The Daily Life of the Immortal King - ตอนที่ 187

ตอนที่ 187 ถอยไปเดี๋ยวพี่ลุยเอง!

ภายในร้านสะดวกซื้อ จอมมารผู้ซึ่งไม่ได้กินเนื้อสัตว์มากว่าพันปีกําลังแคะฟันอยู่ ทันใดนั้นเองก็เกิดเสียงเหมือนของแตกดังออกมาจากร่างกายของเขา

“อย่างที่ฉันคิดไว้เลย ประมาณครึ่งชั่วโมงเป็นเวลาจํากัด” จอมมารกัวผีถอนหายใจออกมาก่อนที่ตัวมันจะลอยกลับเข้าไปยังหน้ากากผีดิบอีกครั้ง แยกออกมาจากร่างของพนักงานส่งอาหารของแอพRicebal

พนักงานส่งอาหารคนนั้นนั่งตัวสั่นอยู่มุมห้องร่วมกับพนักงานคนอื่นซึ่งถูกสลับวิญญาณก่อนห

จํานวนของพนักงานส่งอาหารผู้เคราะห์ร้ายมีทั้งหมด 32 คน

ถ้าหากวิญญาณพวกเขาไม่กลับเข้าร่างภายใน 72 ชั่วโมง วิญญาณของพวกเขาจะถูกแยกออกอย่างสมบูรณ์

แต่สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือร่างกายของพวกเขานั้นถูกจอมมารใช้งานจนเกิดความเสียหายบางส่วน

“ท่านจอมมารมันจะไม่เป็นอะไรจริงเหรอ?” เจียงหลิวเย่เลิกคิ้วขึ้นขณะที่มองสภาพของภายในห้อง

เธอรู้ว่าเรื่องนี้ได้ไปดึงความสนใจจากโลกภายนอกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“มันเป็นเกียรติของพวกเขาที่ได้ถูกข้าผู้นี้ใช้งาน” เกิดเสียงหัวเราะออกมาจากหมอกควันสีดํา ซึ่งอยู่ล้อมรอบหน้ากาก “แต่ฉันก็ไม่คาดคิดมาก่อนนะว่าเทคโนโลยีและวิทยาศาสตร์มันจะก้าวหน้าไปได้ถึงขนาดนี้ ขนาดเป็นแค่พนักงานส่งอาหาร ส่วนใหญ่พวกเขาก็มีระดับพลังอยู่ที่ขั้นแรกเริ่มลมปราณกัน”

เจียงหลิวเยู่พยักหน้าให้ “ทุกวันนี้การศึกษาเป็นสิ่งจําเป็นต่อผู้ฝึกตน ทั้งการเสริมสร้างร่างกาย จุดลมปราณ ดังนั้นคนที่มีพลังระดับแรกเริ่มลมปราณก็ไม่ใช่อะไรที่หายาก สิ่งที่แตกต่างกันจริงๆก็คงเป็นประสบการณ์การต่อสู้และความสามารถ

“อืม…” จอมมารกัวผีหยักหน้าและคิดถึงกองทัพในอดีตของเขาเมื่อ1,000ปีที่แล้ว กองทัพของเขาพ่ายแพ้เนื่องจากความต่างของพละกําลัง แต่โลกปัจจุบันนั้นเป็นเรื่องปกติที่จะมีคนระดับ แรกเริ่มลมปราณและแก่นแท้ปราณทองคํา แม้แต่พนักงานส่งอาหารยังมีระดับแรกเริ่มลมปราณ ในอนาคตมันคงไม่เป็นการยากหากเขาจะเริ่มสร้างกองทัพใหม่อีกครั้ง แค่ทําการยึดโรงเรียนมัธยมหรือมหาวิทยาลัยสักแห่งสองแห่ง ก็ทําให้เขามีกําลังพลเพียงพอแล้ว

ในควันสีดําจอมมารกัวผีคิดอะไรบางอย่างในเป็นเวลาหลายนาทีก่อนที่เขาจะพูดออกมา “นี่ น้องชาย ฉันคนนี้อยากถามอะไรหน่อย จํานวนของพนักงานส่งอาหารที่มีระดับแรกเริ่มลมปราณนั้นมีจํานวนมากน้อยเพียงใดนั้นหรือ?”

“ท่านจอมมาร..พวกเราเป็นแค่สาขาย่อย…แต่ตามข้อมูลสถิติ อัตราส่วนของพนักงานนั้นคือ สิบเปอเซนต์…หรือประมาณสามล้านคนครับ…” พนักงานส่งอาหารคนหนึ่งพูดขึ้นมา เขาเป็นแค่เพียงพนักงานธรรมดา เขาก็ไม่คาดคิดว่าจะต้องมาพบเจออะไรแบบนี้

“ยังมีอีกกว่าสามล้านคนในร้านอย่างงั้นหรือ? ทําไมเยอะขนาดนั้น?”

จอมมารกัวผีตกใจกับตัวเลขที่เขาได้ยิน ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกคําถาม “ตัวฉันนั้นสั่งอาหารมาตั้งหลายอย่าง มันยากที่จะจําได้หมด น้องชายเอาอะไรมาส่งงั้นหรือ?”

“ข้าวมันไก่ตุ้น ของร้าน Yang’s Braised Chicken Rice.” พนักงานคนนั้นตอบด้วยน้ําเสียงเบาหวิว

เจียงหลิวเย็พูดขึ้นมา “ชิเงั้นก็ไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนจํานวนมากขนาดนั้น”

จอมมารกัวผีได้ยินคําพูดนั้นจึงเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานของเขา “Yang’s Braised Chicken Rice มันแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรือ?”

นักฆ่าสาวพยักหน้า “อืม…มันน่าจะเป็นร้านที่ใหญ่ที่สุดอันดับสองในวงการอาหารของประเทศนี้”

“แล้วอันดับหนึ่งหล่ะ?”

“Shaxian Delicacies”

[ทั้งร้าน Yang’s Braised Chicken Rice และ Shaxian Delicacies มีอยู่จริงในประเทศจีน และมีสาขาอยู่ที่ไทยด้วยนะครับ]

จอมมารกัวผีพยักหน้าเห็นด้วย นั่นก็เพราะบะหมี่เกี๊ยวน้ําของร้านนี้อร่อยใช้ได้เลยทีเดียว

อีกทางด้านหนึ่ง หวังลิ่งนั้นเดินมาจนถึงหน้าทางเข้าร้านสะดวกซื้อในคราบพนักงานส่งอาหารของRiceball และในมือของเขามีถุงใส่ขนมบะหมีหนึ่งถุง

เขาสามารถรับรู้ถึงพลังงานชั่วร้ายได้จากในร้านสะดวกซื้อ แต่ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออะไร แม้แต่ยืนอยู่ข้างหน้าร้านเขายังรู้สึกถึงความผิดปกติได้

เหมือนดั่งที่โทยะจอมอมตะบอก บรรยากาศชั่วร้ายนั้นลอยตลบอบอวลอยู่เต็มร้าน ด้วยตาสวรรค์ของเขา เขาสามารถมองเห็นวิญญาณจํานวนมากลอยวนเวียนอยู่แถวร้าน ดูเหมือนว่าจะเป็นวิญญาณของพนักงานส่งอาหารเหล่านั้น

พนักงานส่งอาหารที่หายไปต้องมีความเกี่ยวข้องกับร้านสะดวกซื้อแห่งนี้อย่างแน่นอน

ภายในร้านสะดวกซื้อจอมมารกัวผีนั้นเป็นคนระมัดระวังตัวสูง เขารู้สึกว่ามีใครบางคนกําลังเดินมาทางร้านสะดวกซื้อ “หืม? พนักงานส่งอาหารงั้นหรือ?”

“ท่านจอมมารได้สั่งอะไรมาอีกรึเปล่า?”

เจียงหลิวเยเริ่มรู้สึกกลัวในตัวจอมมารที่เธอพึ่งจะปล่อยออกมานิดหน่อย

“ไม่นะ..ฉันได้สั่งทุกอย่างที่อยู่ในแอพมาหมดแล้วและไม่ได้รู้สึกอยากกินแล้วด้วย” จอมมารพูดขึ้นมาด้วยน้ําเสียงแปลกใจ “คนคนนี้สวมเสื้อพนักงานส่งอาหารและในมือของเขาถือถุงมาแค่ถุงเดียว บางทีเขาอาจจะมาผิดที่?”

เขาอาจจะมาใจ “คนคนนี้มาหมดแล้วแลง

“ก็อาจจะ” เจียงหลิวเยู่พยักหน้าในขณะที่เธอส่งพลังวิญญาณไปล็อคประตูทางเข้าร้านสะดวกซื้อ “แต่ฉันสงสัยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นเจ้าหนึ่งนิ้วสีเทาหรือซาลาเปาผู้ย่ํายีปลอมตัวมา…”

การปลอมตัวเป็นหนึ่งในทักษะพื้นฐานของนักฆ่า การปลอมตัวที่แนบเนียนจะทําให้ศัตรูลดความระมัดระวังตัวลง จากนั้นจึงลอบสังหารเจียงหลิวเย่นั้นมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับทริคนี้ดี เพราะเธอพบเจอกับเรื่องประเภทนี้มาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“เธอมั่นใจได้ยังไงว่าผู้ชายคนนี้ปลอมตัวมา?”

เจียงหลิวเยู่พยักหน้าเบาๆอย่างค่อยไม่มั่นใจ “ฉันไม่กล้าที่จะยืนยันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือซาลาเปาผู้ย่ํายี เหมือนที่ฉันเคยบอกไปว่าผู้ชายคนนี้สามารถลบกลิ่นอายและร่องรอยพลังวิญญาณได้หมดจด และสามารถแสดงให้ทุกคนเห็นได้ว่าเขาเป็นแค่เพียงคนธรรมดา”

“เมื่อได้ฟังเธอพูดแบบนั้น ฉันก็เห็นด้วยว่าชายคนนี้ค่อนข้างน่าสงสัย”

ถ้าหากเป็นวิชาลบอําพลางพลังวิญญาณธรรมดา มันคงไม่มีผลต่อจอมมารที่มีอายุกว่าพันปี แต่ทว่าผู้ชายข้างนอกนั่นทําให้เขามีความรู้สึกแปลกประหลาดและไม่ปกติ ถ้าหากเป็นอย่างที่เจียงหลิวเย่ว่ามา ผู้ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ปลอมตัวได้เก่งมาก!

“เธอมั่นใจแค่ไหนที่จะปะทะกับคนคนนี้ตรงๆ?” จอมมารเอ่ยถามขึ้นมา

“หากเป็นตอนสภาพสมบูรณ์ เขาไม่สามารถเทียบฉันได้เลย แต่ตอนนี้ฉันคงต้องฝากความหวังไว้ที่ท่านจอมมารแล้วหล่ะ ท่านเคยพูดไว้หนิว่าจะช่วยฉัน” เจียงหลิวเย่ตอบกลับมา

“นั่นสินะ ฉันก็สัญญาที่จะร่วมมือกับเธอไปแล้วด้วยและฉันก็ไม่เคยผิดคําพูด แม้ว่าเรื่องนี้มันจะไม่ใช่เพื่อเธอ แต่ฉันก็ต้องจัดการมันเพื่อ Yang’s Braised Chicken Rice และ Shaxian Delicacies!”

“ไปเปิดประตูเดี๋ยวนี้!”

ภายในกลุ่มควันสีดํา จอมมารกัวผีสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนที่จะตะโกนออกมา “ถอยไป…เดี๋ยวพี่ลุยเอง!”

เจียงหลิวเย่ “…”