The Trembling World - ตอนที่ 274

TTW:บทที่ 274 ตื่นขึ้น
ความคิดก่อนหน้านี้ผู้นำที่สวมเสื้อกันฝนสีดำต้องการที่จะตามหลิวกำไปอย่างเงียบๆและใช้อาวุธหนักพวกนี้เพื่อเข้ายึดค่ายของ หลิวกำ  อย่างน้อยนั่นก็คือความคิดก่อนหน้าที่เขาจะเจอกับความสามารถของ หลิวกำ อย่างแท้จริง ในตอนนี้ชายสวมเสื้อกันฝนสีดำต้องเสี่ยงต่อการเผชิญหน้ากับ หลิวกำ เพราะการประเมินสถานการณ์ผิดพลาด
“ผมจะให้โอกาสสุดท้ายแก่คุณ ออกไปจากสถานที่นี้เดี๋ยวนี้!ถ้าคุณยังไม่หายจากสายตาของผมหลังจากผมนับสิบแล้วนั่นหมายความว่าคุณไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่”  หลิวกำ ตอบอย่างเย็นชา
แม้ไม่รู้ว่านักรบทั้ง 3 คนนั้นตายจริงหรือแค่หมดสติไป  อย่างไรก็ตาม หลิวกำ ตั้งใจแน่วแน่ที่จะยึดครองพวกเขาไม่แน่ใจว่าสามารถนำพวกนี้กลับไปที่เรือนจำได้หรือไม่สิ่งที่เขารู้ก็คือ ยินฮี เสียงชีวิตเพื่อโอกาสนี้นี่เป็นมรดกชิ้นสุดท้ายที่เธอเหลือไว้ให้ ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมให้ใครเอามันไปได้
“คุณปฏิเสธและเมินเฉยต่อความเมตตาของเรา!ได้งั้นเราจะเห็นดีกัน!เตรียมใช้เครื่องยิงจรวด  ความเสียหายจากอาวุธเหล่านี้ย่อมร้ายแรง ถ้าคุณต้องการที่จะจบลงแบบนี้ก็แล้วแต่คุณ” ชายใส่เสื้อกันฝนตะโกนกลับ เขาเป็นผู้นำที่ซ่อนตัวอยู่หลังผู้เล่นคนอื่นๆในขณะที่ตะโกนใส่ หลิวกำ
“ คุณต้องการที่จะล้มผมลง?คุณคิดว่าคุณมีคุณสมบัติงั้นหรอ?”
ในพริบตาหลิวกำก็หายไปจากตำแหน่งเดิมและปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าผู้เล่น 2 คนที่อยู่หน้าผู้นำของพวกเขา  หลิวกำคว้าไปที่คอ ของผู้นำและรีบวิ่งขึ้นไปบนกำแพง
การที่ผู้เล่นระดับ 9 เข้าหาผู้เล่นระดับ 6 เกิดความแตกต่างในความแข็งแกร่งและความเร็วอย่างชัดเจนสิ่งที่ หลิวกำ พูดนั้นถูกต้องแม้ผู้นำต้องการที่จะเสียสละตนเองเพื่อล้ม หลิวกำ  แต่เขายังคงไม่มีคุณสมบัติที่จะทำแบบนั้นได้ถ้าหากมีการใช้จรวดผู้นำเองก็ต้องตายแต่ หลิวกำ จะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ
การที่ขึ้นจากระดับ 7 เป็นระดับ 9 นั้นทำให้เกราะหมอก ของ หลิวกำ เพิ่มเป็น 10 เท่า ถึงแม้ว่าจะมีอาวุธปืนจำนวนมากที่มุ่งโจมตีมาที่ หลิวกำ แต่พวกเขาก็สามารถทำลายเกราะหมอก ได้เพียง 10 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น  เครื่องยิงจรวดสามารถลดความทนทานของเกราะหมอกเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์
ด้วยเกราะหมอกของ หลิวกำ นั้นมีการป้องกันที่ดีแต่ความสามารถในการโจมตีของเขายังคงต่ำกว่านักรบชุดเกราะ ตอนนี้ความแตกต่างก็คือ หลิวกำ จะไม่ตายทันทีเมื่อโดนยิงด้วยเลเซอร์ เกราะหมอกของเขาสามารถต้านทานการระเบิดได้นานพอที่จะให้หลิวกำหนี
“พี่ใหญ่….เดี๋ยวก่อน….คุยกันก่อน…ข้างหลัง!ข้างหลังคุณ!”ผู้นำของสตูร้องขึ้นเมื่อเขาเห็นบางอย่างที่น่ากลัวมากด้านหลังของ หลิวกำ
“ พี่ใหญ่หลิว!ระวัง!พวกเขาตื่นแล้ว!” จางเฉียงหลี่ ร้องตะโกน
หลิวกำ หันไปมองเห็น 1 ใน 3 นักรบได้ตื่นขึ้นและลุกขึ้นนั่งจากนั้นเขามองไปรอบๆแล้วลุกขึ้นยืนฝนตกกระทบเกราะที่เป็นเงาของเขามันเหมือนสัญญาณแห่งความตาย
นักรบมีพลังอำนาจมากและมันเป็นสัญลักษณ์ของความตาย เพียงแค่มองไปที่นักรบมันก็เพียงพอแล้วผู้เล่นที่แข็งแกร่งได้ หลังจากโดนโจมตีด้วย พลังไฟฟ้าล้านโวลต์ นักรบเพียงแค่สลบและตอนนี้พวกเขาก็ตื่นขึ้น
นักรบมองไปรอบๆและตรวจจับภัยคุกคามได้ทันที จากนั้นยกแขนขึ้นล็อคเป้าหมายยิงเลเซอร์ผ่านสมองของพวกมือปืนและหลายคนที่มีเครื่องยิงจรวดทำให้พวกเขาไม่มีเวลาที่จะกรีดร้อง และร่วงหล่นลงมาราวกับแมลงวัน
จากนั้นมืออีกข้างหนึ่งมุ่งเป้าไปยังชายสวมเสื้อกันฝน
“โยนอาวุธทิ้ง!แล้วคุกเข่า” นักรบเข้ามาใกล้แม้ว่าจะเป็นการตะโกนเสียงแหลมแต่มีความหมายชัดเจนทุกคนคุกเข่าลงตามคำสั่ง
หลิวกำ ขมวดคิ้วเขามองไปที่นักรบที่แปลกประหลาดนี้ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยได้ยินว่าพวกนักรบสื่อสารด้วยภาษาเดียวกันจากสิ่งที่เคยบอกก่อนหน้านี้นักรบพวกนี้ไม่จำเป็นต้องเข้าใจภาษาของสายพันธ์ที่อยู่ด้านล่างของพวกเขาเช่นเดียวกับมนุษย์ที่ไม่จำเป็นต้องรู้ว่ามดพูดกันอย่างไร
แต่นักรบคนนี้กลับพูดภาษาเดียวกัน
หลิวกำปล่อยตัว ผู้นำที่สวมเสื้อกันฝนตอนนี้เป้าหมายของเขาไม่ใช่กลุ่มคนพวกนี้แต่เป็นนักรบสวมชุดเกราะตั้งแต่ ยินฮี ตายเพราะพวกมัน
“พี่ชาย!อย่าต่อสู้กันเองอีกเลย!ผมจะติดตามคุณนับตั้งแต่บัดนี้!”คนที่อ้างตัวว่าเป็นผู้นำหลังจากได้รับการปล่อยจาก หลิวกำ เขาพยายามร่วมมือกับ หลิวกำ เพียงเพราะ หลิวกำ เป็นผู้เล่นที่แข็งแกร่งที่สามารถต่อต้านนักรบสวมเกราะเหล่านี้ได้
หลิวกำ มองกลับไปที่ชายสวมเสื้อกันฝน  เขามีความเกลียดชังที่ไม่สามารถอธิบายได้กับนักรบสวมเกราะปัญหาที่เขาต้องเจอก็คือการที่จะสามารถสร้างความเสียหายให้กับพวกมันแม้กระทั่งตอนที่นักรบกำลังสลบ หลิวกำ ก็ไม่สามารถทำร้ายพวกมันได้ ดังนั้นตอนนี้เขาควรจะทำอย่างไร
เพื่อแก้แค้นให้กับ ยินฮี สิ่งเดียวที่เขาสามารถทำได้ก็คือใช้กลุ่มคนพวกนี้เป็นเหยื่อให้กับนักรบสวมเกราะเพื่อให้เขาหนีรอดไปได้จากนั้นรอจนถึงเขาระดับ 10 หรือสูงกว่าเพื่อกลับมากำจัดรังของพวกมันอีกครั้งนั่นเป็นวิธีที่เหมาะสมในการล้างแค้นให้กับ ยินฮี
ถ้าเขามีเพียงอารมณ์โกรธและวิ่งเข้าไปหาศัตรูเขามีแต่ความตายเท่านั้นที่จะรออยู่  ไม่เพียงแต่เขาไม่สามารถแก้แค้นให้กับ ยินฮี เขาจะเสียชีวิตโดยไม่มีความหมาย ด้วยความเจ็บปวดในจิตใจของเขาเขาไม่สามารถทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นได้
“ปิดกั้นเขา!” ผู้นำตะโกนใส่คนของเขาในขณะที่ให้หยิบอาวุธขึ้นมาจากพื้น
ผู้เล่นไม่ได้ฉลาดนักพวกเขาพยายามยิงไปที่นักรบสวมเกราะแต่กระสุนไม่สามารถทะลุเกราะป้องกันมีเพียงทำให้เกิดประกายไฟเพียงอย่างเดียว และด้วยการตอบโต้ด้วยการยิงเลเซอร์เพียงครั้งเดียวจำนวนผู้เล่นก็ลดลง
“พี่ชายกำ เราจำเป็นต้องฆ่าพวกเขาทั้งหมดไหม?”นักรบสวมเกราะพูดอย่างแปลกประหลาดและถาม หลิวกำ
“ คุณ…..”  หลิวกำ รู้สึกตกตะลึง
ในโลกนี้มีเพียงคนเดียวที่เรียกเขาพี่ชายกำ มันเป็นเพียงเรื่องตลกที่เขาเคยบอกกับ ยินฮี  เพื่อไม่ให้เธอเรียกเขาว่าเจ้านายตลอดเวลาดังนั้นเขาจึงให้เธอเรียกเขาว่าพี่ชายกำ
“ฉันไม่ใช่พวกเขา…ฉันคือ ยินฮี..”นักรบหุ้มเกราะส่งเสียงออกมา..
————————————————-