หลิวกํา มองไปบนท้องฟ้าเขาเห็นแสงแดดผ่านร่องเมฆลงมา หลิวกํา รู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาเห็น

“คงไม่ใช่รูหนอนที่อยู่ในอวกาศใช่ไหม?ถ้ามีเครื่องบินบางทีเราอาจจะลองดูว่ามันสามารถพาเรากลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้ไหม” ฮันกวงมิน พูดอย่างเศร้า

พวกเขาถูกกักขังอยู่ใน The Trembling Worldมาเป็นเวลานาน ส่งผลให้ผู้เล่นจินตนาการอยากย้อนกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงยิ่งพวกเขาอยู่นานเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกไม่สามารถกลับไปหาคนที่พวกเขารักได้ เช่นสมาชิกครอบครัวและเพื่อนๆของเขา

“มันเป็นเพียงแค่ร่องเมฆทําไมคุณต้องคิดอย่างนั้น” หลิวกํา ปิดกั้นจินตนาการของ ฮันกวงมิน หลิวกํา ในตอนนี้ไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดเล่น

ยินฮี ไม่ได้กลับขึ้นฝั่งมาเป็นเวลา 3 วัน เธอควรที่จะถึงฝั่งก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา เนื่องจากเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ มีความเป็นไปได้เพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น 1 คือเธอน่าจะถึงฝั่งก่อนเขาและออกเดินทางไปยังศูนย์วิจัยทางชีวเคมี

เหว่ยเหลียง และนักวิทยาศาสตร์อีก 2 คนไม่สามารถติดต่อ ซูนีน่า ได้ มันคือการโจมตีของยานแม่อย่างกะทันหันทําให้ทุกคนพลัดพรากจากกัน ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปก็ไม่มีใครสามารถยืนยันได้อย่างแน่นอน

ยานแม่สมควรที่จะถูกทําลาย!

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ หลิวกํา ถูกล่าโดยยานแม่ หลิวกำ กําหมัดของเขาขณะที่มองไปบนฟ้าหากมีวันหนึ่งที่เขาสามารถบินขึ้นไปในอวกาศได้เขาจะทําลายมันซะ

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทําได้ในปัจจุบัน ด้วยความสามารถในปัจจุบันของเขาสิ่งที่เขาสมควรทําที่สุดใน ตอนนี้คือออกมาจากพื้นที่นี้แล้วรวมกลุ่มกับ ยินฮี

“หลังจากที่ผมได้ยินมาจากพวกเขา พวกเขาบอกว่าพวกเรารู้จักกัน? คุณช่วยชีวิตผมไว้ใช่ไหม?”คําถามนี้เป็นเสียงจาก เจียงจินหยวน ที่เดินเข้ามา

ความทรงจําของ เจียงจินหยวน มีช่องว่างเขาจําได้เพียงว่าเขาอาสาเข้าร่วมการเดินทางเข้ามายังเกมนี้ แต่ในตอนนี้แม้กระทั่งร่างกายนาฬิกาและของใช้ส่วนตัวของเขาก็หายไปหมดมันรู้สึกแปลกมากสําหรับเขา

“เมื่อผมมีเวลาผมจะอธิบายให้ฟัง แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม” หลิวกํา ยังไม่สนใจที่จะพูดตอนนี้

“ok” เจียงจินหยวนยอมรับอย่างง่ายดายในช่วง 3 วันที่ผ่านมาเขาได้เรียนรู้บางสิ่ง ชายคนที่อยู่เบื้องหน้าเขาตอนนี้คือหัวหน้ากลุ่ม นอกจากนี้ทุกคนยังปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ แต่เจียงจินหยวนยังคงรู้สึกไม่สบายใจกับการฟื้นขึ้นมาแบบนี้

****

ลึกลงไปในพื้นป่า ต้นไม้กินพื้นที่จนถึงหน้าผาที่สูงชันมีน้ําตกอยู่เหนือพวกเขา แยกออกเป็นเส้นทางที่คดเคี้ยวหลายเส้นทางแตกต่างกันมีลําธารอยู่ข้างหน้าซึ่งกําลังทิ้งน้ําลงสู่ทะเล

หากเดินทางข้ามเทือกเขาและทางบกมีเพียงอย่างเดียวนั่นคือการปีนเขา แม้ว่าเขาค่อนข้างสูงชันแต่มันไม่ใช่ปัญหาสําหรับ หลิวกํา เขาสามารถทํามันได้อย่างง่ายดายหลังจากปีนขึ้นไปถึงยอดผา หลิวกํา ก็ดึงเถาต้นไม้แล้วเริ่มพันกันเป็นเถาวัลย์เพื่อส่งลงมาให้คนที่ไม่สามารถปีนขึ้นไปได้

pda หายไป หรืออย่างน้อยมันก็ไม่ได้อยู่ในความดูแลของ หลิวกํา ไม่ว่าจะหายไปหรือมันจะไปอยู่กับ ซูนีน่า หลิวกํา ก็พยายามนึกถึงแผนที่ที่เขาเคยเห็นใน pda ก่อนหน้านี้ แม้ว่าเขาจะจําแผนที่ส่วนใหญ่ไม่ได้แต่เขายังพอคาดเดาตําแหน่งพอประมาณ เขาต้องเดินทางข้ามป่านี้ไปก่อน

โดยไม่หยุดพักทั้งกลุ่มปีนหน้าผาและเริ่มทยอยเดินเข้าไปในป่า

สําหรับผู้ที่ไม่เคยเข้าป่าจะรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาเดินอยู่ในเขาวงกตที่เต็มไปด้วยป่า มันง่ายที่พวกเขาจะพลัดหลงกัน หลังจากที่ปีนขึ้นไปบนหน้าผาเพราะเขาคิดว่าพวกเขาจะต้องผ่านป่าในระยะเวลาสั้นๆแต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าหลังจากเดินมาครึ่งชั่วโมงแล้วพวกเขาก็ยังไม่สามารถเดินผ่านป่าได้ป่าไม่มีที่สิ้นสุด!

หลังจากเดินไปอีกครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ยังคงอยู่ในป่า

หลิวกํา ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก เขาไม่พูดอะไรมากมายตั้งแต่บทสนทนาล่าสุดของเขาคือตอนที่เขาคุยกับเจียงจินหยวน หลิวกํา ยังคงเป็นผู้นํากลุ่มนี้อยู่แต่ขวัญและกําลังใจของกลุ่มกําลังอยู่ในระดับต่ํา แต่ไม่มีใครพูดขึ้นมาพวกเขาเหมือนหุ่นยนต์เพียงแต่เดินเงียบๆตามหลัง หลิวกํา เมื่อ หลิวกํา วิ่งพวกเขาวิ่งเมื่อ หลิวกํา กระโดดพวกเขากระโดด

ร่างกายใหม่ของเจียงจินหยวนมีความสามารถมาก ในโลกแห่งความเป็นจริงอดีตเจ้าของร่างเดิมเป็นคนที่แข็งแรงแม้ว่าความทรงจําของเจ้าของร่างเดิมจะถูกล้างออกไปแต่ร่างกายของเขายังคงรักษาสภาพไว้ตั้งแต่ก่อน ตั้งแต่เขามาอยู่ระดับ 5 เจียงจินหยวนไม่มีปัญหาในการติดตามกลุ่ม

เหว่ยเหลียง และนักวิทยาศาสตร์อีก 2 คนแสดงให้เห็นถึงความสามารถที่น่ากลัว พวกเขาแต่ละคนมีนาฬิกา ข้อมูลซึ่งหมายความว่าพวกเขาไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์แต่ดั้งเดิม ซูนีน่า นําผู้เล่นเหล่านี้มาเป็นร่างกายตัวอย่าง ก่อนที่ ซูนีน่า จะล้างสมองพวกเขาพวกเขาคงมีความสามารถมา ไม่มีใครล้าหลังพวกเขากําลังเคลื่อนที่ไปด้านหน้าด้วยค่อนข้างรวดเร็ว

“พี่ใหญ่หลิวเราจะออกจากพื้นที่นี่ได้ยังไง?”ฮันกวงมิน ถาม ในขณะที่เขาตามหลัง หลิวกํา

บางคนเริ่มรู้สึกกังวลเกี่ยวกับสถานะสุขภาพของ หลิวกํา หลังจากที่ หลิวกำ เพิ่งตื่นจากอาการโคม่าถึง 3 วันเต็มพวกเขาสงสัยว่าพวกเขาจะมีแผนอย่างไร หลังจากที่แยกจากรองหัวหน้าพวกเขาอยากรู้ว่าจุดหมาย ปลายทางของพวกเขาคือที่ไหน ดูเหมือนพวกเขากําลังเดินวนอยู่ภายในป่าดังนั้นพวกเขาจึงขอให้ ฮันกวงมิน เป็นตัวแทนของพวกเขาในการถาม หลิวกํา

พวกเขาติดอยู่ในป่าเมื่อมันมืดมันจะมีอันตราย หากพวกเขาอยู่ทะเลเขาสามารถจับกุ้งหอยปูปลาหรืออาหารทะเลอื่นเป็นอาหารได้นอกจากนี้ยังมีแรงเพื่อจัดสรรหาน้ําจืด โขดหินจะเป็นที่ตั้งแคมป์ชั่วคราวได้ดี อย่างไรก็ตามสภาพแวดล้อมมันแตกต่างกับป่า พวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ธรรมชาติปกคลุมทําให้เกิดบรรยากาศ น่าขนลุก มีเสียงต่างๆที่ลึกลับอาศัยอยู่ในป่า

“มันง่ายมาก นายดูสิจําได้ไหมตอนที่เราขึ้นมาบนหน้าผาผ่านกระแสน้ําไหลที่ลงไปยังทะเล จากนั้นถ้าเราเดินไปยังต้นน้ํา เราก็จะไปถึงแหล่งที่เรากําลังจะไป ตราบใดที่เราไปยังทิศทางของลําธารนี้เราจะถึงจุดหมาย” หลิวกํา ต่ออื่นกวงมินเห็นได้ชัดว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทํามีจุดประสงค์

“แล้วพวกเราจะหากระแสน้ําได้ยังไง?ที่นี่มีเพียงแต่ต้นไม้ยังไม่เห็นร่องรอยของลําธารเลย…” ฮันกวงมิน ยังคงถาม