The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 188

ตอนที่ 188 ใครใหญ่ที่สุดในวงการอาหาร?

ก่อนที่หวังลิ่งจะเริ่มเผชิญหน้ากับจอมมารกัวผี มีนักพรตผู้หนึ่งปรากฏตัวอยู่หน้าอพาร์ทเม้นหรู

หลังจากที่เขาได้มีโอกาสพบเจอ “ปรมาจารณ์นักฆ่า” ที่บ้านของเทพมือระเบิด นักบุญลําดับสามก็ตามสืบเรื่องนี้มาตลอด

เขาค้นพบว่านักฆ่าคนนั้นถูกกล่าวขานนักฆ่าที่เหี้ยมโหดที่สุดในวงการนักฆ่า แต่ที่จริงแล้วเขาเป็นนักฆ่าผู้ซึ่งมีหัวใจยุติธรรมที่สุดในวงการ ทุกคนที่ตายด้วยเสื้อมมือของเขาล้วนแต่เป็นโจรใจทรามทั้งหมด ยิ่งเลวมากเท่าไรยิ่งโดนฆ่าด้วยวิธีการที่เหี้ยมโหดมากขึ้นเท่านั้น

ที่น่าอนาถใจที่สุดของเขาก็คือ ที่เขาพยายามลอกเลียนแบบปรมาจารย์นักฆ่าคนนี้มาตลอดเป็นระยะเวลาหลายปี มันช่างเปล่าประโยชน์

เพราะไอดอลของเขานั้นแข็งแกร่งเกินไป!

หลังจากที่เขาถอนตัวมาจากปราสาทตระกูลโม่ เขาก็กลับตัวกลับใจผดุงความยุติธรรมตามเช็ดตามล้างสิ่งที่เขาทํามาในอดีต

ตามพิกัดโลเคชั่นบนโทรศัพท์มือถือของเขา เขาได้มาหยุดอยู่ตรงที่หน้าอพาร์ทเม้นหรูที่มีชื่อว่า “GreenOrange” ในเมืองจิงหัว

ตามข่าวจากในทีวี เขาได้สืบหาที่ที่พนักงานส่งอาหารสูญหายจนมาพบที่แห่งนี้ ตามพิกัดที่เขาได้รับดูเหมือนร้านสะดวกซื้อจะอยู่ชั้นใต้ดินของอพาร์ทเม้นแห่งนี้

นักบุญลําดับสามที่กําลังจะก้าวเข้าไปในอพาร์ทเม้นกลับถูกรปภ.หยุดเอาไว้ที่หน้าทางเข้า “คุณครับ ถ้าหากคุณจะมาหาใครได้โปรดแจ้งให้เจ้าของห้องติดต่อสานักงานก่อนนะครับ”

นักบุญลําดับสามยกมือขึ้นเกาหัว “แค่เป็นเจ้าของก็เข้าได้เลยใช่ไหม?”

“ใช่แล้วครับ…” รปภ.พยักหน้าให้อย่างเชื่องช้าเพราะเขารู้สึกเหตุการณ์มันคลับคล้ายคลับคลา

นักบุญลําดับสามยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนที่จะสไลด์หน้าจอไปมาหลายครั้งและยื่นให้รปภ.ดู “นี่เป็นใบเสร็จ ฉันเข้าไปได้หรือยัง?”

“….” รปภ.คนดังกล่าวอึ้งกับสิ่งที่เขาเห็น

นั่นก็เพราะว่านักพรตในชุดขาวคนนี้เขาซื้อตึกนี้ทั้งตึก! ตึกนี้เป็นตึกเฟสที่สามของอพาร์ทเม้นหรูแห่งนี้และมีตึกอยู่ทั้งหมดสามตึก ก่อนที่ตึกที่สองจะทันสร้างเสร็จตึกแรกก็ขายหมดแล้ว!

รปภ.คนนั้นรู้สึกตกใจจนทําอะไรไม่ถูก… เดี๋ยวนี้คนร่ํารวยกันเป็นเรื่องปกติมั้นหรือ? ในขณะที่ เขายังเป็นแค่คนโสดที่ไม่มีแม้แต่เวลาจะไปหาแฟน ต้องมาติดแหงกอยู่กับหน้าที่นี้คอยรับใช้คนแบบนี้ทั้งวันทั้งคืน!?

รปภ.ของอพาร์ทเม้นจ้องมองนักพรตในชุดขาวด้วยสายตาไม่พอใจในความปนความโศกเศร้าในเวลาเดียวกัน

………………………

โทยะจอมอมตะนอนหมอบลงอยู่ที่มุมหนึ่งของตึกไม่ไกลจากร้านสะดวกซื้อ เขาบนวัตถุดิบที่เขานํามาเป็นผงและผสมมันลงไปในขวดแก้วรูปชมพู่ (Erlenmeyer Flask) ซึ่งใช้สําหรับผสมยา

“Congeal (แข็งตัว)

ทันทีที่เขาตะโกนด้วยเสียงเบาหวิวออกมา ลูกบอลแสงก็ปรากฏขึ้นบนมือทั้งสองของเขา ผงที่อยู่ในขวดแก้วก็เริ่มหลอมรวมกันเป็นก้อนวันเหนียว เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จสิ้น

โทยะจอมอมตะถือขวดแก้วไว้ในมือขวาและจุดไฟสีเงินขึ้นบนมือข้างนั้น หลังจากเตรียมการทุกอย่างเสร็จ เขาก็ถอยหายใจออกมา “โอเคมันเริ่มอุ่นแล้ว ที่เหลือก็แค่รอให้วิญญาณออกมา ฉันสงสัยจริงๆว่ารุ่นพี่หลิงกําลังทําอะไรอยู่…”

โทยะปาดผมสีเทาที่บังตาเขาออกและมองไปยังทางที่หวังสิ่งเดินไป ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด คงยังไม่เกิดการปะทะ

ทางด้านของเขานั้นหลังจากที่จุดเครื่องหอมเสร็จมันก็เริ่มแสดงผลลัพธ์ที่น่าพอใจ โทยะใช้งานตาสวรรค์และมองเห็นแสงสีเขียวเลือนลางลอยตามกลิ่นของเครื่องหอมเรียกวิญญาณที่กําลังทํางานอยู่

เขาเปิดจุกของน้ําเต้าออกเพื่อเตรียมพร้อม “น้องชายไม่ต้องกลัวนะ ถึงแม้ว่าวิญญาณของนายจะหลุดออกจากร่างแต่ถ้าหากนายเข้ามาอยู่ในน้ําเต้าของฉัน ฉันสัญญาว่าดวงวิญญาณของพวกนายจะไม่สูญสลาย และสามารถกลับเข้าร่างจริงหรือร่างใหม่ได้อีกครั้ง”

แต่อันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ค่อยมั่นใจว่าการนําดวงวิญญาณกลับเข้าร่างมันจะเป็นอะไรที่ง่ายดายขนาดนั้น ดวงวิญญาณแต่ละดวงมีความแตกต่างกันและไม่รู้จะเข้ากันได้กับร่างใหม่หรือเปล่า จากมุมมองทางวิทยาศาสตร์ ถ้าหากอัตราการเข้ากันได้ระหว่างดวงวิญญาณและร่างไม่สูงพอ มันจะไม่สามารถคงอยู่ได้และระเบิดออก มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยเสมือนเรื่องเพ้อฝัน

“คุณ…คุณนักพรตมองเห็นพวกเราด้วยงั้นหรอ?!” ทันใดนั้นเองดวงวิญญาณมากกว่าสิบตัวที่อยู่รอบๆเอ่ยถามโทยะที่กําลังใช้งานตาสวรรค์อยู่ราวกับว่าพวกเขาพบพระเจ้า

โทยะหันไปมองบรรดาดวงวิญญาณและพูดขึ้นมา “พวกน้องชายเป็นพนักงานส่งอาหารที่ถูกฆ่าไปเมื่อไม่นานนี้หรือเปล่า?”

“ใช่แล้วคุณนักพรตไอเจ้าปีศาจในร้านสะดวกซื้อนั่นฆ่าฉันก่อนที่ฉันจะทันเตรียมตัวเสียอีก ถ้าหากฉันได้เตรียมตัวอีกฝ่ายคงไม่เก็บฉันได้ง่ายๆแบบนี้” วิญญาณผู้ซึ่งมีสําเนียงจีนตะวันออกเฉียงเหนือพูดขึ้นมา

“แล้วทําไมมีแค่เพียงเท่านี้ ในข่าวบอกว่ามีพนักงานจํานวนกว่าสามสิบสองคนหายตัวไป”

“ท่านนักพรตไม่งั้นหรือ หลายวันที่ผ่านมามีพี่น้องของเราจํานวนหนึ่งไม่ระมัดระวังตัว บังเอิญโดนแดดเผาจนวิญญาณสูญสลายไป พวกเราจึงเวียนว่ายอยู่ในชั้นใต้ดินแห่งนี้และพบพี่น้องคนอื่น เราจึงเริ่มเรียกชื่อเล่นของพวกเราเองตามอาหารที่พวกเรามาส่ง มันทําให้พวกเราจํากันได้ง่ายขึ้น” จากนั้นดวงวิญญาณสําเนียงตะวันออกเฉียงเหนือก็ได้ผายมือไปยังดวงวิญญาณตัวอื่น

“….”

“ท่านนักพรต น้ําเต้าของท่านสามารถช่วยรักษาดวงวิญญาณของพวกเราได้จริงหรือ? ผมชื่อPower Chicken ผมมาส่งไก่ที่นี่และถูกฆ่าดูเหมือนว่าปัจจุบันยังมีพวกเลวที่ไม่มีตังจ่ายค่าอาหารอยู่ มันยากมากที่จะป้องกันคนกลุ่มนี้!”

“….”

เมื่อได้ฟังคําอธิบายโทยะจึงถอนหายใจ “น้ําเต้าอันนี้เป็นของวิเศษที่ฉันทําการปลุกเสกขึ้นมาข้างในเป็นมิติอีกมิติหนึ่ง พวกนายสามารถเข้าไปอยู่ข้างในนั้นก่อนได้ รอจนกว่าฉันจะสามารถหาวิธีคืนร่างของพวกนาย และแน่นอนว่าฉันอาจจะขอความช่วยเหลือจากพวกนายในการยืนยันตัวคนร้ายสักหน่อยด้วย”

“ถ้าหากท่านนักพรตว่าอย่างงั้นทางพวกเราก็ไม่มีปัญหาครับ!”

โทยะพยักหน้า “อืม…งั้นก่อนที่จะเข้าไปเขียนชื่อของพวกนายก่อนด้วยนะ”

ดวงวิญญาณ: “ผมมีเรื่องจะถามหน่อยครับท่านนักพรต!”

โทยะจอมอมตะ: “ว่ามา..”

ดวงวิญญาณ: “จริงๆแล้วข้างในยังมีน้องชายข้าวYang’s Braised Chickenอยู่ ชีวิตของเขากําลังตกอยู่ในอันตราย เราคิดว่าเขาน่าจะถูกขังอยู่ข้างในร้านสะดวกซื้อนั่น ท่านนักพรตถ้าหากท่านสามารถช่วยเหลือเขาได้พวกเราจะรู้สึกขอบคุณมากเลยครับ”

“ฉันไม่คิดว่าพวกนายจะรักเพื่อนร่วมงานกันมากขนาดนั้นเลยนะ…วางใจเถอะคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าร้านสะดวกซื้อนั่นเป็นยอดฝีมือในโลกผู้ฝึกตนซึ่งพวกเราขอร้องให้มาช่วยเหลือเหตุการณ์นี้”

“ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับท่านนักพรต! ขอบคุณมากเลยจริงๆ!”

เมื่อสิ้นเสียงของดวงวิญญาณ ดวงวิญญาณสีเขียวที่วนเวียนอยู่รอบตัวเขาต่างพากันพุ่งเข้าไปในน้ําเต้าและแนะนําตัวกับเขาทีละตน

“สวัสดีครับท่านนักพรต ผม บะหมี่ Lanzhou Hand-Pulled”

“ผมShaxian Delicacies”

“ผม Guilin Rice Noodle”

“ท่านนักพรตผมขอถามหน่อยนึง ข้างในนั่นมีห้องพักหรูๆไหม แล้วมีร้าน Chongqing Chicken pot หรือเปล่า แล้วมี..”

“….” เข้าๆไปเถอะ [โทยะไม่ได้บอกอันนี้ผู้แปลบอกเอง…ผู้แปล]