The Dark King – กษัตริย์แห่งความมืด - ตอนที่ 609

The Dark King – Chapter 609 ทางออกลับ

เทียนเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็เดินไปเคาะตามผนังรอบๆห้องเพื่อฟังเสียงสะท้อนและค้นหาว่ามีประตูลับซ่อนอยู่หรือไม่ หลังจากตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนแล้วเทียนก็เต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรแม้แต่น้อย

โฮก!

ไอช่าร้องครวญครางอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยและเอื้อมแขนผ่านกระจกที่แตกเข้ามา แต่แขนของเธอไม่สามารถยื่นมาถึงตัวเทียนได้ แต่เธอยังคงพยายามเอื้อมแขนโบกไปมากลางอากาศ

หลังครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เทียนก็คิดว่าประตูมีฉนวนกันเสียงที่มีประสิทธิภาพสูงมากแม้แต่น้ำก็ไม่สามารถทะลุผ่านเข้ามาได้ แต่ออกซิเจนจะต้องผ่านเข้ามาได้ไม่งั้นก่อนที่ทั้ง 4 คนภายในห้องนี้จะอดตายพวกเขาคงจะขาดอากาศตายกันเสียก่อน

“ดังนั้นภายในห้องควบคุมแห่งนี้จะต้องมีช่องระบายอากาศ!” ดวงตาของเทียนเป็นประกายเขารีบเงยหน้าขึ้นมองหาช่องระบายอากาศในทันที

หลังจากมองหาอยู่หลายครั้งเทียนกลับไม่พบอะไรเลย แม้แต่ตามพื้นห้องก็ถูกเขาตรวจสอบจนทั่วทุกซอกทุกมุมแต่ไม่พบสิ่งใดที่เหมือนช่องระบายอากาศเลย

เทียนหยุดคิดอยู่ชั่วครู่และก้มลงพื้นทันที เขาหยิบกระดูกที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นขึ้นมาจากนั้นใช้มีดสั้นขูดไปบนพื้นผิวของกระดูกที่ค่อนข้างผุอย่างมาก ในไม่ช้ากระดูกที่เปราะบางก็ถูกขูดกลายเป็นผงกองอยู่บนพื้นผสมอยู่กับฝุ่นที่เกาะอยู่ตามพื้นห้อง

เทียนหยิบผงกระดูกที่ผสมกับฝุ่นขึ้นจากนั้นก็เหยียบขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ เขาโปรยผงกระดูกที่ผสมกับฝุ่นลงมาพร้อมกับใช้มืออีกข้างปิดตาของตัวเองเอาไว้

ผงฝุ่นที่ล่วงหล่นลงมาค่อยๆลอยไปทางกำแพงที่อยู่มุมห้อง

ดวงตาของเทียนเปร่งประกายขึ้นและรีบตรงไปที่กำแพงทันที ในไม่ช้าเขาก็พบกับช่องระบายอากาศของห้องนี้ มันอยู่ในช่องว่างระหว่างมุมของผนังห้อง

เทียนพยายามที่จะแงะเปิดช่องว่างระหว่างมุมของกำแพงด้วยมีดสั้น แต่ตามมุมระหว่างกำแพงนี้เป็นผนังโลหะทั้งสองด้านและมีดสั้นในมือของเขาไม่สามารถทำอะไรกับมันได้เลย

การออกจากที่นี่เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้ว

เทียนต่อยผนังด้วยความโกรธแค้น แสงแห่งความหวังของเขาได้หายไปอีกครั้ง

เขาโกรธและรู้สึกเศร้าหมองในเวลาเดียวกัน เทียนค่อยๆเอนตัวลงบนพื้นและจมอยู่ในความคิดของตนเอง

โฮก!

ไอช่าคำรามอยู่ข้างนอกประตู

เวลาค่อยๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เทียนรู้สึกอารมณ์เสียที่เขาไม่สามารถคิดหาทางออกอื่นได้

เขายืนขึ้นมองไปที่แผงควมคุมที่เต็มไปด้วยปุ่มกดสีแดงและเขียวมากมาย … ที่นี่เป็นที่หลบภัยแต่ทำไมห้องควบคุมจึงซับซ้อนมากขนาดนี้?

ในไม่ช้าเขาก็นึกถึงสัญญาณเตือนภัยก่อนหน้านี้ เทียนค่อยๆมองไปยังปุ่มกดที่ดูเหมือนจะเป็นปุ่มควบคุมระบบอาวุธที่นี่

เทียนที่กำลังมองไปตามแผงควบคุมที่เต็มไปด้วยปุ่มกดมากมายก็ร้องโอดครวญอยู่ในใจ

เทียนไม่กล้ากดปุ่มมั่วสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าเขาเปิดใช้งานอุปกรณ์ใดๆโดยไม่ได้ตั้งใจมันจะทำให้เขายิ่งตายเร็วขึ้นและสิ่งที่น่ากังวลที่สุดก็คือหากเขากดโดนปุ่มเปิดประตูห้องนี้ไอช่าจะพุ่งตัวเข้ามาฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้นๆในทันที

เขาไม่คิดว่าประตูนี้จะสามารถเปิดปิดได้ด้วยการใช้กำลังเท่านั้น

ปุ่มเหล่านี้ก็มีแนวโน้มที่จะเป็นกลไกในการควบคุมการเปิดและปิดประตูได้เช่นกัน

เทียนเลิกล้มความพยายามในการออกจากที่นี่โดยใช้แผงควบคุมในทันที เขาหันกลับมามองไอช่าที่อยู่หลังประตูจากนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น เทียนลืมไปว่ามือซ้ายของตนเองที่ถูกกัดโดยไอช่ายังไม่ได้จัดการกับบาดแผลเลย

เมื่อเขามองไปที่แขนซ้ายของตนเองก็พบว่าแขนซ้ายเป็นแผลที่เกิดจากการถูกกัดขนาดใหญ่และมีสีคล้ำ

สีหน้าของเทียนย่ำแย์ในทันที

เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการติดเชื้อ แต่ … มันแสดงให้เห็นว่าเชื้อไวรัสในร่างกายของไอช่าไม่เพียงแต่แพร่กระจายไปทั่วร่างกายเท่านั้น แต่เชื้อไวรัสได้ผสมอย่างสมบูรณ์กับเลือดในร่างกายของเธอ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองไอช่าที่กำลังยื่นแขนเข้ามาทางกระจก หัวใจของเทียนเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ แม้ใบหน้าที่สวยงามนั้นจะอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือแต่ความเป็นจริงนั้นเธออยู่ห่างไกลจากเขาเหลือเกิน

หลังจากนั้นไม่นาน

เทียนค่อยๆดึงสติกลับมาอีกครั้งและใช้มีดสั้นเพื่อตัดเนื้อสีคล้ำที่โดนกัดออก

แขนซ้ายของเขาที่เป็นโรคเกร็ดเลือดน้ำแข็งทำให้เชื้อไวรัสที่แทรกซึมเข้ามาแพร่กระจายช้ามาก แม้ว่าแผลที่แขนจะดูน่ากลัวมากก็ตามแต่เทียนรู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

หลังจากจัดการกับบาดแผลที่ถูกกัดเรียบร้อย เขาก็เอนหลังพิงเก้าอี้จากนั้นมองไปที่ไอช่าอย่างเงียบๆ แม้ใบหน้าของเธอจะบูดเบี้ยวแต่คิ้วของเธอยังคงสวยงาม ทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ

ช่วงเวลาในกำแพงน้ำแข็ง แดนรกร้าง ป้อมปราการ

ใบหน้าที่เศร้าหมองของเขาค่อยๆจางหายไปและมีรอยยิ้มเล็กน้อย

เวลาผ่านไป 2 วันในชั่วพริบตา

เทียนยังคงติดอยู่ภายในห้องควบคุมไม่มีอาหารให้กินและไม่มีน้ำให้ดื่ม เนื่องจากไม่ได้ใช้พลังงานมากทำให้เขายังพอมีแรงหลงเหลืออยู่แต่ก็รู้สึกหิวบ้างเป็นครั้งคราว เทียนอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเขาอาจจะอดอาหารจนตายและกลายเป็นศพที่ 5 ภายในห้องแห่งนี้