‘นานแค่ไหนแล้วนะที่ได้นอนแบบนี้?’
ผมคิดขณะที่สายตามองไปยังนาฬิกาบนผนังห้อง ซึ่งเห็นว่าเวลาเพิ่งผ่านไปได้แค่ชั่วโมงเดียว
ผมถอนหายใจเบาๆ และหันไปที่เพดานอีกครั้ง ตอนนี้ผมขยับตัวยากเพราะมีอาเรียนอนอยู่บนตัวและคลาร่าที่กอดแขนขวาของผมอยู่ ใบหน้าที่หลับใหลของทั้งคู่ดูน่ารักมากจนผมอยากจะมองพวกเธอตลอดไปเลย
‘ออกมาสิ….’
ทันทีที่คิดเช่นนั้น ฟาร์ร่าก็ปรากฏตัวออกมาข้างเตียง เธอคุกเข่าลงก่อนจะพูดขึ้นมา
‘ดีใจที่ได้เห็นท่านสบายดีนะคะ นายท่าน’
ฟาร์ร่าพูดผ่านการสื่อสารทางจิต
‘ขอบใจ เธอยืนขึ้นได้แล้วแหละ’
ทันทีที่ผมพูด ฟาร์ร่าก็ยืนขึ้นจากท่าคุกเข่า โดยที่ดวงตาสีเลือดของเธอมองมาที่ผม
‘เป็นยังไงบ้าง? คิดว่าสามารถเข้ากับที่นี่ได้หรือยัง?’
ผมถาม
‘ได้ค่ะนายท่าน ขอแค่ท่านสั่งมา’
ฟาร์ร่าตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ผมยังคงรู้สึกได้ถึงความหึงหวงเล็กน้อยที่ไหลออกมาจากเธอผ่านสายตาของเธอที่เคลื่อนไปทางผู้หญิง 2 คนที่นอนข้างผม
พอเห็นพฤติกรรมเช่นนี้ ผมก็ยิ้มอยู่ในใจ สถานการณ์แบบนี้หมายความว่าฟาร์ร่ากำลังเติบโตเป็นคนจริงๆ เป็นผู้หญิงที่แท้จริงๆ
ช่วงนี้ผมปล่อยฟาร์ร่าให้ออกไปเที่ยวทั่วทุกแห่ง ผมได้สอนให้เธอมีความคิดที่กว้างขวางเกี่ยวกับทุกสิ่งเพื่อที่เธอจะสามารถเข้าเรียนที่สถาบันนี้ได้ ด้วยวิธีนี้เธอจะมีประโยชน์กับผมมาก ด้านสว่าง เธอมีบทบาทสำคัญบางอย่างที่อยากให้เธอแสดงอยู่
‘สนุกไหม?’
‘ค่ะ แต่ไม่เท่ากับตอนที่ได้อยู่กับนายท่านค่ะ’
ฟาร์ร่าตอบ ผมจึงหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของเธอ
‘กลับเข้ามาได้’
ทันทีที่ผมสั่ง ร่างของฟาร์ร่าก็หายเข้ามาในตัวผมก่อนที่เสียงของเธอจะดังขึ้นอีกครั้ง
‘ฉันหิวแล้วค่ะนายท่าน’
‘ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้อาหารเธอทีหลัง’
เมื่อได้ยินคำพูดของผม ฟาร์ร่าก็เงียบไปด้วยความยินดีขณะที่ผมยังคงนอนบนเตียงต่อไป ก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมาคลาร่าจะตื่นในที่สุด
เมื่อเห็นอย่างนั้นผมก็ถามด้วยเสียงเบาๆ
“นอนหลับสบายไหม?”
“ที่สุดเลยค่ะ”
คลาร่าตอบด้วยรอยยิ้มขณะค่อยๆ ขยี้ตา ในไม่ช้าจิตใจของเธอก็เพ่งความสนใจไปที่อาเรีย
“คุณวางแผนจะทำอะไรกับเธอเหรอคะ?”
“ฉันมีแผนอยู่ เธอไปเตรียมอาหารกลางวันให้ฉันกับอาเรียเถอะ”
“ค่ะ!”
คลาร่าตอบอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับจูบแก้มผมก่อนจะออกจากห้องไป
พอเห็นแบบนี้ผมก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วหันความสนใจกลับมาที่อาเรียขณะเริ่มปลุกเธออย่างช้าๆ
“ตื่นเถอะลูกรัก~”
“โม่วว ~ม่าย~”
อาเรียตอบด้วยน้ำเสียงง่วงนอนขณะที่เธอขยับตัวอยู่ในอ้อมกอดของผม ใบหน้าที่น่ารักเช่นนี้ทำให้ผมยิ้มตลอดเวลาขณะเขย่าอาเรียเบาๆ
“มาเถอะลูกรัก ตื่นได้แล้ว ไปกินข้าวกัน”
ในที่สุดอาเรียก็ยอมแพ้ เธอลืมตาและยกหัวออกจากหน้าอกของผม
“ก็ได้ค่ะ แต่หนูอยากกอดพ่อจ๋าต่ออาา”
“ได้สิ”
ผมตอบตกลงง่ายๆ และลุกขึ้นนั่งบนเตียงโดยมีอาเรียที่กอดผมแน่น ผมนั่งบนเตียงพร้อมพยุงอาเรียซึ่งโอบแขนของเธอไว้รอบคอของผม ใบหน้าของเธอแนบชิดกับคอของผมจนดูเหมือนว่าเธอไม่อยากยอมปล่อยผมไป
การกระทำที่น่ารักเช่นนี้มีแต่ทำให้ใจผมอยากจะเก็บเธอไว้แบบนี้ ในขณะที่ภาพของลูกๆ ที่ผมเคยมีแวบขึ้นมาในใจ ทำให้ผมรู้สึกซับซ้อนอยู่ครู่หนึ่ง
‘ไม่มีเวลาให้คิดถึงเรื่องนั้นหรอกนะ’
ผมพยายามผลักความคิดเหล่านั้นออกไปและเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าตัวเองและอาเรียอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับไปนั่งบนเก้าอี้ในห้อง ผมไม่ได้ทำอะไรมากนัก เพียงแค่เล่นกับอาเรีย ซึ่งหลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน คลาร่าก็เข้ามาในห้องพร้อมกับถาดอาหาร
“หวังว่าทุกคุณคงจะไม่ได้รอนานนะคะ”
คลาร่าพูดขณะที่เธอเข้ามาในห้องก่อนจะวางถาดลงตรงหน้าผมและอาเรีย จากนั้นคลาร่าก็เริ่มจัดอาหาร แต่มันก็ตลกดีที่ทันทีที่คลาร่าเข้ามาในห้อง อาเรียก็เกาะผมแน่นพร้อมกับพูดกับคลาร่าด้วยเสียงน่ารัก
“พ่อจ๋าเป็นของหนู…”
“หุหุหุ… แน่นอนว่าเขาเป็นพ่อของเธอ ฉันไม่เอาเขาไปจากเธอหรอกค่ะ…”
คลาร่าพูดขณะพยายามจะลูบหัวอาเรีย แต่ก่อนที่เธอจะได้ลูบหัวอาเรีย คลาร่าก็หยุดนิ่งไป ในความเป็นจริงร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้เลย มีเพียงดวงตาของเธอเท่านั้นที่สามารถขยับได้ ขณะที่เธอมองอาเรียด้วยความหวาดกลัว
“อย่ารังแกเธอสิลูกรัก ปล่อยเธอเถอะนะคะ”
ผมพูดพร้อมกับลูบหัวอาเรีย ซึ่งเธอก็ยอมรับ และในตอนนั้นเองที่เธอปล่อยคลาร่าให้เป็นอิสระ
คลาร่ามองอาเรียด้วยความระมัดระวังมากขึ้น สายตาของเธอเคลื่อนมาทางผมเหมือนกับจะถามว่าผมไปเจอปีศาจตัวนี้จากที่ไหน ซึ่งผมก็ทำเพียงแค่ส่ายหัวอย่างเข้าใจ
หลังจากนั้นคลาร่าก็เสิร์ฟอาหารและออกจากห้องไป
“เรียกฉันในตอนที่กินเสร็จแล้วได้เลยนะคะ”
หลังจากพูดเสร็จเธอก็ปิดประตูห้อง ทิ้งผมกับอาเรียไว้กับอาหารมากมายและอาเรียที่คาดหวังพร้อมกับการลูบหัวของผม ผมเริ่มหยิบอาหารมาด้วยความชำนาญและเริ่มป้อนอาเรียซึ่งอ้าปากรับอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่ทำเช่นนั้น ผมก็ตักให้ตัวเองด้วยเช่นกัน การป้อนอาหารดำเนินไปเป็นเวลา 15 นาที หลังจากนั้นอาหารก็หมดลงอย่างสมบูรณ์
ผมเช็ดคราบมันออกจากปากของอาเรียและหอมเบาๆ ที่แก้มของเธอก่อนจะเรียกคลาร่าเข้ามา ซึ่งเธอก็เข้ามาอย่างมืออาชีพและเก็บอาหารไปซึ่งทำให้ผมอยู่กับอาเรียเพียงลำพังอีกครั้ง
ผมหยิบของเล่นออกมาให้เธอและปล่อยให้เธอเล่นตามใจชอบขณะนั่งอยูข้างๆ เธอเพื่อมองดูเธอเล่น ผมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันไปจัดการกับการติดต่อที่ต้องจัดการ
‘นี่มาจากโลร่าสินะ’
เมื่อเห็นข้อความที่บันทึกไว้ ผมก็เปิดเพื่อฟังข้อความ
ไม่นานเสียงของโลร่าก็ดังขึ้นในสมองขณะที่คำพูดของเธอไหลมา ตอนแรกเป็นเรื่องความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุดของเธอที่มีต่อผมและความคิดถึง แต่เนื้อหาสุดท้ายของคำพูดทำให้ผมขมวดคิ้ว
‘นี่มัน…’
ผมไม่คาดคิดเลยว่าโลร่าจะคิดเรื่องการหมั้นหมายของผมกับโอลิเวียเร็วขนาดนี้ ผมก็คิดเอาไว้แล้วแหละว่าเธอจะมีความคิดเช่นนี้ในสักวันหนึ่ง แต่ผมคิดว่าความคิดที่กล้าหาญเช่นนี้จะเกิดขึ้นหลังจากที่ผมได้พัฒนาความสัมพันธ์ของตัวเองกับโลร่าไปสู่ความสัมพันธ์ทางกายภาพและได้ใช้ชีวิตด้วยกันนานกว่านี้ซะอีก
‘เห้อออ… เราไม่สามารถควบคุมความเป็นจริงได้ทุกอย่างซักหน่อยนี่นะ…’
หากมองจากหลายๆ มุม การหมั้นครั้งนี้ถือว่าแย่สำหรับผมมาก ความสมดุลระหว่างผู้หญิงที่รักผมในตอนนี้นั้นบางมาก และการสั่นสะเทือนเล็กน้อยอาจทำให้เกิดปฏิกิริยาที่อาจนำมาซึ่งการนองเลือดมากมายได้เลย
‘แต่มันก็ไม่ได้เป็นอันตรายเสมอไป’
ไม่นานสมองของผมก็เพ่งความสนใจไปเมื่อแผนต่างๆ มากมายแวบขึ้นมาในความคิด ถ้าผมเดินหมากได้ถูกต้อง นี่อาจกลายเป็นเรื่องดีสำหรับผมก็ได้
จากสิ่งที่ผมเข้าใจตอนนี้ แนวคิดการมีส่วนร่วมนี้มีอยู่เฉพาะระหว่างโอลิเวียกับโลร่าเท่านั้น ซึ่งหมายความว่าผมมีช่องว่างสำหรับสร้างสถานการณ์ที่จะจบลงอย่างได้เปรียบสำหรับตัวเองอยู่
‘แต่ก็นั่นแหละ เราควรจะระวังเอาไว้หน่อยเพราะเราไม่สามารถประเมินความอิจฉาริษยาของผู้หญิงได้หรอก…’
ผมคิดถึงแผนบางอย่างอย่างรวดเร็วและเก็บมันไว้ก่อน ตอนนี้จะเป็นการดีกว่าถ้าจะวางแผนจริงๆ ในตอนที่มีข้อมูลมากกว่านี้
เมื่อคิดมากพอแล้ว ผมก็หยิบลูกแก้วสื่อสารขึ้นมาเพื่อติดต่อไปหาโลร่า ในขณะเดียวกันผมก็วางบาเรียเล็กๆ ไว้ด้วยเพื่อให้สิ่งที่ผมพูดนั้นคงอยู่ระหว่างแค่ผมกับโลร่าเท่านั้น ทำให้อาเรียออกจากวงไป
การรอใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที จากนั้นการติดต่อก็เสร็จสมบูรณ์ ทันทีที่มันเกิดขึ้นผมก็ได้ยินเสียงที่กระวนกระวายจากโลร่า
“ที่รัก เธอยุ่งอยู่หรือเปล่าจ๊ะ?”
“ยุ่งสิครับ ผมมีเรื่องให้ทำเมื่อ 2 วันที่แล้วเลยพึ่งเห็นข้อความของคุณตอนนี้นี่แหละครับ”
“โอเค ไม่เป็นไรจ่ะ”
คำตอบของผมดูเหมือนจะทำให้โลร่าสงบลง ขณะที่เสียงของเธอดูสงบลงในตอนที่ตอบกลับมา
“แต่ที่รัก คุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมว่าแนวคิดการหมั้นทั้งหมดนี้มันเกี่ยวด้วยเหรอครับ?”
ผมถามกลับด้วยเสียงเข้ม
“ก็เหมือนกับที่ฉันบอกในข้อความแหละจ่ะ นี่จะเป็นวิธีที่สมบูรณ์แบบสำหรับเราที่จะได้อยู่ด้วยกันมากขึ้นโดยไม่กระตุ้นความสงสัยของคนอื่นๆ”
โลร่าพูดด้วยน้ำเสียงสงบ ซึ่งผมก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกังวล
“แต่ที่รักครับ ผมอยากอยู่กับคุณคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ว่าเราสัญญากันว่าจะหาทางด้วยกันเหรอครับ? แล้วโอลิเวียหล่ะครับ? ผมเป็นห่วงเธอ ผมไม่อยากบังคับและเล่นกับชีวิตของเธอแบบนี้นะครับ มันเป็นสิ่งที่ผิด”
ไม่มีคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง เหลือแต่ความเงียบ แต่ไม่นานเสียงของโลร่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“แล้วเราจะทำยังไงกันหล่ะ? ฉันรู้ว่านี่ไม่ถูกต้องสำหรับโอลิเวีย แต่มีอะไรถูกต้องที่นี่ด้วยเหรอ?เราอยากอยู่ด้วยกันแต่ทำไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นมีทางเดียวคือความตายเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?”
พอได้ยินน้ำเสียงมืดมนเช่นนั้น ผมก็รู้สึกสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลังพร้อมกับภาพจากเกมของออสตินที่ถูกไฟเผาพร้อมกับโลร่าที่แวบเข้ามาในใจ แน่นอนว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นตอนนี้ แต่ผมก็ไม่สามารถปล่อยให้จิตใจของโลร่าสับสนได้ มันจะเป็นอันตราย
ผมยังคงเงียบสักพักก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“เห้อออ….นี่ไม่ใช่เรื่องที่เราควรพูดกันผ่านอุปกรณ์สื่อสารนะครับโลร่า ลาพักแล้วมาที่สถาบันภายใต้ข้ออ้างว่าคุณอยากเจอโอลิเวียสิครับ”
“จริงสิ! ฉันจะไปที่นั่นเร็วๆ นี้แหละ!”
เมื่อได้ยินเสียงที่ตื่นเต้นเช่นนี้ ผมก็แน่ใจว่าคนอื่นคงจะสงสัยว่านี่ยังคงเป็นจักรพรรดินีผู้เยือกเย็นแห่งจักรวรรดิหรือไม่ แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องดีเลยที่ได้รู้ว่าเธอกำลังเร่งรีบที่จะทรยศต่อสามีของเธอและบางทีอาจรวมถึงจักรวรรดิด้วยก็เถอะ
“อืม แล้วเจอกันนะที่รัก ฉันรักคุณนะครับ”
“ฉันรักเธอมากกว่า”
เมื่อเธอตอบเช่นนั้นแล้ว ผมก็ตัดสายไปขณะกำหัวแล้วลูบมันช้าๆ
‘คงจะทำให้เธอได้หายใจโล่งขึ้นบ้าง’
คิดถึงเช่นนั้นแล้วผมก็หยิบอุปกรณ์สื่อสารขึ้นมาติดต่อไปหาโอลิเวีย
‘ถึงเวลาสร้างแสดงละครบทใหม่แล้ว’
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
