The simple life of the emperor - ตอนที่ 98

เมื่อผู้คนในห้องโถงได้ยินคำพูดของเทียนหลางก็ต่างตกตะลึง บ้างก็แสดงสีหน้าข่มขู่ออกมามีเพียงผู้เฒ่าฮัวเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่อย่างใจเย็น

ทันใดนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา

”นี่แกจะกล้ามากไปแล้ว แกไม่รู้หรือไงว่าที่ๆแกยืนอยู่นี่เป็นที่ของใคร !?”

เทียนหลางที่ได้ยินก็หันมองชายคนนั้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

”นายเป็นใคร ?”

เมื่อได้ยินคำถามชายคนนั้นก็พูดออกมาด้วยท่าทีหยิ่งยะโสทันที

”ฉันชื่อจิงสง เป็นเลขาของท่านประธานฮัวจือหยง แห่งกลุ่มการเงินฮัวจือ !”

เทียนหลางก็พยักหน้าพร้อมกับมองเขาเล็กน้อยก่อนจะคิดเกี่ยวกับจิงสง จากการมองเพียงแค่หางตาของเขาก็พอจะรู้ได้ว่าจิงสงนั้นเป็นคนที่โลภมากและหยิ่งยะโสเกินที่คาดจะเดา ดูเหมือนว่าคนที่ชื่อจิงสงนั้นจะเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานอยู่ไม่น้อยแต่ก็คงจะมากพอๆกับความเย่อหยิ่งของเขา

เทียนหลางหลับตาลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้น

”ผู้เฒ่าฮัว คุณช่วยบอกให้สุนัขของคุณเงียบสักหน่อยจะได้ไหม”

เมื่อจิงสงได้ยินแบบนั้นก็มีสีหน้าโกรธเคืองขึ้นมาทันที

”แก…”

”หยุดได้แล้วจิงสง !!”

ก่อนที่จิงสงจะได้พูดอะไรเขาก็ถูกผู้เฒ่าฮัวห้ามปราบเอาไว้ก่อนจากนั้นเขาก็พูดกับเทียนหลางว่า

”ฉันต้องขอโทษแทนคนของฉันจริงๆนะพ่อหนุ่ม”

เทียนหลางยิ้มพร้อมกับตอบกลับ

”ผมไม่คิดมากเรื่องเล็กน้อยเพราะสุนัขที่คาดการอบรมสั่งสอนมักจะเห่ากราดใส่ผู้คน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ผมเข้าใจ”

แม้คำพูดของเทียนหลางนั้นจะดูธรรมดาที่แฝงไปด้วยการจิกกัดจิงสงแต่หากมองให้ดีแล้วนั้นเป็นการโจมตีผู้เฒ่าฮัวโดยตรงถึงเรื่องการดูแลผู้อยู่ภายใต้อำนาจ

หากคุณต้องการจะเป็นผู้ที่มีอำนาจเหนือผู้อื่นแล้วละก็สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือความภักดีและเชื่อฟังของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาและสิ่งที่เทียนหลางพึ่งกล่าวออกไปเมื่อครู่นั้นแสดงให้เห็นว่าผู้เฒ่าฮัวนั้นไม่มีคุณสมบัติในด้านนี้แต่ผู้เฒ่าฮัวที่ดูเหมือนจะรู้ความหายที่แท้จริงในคำพูดของเทียนหลางแต่ดูเหมือนเขาก็จะไม่สนใจอะไรมากนัก

ผู้เฒ่าฮัวจ้องมองเทียนหลางเล็กน้อยพร้อมกับคิดบางอย่างในใจก่อนจะพูดขึ้น

”ที่เธอบอกว่าจะลงโทษคนที่ก่อปัญหาให้กับธุรกิจของเธอ ฉันของถามหน่อยได้ไหมว่าเธอนั้นทำธุรกิจอะไร ?”

เทียนหลางพยักหน้าพรางตอบกลับ

”ก็ไม่มีอะไรมาก โรมแรมกับคาสิโนไม่กี่แห่งแล้วก็ร้านขายเครื่องประดับกับร้านอาหาร”

”ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่อายุน้อยอย่างเธอนั้นจะมีธุรกิจมากมายขนาดนี้”

”ก็นิดหน่อย”

ดูเหมือนผู้เฒ่าฮัวนั้นจะพูดอะไรต่อเทียนหลางนั้นก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

”เอาหล่ะข้าว่าพักเรื่องราวไร้สาระเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน มาเข้าประเด็นหลักของเราเลยดีกว่า”

เมื่อพูดจบเทียนหลางก็หันหน้าไปมองยังคนที่นอนอยู่ตรงปลายเท้าของเขาจะที่เทียนหลางจะบอกให้จิวหยวนปลุกมันขึ้นมา

จิวหยวนเดินไปหยิบแก้วน้ำที่บริกรกำลังจะนำมาเสิร์ฟให้กับผู้เข้าร่วมงานมาแก้วหนึ่งพร้อมกับเทไปที่คนๆนั้นทันที เมื่อร่างกายของเขาสัมผัสกับน้ำเย็นๆเขาก็ได้สติขึ้นมาทันที แต่ด้วยอาการบาดเจ็บของเขาทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้มากมายนัก แต่เมื่อเขาเห็นหน้าเทียนหลางเขาก็พยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะคลานหนีเทียนหลาง แต่ก็ถูกจิวหยวนจับเอาไว้

เทียนหลางเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามได้สติขึ้นมาแล้วเขาก็ยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น

”เอาละที่นี้คือบ้านตระกูลฮัว มีคนของตระกูลฮัวเกือบทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ในวันนี้ฉะนั้นไม่ยากหากนายจะมองหาคนที่ฉันต้องการ เอาละเริ่มชี้ตัวได้แล้ว”

เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเทียนหลาง เขาก็มองไปยังรอบๆด้วยความหวาดกลัวแต่เมื่อเขานึกถึงชีวิตของเขาแล้วเขาก็พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะหาคนที่เทียนหลางต้องการ

เขามองไปทั่วบริเวณจนสายตาของเขากระทบกับร่างๆหนึ่ง ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆกับผู้เฒ่าฮัว เขาเป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบปีปลายๆใบหน้าดูดีพร้อมกับมีความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมล้มออกมาจากใบหน้าของเขาซึ่งบอกได้อย่างรวดเร็วว่าเขานั้นเป็นคนที่มั่นใจในตัวสูง

หลังจากที่เขาพบเห็นชายคนนั้นแล้ว เขาก็หันไปมองเทียนหลางพร้อมกับเอ่ยขึ้น

”เขานั่นแหละ เขาคนนั้นแหละที่จ้างผมให้ส่งลูกน้องของผมไปก่อกวนคาสิโนของคุณ !”

เทียนหลางมองไปยังทิศทางที่ชายคนนั้นบอกก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

”นายแน่ใจนะ ?”

”แน่นอนครับคุณชาย ผมจำเขาได้แม่นหากคุณชายต้องการหลักฐานผมมีให้กับคุณชายอย่างแน่นอนเพราะผมได้อัดวีดิโอของการเจรจาทุกอย่างเอาไว้หมดแล้วซึ่งอยู่ในโทรศัพของผม”

เมื่อได้ยินแบบนั้นฟ่านหยูก็เดินไปค้นตัวของเขาทันทีพร้อมกับหยิบโทรศัพออกมาและค้นหาคลิปดังกล่าวก่อนจะเปิดมันให้กับเทียนหลางได้ดูซึ่งภายในวีดิโอนั้นก็มีทั้งบทสนทนาและหน้าตาของเขากับลูกค้าอยู่ด้วย แน่นอนว่าเทคโนโลยีสมัยนี้ทำให้การบันทึกภาพนั้นชัดเจนเป็นอย่างมากจึงง่ายที่จะรู้ว่าใครเป็นใคร

หลังจากที่ดูคลิปจบเทียนหลางก็หันไปหาชายคนนั้นก่อนจะเอ่ยถาม

”เป็นนายเองสินะที่ช่วงนี้เข้ามายุ่งวุ่นวายกับเงินของฉัน”

เมื่อถูกระบุตัวตนเป็นที่เรียบร้อยแล้วและหลักฐานก็มัดตัวอย่างแน่นหนาชายคนนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เกรงกลัว

”ถูกต้องเป็นฉันเอง แล้วนายจะทำไมนายจะทำอะไรฉันได้ ฉันคือฮัวจือข่ายลูกชายของฮัวจื่อคง”

เทียนหลางมองเขาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นอย่างใจเย็น

”ฟ่านหยู จิวหยวนไปลากตัวมันมา”

” ” ครับบอส ” ”

เมื่อทั้งคู่ได้ยินคำสั่งของเทียนหลางพวกเขาก็รีบเดินตรงเข้าไปหาฮัวจือข่ายทันที แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปได้ไกลนักก็มีคนของตระกูลฮัวออกมาขวางพวกเขาเอาไว้ทั้งสองคนจึงหยุดพร้อมกับรอคำสั่งของเทียนหลาง ทางด้านผู้เฒ่าฮัวที่เห็นการกระทำอันอุกอาจของเทียนหลางเขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้น

”พ่อหนุ่มเป็นเพราะฉันสั่งสอนลูกหลานไม่ดีเอง แถมวันนี้ยังเป็นวันเกิดของฉันอีกด้วยเธอจะปล่อยจะเขาไปเพื่อเห็นแก่หน้าของฉันจะได้หรือเปล่าพ่อหนุ่ม แล้วอีกอย่างเธอยังอยู่ในพื้นที่ของตระกูลฉันๆหวังว่าเธอจะไม่ทำอะไรเกินเลย”

เมื่อทุกคนในงานได้ยินคำพูดของผู้เฒ่าฮัวก็ตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าผู้นำตระกูลฮัวที่ยิ่งใหญ่แห่งเมืองจิงไห่จะเป็นเอ่ยปากขอร้องเด็กหนุ่มอย่างเทียนหลาง

ทางด้านของเทียนหลางก็จ้องมองผู้เฒ่าฮัวเล็กน้อยก่อนจะคิดบางอย่างในใจ

‘ตาเฒ่านี่ดูจะเจ้าเล่ห์ไม่เบา แม้จะแสดงออกมาว่าเป็นคนนอบน้อมและจิตใจดี แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความโกรธ และเพลิงแค้นอันรุนแรงช่างเป็นตาเฒ่าที่น่ารำคาญไม่น้อยเลยทีเดียว’

เทียนหลางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามกับผู้เฒ่าฮัว

”ผู้เฒ่าฮัวรู้หรือไม่ว่าสิ่งใดที่ทำให้มนุษย์นั้นอยู่เหนือสัตว์เดรัจฉาน ?”

เมื่อผู้เฒ่าฮัวและทุกคนในงานได้ยินคำถามของเทียนหลางก็ได้แต่แสดงสีหน้าสงสัยออกมาพร้อมกับครุ่นคิด จนผ่านไปครู่สั้นๆผู้เฒ่าฮัวก็ได้พูดขึ้น

”แน่นอนว่าย่อมเป็นสติปัญญา”

เมื่อเทียนหลางได้ยินแบบนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดังจนทำให้ทุกคนในงานต่างงุนงงสงสัย

เทียนหลางนั้นมีชีวิตอยู่มาอย่างยาวนานแน่นอนว่าเขาย่อมต้องรู้จักสัตว์มากมายหลายหมื่นชนิดมากกว่าทุกคนบนโลกใบนี้และการที่ผู้คนมักจะบอกกันว่าสติปัญญาคือสิ่งที่แยกมนุษย์กับสัตว์เดรัจฉานออกจากกัน แต่สำหรับเทียนหลางนั้นไม่ใช่ เพราะไม่ว่าสิ่งมีชีวิตนั้นจะต่ำต้อยเพียงใบพวกมันก็มักจะมีสติปัญญาอยู่เพียงแต่จะมากหรือน้อยก็แค่นั้นและยิ่งมันเกี่ยวข้องกับการบ่มเพาะอีกด้วย นั่นจึงทำให้มนุษย์นั้นไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวที่มีสติปัญญา

ในอดีตเทียนหลางนั้นเคยพบเจอกับเต่าที่มีความรู้มากเสียกว่าปราชญ์ในราชสำนักเสียอีก

เทียนหลางหยุดหัวเราะก่อนจะพูดขึ้น

”สำหรับผมนั้นสติปัญญาเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่ส่วนสำคัญที่แท้จริงที่แยกมนุษย์กับสัตว์ออกจากกันก็คือ สัญชาตญาณ”

”สัญชาตญาณ ?”

ทุกคนงงงวยกับคำพูดของเทียนหลางไม่เว้นแม้แต่ผู้เฒ่าฮัว เทียนหลางจึงอธิบายเพิ่ม

”มนุษย์นั้นมีการยับยั้งชั่งใจในเรื่องต่างๆได้ดี ไม่ว่าจะสติ อารมณ์ หรือแม้แต่สัญชาตญาณดิบของตัวเอง”

เทียนหลางเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ

”แต่ถึงอย่างงั้นก็มีสิ่งที่มนุษย์มิอาจหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกเช่นกัน ผู้เฒ่าฮัวรู้ไหมว่ามันคือสิ่งใด ?”

ผู้เฒ่าฮัวขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

”ช่วยไขข้อสงสัยให้ชายชราผู้นี้ที”

เทียนหลางยิ้มพร้อมกับพูดขึ้น

”สิ่งที่มนุษย์นั้นมิอาจเลี่ยงได้มีอยู่สามสิ่ง ซึ่งก็คือ ตัณหา ปราถนา…”

เมื่อถึงจุดนี้เทียนหลางก็เงียบไปสักพักก่อนจะมองไปที่ฮัวจือข่ายและพูดขึ้น

”และความละโมบ ฟ่านหยู จิวหยวนไปลากตัวมันมา”

” ”ครับบอส” ”

เมื่อได้ยินคำยืนยันอันหนักแน่นของเทียนหลาง ฟ่านหยูและจิวหยวนก็พุ่งตัวฝ่าเหล่าการ์ดของตระกูลฮัวอย่างรวดเร็วและไปปรากฏอยู่ตรงหน้าของฮัวจือข่ายก่อนที่ฟ่านหยูจะต่อยท้องของเขาอย่างรุนแรง

เปรี้ยง !!

เสียงของหมัดปะทะเข้ากับหน้าท้องของฮัวจือข่ายดังลั่นไปทั่วห้องโถงรับรองจากนั้นจิวหยวนก็หิ้วร่างของฮัวจือข่ายผ่านการ์ดของตระกูลฮัวมาอยู่ตรงข้างของเทียนหลางอย่างรวดเร็ว

ทุกคนตกใจกับเหตุการณ์นี้เป็นอย่างมากเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผู้เฒ่าฮัวและคนในตระกูลฮัวที่ได้เห็นแบบนั้นก็แสดงสีหน้าตกใจเป็นอย่างมากเพราะพวกเขาไม่คิดว่าหลานของพวกเขาจะตกไปอยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดายแบบนี้

ผู้เฒ่าฮัวที่มองร่างที่ไร้สติของฮัวจือข่ายอย่างไม่วางตาก็พูดออกมาทันที

”พ่อหนุ่มนี่เธอแน่ใจงั้นเหรอที่จะทำแบบนี้ ?”