The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 192

ตอนที่ 192 ยินดีกับหลิงเงินเหริน

และเพราะเหตุนี้เองเรื่องทุกเรื่องจึงจบลงที่นักบุญลําดับสามถูกเชิญไปโรงพัก

แม้ว่านักบุญลําดับสามจะถูกตํารวจจับ เขาก็ยังคงรักษาความเป็นแฟนคลับของปรมาจารย์นักฆ่าได้อย่างดีเยี่ยม

ณ สถานีตํารวจ

นายตํารวจแผนกสืบสวน2คนลงนั่งข้างหน้าเขาในขณะที่มือของเขายังถูกล็อคไว้ ด้วยกุญแจมือสําหรับผู้ฝึกตน

หนึ่งในนั้นเอ่ยถามนักบุญลําดับสามขึ้นมา “ชื่ออะไร?”

นักบุญลําดับสาม: “คุณเรียกผมว่าน้องสามก็แล้วกัน”

นายตํารวจ: “ฉันกําลังถามถึงชื่อจริงของคุณไม่ใช่ชื่อในโลกผู้ฝึกตน”

นักพรตชุดขาวพยักหน้า “อ่า…เรียกผมว่าเย่เฟย”

นายตํารวจอีกคนที่เป็นคนจดบันทึกการให้ปากคําเงยหน้าขึ้นมาจ้องไปที่ผู้ต้องหาชุดขาว “นี่พวก! อย่ามาเล่นตลกแถวนี้! รู้รึเปล่าว่าที่นี่ที่ไหน? จริงจังหน่อย!”

นักบุญลําดับสามจึงหยิบบัตรประจําตัวประชาชนออกมาจากกระเป๋าและยื่นไปให้นายตํารวจทั้งสอง เมื่อทั้งสองเห็นชื่อที่ปรากฏบนบัตรประชาชนก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก นั่นก็เพราะว่าชื่อ“เย่เฟย”มันถูกเขียนไว้บนนั้นจริงๆ

แน่นอนว่าบัตรประจําตัวประชาชนอันนี้ไม่ใช่ของปลอม หลังจากที่เขาได้ให้ข้อมูลเบาะแสแก่เทพมือระเบิดเกี่ยวกับเรื่องปราสาทตระกูลโม่ใช้ยาเสพติดกับนักเรียน เทพมือระเบิดก็ได้ช่วยเขาทําบัตรประชาชนปลอมโดยขอความช่วยเหลือจากน้องชายในกรมสํารวจสามะโนประชากร

นายตํารวจทั้งสองนําบัตรประชาชนออกไปตรวจสอบเพื่อความแน่ใจ แต่ปรากฏว่าพวกเขากลับไม่สามารถจับผิดอะไรได้ข้อมูลที่แสดงในเครื่องตรวจบัตรประชาชนนั้นบอกว่าบัตรนี้เป็นบัตร จริง!

ในขณะที่นักบุญลําดับสามยังคงถูกกักตัวไว้ที่สถานีตํารวจ หวังลิ่งและโทยะจอมอมตะก็ได้หลบหนีออกมาด้วยของเต็มไม้เต็มมือ

นอกเหนือไปจากพนักงานส่งอาหารร้าน Yang’s Braised Chicken Rice ยังมีดวง วิญญาณ21ดวงในน้ําเต้าของโทยะ พวกเขาจําเป็นต้องไปแจ้งตํารวจว่าจํานวนที่เหลือได้เสียชีวิตลงไปแล้ว การแก้ไขปัญหาในตอนนี้คือเก็บดวงวิญญาณทั้งหมดไว้ เรื่องนี้จึงกลายมาเป็นหัวข้อสําคัญในวงสนทนาของกลุ่มแชทอย่างที่กําลังคุยกันอยู่ในตอนนี้

ในกลุ่มแชทเทพมือระเบิดได้ส่งอีโมจิคนถอนหายใจลงมา “พวกเราได้ทําการยืนยันแล้วว่าพนักงานส่งอาหารที่หายตัวไปอย่างลึกลับนั้น เป็นฝีมือของหัวหน้าองค์กรเงาสายธาร แต่น่า เจ็บใจที่เราช่วยสามารถช่วยเหลือได้เพียง21ดวงวิญญาณ ส่วนที่เหลืออีก11ดวงนั้นแตกสลายไปเพราะโดนแสงแดดแผดเผา”

“บางที่โชคชะตาก็โหดร้าย พวกเราพยายามทําดีที่สุดแล้ว” ไฉ่เหรียนเจินเหรินส่งอีโมจิรูปเทียนไขลงมาหลายอัน

หลังจากที่กลุ่มแชทตกอยู่ในความเงียบหลายนาที เทพมือระเบิดก็เริ่มพิมพ์ข้อความอีกครั้ง“มันมีข่าวร้ายบางอย่างที่ฉันอยากจะบอก…ตามผลการตรวจสอบของน้องสิ่งแหละโทยะพวกเรายืนยันแล้วว่าหน้ากากผีดิบอีกใบตกไปอยู่ในมือของหัวหน้าองค์กรนักฆ่าเจียงหลิวเย่และปีศาจตนที่ถูกผนึกไว้ในหน้ากากนั่นก็ได้ทําสัญญาบางอย่างกับเจียงหลิวเย่ไปแล้วด้วย”

ทันทีที่เทพมือระเบิดปล่อยข่าวนี้ออกไป พวกนักซุ่มที่แอบอ่านอยู่ก็เปิดเผยตัวกันออกมา

ท่ามกลางพวกนักซุ่ม ผู้ชายเก้าครั้ง(เคยโผล่มาตอน91)ซึ่งไม่ได้มีปากเสียงมาเป็นเวลานานก็ส่งข้อความลงมา “อะไรนะ? จอมมารเป็นอิสระแล้วงั้นหรือ? เรื่องจริงใช่ไหม?”

นี่มันเป็นข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย!

จอมมารกัวผีในตํานานผู้ซึ่งนํากองทัพกัวผีที่เกือบจะก่อสงครามกับทางรัฐบาล ตอนนี้ได้กลับมายังพื้นโลกอีกครั้ง…ถ้าหากสื่อต่างๆรู้เข้าข่าวนี้คงกระจายอย่างรวดเร็วและทั่วทั้งประเทศอาจตกอยู่ในอาการหวาดกลัวได้

ทุกคนในกลุ่มแชทแห่งนี้ล้วนแต่เป็นพี่น้องซึ่งเทพมือระเบิดคัดกรองมาแล้วอย่างดี ทําให้เขาไม่ต้องเป็นกังวลว่าข่าวนี้จะรั่วไปถึงหูพวกสื่อ

“จากคําพูดของเทพมือระเบิดดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นความจริงสินะ” บูลังจอมดาบไม่สง สัยในคําพูดของเทพมือระเบิดเลย “ฉันรู้ว่าถ้าหากเทพมือระเบิดพูดเล่น เขามักจะส่งอีโมจิหรือมีมลงมาแต่ถ้าหากเขาพูดเรื่องจริงจังเขาจะไม่ส่งอะไรลงมาเลยสักอย่าง”

เทพมือระเบิด: “…”

สายฟ้าดามาราจาพิมพ์ต่อจากบูลังจอมดาบ “แต่ถึงต่อให้เรื่องนี้แพร่ออกไป บางที่อาจจะไม่มีคนเชื่อเลยด้วยซ้ํา เพราะมันก็มีข่าวลือเรื่องนี้อยู่ตลอดที่ว่าจอมมารจะกลับมาล้างแค้น”

“นั่นแหละเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น” เทพมือระเบิดพิมพ์ตอบกลับมา “ถ้าหากเรื่องนี้มันหลุดออกไป ประชาชนก็จะคิดว่ามีใครบางคนเล่นพิเรนทร์และท้ายที่สุดก็จะไม่มีใครเชื่อข่าวนี้เลย…แต่พวกนายไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้จอมมารทําได้แค่เพียงยึดครองร่างของหัวหน้าองค์กรเงาสายธาร และสามารถออกมาสู่โลกภายนอกได้โดยวิชาแลกเปลี่ยนวิญญาณเท่านั้น ด้วยสภาพที่ยังไม่สมบูรณ์มันจึงมีระยะเวลาจํากัดอยู่”

“ถ้าอย่างงั้น….บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสของเรา? ตราบใดที่จอมมารยังฟื้นพลังไม่เต็มที่ถ้าพวกเราร่วมมือกันพวกเราก็อาจจะสามารถต่อสู้กับมันได้”

“ก็อาจจะถือว่าเป็นโอกาสของเราก็ได้ แต่มันมีปัญหาอย่างหนึ่ง จอมมารตนนี้มีของวิเศษมากมายเขาเก็บของวิเศษต่างๆจากคู่ต่อสู้มานับไม่ถ้วน ซึ่งเขาจะนํามันออกมาใช้ตอนไหนก็ได้เมื่อยามพวกเราเผลอ ล่าสุดในการเผชิญหน้ากับหลิงเฉินเหริน จอมมารตนนี้ได้ใช้น้ําเต้าม่วงทองเพื่อหลบหนี” โทยะจอมอมตะอธิบาย

ไฉ่เหรียนเจินเหริน: “น้ําเต้าม่วงทอง? น้ําเต้าม่วงทองของเทพเจิ้นหยวนน่ะหรอ? หนึ่งในของวิเศษระดับตํานานฉันยังมีของปลอมอันนึงอยู่ที่บ้านของฉันอยู่เลย…”

“เธอก็เป็นถึงผู้เชี่ยวชาญทําไมถึงยังโดนต้ม” สายฟ้าดามาราจาส่งอีโมจิคนถอนหายใจลงมาในแชท “แต่ว่าพี่เทพมือระเบิดคุณรู้ได้ยังไง?”

เทพมือระเบิด: “แน่นอนเป็นเพราะว่าน้องลิ่งเล่าให้ฉันฟัง! ก่อนที่น้องลิ่งจะต่อสู้กับมัน จอมมารได้นําอาวุธวิเศษระดับโบราณออกมาข่มขู่น้องลิ่ง แต่ท้ายที่สุดกลับเป็นทางด้านจอมมารเองที่หนีหางจุกตูดกลับไป”

มีคําอุทานมากมายถูกส่งลงมาในกลุ่ม “หลิงเงินเหรินเก่งขนาดนั้นเลยหรือ?”

โทยะจอมอมตะอดไม่ได้ที่จะส่งหลักฐานให้พวกคนที่ไม่เชื่อดู “แน่นอนสิก็ฉันเห็นมากับตาหลิงเงินเหรินทําลายมีดเล่มสีดําของวิเศษระดับโบราณกับมือ!”

หลังจากพิมพ์จบประโยคเขาก็ส่งรูปมีดที่ใบมีดถูกทําลายลงมาในกลุ่มแชท

บุหลังจอมดาบส่งอีโมจิเหงื่อตกลงมา “นี่นายแน่ใจนะว่ามันเป็นอาวุธระดับโบราณ? เหมือนหลิงเจินเหรินจะทําลายมันจนถึงขั้นกลายเป็นผงเลยนะ!”

ผู้ชายเก้าครั้ง: “Holy Shit รุ่นพี่หลิงเจินเหรินนี่สุดยอดจริงๆ”

สายฟ้าดามาราจาส่งอีโมจิกดลไลค์ลงมา “สมกับที่เป็นตัวแทนจอมพลังแห่งกลุ่มแชทของเรา!”

เทพมือระเบิดพยักหน้าให้อย่างพึงพอใจ “อืม…ขอให้ทุกคนพิมพ์ชมน้องลิ่งลงไปเยอะๆเขาจะต้องแอบซุ่มอ่านอยู่อย่างแน่นอน! ถ้าเขารู้สึกดีใจบางทีเขาจะส่งข้อความ …. กลับมาก็ได้”

หวังสิ่งซึ่งเปิดหน้ากลุ่มแชทอยู่พอดีนั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพิมพ์ “” ลงไป