The Great Merchant in the Cataclysm - ตอนที่ 127

ตอนที่ 127 : ร่างกายที่พังด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่ง

ในความเป็นจริงแล้วมันเป็นเพียงโอกาสที่จะเข้าไปในเมืองชั้นในเป็นเวลาหนึ่งวัน โดยการขนส่งผลไม้สดหรือของใช้จําเป็นอื่นๆ สําหรับนักวิวัฒนาการระดับสูง

แม้ว่าตัวตนของคุณจะไม่มีความสําคัญมากนัก, ตราบใดที่คุณเต็มใจที่จะมีการเปลี่ยนแปลงการค้าขายของวัน ในช่วงเวลาที่ดี ผู้คนจํานวนมากที่พร้อมสําหรับมัน ดังนั้นจึงเป็นที่ต้องการอย่างมากจากผู้คนทุกประเภท.ด้วยฝูงชนที่ผสมทั้งคนดีและคนเลว,มันทําให้จางมู่ซ่อนตัวตนของเขาได้อย่างง่ายดาย

พ่อค้ารายย่อยได้กลายเป็นคนกล้าหาญในทุกวันนี้เพราะไม่มีใครโจมตีพวกเขาได้ เพราะร้านค้าแห่งยุคนั้นอยู่ในเมือง ด้วยความช่วยเหลือของเสื้อคลุม,มันก็เป็นใจให้พ่อค้ารายย่อยออกจากเมืองอย่างปลอดภัยเป็นเวลานาน ดังนั้น,ตราบใดที่ใบหน้าของคุณถูกปกปิด, พ่อค้ารายย่อยก็จะสามารถทําการค้าขายได้อย่างสบายใจ.นอกจากนี้ ยังมีผู้คนจํานวนมากที่สวมหน้ากากเพื่อปกปิดใบหน้าของพวกเขาในเขตพื้นที่แสงสีแดง

ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นข้อเท็จจริงที่รู้กันทั่วไปในที่สาธารณะ แต่ใบหน้าเก่าก็ยังต้องการ

จางมู่แอบย่องเข้าไปในด้านหลังของร้านขายอาหารแบบเปิดที่เมืองด้านนอกและตะโกนไปที่ลาน“หัวหน้าลี, ลูกค้าเก่าของเจ้ามาถึงแล้ว แต่ไม่มีใครมาต้อนรับข้าที่นี่ใช่ไหม”

เมื่อได้ยินเสียงของจางมู่, ร่างที่สั่นเทาก็วิ่งออกมาจากด้านหลังของครัว,ทําให้ไขมันในร่างกายของเขาสั่น หลังจากดูเขา,สิ่งนี้ทําให้จางมู่สูญเสียความอยากอาหารทั้งหมดของเขา แม้ ฃว่าเขาจะไม่ได้กินมาทั้งวัน

เมื่อเห็นว่าชายอ้วนที่มีรูปร่างกลมกําลังจะจ้องไปที่เขาเพื่อให้เขากอด, จางมู่ที่ถอยห่างไป เมื่อรู้สึกหนาวสั่นไปตามกระดูกสันหลังของเขา เมื่อมองดูชายอ้วนเขาพูดว่า “หัวหน้าลี,เจ้าเพิ่งฆ่าเนื้อหมูกลายพันธุ์หรือ ? ร่างกายเจ้ามันเยิ้มได้อย่างไร อย่าเข้ามาข้ายังไม่ได้กินอะไรในวันนี้ แต่มองที่ท่าน,ทําให้ข้าอิ่มทันที”

พี่จาง,ท่านจะพูดคําเช่นนี้เพื่อทําร้ายหัวใจของข้า ลีปางซานได้อย่างไร ? ท่านไม่ได้มาที่นี่ หนึ่งเดือนและข้าคิดถึงท่านมาก ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ามีเนื้อหมูกลายพันธุ์ ? นอกเหนือจากการส่งไปยังผู้ดูแลที่มีคุณภาพสูง, ข้าได้ทิ้งเศษซากบางส่วนไว้เพื่อกินเองหลังจากที่ข้าทําเสร็จ แล้วตอนนี้ท่านมาที่นี่แล้ว,มาร่วมฉลองกันเถอะ”

เมื่อจางมู่ได้ยินว่า ปางซานมีเนื้อหมูกลายพันธุ์,ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นทันที ไม่ว่าลี ปางซานจะอ้วนแค่ไหน,เขาก็ตบไหล่แล้วพูดว่า “ ว้าว ตาแก่ลี เจ้าไปได้เนื้อหมูกลายพันธุ์มาได้อย่างไร? มันไม่น่าเป็นระดับแรกหรือระดับสองใช่ไหม ? ถ้าไม่งั้น,เจ้าจะไม่คุยโวกับข้าเลย”

การแสดงความภาคภูมิใจปรากฏตัวบนใบหน้าของลี ปางซาน ขณะที่เขาตบหน้าท้องและตอบว่า “ แน่นอน ข้าคือใคร,ลี ปางซาน? ชื่อร้านอาหารที่ดีที่สุดไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความสนุกสนาน

ในขณะนี้ เขาเห็นว่าแขนซ้ายของจางมู่นั้นแปลก เขาดูจริงจังและจ้องที่แขนเสื้อที่ว่างเปล่าของจางมู่ พี่จาง, เกิดอะไรขึ้นกับท่าน”

จางมู่ใช้คําพูดของเขาอย่างจริงใจและตอบเขาทันที “ แม่น้ํานอกเมือง มันทําโดยกลุ่มของปีรันย่าระดับสอง ถ้าไม่ใช่เพราะปฏิกิริยาที่รวดเร็วของข้า, ชีวิตของข้าก็อาจจะจบลงที่นั้น”

“ ปิรันย่าระดับสอง?” สายตาของ ปางซานเต็มไปด้วยความสยองขวัญ “ ท่านลงไปในแม่น้ําและรอดออกมาได้? ท่านเป็นนักวิวัฒนาการระดับสองที่ไม่มีความสามารถหรือ? ท่านต้องรู้ว่าไม่มีใครนอกเมืองจะเข้าใกล้มัน แม้ว่าจะมีคนเสียชีวิตใกล้กับชายฝั่ง แต่พวกท่านที่อยู่ในเมืองก็ไม่ใส่ใจพวกมันเพราะเมื่อพวกเขาเรียกพลังของพวกเขา, ปิรันย่าเหล่านี้จะไม่โจมตี

ดังนั้น,มันจึงกลายเป็นพื้นที่ต้องห้ามสําหรับคนระดับต่ําอย่างเรา คนส่วนใหญ่จะไม่ไปที่นั่นและข้าจําได้ว่าบอกท่านว่าสถานที่นั้นเป็นอันตราย”

“ แต่ท่านไม่เคยบอกข้าว่าสถานที่นั้นเป็นอันตราย เนื่องจากปิรันย่าระดับสอง” การแสดงออกที่ไร้หนทางทําให้ใบหน้าของจางมู่กลายเป็นปัญหา

เมื่อมาถึงจุดนี้การแสดงออกที่ผิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลีปางซาน เขาไม่เคยคาดห วังว่าจางมู่จะสูญเสียแขนของเขาที่นั่น แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ชอบหัวเราะและตลก,แต่เขาก็รู้ว่ามันจริงจังแค่ไหนสําหรับคนอย่างจางมู่ที่พิการและไม่สามารถรักษาให้หายได้ “ นี่เป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าควรพูดให้ชัดเจนกว่านี้”

จางมู่พูดขณะโบกแขนขวาที่เหลืออยู่ของเขา “ หัวหน้าลี, อย่าโทษตัวเอง.ครั้งนั้นข้าก็ถูกบังคับ เช่นกัน ถ้าไม่,ใครจะลงไปในแม่น้ำ?”

ในหายนะนี้ผู้คนอย่างลีปางซานนั้นหายาก เพราะคําพูดของเขาสัมผัสถึงหัวใจที่หนาวเหน็บของจางมู่

“ เพื่อบังคับให้ท่านกระโดดลงไปในแม่น้ํา,ในสถานที่ปลอดภัยเช่นเมืองฉานซี,มันเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสามใช่ไหม ?”

เมื่อเห็นจางมู่ที่มีทัศนคติแบบไร้กังวล, ปางซานก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“ ไม่,ถ้ามันเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสาม,ข้าก็จะไม่สามารถกลับมาได้ มันเป็นโหลของสัตว์กลายพันธุ์ระดับสองใหม่”

ลี ปางซานมองไปที่จางมู่ด้วยสีหน้าตกใจ “ โหลของพวกมันเหรอ ? พวกมันมาที่นี่เมื่อไหร่ ไม่น่าแปลกใจ.อย่างนั้นพี่จางวางแผนจะทําอะไรต่อไป”

ก่อนหน้านี้, จางมู่กล่าวกับลีปางซานว่าเขาเป็นนักสะสมสมุนไพร เนื่องจากเป็นเรื่องธรรมดามากที่นี่ แม้ว่าส่วนใหญ่ของพวกเขาจะไม่ได้รับสมุนไพรทางการแพทย์ที่ดี, แต่จางมู่ก็สามารถที่จะได้สมุนไพรที่ขายดีที่สุดบางอย่างที่เหมาะสม นี่คือวิธีที่เขาได้พบกับลี ปางซาน

“ หยุดพูดเรื่องนี้กันเถอะ” ก่อนที่ลีปางชซานจะพูดต่อ, จางมู่ก็วางมือบนไหล่ของลี ปางชาน โดยไม่สนใจไขมันบนร่างกายของเขาจางมู่พูดว่า “ไออ้วน,แล้วตอนนี้เจ้าพูดแล้วหรือยังว่าเจ้าจะให้ข้ากินสัตว์กลายพันธุ์ระดับสามไหม ? จนกระทั่งวันนี้ข้ายังไม่ได้ลิ้มรสสัตว์ที่มีระดับสามใดๆมาก่อน แม้ว่ามันจะเป็นแค่หมูกลายพันธุ์ธรรมดา แต่ข้าก็โอเค.นอกจากนี้, ข้ายังจําได้ว่าเจ้ามีสุราที่ดีซ่อนอยู่ มีไม่กี่วิธีการใช้มันเพื่อปลอบข้า?”

เมื่อได้ยินว่าจางมู่จดจําเหล้าของเขาได้ การแสดงออกที่เจ็บปวดซึ่งไม่สามารถปกปิดได้ ปรากฏบนใบหน้าของลีปางซาน แต่เมื่อมองที่แขนขาดของจางมู่เขาก็กัดฟัน เมื่อเขาตัดสินใจ ครั้งใหญ่ “ แน่นอน เนื่องจากพี่จางพูดคํานั้นแล้ว,ข้าลีปางซานจะเอาขวดสองขวดไปดื่มกับพี่จางในวันนี้ ”

จางมู่ไม่เคยคาดคิดว่าลีปางซานจะนําเหล้าขาวที่มีค่าของเขาออกมาด้วยใบหน้าแห่งความสุข,เขาเกาะร่างของลีปางซานไปในครัวด้านหลังลืมเรื่องการบาดเจ็บอย่างสมบูรณ์

นั่งจิบได้นิดหน่อย,ตาของจางมู่ก็เมาแล้ววางถ้วยไวน์ลงเขาหยิบเนื้อหมูหนึ่งชิ้นกับตะเกียบ แล้วใส่ในปากของเขา

ความร้อนอันอบอุ่นละลายในปากของเขา.การกินเนื้อสัตว์กลายพันธุ์ระดับสามในขณะที่เขาเป็นนักวิวัฒนาการระดับสองจะช่วยให้พลังงานในร่างกายของเขาเติบโตขึ้น,ทําให้คอขวดของระดับสองคลายลง.สามารถมองเห็นความสุขได้บนใบหน้าของจางมู่ทันทีที่เขาหยิบมือหมูขึ้นมาด้วยมือของเขาเพื่อกิน

“ ท่านกินช้าลงได้ใหม ? ข้ายังไม่ได้แตะตะเกียบเลย ช้าลง,ช้าลงเถอะได้โปรด” ลีปางซานรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่นำจางมู่มากินอาหารค่ําด้วยกันในครั้งนี้ เขาทําตัวบ้า แม้แต่มือเดียวเขาก็สามารถกินได้เหมือนพายุทอร์นาโดกวาดอาหารบนโต๊ะจนสะอาด

ในตอนแรก,ลีปางซานกําลังเตรียมที่จะดื่มเหล้าก่อน แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าถ้าเขากินในภายหลัง อาจไม่มีเนื้อสัตว์เหลืออยู่สําหรับเขาด้วยการใช้มือทั้งสองข้าง,เขาจึงแย่งชิงอาหารกับจางมู่

หลังจากเคลียร์จานบนโต๊ะจางมู่ก็ยกแก้วไวน์ของเขาขึ้นและชนแก้วกับลีปางซานในขณะที่เขาถามอย่างไม่แน่นอน”ไออ้วน,เนื้อหมูกลายพันธุ์จะต้องถูกส่งไปยังเมืองชั้นในคืนนี้ใช่ไหม? ให้ข้าทําในครั้งนี้ ”

“ไม่มีปัญหา!”

ลีปางซานดูเหมือนจะเมา เมื่อเขามองดูจางมู่ในลักษณะที่พูดเล่นๆ พี่จาง,มือของท่านพิการ แต่ท่านยังคงคิดว่าจะมีชีวิตที่ไร้ศีลธรรม.ท่านมีร่างกายที่แตกสลาย แต่ยังเป็นวิญญาณที่แข็งแกร่ง.ข้าประทับใจจริงๆ”