ผมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับจ้องมองไปยังมาร์ลีนขณะรวบรวมกำลังเพื่อแบ่งปันเรื่องราวที่คอย ‘หลอกหลอน’ และรบกวนใจผมมาตลอด น้ำหนักแห่งความโศกเศร้าตกหนักบนไหล่ของผม แต่ละคำสร้างรอยแตกในป้อมปราการที่มาร์ลีนสร้างขึ้นจากอารมณ์ความรู้สึกของผม
“มาร์ลีน ฉันรู้ว่าการเสียคนที่รักไปนั้นรู้สึกยังไง”
ผมเริ่มด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาและความปวดร้าวที่ถูกระงับไว้
“แต่เรื่องราวของรักแรกที่ฉันสูญเสียไปนั้นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยได้พูดถึง เพราะมันหนักเกินไปจนฉันรู้สึกทนไม่ไหว”
ผมหยุดพูดไปครู่หนึ่ง จิตใจของผมลอยย้อนกลับไปสู่ช่วงเวลาที่ความไร้เดียงสายังคงอยู่ในใจที่แหลกสลายของผม
“เธอชื่อเอเวลีน”
ผมพูดต่อด้วยเสียงแทบจะกระซิบ
“เธอเป็นเหมือนแสงสว่างที่เจิดจ้าในชีวิตของฉัน เป็นดวงดาวนำทางที่ส่องสว่างแม้ในวันที่มืดมนที่สุด”
เอเวลีน ผู้ที่มีลักษณะคล้ายกับพี่สาวสำหรับผม ได้กลายเป็นรากฐานที่สำคัญของการดำรงอยู่ของผม ความมีน้ำใจของเธอไม่มีขอบเขต และการสนับสนุนอย่างไม่เปลี่ยนแปลงของเธอก็ช่วยเติมชีวิตชีวาให้กับความฝันของผม เราหัวเราะ, เราร้องไห้และแบ่งปันความลับที่เชื่อมเราไว้ด้วยกันด้วยความผูกพันที่ไม่มีวันแตกหัก เธอคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของผม เป็นสถานที่พักใจของผมในโลกที่มักจะดูไม่น่าให้อภัย
แต่โชคชะตาซึ่งมีลักษณะโหดร้ายและไม่ยอมให้อภัยกลับมีแผนอื่นไว้ให้เรา วันอันน่าสลดใจวันหนึ่ง ขณะที่พายุโหมกระหน่ำด้วยความเดือดดาล เหตุการณ์แห่งความหายนะก็เกิดขึ้น เราพบว่าตัวเองติดอยู่ภายในซากปรักหักพังที่เรากำลังสำรวจ กำแพงของมันสั่นสะเทือนและขู่ว่าจะพังทลายลงด้วยน้ำหนักของการทำลายล้าง ในขณะนั้นชีวิตของเราแขวนอยู่บนเส้นด้าย อยู่ระหว่างความหวังและความสิ้นหวัง ทางเลือกที่เจ้าของซากปรักหักพังมอบให้เรานั่นคือจะมีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่และความรักก็กำหนดชีวิตของเรา
ผมปฏิเสธโดยไม่เต็มใจเลยที่จะเลือก เราทั้งคู่ต้องหลบหนีออกไปด้วยกันให้ได้นั่นคือความคิดของผม แต่ในไม่ช้าความสิ้นหวังก็เข้าปกคลุมหัวใจของเราในขณะที่เราค้นหาทางหลบหนี แต่ละวินาทีที่ผ่านไปจะนำเราเข้าใกล้ขอบแห่งการทำลายล้าง จากนั้น ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ความตระหนักรู้อันเลวร้ายได้เกิดขึ้นกับเราทั้ง 2 คน เราสามารถช่วยชีวิตได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ความคิดนั้นฉีกกระชากวิญญาณของเราราวกับใบมีด ทำลายความหวังและความฝันของเราให้กลายเป็นเศษกระดาษที่ขาดรุ่งริ่ง
เรายืนอยู่บนหน้าผาของการตัดสินใจอันเจ็บปวด ความรักต่อสู้กับความไม่เห็นแก่ตัว และหัวใจของเราแตกสลายภายใต้น้ำหนักของทางเลือกที่เป็นไปไม่ได้ ในท้ายที่สุดเราก็ทำสัญญาเงียบๆ โดยสาบานว่าจะต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของอีกฝ่ายด้วยความกำลังทั้งหมดที่เรามี…
ด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า เราแลกเปลี่ยนถ้อยคำแห่งความรักและความทุ่มเท เสียงของเราสั่นเทาด้วยน้ำหนักแห่งการอำลา และเมื่อเราแยกทางกัน ผมก็เฝ้าดูเอเวลีนหายตัวไปในความมืดมิดที่กลืนกิน โดยไม่รู้ว่าเธอได้ตัดสินใจเลือกกับเจ้าของซากปรักหักพังแล้ว
เวลายืดเยื้อไปเรื่อยๆ พร้อมกับความรู้สึกอันหนักหน่วงขณะที่ผมพยายามหาทางช่วยเธออย่างสิ้นหวัง แต่ทุกเส้นทางที่ผมใช้กลับนำไปสู่ความสิ้นหวัง และจักรวาลดูเหมือนตั้งใจที่จะแยกเราออกจากกัน
ไม่นานผมก็หลุดลอยไปจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่ ใจของผมว่างเปล่า จนความจริงปรากฏอยู่ในใจของผมในไม่ช้า เธอได้ตัดสินใจเลือกโดยขัดกับความตั้งใจของผม
ในท้ายที่สุดข่าวก็มาถึงผม ศพที่ไร้ชีวิตที่ไม่สามารถระบุตัวตนได้ถูกค้นพบในเศษซากของวันแห่งโชคชะตานั้น นั่นคือเอเวลีน ดาวนำทางของผมที่ถูกดับก่อนเวลาของเธอ ความปวดร้าวที่กลืนกินผมนั้นเกินคำบรรยาย เป็นห้วงแห่งความโศกเศร้าและความเสียใจที่คุกคามจิตวิญญาณของผมเอง
การสูญเสียของเธอเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันหายดี เป็นความเจ็บปวดตลอดเวลาที่ทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่เราสูญเสียไป ความว่างเปล่าที่เธอทิ้งไว้นั้นกว้างใหญ่และผ่านไม่ได้ เป็นข้อพิสูจน์ถึงโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับเรา
…….
“นายรู้สึกดีขึ้นไหม?”
มาร์ลีนถามขณะคลายกอด สายตาของเธอมองมาที่ผมด้วยการดูแลที่ไม่เปิดเผย ความจริงแล้วเรื่องราวที่ผมเล่านั้นมีช่องโหว่อยู่บ้าง แต่สุดท้ายคำสาปภายในตัวเธอกลับขยายอารมณ์ของเธอออกไป ทำให้เธอสามารถมุ่งความสนใจไปที่อารมณ์ของเรื่องเท่านั้น ไม่ใช่ตัวเนื้อเรื่อง และเมื่อคำสาปถูกถอนออกไป มีเพียงอารมณ์เท่านั้นที่จะยังคงอยู่ ดังที่เป็นอยู่สำหรับมนุษย์ทุกคนที่มีอารมณ์
“นายรู้ไหมว่าเรื่องราวของนายทำให้ฉันอับอายจริงๆ…”
มาร์ลีนพึมพำด้วยน้ำเสียงล้อเล่นจนผมส่ายหัวพร้อมกับพยายามสงบสติอารมณ์ขณะพูด
“ไม่หรอก ทุกเรื่องราวของการสูญเสียล้วนมีคุณค่าของมัน เพราะเธอไม่สามารถตีราคาให้กับความรักได้…”
คำพูดของผมทำให้เธอยิ้มและเธอก็พยักหน้า
“นั่นก็จริง…”
จากนั้นความเงียบอันเงียบสงบก็เกิดขึ้นอีกครั้งระหว่างเรา ซึ่งอยู่ได้ไม่นานในขณะที่ผมพูดขึ้นมา
“ช่างเรื่องน่าหดหู่เถอะ เราจะแก้คำสาปของเธอเมื่อไหร่ดีหล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำถามของผม
ใบหน้าของมาร์ลีนมีท่าทีครุ่นคิดจนกระทั่งเธอพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ตอนนี้เลยเป็นไงหล่ะ?”
“ตอนนี้งั้นเหรอ?”
ผมถามกลับด้วยความแปลกใจ
“ใช่ ฉันสามารถใช้อากาศบริสุทธิ์ได้ ทิ้งทั้งหมดนี้ไว้ชั่วคราวและสัมผัสประสบการณ์การผจญภัยกัน การผจญภัยเหมือนครั้งก่อน…”
คำพูดสุดท้ายของเธอจบลงด้วยการสะกิดอย่างขี้เล่นที่หน้าอกของผม ซึ่งผมก็หัวเราะเบา ๆ
“เอาสิ เตรียมตัวให้พร้อมแล้วกลับมาพบกันที่นี่ภายใน 2 ชั่วโมงแล้วกัน…”
พูดเช่นนั้นแล้วผมก็ลุกขึ้นยืน พยักหน้าให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่นานผมก็เจอผู้หญิงคนเดิมที่พาผมมาที่นี่
“คงจะดีมากถ้าเธอพาฉันกลับไปด้วยนะ”
ผมพูด
“ด้วยความยินดีค่ะ”
เธอตอบขณะเริ่มนำทางให้ผม แต่ในขณะที่เรากำลังเดินอยู่เธอก็พูด
“แต่มีใครบางคนที่อยากพบคุณอยู่ค่ะ”
“แคทเธอรีนเหรอ?”
ผมถามซึ่งเธอก็พยักหน้าอย่างเงียบๆ
‘น่าจะพอมีเวลาอยู่…’
“ถ้าอย่างนั้นเธอนำทางฉันไปหาเธอก่อนก็ได้”
ผมพูด
“ค่ะ”
เธอตอบและเปลี่ยนเส้นทางอีกครั้ง เช่นเคยมีดวงตาหลายคู่จับจ้องมาที่ผม ชาวทะเลซุบซิบกันขณะที่พวกเขาจ้องมองผมอย่างพินิจพิเคราะห์ตั้งแต่บนลงล่าง
ขณะที่เราเดินต่อไปผมก็มองเห็นการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศเนื่องจากสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่ที่ผมได้เห็นตอนนี้คือนางเงือก รูปลักษณ์ของพวกเธอสวยงามราวกับเอลฟ์
กลิ่นที่นี่จะเค็มขึ้นอีกเล็กน้อย โดยมีเครื่องดนตรีและเสียงอันไพเราะมากมายดังก้องไปทั่วสถานที่ พื้นที่ทั้งหมดให้ความรู้สึกมีชีวิตชีวาและสวยงามมากขึ้น แน่นอนว่าสายตาของพวกเธอจับจ้องมาที่ผมทันทีที่ผมเข้ามาในบริเวณนี้
ผมยิ้มบางๆ ให้พวกเธอทุกคนขณะที่ถูกนำทางไปยังพระราชวังเปิดที่สร้างขึ้นอย่างสวยงามซึ่งส่องแสงสีฟ้า
เมื่อผมเข้าไปข้างในก็รู้สึกได้ถึงรัศมีอันทรงพลังมากมายที่รวมตัวกัน สายตาของผมจับจ้องไปยังผู้เฒ่าที่ดูเหมือนคนเฝ้าสถานที่นี้ พร้อมด้วยพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่หลายแห่งที่มีเครื่องหมายสำหรับเล่นน้ำ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมพาผมไปยังพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดและได้รับการคุ้มครองมากที่สุดของอาคาร
สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับที่นี่คือนางเงือกทั้งหมดที่ผมเห็นตอนนี้เป็นผู้หญิง ดูเหมือนว่าไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้ามาในพื้นที่นี้ ผมสามารถเข้าใจสิ่งนี้ได้อย่างง่ายดายด้วยการจ้องมองอย่างถี่ถ้วนของพวกเธอขณะที่ผมเข้าไปในอาคาร แต่โชคดีที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมขัดขวางไม่ให้ใครมารบกวน
เมื่อเดินเข้าไปในอาคารแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ และเสียงน้ำที่กระเด็นไปรอบๆ ในไม่ช้า ผมเข้าไปในห้องโถงใหญ่ซึ่งมีสระน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงกลาง ความลึกของมันไม่สามารถคาดเดาได้ บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยเสียงดนตรีเบาๆ ที่เปล่งออกมาจากนางเงือกแสนสวยหลายคน
พื้นที่ในห้องโถงใหญ่กว่าที่ควรจะเป็นอย่างไม่ต้องสงสัย บ่งบอกว่าภายในถูกควบคุมด้วยเวทมนตร์มิติ ไม่เพียงเท่านั้นยังมี ‘แสงแดด’ สลัวที่ตกลงมาจากท้องฟ้าอีกด้วย ซึ่งเป็นแสงแดดที่สมบูรณ์แบบที่นางเงือกที่อยู่ในน้ำต่างชื่นชอบ
ทันทีที่ผมเข้ามาที่นี่ก็กลายเป็นจุดสนใจของความสนใจในทันที
“แปลกใจรึเปล่า?”
เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยมากดังขึ้นมา และในตอนนั้นเองที่น้ำที่อยู่ลึกลงไปในสระกระเด็นไปรอบๆ ขณะที่แคทเธอรีนเริ่มลอยขึ้นมา ผมสีน้ำตาลแดงของเธอยังคงรักษาไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบแม้อยู่ในน้ำ ขณะที่ดวงตาสีฟ้าของเธอจับจ้องมาที่ผม สายตาของผมทะลุผ่านน้ำขณะที่ผมจ้องมองขาที่เกล็ดของแคทเธอรีน
‘สงสัยจังว่าจริงไหมที่เค้าว่ากันว่าถ้ำสวาทของนางเงือกให้ความรู้สึกเหมือนจมน้ำ?’
ใจของผมคิดเช่นนั้นขณะที่ตอบกลับเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“ถ้าหมายถึงเรื่องที่ถูกพามาที่นี่หล่ะก็ใช่…”
“ฮิฮิฮิ…แต่ดูเหมือนนายจะชอบที่นี่นะ…”
แคทเธอรีนตอบด้วยเสียงหยอกล้อขณะที่เธอเคลื่อนตัวอยู่ในน้ำ
“ฉันคงโดนผู้ชายคนอื่นหาว่าบ้าแน่ถ้าตอบว่าไม่ชอบที่นี่หล่ะก็นะ…”
สุดท้ายแล้วรอบตัวฉันเต็มไปด้วยหญิงสาวสวยที่ดูเหมือนสวมชุดบิกินี่ ทำให้นี่เป็นอาหารตาชั้นดีเลย
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
