รางวัลอันไม่คาดคิด
ราเชลจิกนิ้วไว้ที่กรงเล็บของนกน้อย ปล่อยให้มันกระพือปีกอย่างบ้าคลั่ง
ความเยือกเย็นบนใบหน้าของเธอและความอันตรายในดวงตาของเธอทำให้ฮานส์บิดคอเมินหน้าหนีอย่างไม่ปกติ อู๋ฝ่าอู๋เทียนเองก็หันหน้าหนีเช่นกัน
เป็นครั้งแรกที่จีหรานได้เห็นความแข็งแกร่งอย่างไม่ธรรมดาของหญิงสาวเจ้าของฮาร์เวสต์อินน์
บางคนนั้นไม่จำเป็นต้องมีรัศมีพลัง เพียงแค่สายตาอย่างเดียวก็ทำให้คนอื่น ๆ หวาดกลัวได้แล้ว
“น่ากลัวอ่ะ!” จีหรานให้ความเห็นอย่างเงียบ ๆ
สายตาของเขาจับอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น เขารู้ว่าราเชลน่าจะเจออะไรบางอย่างแล้ว
พวกเขาที่เหลือนั้นไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็แค่นกตัวหนึ่งเท่านั้น มันไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติไปเลย
“ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง โผล่หน้าออกมาแล้วบอกความจริงกับฉัน!” ราเชลพูดอย่างเยือกเย็น
นกน้อยดิ้นรนเอาชีวิตรอดรุนแรงกว่าเดิม
“ดูเหมือนว่าแกจะไม่อยากได้โอกาสสินะ… ไป กลับกันก่อน”
ราเชลจับนกน้อยเอาไว้แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่ฮาร์เวสต์อินน์
…
ผ่านไปสิบนาทีที่ฮาร์เวสต์อินน์ อาหารจานหนึ่งชื่อว่านกย่างก็ถูกจัดจานมาเสิร์ฟตรงหน้าจีหราน
“ฉันเลี้ยง” ราเชลพูด
“ขอบคุณนะ เอิ่ม…”
จีหรานพูดไม่ออก เขาสงสัยว่าราเชลรู้ได้อย่างไรว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกี่ยวกับเจ้านกนั่น
เขายังสงสัยอยู่ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราเชล ดังนั้นก็ยากที่จะถามออกไป
เขาหวังว่าไม่อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ฮานส์น่าจะเป็นคนถาม แต่ว่าพอทั้งสองคนมาถึงที่นี่ก็ดูเหมือนจะได้รับข่าวด่วนอะไรสักอย่างแล้วจู่ ๆ ก็กลับออกไปกะทันหัน
จีหรานรู้ว่ามันน่าจะไม่เกี่ยวกับองค์กรนักฆ่า ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงพาจีหรานไปด้วยแล้ว
ก่อนที่จีหรานจะทันได้ถาม ราเชลก็สังเกตเห็นความสงสัยของเขา
“กลิ่นน่ะ! นกปกติไม่ได้มีกลิ่นเหมือนหมูตุ๋นถั่วกับบรั่นดี หมูนั่นสุกเกินไปและถั่วก็เละเกินไปด้วย กระทั่งบรั่นดียังเป็นที่คุณภาพต่ำ! ปรุงก็กากหมักก็กาก!”
“กลิ่น?” จีหรานอึ้งไปกับคำตอบ
เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันมีกลิ่น มันยากเกินว่าที่เขาจะเชื่อได้
จีหรานนั้นมั่นใจเสมอมากับสัญชาตญาณการรับรู้ของตัวเอง แต่เขากลับไม่ได้กลิ่นผิดปกติอะไรเลยที่ตรงนั้น
“ฉันมีจมูกของแม่ครัว ส่วนเธอน่ะปกติ” ราเชลพูดอย่างนุ่มนวล ราวกับอ่านใจจีหรานได้
จากนั้นเธอก็ดันอาหารจานนั้นมาข้างหน้าอีกนิดและพูด “กินทิ้งกินขว้างเป็นบาป กินให้หมดนะ!”
“ครับ” จีหรานพยักหน้า
[ชื่อ: นกย่าง]
[ชนิด: อาหาร]
[Rarity: สดใหม่]
[Attributes: ฟื้นฟู HP 45 แต้มใน 15 วินาที]
[เงื่อนไขการใช้งาน: ไม่มี]
[หมายเหตุ: อาหารจานนี้ปรุงขึ้นโดยราเชล อาจจะดูน้อยเพราะว่าวัตถุดิบไม่เพียงพอ แต่ก็ยังอร่อยมากนะ!]
…
ตามที่คำอธิบายบอกไว้เลย มันน้อย แต่ก็ยังรสชาติดีมาก
จีหรานกินหมดภายในแค่สองสามคำและก็เลียนิ้วเก็บรสชาติที่ยังเหลืออยู่ไปจนหมด
ราเชลไม่ได้ยกจานอื่นมาอีกและยังไม่เปิดปากพูดอะไรด้วย จีหรานนั้นฉลาดพอที่จะขอตัวกลับออกมา
เขามีคำถามมากมายที่อยากจะถาม นกเมื่อกี้นี้เป็นสัตว์เลี้ยงของผู้เล่นอย่างนั้นเหรอ?
ทำไมอู๋ฝ่าอู๋เทียนถึงดูประหลาดไปเมื่อราเชลจับนกนั่นได้?
น่าจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แต่ว่ามันเกี่ยวพันกับความเป็นส่วนตัวของคนอื่นดังนั้นจีหรานจึงไม่สามารถถามออกไปได้ถึงจะสงสัยเพียงใดก็ตาม
เขาไม่สามารถขุดคุ้ยความลับของคนอื่นได้ตามใจอยาก
เขายังคงมีมารยาทและมีความเคารพในสิทธิของบุคคล แต่จำกัดไว้แค่คนที่เขารู้จักและนับเป็นเพื่อนหรือเป็นคนคุ้นเคย
หากเป็นศัตรูของเขาแล้วละก็ จีหรานก็อยากจะรู้ทุกอย่าง กระทั่งชุดชั้นในชนิดไหนที่พวกมันใส่อยู่
รู้เขารู้เรานั้นเป็นหนทางสู่ชัยชนะที่แน่นอนที่สุด
การเดินทางกลับมาที่บ้านเลขที่ 13 ถนนหัวเวยของจีหรานนั้นปลอดภัยและราบรื่นดี
ตอนที่เขาเข้าไปในห้อง ในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลายและลดการระวังตัวลงได้ จากนั้นเขาก็ออกจากเกม
หลังจากอาบน้ำและพักผ่อนแล้ว ห้าชั่วโมงต่อมาเขาก็กลับเข้าไปในเกม
ปุ่มข้อความของเขากำลังกะพริบอยู่ตอนที่กลับเข้าไป
…
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ฉันเจอแล้วว่า [Z-II] มาจากไหน!
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ฉันจะไปเจอไอ้บ้านั่น รอฟังข่าวนะ!
นี่คือข้อความแรกที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนส่งให้จีหราน จากนั้นมันก็มีข้อความตามมาอีกชุดหนึ่ง
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ไอ้บ้านั่นรู้มากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ แต่แม่งไม่ยอมพูด
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ไอ้ชิบผาย!
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: มันอยู่แต่ในห้องมัน ฉันทำอะไรแม่งไม่ได้เลย!
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ถ้าฉันจับมันได้ข้างนอกนะ ฉันจะสอนให้มันรู้มารยาทซะบ้าง!
นี่คือข้อความชุดที่สองที่เริ่มเกรี้ยวกราด แต่ว่าก็ไม่ใช่ข้อความสุดท้ายหรอกนะ
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: พวกเราเจอไอ้บ้าที่แอบจับตามองเราแล้ว!
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ไอ้ลูกหมานั่นออกจากเกมไปทันทีเลย ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะได้อะไรจากมันตอนนี้แล้วแหละ
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: แม่งเอ๊ย!
…
ข้อความชุดที่สามก็ยังเกรี้ยวกราดเช่นกัน จีหรานไม่มีคำจะพูด
การเผชญหน้ากับองค์กรนักฆ่านั้นยากเย็นไม่เพียงแค่เพราะพวกมันมีหนทางอันลึกลับในการดำเนินธุรกิจ และมีทรัพยากรมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ยังเพราะองค์ประกอบของเกมเองด้วย
ไม่ว่าเกมใต้ดินนี่จะเหมือนจริงแค่ไหน แต่มันก็ยังเป็นแค่เกมอยู่ดี
กฎของเกมบางข้อทำให้องค์กรนักฆ่านั้นจัดการได้ยากขึ้น
เล่นเกมแบบเล่นคนเดียวอยู่แต่ในห้องของตัวเองนั้นเป็นวิธีการที่ปลอดภัยที่สุด ต่อให้ถูกจับได้ ก็ไม่มีใครทำอะไรได้หากไม่เข้าสู่การต่อสู้หรือว่ากดออกจากเกมไปในทันที
เจ้าคนแรกนั่นยากที่จะจัดการได้จริง ๆ และยังเจ้าคนหลังที่ก็ทำให้พวกเขาต้องรอให้มันกลับมาเล่นเกมอีกครั้งซึ่งก็ยังยากมากอยู่ดี
ผู้เล่นมือเก๋าต้องเป็นคนรับหน้าที่นี้ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ค่อยมีเวลา
ผู้เล่นทั่วไปก็รับหน้าที่นี้ไม่ได้เช่นกัน พวกเขาไม่แข็งแกร่งพอ
มันไม่ง่ายที่จะหาจุดกึ่งกลางระหว่างสองกลุ่มนี้ หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง มันใช้ทั้งเวลาและพลังงาน
“สงครามยืดเยื้อ” จีหรานพูดกับอู๋ฝ่าอู๋เทียนพร้อมถอนหายใจ
…
2567: ฉันจะออกไปที่ห้องของผู้เล่นที่โจมตีฉัน ฉันอาจจะพบอะไรมากกว่านี้
2567: นายจะไปไหม?
อู๋ฝ่าอู๋เทียน: แหงสิ!
…
อู๋ฝ่าอู๋เทียนรับคำเชิญของจีหรานทันที หลังจากพวกเขากำหนดเวลาและสถานที่นัดพบ จีหรานก็ออกจากห้องของตัวเอง
เขาไปถึงจุดนัดพบตรงเวลาและเห็นอู๋ฝ่าอู๋เทียน เขาเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม
ไม่มีใครไม่ชอบคนตรงต่อเวลา
“หวังว่าพวกเราจะเจออะไรสักอย่าง ไอ้พวกนี้แม่งซ่อนตัวดีกว่าที่ฉันคิดเอาไว้! เพื่อนส่วนใหญ่ของฉันไม่เคยสังเกตเห็นพวกมันมาก่อนและยังมีคนที่ไม่แน่ใจตอนที่ถูกถาม ฉันปล่อยให้พวกมันเดินไปเดินมาอิสระไม่ไหวจริง ๆ ฉันจะไม่ปรานีมันเลยถ้าเจอตัว!”
อู๋ฝ่าอู๋เทียนดูดื้อแพ่งอย่างผิดปกติที่ทำให้จีหรานคิดไปถึงบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้ต่อ
ถ้าอู๋ฝ่าอู๋เทียนจะเผยความตั้งใจแท้จริงออกมาเขาก็บอกเองนั่นแหละ หากเขาไม่อยากบอก เค้นถามไปก็รังแต่จะทำให้เกิดกำแพงระหว่างพวกเขาขึ้นมา ไม่ถามจะดีเสียกว่า
“แล้วราเชลกับนกนั่นล่ะ? มันเป็นสัตว์เลี้ยงหรือว่าอะไรเหรอ?” จีหรานถามคำถามอื่น
“ฉันว่านายเรียกอย่างนั้นก็ได้ มีผู้เล่นบางคนที่มีทักษะเลี้ยงสัตว์ไว้ต่อสู้แทนตัวเอง แต่ส่วนมากแล้วก็มักจะฝึกไม่ไหวและยังใช้การได้น้อยนิด อย่างไอ้หน่วยสอดแนมนั่นลงแรงฝึกนกตั้งมากแต่สุดท้ายก็มาลงเอยอยู่ในจานอาหารของราเชลไม่ใช่เหรอ? ต่อให้มีสัตว์ที่เก่งกาจอยู่ข้างตัว แต่ความยากที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ของดันเจี้ยนสุดท้ายแล้วก็จะจำกัดการใช้งานสัตว์พวกนั้น นอกจากเสียจากว่าจะไปเจอเข้ากับสัตว์ที่โดดเด่นเฉพาะจริง ๆ อย่างใช้อูฐส่งของก็นับว่าดีงามเหมือนกัน ถ้านายต้องการอะไรแบบนั้นก็ต้องเลี้ยงช้างหรือไม่ก็อูฐนี่แหละ!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนตอบติดตลก
“ฉันเลี้ยงตัวเองให้ดียังไม่ได้เลย” จีหรานปัดเรื่องตลกนั่นทิ้ง
ตอนที่พวกเขากำลังพูดคุยกันก็มาถึงที่อยู่ของชิลเดอร์และคอร์เรย์
ทั้งสองคนอยู่บนถนนเดียวกัน
เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเป็นสถานที่ที่พวกมันเลือกเองกับมือ
จีหรานเลือกเข้าไปในห้องของคอร์เรย์ก่อน จากการต่อสู้ของพวกเขาและความสามารถของคอร์เรย์ ผู้ชายคนนี้น่าจะมีของดี ๆ อยู่ในบ้าน
แต่ว่า ความเป็นจริงอันโหดร้ายก็กระแทกเข้าที่หน้าจีหรานอีกครั้ง นอกจากอุปกรณ์เวทย์มนต์บางชนิดแล้ว ทุกอย่างที่คอร์เรย์มีอยู่ล้วนธรรมดามาก ๆ
[ชื่อ: ตะขอเวทย์มนต์]
[ชนิด: อื่น ๆ]
[Rarity: เวทย์มนต์]
[Attributes: ยืด ระดับ 2]
[เงื่อนไขการใช้งาน: อาวุธมีด อาวุธเชือก (ผู้เชี่ยวชาญ)]
[หมายเหตุ: นี่เป็นอาวุธเวทย์มนต์ที่ผ่านการดัดแปลง ต้องมีทักษะพิเศษจึงจะใช้งานมันได้อย่างเต็มที่]
…
[ยืด ระดับ 2: สามารถยืดออกได้เป็นสองเท่าของความยาวของมัน (5 เมตร ยืดออกได้ถึง 15 เมตร)
…
ตะขอจับที่พบใหม่นี้มีค่าสถานะเสริมที่ซ้อนทับกันกับ [กุญแจกล] และยังมีขนาดใหญ่กว่าแล้วยังต้องการความชำนาญเป็นพิเศษ ดังนั้นจีหรานจึงเก็บมันลงในรายการ ‘รอขาย’
ที่บ้านของชิลเดอร์ เขาพบบางอย่างที่คาดไม่ถึง
มีกับระเบิดและระเบิดแสงอยู่เป็นจำนวนมาก
กับระเบิดนั้นเป็นแบบเดียวกับ [Z-II] แต่ว่าระเบิดแสงนั้นเป็นสิ่งที่เพิ่งเคยเจอ
[ชื่อ: Q-I]
[ชนิด: ระเบิด]
[Rarity: ดีมาก]
[Attack: ไม่มี]
[Attributes: ตาบอด (สร้างแสงสว่างจ้าลดการมองเห็นของศัตรูเหลือศูนย์)]
[Effects: ไม่มี]
[การนำออกจากดันเจี้ยน: ได้]
[หมายเหตุ: นี่เป็นระเบิดแสงชั้นดี ถ้ารู้จักวิธีขว้างมัน คุณก็จะใช้งานมันได้อย่างดี!]
…
“นายได้ของดีแล้ว! ถ้าเป็นฉันฉันจะไม่ขายหรอกนะ มันอาจจะช่วยให้นายหลุดออกจากสถานการณ์คับขันในดันเขี้ยนได้!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดถึงระเบิดแสง ให้คำแนะนำจีหราน
จีหรานนั้นก็เปิดใจรับฟังความเห็นเสมออยู่แล้ว
“นอกจากนี้แล้วพวกเราก็ไม่ได้อะไรทั้งนั้น”
“ฉันเสร็จแล้ว พวกเรา…”
ก่อนที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนจะทันพูดจบ เขาก็หยุดแล้วตรวจดูปุ่มข้อความของตัวเอง
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเมื่ออ่านข้อความ
“จากเฮลล์ไฟร์! พวกมันอยากพบนาย!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดพลางเงยหน้าขึ้น
คำพูดที่ออกจากปากของเขาทำให้จีหรานขมวดคิ้ว
Wufen’s note: ลืมไปเลยอ่ะ ขอโทษทีน้าาา //แบมือให้ตี แต่ตีเบา ๆ นะ เดี๋ยวเจ็บ…
ช่วงนี้อะไรก็ไม่รู้ไปหมดเลย พอโดนน้องแมวกัดมือเสร็จ ล้างแผลอยู่ 10 วันแน่ ก็ตามมาด้วยการติดเชื้อแบคทีเรียที่เล็บมืออีกข้าง พักใช้มือไปอีก 10 วัน ละตอนนี้คือแบบ ภูมิแพ้ขึ้นเพราะไอ้ที่ฝนตกเมื่อสามวันก่อน คิดว่าภูมิแพ้นะแต่ใจอยากพุ่งไปตรวจโควิดมากกก //ล้อง
ทุกคนก็ดูแลสุขภาพกันดี ๆ นะ
ถ้าใครติดโควิดมาบอกนะ เด๋วอัพนิยายเป็นกำลังใจให้ //สเปรย์แอลกอฮอล์ก่อนลูบมือปลอบใจ
