The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 201

ตอนที่ 201 ลูกศรทะลวงฟ้า…

ปรมาจารย์นักฆ่าและหวังหมิงมีนิสัยบางอย่างคล้ายคลึงกัน พวกเขาทั้งสองคนนั้นชอบความท้าทาย แต่ในขณะที่เป้าหมายของหวังหมิงนั้นคือการเอาชนะหวังลิ่ง ส่วนเป้าหมายของปรมาจารย์นักฆ่านั่นคืออาจารย์ของเขาอาจารย์ดัง

และถ้าจะถามว่าทําไมทั้งสองคนถึงมีความคล้ายคลึงกัน เหตุผลนั่นก็คือพวกเขาทั้งสองไม่เคยเอาชนะเป้าหมายของพวกเขาได้เลยสักครั้งเดียว!

ในขณะที่ศิษย์พี่ของโจรปีศาจที่จู่ๆก็ถกกางเกงลง โจรปีศาจตกใจจนปล่อยมือจากรองเท้าแตะและรีบยกมือขึ้นมาปิดตาตัวเอง ทําไมเราต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย?! อาจารย์! ช่วยผมด้วยศิษย์พี่กลายเป็นคนโรคจิตไปแล้ว!

ปรมาจารย์นักฆ่าถกกางเกงขึ้นและใส่รองเท้าแตะด้วยท่าทางภาคภูมิใจ เขาไม่ได้รู้สึกสํานึกที่ทําชื่อเสียงสํานักของเขาเลยสักนิดเดียว “ศิษย์น้อง นายรู้รึเปล่าว่าฉันน่ะพยายามหาทางเอาชนะอาจารย์อยู่ตลอดเวลา หลังจากเงอะงะอยู่เป็นเวลาหลายปี ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทําไมฉันถึงแม้อาจารย์ทุกครั้ง”

โจรปีศาจเงยหน้าขึ้นมาด้วยความสงสัย “?”

“นั่นก็เพราะไอบ็อกเซอร์ลายดอกนั่นแหละที่มาขวางทางฉันไว้!”

“ด้วยการที่เป็นนักฆ่าอันดับหนึ่ง ฉันจะพ่ายแพ้ต่อความชอบของตัวเองได้ยังไง? ดังนั้นการที่ไม่ใส่อะไรเลย จึงเป็นการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันนึกออก”

“ว่าแต่ว่า…อาจารย์ต้องการให้ฉันทําอะไรงั้นเรอะ?”

โจรปีศาจพูดด้วยน้ําเสียงจริงจังเมื่อเขามีโอกาสกลับเข้าเรื่องได้เสียที “นักเรียนที่อาจารย์สอนอยู่ขณะนี้ ตกเป็นเป้าโจมตีของหัวหน้าองค์กรเงาสายธารเจียงหลิวเย่ อาจารย์เป็นห่วงว่าเจียงหลิวเย่คนนั้นจะส่งคนเข้ามาก่อความวุ่นวายในโรงเรียนเพื่อเป็นการล้างแค้น ถ้าหากพวกเขาจะลงมือจริงๆ พวกเขาคงจะลอบเข้ามาอย่าง เงียบเชียบอย่างแน่นอน อาจารย์กังวลว่านักเรียนของเขาจะตกหลุมพรางของฝ่ายตรงข้าม”

เมื่อฟังจบปรมาจารย์นักฆ่าก็พยักหน้า “แปลว่าอาจารย์ต้องการให้พวกเราลงมือเพื่อเป็นการส่งสัญญาณเตือนแก่คนเหล่านั้น?”

โจรปีศาจพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “นั่นอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด อาจารย์ถอนตัวออกจากวงการกว่าร้อยปีแล้ว เขาไม่อยากให้คนเหล่านั้นมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขา…”

ปรมาจารย์นักฆ่าก้มหัวลงและเปลี่ยนสายตาเป็นแววตาของนักฆ่า “เข้าใจแล้ว”

เขาถอดรองเท้าข้างนึงออกจากนั้นดึงสายชนวนอันนึงออกมาจากรอยแตกที่ส้นเท้าของเขา เขาจับยึดด้านนึงไว้จากนั้นจึงดึงสายชนวน มีเสียวหวีดพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าหลังจากนั้นก็เกิดไฟสีแดงขึ้นบนท้องฟ้าเหมือนดอกไม้ไฟ

“เมื่อลูกศรทะลวงขึ้นสู่ท้องฟ้ากองทัพนับพันกองม้านับหมื่นจงปรากฏกาย”

โจรปีศาจรู้สึกตกใจ ที่เห็นศิษย์พี่ของเขามีลูกน้องมากมายขนาดนั้น

“องครักษ์จะปกปักรักษาเจ้านายของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา มันเป็นเหตุด่วนตอนนี้ฉันจึงรับสมัครได้แค่เพียงสองคน” ปรมาจารย์นักฆ่าถูจมูกของเขาอย่างอมภูมิ เมื่อเขาพูดจบโจรปีศาจสังเกตเห็นว่ามีเงาคนสองคนหล่นมาจากท้องฟ้า เงาสองคนนั้นเป็นเงาของผู้ชายสวมชุดสีดําและสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าของพวกเขา

“แค่สองคนงั้นหรอ?”

“ใช่แล้ว”

ปรมาจารย์นักฆ่าเดินไปยังหนึ่งในลูกสมุนของเขาเพื่อแนะนําตัว “คนนี้มีชื่อว่ากองทัพนับพัน ส่วนอีกคนมีชื่อว่ากองม้านับหมื่น พวกเขาเป็นลูกน้องและเป็นลูกศิษย์ของฉันเอง…ฉันจะส่งพวกเขาทั้งสองไปตักเตือนนักฆ่าเหล่านั้นให้ พวกนายมานี่ทักทายคุณลุงศิษย์พี่รองด้วย!”

ทักสองคนยกกําปั้นขึ้นทาบอกเพื่อแสดงความเคารพ “สวัสดีครับคุณลุงศิษย์พี่รอง!”

โจรปีศาจเงียบไปนาน

เขาคิดว่าในหัวของศิษย์พี่เขากลวงโบไม่มีอะไรอยู่เลยอย่างแน่นอน…

การฝึกรวมระหว่างหกโรงเรียนครั้งนี้นั้นไม่ใช่เหตุการณ์เล็กๆ หรือจะพูดได้ว่าการฝึกร่วมระหว่างโรงเรียนมัธยมประจําเมืองหรือโรงเรียนวางมัธยมประจําเมืองจะเป็นเรื่องบังเอิญ มันอาจจะมองได้ว่าเหตุการณ์นี้ได้มีการจงใจวางแผนไว้

ทุกคนรู้ดีว่าโรงเรียนอันดับที่59และ60นั้นเป็นโรงเรียนวางในการที่จะเป็นโรงเรียนประจําเมือง การที่จะให้โรงเรียนทั้งสองโรงเรียนนี้รวมกันเพื่อแข่งขันกับโรงเรียนประจําเมืองอื่นๆนั้นเป็นเรื่องน่าขัน ครูใหญ่เซ็นและครูใหญ่จินจากทั้งสองโรงเรียนก็เป็นศิษย์สํานักเดียวกัน เมื่อทั้งสองจําเป็นต้องร่วมมือกันพวกเขาจึงต้องช่วยกันคิด เพื่อชัยชนะของพวกเขา…

วันจันทร์ที่ 13 มิถุนายน สัปดาห์ที่ 8 ของปีการศึกษาที่ 1

ทันทีที่อาจารย์ป่านเข้ามายังห้องเรียนในตอนเช้า เธอพูดจุดที่น่าสนใจเกี่ยวกับการฝึกทหารครั้งนี้ ครูใหญ่เห็นและครูใหญ่จินนั้นใช้เวลาทั้งคืนเพื่อวางแผนหรือไกด์คร่าวๆสําหรับการแข่งขันที่เรียกว่า “survival drill” ซึ่งอาจารย์ประจําชั้นทุกคนต้องเผยแพร่ให้นักเรียนประจําชั้นของตน

“ฉันเชื่อว่าทุกคนเข้าใจกฎเรียบร้อยหมดแล้วนะ ครั้งนี้เราจะมีผู้เข้าร่วมแข่งขันกว่าหมื่นคนจากทั้งหกโรงเรียน โดยเริ่มต้นพวกเธอจะถูกเครื่องส่งตัวไปยังจุดต่างๆของแผนที่ คนที่อยู่ข้างพวกเธออาจจะเป็นมิตรหรือศัตรูก็ได้ มีเพียงผู้อยู่รอดคนสุดท้ายเท่านั้นที่จะเป็นผู้ชนะ” อาจารย์ดันแว่นตาของเธอขึ้นจากนั้นจึงพูดต่อ “ดังนั้นไม่ว่าพวกเธอจะไปถูกส่งไปอยู่ตรงไหน ขอให้พวกเธอเปิดตาให้กว้าง! และสํารวจดูว่าคนที่อยู่ใกล้พวกเธอเป็นมิตรหรือศัตรู อย่าทําร้ายพันธมิตรโดยที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามไม่เช่นนั้นพวกเธอจะถูกตัดคะแนน!”

ทุกคนตั้งใจฟังอย่างเงียบเชียบ “…”

อาจารย์ป่านจึงพูดขึ้นต่อ “ที่อาจารย์กําลังจะพูดต่อไปนี้เป็นจุดสําคัญ! ตั้งใจฟังให้ดีๆ อาจารย์จะบอกอะไร ให้รุ่นพี่ของพวกเธอไม่ฟังอาจารย์อย่างตั้งใจในตอนที่อาจารย์กําลังอธิบาย และในระหว่างสอบเอ็นของเขาเขา ดันไปกรอกคําตอบผิดกระดาษคําตอบ ผลสุดท้ายคือเขาต้องซ้ําชั้นอีกหนึ่งปี!”

“…..”

“ทันทีที่พวกเธอลงถึงพื้น ของวิเศษจะปรากฏขึ้นตามสิ่งก่อสร้างต่างๆบนแผนที่แบบสุ่ม และพวกเธอจะต้องตามหาพวกมันด้วยตัวเอง ให้มองหาอาวุธก่อนเป็นอันดันแรก และหลังจากนั้นให้มองหากระเป๋าเก็บของ ไม่ว่าศัตรูที่พวกเธอเจอจะเก่งศิลปะป้องกันตัวมากแค่ไหนพวกเขาย่อมกลัวต่ออาวุธเช่นมีดท่าครัว ศิลปะป้องกันตัวยังไงก็ไม่อาจเอาชนะคนที่ครอบครองของวิเศษได้!”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ เสี่ยวหัวเฉิงยกมือขึ้นถามด้วยความสั่นกลัว “เอ่ออาจารย์ครับ…แล้วถ้าหากมีคนที่ดวงไม่ดีขนาดที่ไม่เจอของวิเศษเลย…?”

“คำถามแบบนี้ยังจะถามอีกเหรอ? พวกเธอไม่รู้วิธีซ่อนตัวหรือยังไง?”

เสี่ยวหัวเฉิง “…”

“เมื่อรวมโรงเรียนมัธยมอันดับที่59เข้าไปด้วย พวกเราสองโรงเรียนมีคนน้อยกว่าสองพันคน ถ้าหากดวงของเธอมันไม่ดีจริงๆหรืออยู่ในสถานะที่ไม่มีของวิเศษอะไรเลย มันจะดีกว่าหากพวกเธอหาที่หลบซ่อน อย่าไปแจกแต้มให้ศัตรูเด็ดขาด! โดยทั่วไปแล้วทางเลือกที่ดีที่สุดก็คือรอจนกว่าจะเจอพันธมิตรและขอแบ่งของสวมใส่จาก พวกเขา พวกเราจะต้องทําทุกวิถีทางเพื่ออยู่รอด อยู่ให้รอดเพื่อการต่อสู้สุดท้าย!”

อาจารย์ป่านพูดด้วยน้ําเสียงจริงจังอีกครั้ง “หรือจะพูดให้เข้าใจง่ายๆในสองคํา ซ่อน ตัว!”

“ในการเอาชนะเกมเซอไววอลเอาตัวรอดแบบนี้มีอยู่แค่เพียงสองวิธี…เธอต้องเก่งกาจขนาดจอมมารหรือซ่อนตัวเก็บแรงเอาไว้”

อาจารย์ป่านท้าวมือลงบนแท่นสอนหนังสือและจ้องเหล่านักเรียนของเธอในห้องก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม “อาจารย์เชื่อว่าพวกเธอทําได้ พวกเราสามารถชนะได้!”

หวังลิ่ง “…”

ในคืนนั้น หลังจากหวังลิ่งกลับถึงบ้าน เขาพบว่าภาพนิมิตที่เขาเห็นก่อนหน้านั้นเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ

ตาสวรรค์ของเขาที่เห็นผู้ชายนั่งอยู่ท่ามกลางกองเลือดก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาสามารถยืนยันได้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นคือเทพมือระเบิด เขาแน่ใจแล้วว่าสถานที่แห่งนั้นคือสวนหลังบ้านที่หมู่บ้านของเทพมือระเบิด

หวังสิ่งรู้สึกกังวลถึงความปลอดภัยของเทพมือระเบิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เขาจําได้ว่าก่อนหน้านั้นเขาได้ส่งกางเกงขายาวของเขาไปกองหนึ่ง แต่เขาไม่รู้ว่าเทพมือระเบิดจะสวมมันไว้หรือเปล่า…