The Trembling World - ตอนที่ 273

TTW:บทที่ 273 จุดโทษ
เกราะถูกล้างด้วยฝนมันยังคงใหม่เอี่ยมงามตามธรรมชาติไม่มีร่องรอยของความเสียหายใดๆบนเกราะ  สิ่งของชนิดใดกันที่สามารถสร้างชุดเกราะแบบนี้ได้
ชุดเกราะโลหะผสมนี้ครอบคลุมทุกส่วนของร่างกายแม้แต่ข้อต่อด้วยเกาะป้องกันเต็มรูปแบบนี้นักรบพวกนี้ไม่มีจุดอ่อน
หลิวกำ ดึงมีสั้นออกมาจากนาฬิกาและพยายามแทงไปที่ข้อต่อนอกจากนี้เขาพยายามทุบไปบนเกาะและชิ้นส่วนต่างๆเพื่อระบายความโกรธของเขา ทั้งหมดนี้ไม่เกิดความเสียหาย บนเกราะแม้แต่นิดเดียว
ด้วยพลังสายฟ้าที่ถูกใช้ออกไปทำให้ฝนฟ้าคะนองเริ่มคลายตัวออกไปลมกรรโชกแรงค่อยๆจางลงท้องฟ้ายามค่ำคืนสว่างเพราะเมฆกระจายตัว
“ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง ถ้าเรายังคงโต้เถียงกันอยู่ต่อไปคุณจะไม่ได้รับมันแม้แต่คนเดียว”  ซุหยานประกาศอย่างข่มขู่ ขณะที่ ซุหยาน พูดปฏิกิริยาของเขาเริ่มเปลี่ยนแปลง
จางเฉียงหลี่ รับรู้โดยสัญชาตญาณในขณะที่เขาเห็นทัศนคติของ ซูหยาน เริ่มเปลี่ยนไป ภายใต้ ฝนจางๆผู้คนประมาณ 1 โหลสวมเสื้อกันฝนสีดำก็ปรากฏ  คนกลุ่มนี้ข้ามกำแพงอย่างรวดเร็วและบนไหล่ของเขามีปืนไรเฟิลอยู่ หลังจากที่พวกเขาลงจากกำแพงเขาเล็งปืนไปที่ หลิวกำ และเร็วทันที
“นายกล้าที่จะซุ่มโจมตีพวกเรา?”  จางเฉียงหลี่ กล่าวกับ ซูหยาน อย่างตกใจ
“ทั้งสองคนมีความแข็งแกร่งจริงความจริงแล้วผมพยายามที่จะโน้มน้าวให้ผู้นำของผมรับคุณเข้ากลุ่มถ้าคุณสามารถละทิ้งความปรารถนาของคุณในนักรบ 3 คนนี้และเข้าร่วมกลุ่มกับเรา แต่ถ้าคุณปฏิเสธข้อเสนอเราต้องขอโทษด้วยที่ต้องทำแบบนี้”ซูหยาน ตะโกนในขณะที่เขาถอยกลับไปยังผู้นำที่สวมเสื้อกันฝนสีดำ
“คุณคิดว่าภัยคุกคามหลอกๆของคุณมีความหมายกับผมนั่นหรอ?” หลิวกำ ลุกขึ้นยืนและมองไปที่กลุ่มคนของ ซูหยาน  น้ำฝนไหลซึมผ่านเสื้อผ้าของ หลิวกำ อย่างทั่วถึงมันยังไม่เพียงพอทำให้ความกลัวของเขาบรรเทาลงความทุกข์ทรมานที่สูญเสีย ยินฮี มันเป็นหายนะสำหรับเขา มันทำให้เขา รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับเมื่อปีก่อนในขณะนี้เขารู้สึกสูญเสียอีกครั้งซึ่งครั้งนี้เลวร้ายมากกว่าครั้งก่อน การที่ได้รับบางสิ่งบางอย่างแล้วสูญเสียมันไปมันเป็นความรู้สึกที่เลวร้ายยิ่งกว่าคนพวกนี้ข่มขู่
หลิวกำ ไม่สามารถทำลายนักรบพวกนี้ได้เขาสามารถระบายความโกรธของเขากับกลุ่มผู้เล่นที่โง่เขลานี้ได้
“เพื่อน  นายอย่าคิดว่านายระดับสูงกว่าผมมากนัก ผมแนะนำให้คุณลองคิดใหม่เกี่ยวกับการกระทำของคุณ ผมมีคนพร้อมปืนไรเฟิลและบนกำแพงยังเป็นพวกมือปืน และยังมีจรวดอีกด้วย มันอาจไม่สามารถทำร้ายคุณได้แต่คุณเคยคิดเกี่ยวกับเพื่อนของคุณไหม?” ซูหยาน เห็นว่า หลิวกำ โกรธเขารีบถอยกลับออกไป 2 ก้าว
ตามที่คาดคิดไว้ ทุกคนที่อยู่ในรัศมีชี้ปืนไรเฟิล และจรวดไปที่ หลิวกำ และ จางเฉียงหลี่
กลุ่มคนพวกนี้ โชคดีมากขนาดไหนที่สามารถปล้นอาวุธของทหารและใช้อาวุธเหล่านี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ
หลิวกำ มุ่งไปยัง ซูหยาน ไม่มีใครสามารถตอบสนองได้ทัน ขณะที่ หลิวกำ ใช้มือซ้ายก่อนไปที่ลำคอและใช้มือขวาของเขาทุกไปที่หัวของ ซูหยาน การปะทะครั้งเดียวทำให้เกราะหมอกของ  ซูหยานแตก ออก และสมองของเขาเละเป็นข้าวต้ม
ผู้เล่นระดับ 6 ที่ต้องเผชิญหน้ากับ หลิวกำ ซึ่งเป็นผู้เล่นระดับ 9 มันเป็นเรื่องตลก ผู้เล่นที่อ่อนแอไม่สามารถหลบหนีการทุบตีได้ ราวกับว่าสมองของพวกเขาล่าช้าความสับสนอลหม่านเกิดขึ้นเมื่อพวกเขาตระหนักได้ว่าตัวเองจะตาย กระสุนเริ่มบินออกจากปืนไรเฟิลและมุ่งไปสู่ร่างกายของ หลิวกำ  กระสุนทุกนัดกระเด็นออกจากร่างกายของเขาเนื่องจากไม่มีอะไรสามารถทำลายเกราะของเขาได้
ขณะที่ถูกยิง หลิวกำ ลุกขึ้นและมองไปที่ผู้นำสวมเสื้อกันฝน เป้าหมายต่อไป การแสดงออกของผู้นำมันไม่ใช่สิ่งที่แสดงถึงความต้องการต่อสู้อีกต่อไปมันใกล้เคียงกับความเสียใจอย่างมาก
หลิวกำ ไม่เคยคิดว่าเขาจะสามารถพัฒนาความรู้สึกกับใครด้วยหัวใจที่แข็งกระด้างของเขา  นับตั้งแต่คืนนั้นที่เขาติดอยู่บนยอดเขาเอเวอเรสต์เขาคิดว่ามันจะไม่ละลายสำหรับทุกคน มันเป็นเพียงไม่กี่วันที่อยู่บนประภาคารช่วงที่เหน็บหนาวที่สุด หลิวกำ รู้สึกถึงการเตือนจากสถานการณ์คล้ายกัน มีแต่คราวนี้เขารู้สึกอบอุ่น ซึ่งความอบอุ่นนี้มาจากยินฮีๆมันเพียงพอที่จะเข้าไปถึงหัวใจที่ถูกแช่แข็งของเขา
แต่ตอนนี้มันสิ้นสุดลงแล้ว ยินฮี หายไปตลอดกาล เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่เขาหวงแหน เจ็บปวดจากการหายตัวไปของเธอไม่ต่างกับตอนที่เขาสูญเสียแขนขาไป
ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถบรรลุถึง ระดับสูง แต่ประเด็นคืออะไร?หมายความว่าเขาต้องอยู่คนเดียว?
“ ทุกคนหยุดยิง!หยุดยิง!พูดคุยกันก่อน!”ชายเสื้อกันฝนตะโกนออกมาเมื่อทุกคนได้ยินคำสั่งพวกเขาต่างเชื่อฟัง
“นักรบกับเครื่องบินจะกลับมาเร็วๆนี้เราไม่จำเป็นต้องฆ่ากัน! ถ้าพวกเขากลับมาที่นี่เราทั้งสองฝ่ายจะไม่เราอาจจะตายที่นี่ได้ พูดคุยกันดีกว่าการต่อสู้ที่ไม่มีจุดหมายนี้ เราจะเอานักรบหุ้มเกราะไป 2คนส่วนคุณสามารถเอาไปหนึ่งคน  ตกลงไหม” ชายเสื้อกันฝนแนะนำ หลิวกำ ในขณะที่เขากำลังพูดข้อเสนอของเขาเขาใช้เวลาคิดหลายขั้นตอน
ชายเสื้อกันฝนรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่กระโดดออกมาจากกำแพงการเผชิญหน้ากับผู้เล่นที่ชั่วร้ายคนนี้ไม่สามารถถูกฆ่าด้วยกระสุนและสามารถเข้าใจได้ง่ายว่า หลิวกำ มีระดับเหนือกว่าเขาเองมันได้รับการยืนยันจาก ซูหยาน ที่ถูกฆ่าโดยครั้งเดียว แม้จะมีมือปืนมากขึ้นพวกเขาก็ไม่สามารถจะผ่านการป้องกันของ หลิวกำ ได้
แต่สถานการณ์ปัจจุบันเป็นไปตามที่ชายเสื้อกันฝนบอกอีกไม่กี่นาที พวกนั้นจะกลับมา ถ้ายังคงมีการต่อสู้ต่อไปคงไม่มีใครรอด แผนเดิมของพวกเขาคือการใช้ ซูหยาน เป็นตัวตัวแทนแล้วจัดการกับกลุ่มของหวังเจ้าเพื่อยึดครองทั้งหมด แต่ตอนนี้แผนต้องเปลี่ยนเล็กน้อยและต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะมาถึง
——————————————————–