The Rise of Otaku - ตอนที่ 149

บทที่ 149: ความคิดแปลกของคนรวย

โจวหยูได้มาตกปลาที่นี้เป็นประจําและเขาไม่เคยที่จะตกอะไรได้ ประโยคพูดประโยคนี้ได้กลายเป็นเรื่องเล่าตลกที่ได้รับความนิยมในหมู่พนักงานของสวนสนุกมานานแล้ว ไม่มีใครสามารถหาสาเหตุได้ว่าทําไมเจ้านายของพวกเขาถึงชอบตกปลาทุกวัน และไม่มีใครเคยเห็นเขาตกปลาได้เลยตลอดเวลาที่ผ่านถึงกับมีพวกเขาบาง คนที่ต้องการลงไปในน้ําและนําปลาไปติดไว้ตรงตะขอเบ็ดด้วยซ้ํา

โจวฟูเองก็ไม่สามารถเข้าใจกับการกระทํานี้เช่นกัน เขาเคยถามอีกฝ่ายหลายครั้ง แต่ไม่ได้รับคําตอบทุกครั้งจนมาตอนนี้เขาก็เริ่มชินกับมันเรื่อยๆ

เมื่อมาถึงแม่น้ําสิ่งแรกที่ดึงดูดความสนใจของเขาก็คือคันเบ็ดซึ่งสวยงามที่ไม่สมเหตุผลที่อีกฝ่ายนํามาและจากนั้นก็คือคนตกปลาอย่างโจวหยุผู้ซึ่งให้ความสนใจกับการตกปลาเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะจดจ่อกับการกระทําแต่ผลลัพธ์ที่ออกมาก็ยังคงเป็นเลยศูนย์ตลอดทั้งปีซึ่งเป็นความสําเร็จที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ความคิดแรกของโจวฟูก็คือเหยื่อแปลกๆน่าจะเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ มันทําให้เขาสงสัยว่าโจวหยไปซื้อเหยื่อเหล่านั้นมาจากไหนกัน? มันคงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าทําไมเขาถึงเลือกใช้เหยื่อล่อชนิดนี้และทําไมเขาถึงไม่ยอมเปลี่ยนเหยื่อขนิดใหม่อีก

“เธอตกปลาเสร็จหรือยัง? พอดีว่าฉันมีเรื่องที่จะพูดกับเธอหน่อยนะ!”

โจวฟูนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กข้างๆโจวหยู ก่อนที่สายตาของเขาจะเลื่อนไปมองดูเหยื่อที่เหลืออยู่ เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้เหลือเหยื่อเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น แต่จํานวนปลาที่ตกได้ก็ยังเป็นศูนย์อยู่ดีแล้วแบบนี้มันจะสนุกตรงไหน?

อย่างไรก็ตามโจวหยูกับไม่คิดแบบนั้น เพราะทุกครั้งที่เขาไปตกปลามันทําให้เขาสนุกไปกับมันมากมีปลาประหลาดจํานวนมากในโลกของ ACG ปลาชนิดต่างๆสามารถพบได้ในสถานที่ต่างๆและในฤดูกาลที่แตกต่างกันก็จะมีปลาสายพันธุ์ต่างกันมันเป็นที่น่าสนใจมากเมื่อไม่นานมานี้เขาเคยตกปลาในสระคลื่นของสวนสนุกและผลลัพธ์ก็คือเขาสามารถจับปลาทะเลได้จริงๆ มันเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์จริงๆ

เมื่อเห็นว่างานในวันนี้ใกล้จะเสร็จเขาก็รวบรวมเบ็ดตกปลาและเริ่มฟังสิ่งที่โจวฟูต้องการพูดโดยปกติแล้วลุงฟูจะไม่มองหาเขาถ้ามันไม่ใช่การตัดสินใจครั้งสําคัญ ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงเป็นคนตัดสินใจเรื่องสําคัญและมีอํานาจมากที่สุดอยู่

“มันเป็นเรื่องของโครงการ เมืองล่าขุมทรัพย์มังกร โครงการสนี้ใกล้จะเสร็จและทีมงานโทรทัศน์เองก็ต้องการเข้ามาก่อนเพื่อที่พวกเขาจะทําความคุ้นเคยกับสถานที่ที่จะถ่ายทําในอนาคต”

โอ้! ช่วงนี้ยุ่งๆฉันเองก็เกือบลืมมันไปแล้ว”

โครงการเมืองล่าขุมทรัพย์มังกรเป็นเมืองที่มรกลิ่นอายแนวตะวันตก มันมีราคามากกว่า 10 ล้านหยวนแม้ว่าจะไม่สามารถเทียบได้กับการลงทุนขนาดใหญ่ของสวนสนุกระดับโลกซึ่งมักจะมีการลงทุนมากกว่าพันล้านหยวน แต่สําหรับเมืองที่เขาอยู่ในตอนนี้ก็ถือว่าเป็นการลงทุนที่มากพอแล้วและในครั้งนี้ยังมีความร่วมมือกับทีมงานรายการโทรทัศน์เข้ามาอีกแน่นอนว่านี้เป็นการโฆษณาชั้นดีและยังเป็นการส่งเสริมการขายอีกด้วย

โจวฟูให้ความสําคัญกับเรื่องนี้มาก แต่โจวหยูกับรู้สึกหงุดหงิดมัน เพราะการมาถึงของทีมงานทีวีในครั้งนี้มีคนแปลกหน้าจํานวนมากถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะถูกจํากัดให้อยู่แต่ในตัวโครงการแต่เขาก็รู้สึกว่ามันยังไม่พอ

“เอาล่ะ! ลุงก็ปล่อยให้พวกเขาเข้าไป แต่มันต้องเป็นไปตามที่พวกนั้นเคยตกลงกันไว้ ผมจะไม่ยอมสัมภาษณ์ใดๆเว้นแต่ว่าผมจะให้ความยินยอมเท่านั้น”

“ประโยคนี้ต้องมีการแจ้งล่วงหน้าไปอย่างชัดเจน เพื่อไม่ให้พวกนั้นคิดว่าฉันเป็นคนที่หยิ่งผยอง”

โจวฟูรู้ถึงนิสัยของโจวหยูดี ดังนั้นเขาจึงได้ย้ําเรื่องนี้กับทีมงานของรายการทีวีเป็นที่เรียบร้อยแต่ด้วยจํานวนคนที่มากมันอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นได้ทุกเวลาดังนั้นเขาคิดว่าเขาจะต้องส่งรูปภ.ไปช่วยคุมคนพวกนี้อีกแรง

“งั้นเรื่องโครงการเมืองล่าขุมทรัพย์มังกรก็ถือว่าจบลง!แล้วเกมใหม่ที่เธอสร้างขึ้นละ? ฉันได้ฟังเรื่องนี้มาจากพ่อครัวลี่ว่ามันเป็นเกมที่เธอได้มอบให้พวกเขาเพื่อเป็นการพัฒนาฝีมือ?”

โจวหยูรู้วิธีสร้างเกมนี่คือข้อมูลที่ทุกคนในหมู่บ้านลู่หัวต่างก็รู้ดี และเหมืองทองคําแรกของเขาเองก็คือการขายเกมในวันนั้นเขายังได้พาเด็กจํานวนมากไปปล้นซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่เลย โจวฟูที่เป็นเจ้าของซูเปอร์มาร์เก็ตเองก็ได้เป็นพยานในเหตุการณ์นั้นเช่นกัน

มันเป็นเพียงแค่เกม แต่เกมอันนี้มันสามารถช่วยให้เหล่าพ่อครัวพัฒนาทักษะการทําอาหารของพวกเขาได้ดังนั้นเรื่องนี้จึงเป็นอะไรที่น่าสนใจมาก

โจวฟูที่ตอนนี้ไม่ได้เป็นเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตอีกแล้ว และเขายังได้ศึกษาความรู้เกี่ยวกับเรื่องอนิเมะและเกมอยู่มาบ้าง มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะบอกได้ทันทีที่เห็นว่าเกมที่โจวหยูสร้างออกมานั้นมันแตกต่างจากเกมทําอาหารตามท้องตลาดมากขนาดไหน?

เขาไม่เคยได้ยินเกมที่ใช้ในการสอนทําอาหารมาก่อน แต่สําหรับเกมนี้เห็นได้ชัดว่าการสอนทําอาหารเป็นจุดประสงค์หลักของเกมนี้อย่างชัดเจน และมันยังใช้งานได้อย่างแน่นอนยิ่งกว่านั้นพ่อครัวที่สวนสนุกต่างก็รักมันมากพวกเขารอคอยที่จะเล่นเกมแบบนี้มากขึ้นทุกวันหลังจากที่พวกเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับอาหารทั้งหมดในเกมแต่ไม่ว่าพวกเขาจะถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้กับเจ้านายเจ้านายก็ไม่ยอมบอกอะไรเพิ่มเติมให้พวกเขาฟังเลย

โจวหยูเองก็แปลกใจเช่นกัน เขาไม่คิดว่าเกมที่ทําออกมาเพื่อฝึกฝนทักษะการทําอาหารของเขามันจะได้รับความนิยมทะหล่มทะลายแบบนี้

“โอ้! นี่เป็นซอฟต์แวร์การเรียนรู้ที่ผมพัฒนาขึ้นเพื่อเรียนรู้วิธีการปรุงอาหารเท่านั้น และเมื่อพ่อครัวลี่กับเพื่อนๆของเขารู้เรื่องนี้และต้องการมัน ผมจึงได้มอบมันให้พวกเขาไป “

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายตรงหน้าพูดโจวฟูก็เกือบอยากจะกระโดดลงไปในแม่น้ําเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองมีอะไรเกิดขึ้นกับสมองของเธอไหม? เพียงเพราะเธอต้องการเรียนรู้วิธีการปรุงอาหารเท่านั้นเธอถึงกับสร้างเกมนี้ขึ้นมา? ยังไม่พอเธอยังได้มอบเกมที่ต้องใช้ทรัพยากรจํานวนมากไปให้คนอื่นง่ายๆแบบนี้อีก?พระเจ้า! หรือว่าเธอมีเงินมากแล้วจึงคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กๆกัน

สําหรับโจวหยูแล้วเขาไม่ใช่คนขี้เหนี่ยวอะไร เมื่อคนอื่นได้พูดความต้องการของตัวเองตรงๆและความต้องการนั้นเป็นสิ่งที่ตัวเขามีอยู่แล้ว เขาก็ยินดีมอบให้อย่างง่ายดาย ตัวอย่างเช่นกันเกมทําอาหารที่เป็นประเด็นอยู่ตอนนี้ ในสายตาของคนอื่นการพัฒนาเกมเป็นงานที่ยากเป็นอย่างมากอย่างไรก็ตามสําหรับเขามันเป็นเพียงการ รอคอยเพียงวันเดียวเท่านั้นแน่นอนว่าเขาจะไม่หวงแหนมันเขามีเกมมากเกินไปที่เป็นแบบนี้และมีเพียงไม่กี่เกมเท่านั้นที่ถูกนําไปสร้างรายได้ให้เข้าสําหรับเกมที่เหลือนั้นถูกสงวนให้เฉพาะเขาเท่านั้น

นอกจากนี้ยังมีเกมบางเกมที่ทําขึ้นเพราะเขาเห็นว่ามันเกมที่ค่อนข้างดี ดังนั้นเขาจึงได้คัดลอกความคิดหรือเนื้อหาของพวกเขา มันจึงทําให้เกมประเภทนี้ไม่สามารถเปิดตัวได้เลย มันเป็นเพียงสําหรับเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะเล่นมันได้

โจวฟูไม่ได้พูดต่อไป แต่ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่โรงอาหารทันที โชคดีมีเรื่องนี้มีเพียงพ่อครัวเท่านั้นที่รู้ไม่ได้ชรั่วไหลออกไป

ทางด้านจางเฟิงที่ทํางานให้กับบริษัทฉันเป็นโอตาคุเขาไม่ได้รับผลงานใหม่ๆจากโจวหยูมาระยะหนึ่งแล้วและในช่วงนี้เขาเองก็ได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบโครงการภาพยนตร์การ์ตูนตัวใหม่ของโจวหยูซึ่งมันเป็นอะ ไรที่ทําเงินได้กับทางบริษัทได้จํานวนมากดังนั้นเขาจึงคิดว่าในช่วงนี้ทางด้านของโจวหยูคงไม่คิดจะสร้างเกมอะไรขึ้นมา เพราะถ้าเทียบกับจํานวนรายได้ที่มีนั้นขนาดคนที่ไม่มีความรู้ด้านนี้ก็ยังสามารถรู้ได้ว่าควรจะให้ความสําคัญกับเรื่องไหนและรายได้สุทธิของการเขยเกมก็อยู่ที่ประมาณหนึ่งหรือสองล้านหยวนเท่านั้นมันไม่สามารถเทียบได้กับจํานวนเงินของภาพยนตร์ได้

อย่างไรก็ตามในวันนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากโจวฟู ผู้จัดการทั่วไปของสวนสนุกของโจวหยู อีกฝ่ายได้พูดขึ้นว่าในตอนนี้เจ้านายของเขานั้นได้สร้างเกมใหม่ขึ้นมาซึ่งเป็นเกมแนวทําอาหารแต่ไม่ใช่เกมทําอาหารที่มีตามท้องตลาดเพราะเกมนี้สามารถทําให้พ่อครัวมืออาชีพหรือคนที่สนใจทําอาหารสามารถพัฒนาฝีมือได้

“แม่* …” หลังจากที่จางเฟิงได้ยินแบบนั้น เขาก็รู้สึกยากจะกระอักเลือดออกมา

“พระเจ้า! ทําไมพวกคนรวยที่มีแต่คนที่มีความคิดแปลกๆนะ?”

ปฏิกิริยาแรกของจางเฟิงนั้นคล้ายกับของโจวฟูเป็นอย่างมาก เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของโจวหยูแม้ว่านี้จะเป็นไม่กี่ล้าน แต่มันก็ยังคงเป็นเงินทําไมเขาถึงทําตัวราวกับว่านี้เป็นเงินเพียงไม่กี่สิบหยวนกัน?

“พี่โจว! ฉัน! ฉันไม่มีคําพูดใดๆในตอนนี้ที่จะอธิบายความรู้สึกของฉันได้ แต่ได้โปรดพี่ช่วยฉันดูไม่ให้ใครรู้ รื่องนี้อีกไม่นานฉันจะรีบติดต่อไปหาพี่ใหม่!”

จางเฟิงรู้สึกหมดแรงเมื่อวางสายนี้ เขาไม่เคยคิดเลยว่าการเป็นคนรับผิดของโจวหยูจะทําให้เขาเป็นแบบนี้มีอยู่หลายครั้งที่เขาคิดจะยกธงขาวยอมแพ้ แต่เมื่อเขาคิดไปถึงรายได้ที่เขาสามารถทําได้มันก็ทําให้เขามีแรงสู้ขึ้นมาอีกครั้ง

ดังนั้นเมื่อเขาได้รู้ว่าอีกฝ่ายได้สร้างเกมใหม่ขึ้นมา ความคิดแรกของเขาคือการนําเกมนั้นมาทดสอบถึงแม้ว่าเกมในครั้งนี้จะเป็นเกมเฉพาะกลุ่ม แต่ด้วยชื่อเสียงที่มีมามันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เกมนี้จะได้รับความนิยม