The simple life of the emperor - ตอนที่ 146

จากนั้นชายหนุ่มก็พาเทียนหลางเข้าไปด้านใน เมื่อเข้ามาเทียนหลางก็เห็นว่ามีชายวัยกลางคนกำลังนั่งลับมีดอยู่ เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มพาเทียนหลางเข้ามาด้านในเขาก็ถามออกมาทันที

“ซูฮู เจ้าพาใครมางั้นเหรอ ?”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าซูฮูก็ตอบกลับชายวัยกลางคนๆนั้นทันที

“พอดีว่าเขาคนนี้ต้องการความช่วยนะครับหัวหน้า ผมก็เลยพาเขามาที่นี้เผื่อจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง”

ชายวัยกลางคนได้ยินคำตอบของซูฮูเขาก็มองมาที่เทียนหลางเล็กน้อยก่อนพยักหน้าและถามกับเทียนหลางว่า

“เธอต้องการความช่วยเหลืออะไรอย่างงั้นเหรอพ่อหนุ่ม ?”

เทียนหลางเล่าเรื่องเกี่ยวกับรถบรรทุกที่เข้ามาในทะเลทรายเมื่อไม่กี่วันก่อนให้กับหัวหน้าหมู่บ้านได้ฟัง เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ฟังเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า

“ไม่ใช่ว่ารถบรรทุกพวกนั้นเป็นของพวกนักโบราณคดีที่มาขุดดินแถวนี้หรอกเหรอ ?”

เทียนหลางส่ายหน้าพร้อมกับอธิบายให้กับหัวหน้าหมู่บ้านได้ฟัง

“คืออย่างงี้นะครับ พอดีว่าผมน่ะทำงานกับทางการและได้รับข่าวสารมาว่ารถบรรทุกพวกนั้นกำลังขนของผิดกฏหมาย และใช้เส้นทางผ่านทะเลทรายพวกนี้เป็นเส้นทางส่งของ”

หัวหน้าหมู่บ้านได้ฟังคำพูดของเทียนหลางเขาก็คิดเล็กน้อยก่อนจะถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ใช่ว่าฉันสงสัยในตัวเธอหรอกนะพ่อหนุ่ม แต่ฉันสงสัยว่าทำไมคนพวกนั้นต้องขนของผ่านทะเลทรายให้มันยุ่งยากด้วยล่ะ ทั้งที่ขนผ่านทางปกติก็จะสะดวกกว่าแท้ๆ”

เทียนหลางได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ในทะเลทรายไม่มีการตรวจค้นรถนี่ครับ อีกอย่างองค์กรพวกนี้ก็มีเงินทุนจำนวนมาก การที่จะขนส่งทางอากาศนั้นก็เป็นอะไรที่ง่ายดาย แต่การจะเอาฮอขนส่งมาบินในเมืองที่มีการตรวจเข้มนั้นเป็นอะไรที่ยากลำบาก ต่อให้มีเส้นสายเยอะก็ตาม ฉะนั้นการที่จะมีการขนส่งในทะเลทรายที่ไร้การตรวจตรานั้นย่อมเป็นอะไรที่ง่ายกว่า”

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านได้ยินแบบนั้นเขาก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเทียนหลาง ก่อนจะถามกับเทียนหลางว่า

“ถ้าหากว่าฉันช่วยเธอแล้ว เธอมีอะไรจะตอบแทนฉันและคนในหมู่บ้านงั้นเหรอ ?”

เทียนหลางได้ยินแบบนั้นก็คิดเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ถ้าหากข้อมูลของคุณนั้นสามารถทำงานผมสำเร็จลุล่วงได้ ถือว่าทางเรานั้นติดหนี้พวกคุณและยินดีจะช่วยเหลือทุกอย่างเท่าที่เราจะช่วยเหลือได้”

“เธอมีอำนาจในหน่วยงานมากพอที่จะพูดแบบนั้นงั้นเหรอ ?”

หัวหน้าหมู่บ้านหันมามองเทียนหลางพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย เทียนหลางยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดออกไปว่า

“แน่นอนครับ”

หัวหน้าหมู่บ้านที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า ก่อนจะพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมา

“ถ้าอย่างงั้นฉันให้สัญญาว่าจะช่วยเหลือเธออย่างเต็มที่”

เทียนหลางยิ้มพร้อมกับกล่าวขอบคุณ จากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านก็หันไปพูดกับซูฮูว่า

เมื่อซูฮูออกไปหัวหน้าหมู่บ้านก็หันมาคุยกับเทียนหลางต่อว่า

“ฉันขอถามหน่อยได้หรือไม่ว่า หากเธอพบคนพวกนั้นเธอจะทำยังไง”

เทียนหลางที่ได้ยินคำถามของหัวหน้าเผ่าเขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า

“คนเหล่านั้นเอาของๆเราไป ผมจะไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาลอยหน้าลอยตาอยู่ได้หรอกครับ”

เมื่อหัวหน้าเผ่าได้ยินคำพูดของเทียนหลาง เขาก็ถึงกับหันมามองเทียนหลางด้วยสายตาจริงจังทันที