The Dark King – กษัตริย์แห่งความมืด - ตอนที่ 623

The Dark King – Chapter 623 จับตามอง

“ตอนนี้ยังอันตรายเกินไปที่จะทําอะไร” เทียนกล่าวออกมาเสียงเรียบ “บางทีนายอาจจะต้องเรียนรู้ใหม่ว่าตอนไหนควรทําอะไร”

เซอร์กี้เพียงแค่ฟังและไม่ตอบอะไรกลับมา คนส่วนใหญ่นั้นไม่อยากเข้าใกล้สิ่งที่เป็นอันตรายอยู่แล้วดังนั้นเขาคิดว่าควรใช้โอกาสนี้สร้างประโยชน์ให้กับตัวเองมากที่สุด คนฉลาดย่อมรู้วิธีรับมือสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาคนนี้เรียนรู้ที่จะใช้ความอันตรายให้เป็นอาวุธของตนเอง ยากที่จะรับรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ก่อนหน้านี้เขาเคยรู้สึกว่าโบสถ์แห่งความมืดเป็นที่ที่น่ากลัวอย่างมาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเด็กหนุ่มผู้นี้ดูเหมือนว่าความน่ากลัวเหล่านั้นจะหายไปอย่างสิ้นเชิง

“แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่ฉันก็ได้แต่หวังว่าสิ่งที่เขาวางแผนนั้นจะไม่ล้มเหลว” เซอร์ก็คิดในใจ ตอนนี้เขาถือว่าลงเรือลําเดียวกับเทียนแล้วในเรื่องการเป็นศัตรูกับโบสถ์แห่งความมืด ถ้าหากว่าเทียนล้มเหลวคนที่อยู่รอบๆเทียนก็คงต้องตายตามไปทั้งหมดด้วยเหมือนกัน

ในคืนเดือนมืดแบบนี้มีม้า 2 ตัวที่กําลังวิ่งไปตามชานเมืองเพื่อหลบหลีกการตรวจพบของพวกยามเฝ้าประตู ชีวิตยามค่ําคืนของพวกเขาเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

เทียนดึงเชือกม้าเอาไว้ ไอช่านั่งอยู่บนม้าตรงหน้าเขาเธอเอนหลังพิงแขนของเขาเอาไว้ ตอนนี้เขาสามารถรู้สึกได้ถึงแผ่นหลังของไอช่าที่มีความเย็นอยู่เสมอ เขารู้สึกได้ว่าไอช่าที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเริ่มมีการขยับไปมา ตั้งแต่ออกมาจากโบสถ์แห่งความมืดเขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เขากระซิบไปที่ข้างๆหูของเธอว่า “อดทนหน่อยนะอีกแค่ไม่กี่วันหรอก เมื่อทุกอย่างจบลงแล้วเธอจะได้ทานอาหารอย่างเต็มที่แน่นอน”

เมื่อไอช่าได้ยินคําพูดของเขาเธอก็กลับมาสงบนิ่งอีกครั้ง ริมฝีปากของเธอปิดแนบสนิทกันซ่อนเร้นเขี้ยวแหลมคมของเธอกลับไปอีกครั้ง

เทียนจ้องมองเธอเงียบๆจากนั้นเขาก็สะบัดเชือกเพื่อให้ม้าวิ่งเร็วมากกว่านี้

เมื่อมาถึงแม่น้ําโมซ่า ท่าทีของไอช่าก็สงบนิ่งมาก

เทียนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาหยุดม้าทันทีและยกมือขึ้นมาจากนั้นก็หันไปถาม ” คนพวกนั้นเป็นใคร?”

เซอร์กี้ตามหลังเทียนมาและเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า เป็นทหารหลายคนที่กําลังเดินตรวจตราอยู่ในตอนนี้ เขารู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีแต่ก็ตอบกลับมาว่า ”นายท่านครับ อย่าเพิ่งโกรธไปเลย นี่เป็นหน้าที่ที่พวกทหารต้องทําอยู่แล้ว! เมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมาทางกองทัพได้ส่งคนมาประจําการอยู่ใกล้ๆปราสาทของเรา พวกเขาบอกว่าเพื่อเป็นการป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นที่นี่ ทหารที่พวกเขาส่งมานั้นอยู่ที่นี่เพื่อคอยจับตามองพวกเราอยู่เสมอ!”

เทียนเข้าใจทันที ตอนนี้ยังไม่ถึงช่วงเวลาเคอร์ฟิวแต่ก็มีทหารมาเดินตรวจตราอยู่ที่นี่ “นายได้ไปทําอะไรให้ทางกองทัพไม่พอใจหรือเปล่า?”

เซอร์กี้รีบตอบกลับมาว่า “ผมโกรธจนลงมือฆ่าทหารไป ก่อนหน้านี้ในสงครามกับพวกคนป่าเถื่อนคุณได้บริจาคอาวุธระดับตํานานเพื่อช่วยเหลือพวกเขาในการทําสงคราม แต่เมื่อคุณจากไปพวกเขาก็หันมาแว้งกัดพวกเรา!”

ดวงตาของเทียนเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พูดออกมาว่า “ทิ้งม้าไว้ที่นี่แล้วลอบเข้าไปในปราสาท”

“ครับ” เซอร์ก็รีบลงจากม้าทันที

เทียนโอบไอช่าเอาไว้และเดินลัดเลาะไปตามพุ่มไม้ที่ขึ้นสูงข้างๆแม่น้ําโมซ่า การมองเห็นตรวจจับความร้อนของเขากวาดมองไปรอบๆตัวแต่ก็ไม่ได้เห็นใครอยู่ใกล้ๆ ดูเหมือนว่าการเฝ้าระวัง ที่นี่จะไม่ได้เข้มงวดมากนักและไม่ได้มีทหารระดับสูงอยู่ที่นี่

เมื่อรู้แบบนี้เขาก็รู้สึกโล่งใจมากยิ่งขึ้น เขากลับไปถึงปราสาทของตนเองในเวลาไม่นาน เมื่อมาถึงที่นี่เขาก็เห็นจุดความร้อนที่คุ้นเคยที่อยู่ภายในปราสาท เขารีบกระโดดข้ามกําแพงไปและเข้าไปในสวนหน้าปราสาทของตนเองทันที

เซอร์กี้ก็ตามเทียนเข้าไป ในตอนนี้เขายืนตัวตรงไม่ได้คลานหมอบอยู่กับพื้นและพูดออกมาว่า “นายท่านครับ ที่หน้าปราสาทของพวกเราไม่ได้มีการตรวจตรา…”

เทียนยกมือให้เขาหยุดพูด และชี้ไปที่ตําแหน่งหนึ่งบนสนามหญ้า

เซอร์กี้มองตามออกไปทันทีและทันใดนั้นเขาก็ได้เห็นเส้นสีเขียวที่อยู่บนพื้นหญ้า เขาตกใจจนรีบยกเท้าของตนเองถอยกลับมาจากนั้นก็พูดว่า “แม้แต่ในบ้านของเราก็ยังมีหรอนี่”

เทียนไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเขาเดินข้ามเส้นสีเขียวนั้นไปและเดินเข้าไปในปราสาท

เซอร์กี้ก็เดินตามหลังเขามาติดๆ

เกล็นที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกก็หาวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย เธอกําลังคิดว่าจะทรมานทหารรับจ้างที่ไม่เชื่อฟังในวันพรุ่งนี้ได้อย่างไรดี ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงแปลกประหลาดที่ดังมาจากข้างนอก เธอรีบลุกขึ้นมาจากโซฟาสวมรองเท้าของตนเองและเดินไปที่ประตูของคฤหัสถ์ทันที จากนั้นก็มองลอดหน้าต่างออกไปและเห็นร่างที่คุ้นเคยกําลังเดินเข้ามาที่นี่

เมื่อเกล็นเห็นว่าเป็นใครเธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ถามว่า ” เซอร์กี้ ทําไมนายกลับมาตอนนี้ ไม่ใช่ว่านายท่านให้นายอยู่นอกกําแพงยักษ์หรือไง?”

เซอร์ยักไหล่ของเขา “ฉันกลับมาพร้อมกับนายท่าน”

“นายท่านกลับมาแล้วหรอ?” เกล็นหันไปมอง

“ไม่เจอกันนานนะ” ทันใดนั้นก็มีเสียงที่สงบนิ่งดังออกมาจากด้านหลังของเกล็น

เกล็นรู้สึกกลัว ขนทุกเส้นบนร่างกายของเธอลุกชันขึ้นมาในขณะที่เธอรีบกระโดดถอยหลังกลับไป ในตอนนี้เธอเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังของตนเองผมของเขาเริ่มเป็นสีขาวเล็กน้อย เธอรู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้าของเขาแต่ก็มีส่วนที่ไม่คุ้นเคยด้วยเช่นกัน สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจมากที่สุดก็คือมือซ้ายของเด็กหนุ่มถูกห่อหุ้มเอาไว้ด้วยผ้าหลายชั้นแต่ก็ยังมีความเย็นที่เล็ดลอดออกมาจากผ้าพวกนั้น

“เป็นคุณจริงๆหรอ?” หลังจากที่เกล็นได้ลองมองชัดๆ เธอก็รีบพูดออกมาว่า “คุณสบายดี…” แต่ในตอนที่เธอกําลังพูดออกมานั้นเธอก็ได้เห็นสายตาที่เย็นชามองมาจากด้านหลังของเทียนและทําให้เธอต้องตกตะลึงไปอีกครั้ง

เธอมองไปที่ด้านหลังของเทียนและเห็นหญิงสาวที่สวมหน้ากากยืนอยู่ด้านหลังของเขา ราวกับเป็นภูตผี

เทียนพยักหน้าเล็กน้อยและเดินเข้าไปในห้องรับแขก เขานั่งลงบนโซฟาจากนั้นก็ดึงไอช่า ให้นั่งลงบนโซฟาข้างๆเขา จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับเกล็น “ไปเรียกทุกๆคนมาที่นี่ ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกให้ทุกๆคนรู้ไว้”

“รับทราบค่ะ” เกล็นรับคําสั่งทันทีแต่สายตาของเธอยังคงจ้องมองไปที่ไอช่า เมื่อเห็นว่าเทียนจับมือของหญิงสาวคนนี้เอาไว้เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยและรีบเดินออกไปจากห้องรับแขกทัน

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเท้าที่เดินลงบันไดมาจากด้านบนเป็นจํานวนมาก

“นายท่านกลับมาแล้วหรอ?”

” จริงหรอ?”

“ฉันเห็นแล้วจริงๆด้วย!”

ทุกๆคนรีบลงมาที่นี่อย่างรวดเร็ว คนแรกที่มาถึงก็คือนิโคลัส แม้ว่าชายชราคนนี้จะมีปัญหาเรื่องเอวแต่เขาก็สามารถวิ่งลงมาที่นี่ได้อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าอายุและสุขภาพจะไม่ค่อยเป็นปัญหาสําหรับเขาเท่าไหร่ ด้านหลังของเขาเป็นเมสัน แซค และคนอื่น กาเบรียลและอาร์ทิมิสสองพี่น้องก็ลงมาที่นี่ด้วยเช่นกัน