มุมมองบุคคลที่สาม :
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปตั้งแต่เริ่มการล่า
ตั้งแต่นั้นมาป่าก็ไม่ปกติเลย ราวกับว่าทั้งป่าได้รับชีวิตขึ้นมา โดยที่คนอื่นๆ ไม่รู้เลยว่ากำลังมีพลังอำนาจเข้ามาครอบงำยึดครองป่าทั้งหมด และในทางกลับกันยึดครองชีวิตของพวกเขา
“ฉันต้องการทุกสิ่งที่ฉันสามารถได้รับจากนาย”
ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขณะที่เธอจ้องมองกลุ่มคนที่ถูกกักขังโดยสมบูรณ์เนื่องจากพลังของเธอ ความกระหายในการฆ่าลุกโชนขึ้นภายในพืชพรรณเมื่อมันเริ่มกัดกินและพยายามฆ่าซึ่งได้รับผลกระทบจากความปรารถนาภายในของซาบริน่า
“ทำไมกัน?”
เสียงแหบห้าวถามขึ้นมา กลุ่มที่ถูกพันธนาการอยู่ในขณะนี้เป็นของกลุ่มเดียวกันกับที่ออสตินชี้ให้เธอดูก่อนหน้านี้ พวกเขาคือกลุ่มที่ซาบริน่าเล็งไว้ตั้งแต่แรก
ต้องขอบคุณการพูดคุยกันเมื่อก่อนหน้านี้ที่ทำให้เธอสามารถติดตั้งเครื่องติดตามบนตัวพวกเขาได้ และตอนนี้เมื่ออยู่ในป่า ไม่มีที่ไหนที่พวกเขาจะซ่อนตัวจากเธอได้
“ทำไมนายถึงถามฉันว่าทำไมหล่ะ?”
เธอพูดในขณะที่ใบหน้าที่แท้จริงของเธอเริ่มปรากฏ เช่นเดียวกับที่ดวงตาของผู้ถูกจับทั้งหมดเบิกกว้าง
“เป็นไปไม่ได้…”
เสียงกระซิบออกจากปากของปีศาจที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำของกลุ่มพร้อมกับดวงตาสีแดงของมันที่เบิกกว้าง
“ฉันมีวิธีของตัวเองเพื่อให้ได้สิ่งที่ฉันต้องการอยู่”
ขณะที่เธอกล่าว ต้นไม้ที่เต็มไปด้วยฟันก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินและกลืนกินคนคนหนึ่งไป ก่อนจะมีเสียงกรีดร้องหนึ่งที่ดังก้องไปทั่วป่า โดยที่คนอื่นๆ ได้แต่เฝ้าดูด้วยความสยดสยองในขณะที่ต้นไม้กัดกินเพื่อนของพวกมัน
ซาบรินาหัวเราะเยาะด้วยความยินดีขณะมองดูหนึ่งในพวกมันกลายเป็นปุ๋ยไป เธอเป็นผู้แสวงหาความรู้ที่ทรงพลังและหลงใหลในพลังของพืชมาโดยตลอด เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ในการศึกษาและทดลองพืชหลากหลายสายพันธุ์ สายเลือดของเธอทำให้เธอใกล้ชิดกับธรรมชาติมาก ในขณะที่การทดลองของเธอทำให้เธอสามารถค้นหาและสร้างพืชใหม่ๆ ขึ้นมาได้หลายชนิด ซึ่งเป็นพืชที่โลกไม่เคยรู้จักมาก่อน
“ตอนนี้มีใครอยากจะพูดรึยัง?”
เธอถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ คราวนี้ใบหน้าของพวกมันทั้งหมดเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัว แม้ว่าพวกมันจะถูกเปลี่ยนกลับสู่ความเฉยเมยอย่างรวดเร็วก็ตาม
“ท่านก็เข้าใจดีหนิเจ้าหญิง”
ผู้นำพูดโดยที่ดวงตาของมันเสียแสงแห่งชีวิตไปแล้ว
ด้วยความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ พวกมันสามารถรับมือกับซาบริน่าได้ แต่เนื่องจากความผิดพลาดของพวกมันเองที่ยอมให้เธอเข้าใกล้และถูกต้นไม้จับตัวไว้ แต่ตอนนี้ต้นไม้เหล่านั้นได้ดูดมานาของพวกมันไปจนหมดแล้ว ทำให้พวกมันไร้ประโยชน์ ซึ่งสิ่งที่รอคอยพวกมันอยู่คือความตาย
“เคออสจงเจริญ!”
พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันและตะโกน และภายใต้ดวงตาของซาบริน่า พวกมันก็ระเบิดกลายเป็นระอองเลือดไป
เมื่อเห็นสิ่งนี้ซาบริน่าก็กัดลิ้น หัวใจของเธอรู้สึกเปรี้ยวมาก แม้ว่าเธอจะระวังตัวไว้ทั้งหมดแล้ว แต่สุดท้ายพวกมันก็ฆ่าตัวตาย
‘พวกมันเป็นพาวเวอร์บอมบ์โดยกำเนิดเหรอไง? ดูเหมือนว่าฉันต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้หนักขึ้นในตอนที่กลับไปแล้วสิ’
หลังจากหยุดความคิดของเธอให้ผ่านพ้นไปและรู้สึกค่อนข้างดีที่ได้ฆ่าพวกมันหลังจากที่ทำให้เธอต้องผ่านความเจ็บปวดทั้งหมดเหล่านั้นแล้ว ซาบริน่าก็เดินหน้าไปสู่เป้าหมายต่อไปของเธอ
ชนะการเดิมพัน…..
‘ฉันจะทำให้นายลำบากใจสักหน่อยแล้วกัน’
ขณะที่เธอวางแผนก็มีมงกุฏอันสวยงามปรากฏเหนือศีรษะของเธอ โดยที่โครงสร้างทั้งหมดของมันเป็นสีเงินและสีน้ำตาลซึ่งมีอัญมณีสีน้ำเงินติดอยู่ตรงกลาง อัญมณีนั้นเปล่งประกายด้วยแสงสีฟ้าและสีเขียว
ถ้าออสตินเห็นสิ่งนี้ เขาคงจะเข้าใจได้ง่ายถึงสาเหตุที่ซาบริน่าเย่อหยิ่งและความมั่นใจของเธอในการเดิมพันรอบนี้ได้อย่างง่ายดาย
เหตุผลก็คือมงกุฏบนศีรษะของซาบริน่านั้นเป็นสมบัติล้ำค่าเพียงหนึ่งเดียวของเอลฟ์ นั่นก็คือลมหายใจแห่งป่า ( Breath Of Forest ) ซึ่งเป็นของผู้ปกครองเอลฟ์คนแรกที่นำพวกเขาไปสู่การต่อสู้และสร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และโลกของพวกเขาสำหรับคนรุ่นต่อๆ ไป
สมบัติที่มอบอำนาจเหนือป่าและทุกสิ่งที่อาศัยอยู่ในป่าโดยสมบูรณ์ สมบัติที่เธอไม่ได้เลือกแต่เป็นสมบัติที่เลือกเธอ
การแข่งขันรอบนี้ถูกกำหนดผู้ชนะไว้แล้วตั้งแต่ต้น…….
‘ฉันไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของเขาเลย….’
ซาบริน่าคิดด้วยความขมวดคิ้ว นี่เป็นธงสีแดงในใจเธอ เธอไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถของออสตินเลย และเธอจะไม่กระโดดเข้าไปทำแบบนี้เหมือนคนโง่
‘มาจัดการพวกอ่อนแอทั้งหมดก่อนแล้วกัน’
คิดดังนั้นแล้วความสนใจของเธอก็ครอบคลุมไปทั่วทั้งป่าจนสามารถมองเห็นทุกคนที่เดินผ่านป่าได้อย่างง่ายดาย โดยบ้างก็ต่อสู้กันเอง บางคนก็สร้างกลุ่มในขณะที่การทรยศได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว เนื่องจากครั้งนี้มันไม่ใช่แค่เกม แต่เป็นเดธแมตช์
“กลืนพวกเขาซะ”
ซาบริน่าออกคำสั่ง ส่งผลให้มีเถาวัลย์หลายเส้นลอยขึ้นมาจากพื้นจนทำให้นักเรียนที่ไม่สงสัยเข้ามาพัวพันกับพวกมัน
สารคัดหลั่งจากเถาวัลย์ทำให้พวกนักเรียนหมดสติก่อนจะดึงสายข้อมือออกจากพวกเขา เนื่องจากไม่มีศัตรูคนใดที่ซาบริน่าคิดจะสังหาร ต้นไม้ของเธอจึงพาพวกเขาออกไปตราบเท่าที่เธอต้องการ
ในไม่ช้าทั้งป่าก็มีชีวิตขึ้นมาพร้อมกับพืชที่หลับใหลซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากรังไหมก็งอกออกมาจากรังของมันและเริ่มโจมตี
พวกที่มีฝีมือขึ้นมาหน่อยสามารถตอบสนองอย่างรวดเร็วและเริ่มการต่อสู้ แต่มันก็ไร้ประโยชน์เมื่อทั้งป่ากำลังต่อต้านพวกเขา
เอลฟ์คนอื่นๆ ที่มีความสัมพันธ์กับป่าไม้มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยดวงตาที่เบิกกว้างซึ่งพวกเขาเป็นกลุ่มแรกที่เคลื่อนไหวเพื่อต่อสู้
ไม่มีที่ไหนที่ปลอดภัยและไม่มีพลังใดที่เป็นประโยชน์เลย หลายคนที่เหนื่อยล้าใช้การโจมตีด้วยไฟที่ทรงพลังที่สุดเพื่อหวังจะจัดการกับพวกพืช แต่ไม่มีไฟไหนเลยที่สามารถทำร้ายพวกพืชได้และไม่มีใครปลอดภัยอีกต่อไป
เสียงร้องของการต่อสู้แผ่กระจายไปทั่วดินแดน ทั่วบริเวณทั้งหมดนั้นมีเพียงป่าเท่านั้นไม่มีสัตว์ร้ายอยู่เลย นักเรียนถูกจัดการลงไปทีละคน แต่ซาบริน่ากลับไม่สามารถยิ้มได้
ไม่เลยเนื่องจากเธอไม่รู้สึกถึงตำแหน่งของออสตินเลย!
‘เป็นเพราะสมบัติเหรอ? หรือพลังบางอย่างที่เราไม่รู้จัก?’
ซาบริน่าใช้ความสามารถของเธอให้ดีที่สุดและพยายามทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อให้รู้ว่าออสตินอยู่ที่ไหน แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถบอกได้เลยว่าออสตินอยู่ที่ไหน
สิ่งนี้ทำให้เธอกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดจะเกิดขึ้นเมื่อใด โดยเฉพาะสำหรับคนที่คุ้นเคยกับการมีทุกสิ่งอยู่ใกล้แค่เอื้อม
ขณะที่ซาบริน่ายังคงตั้งสมาธิ 100% ออสตินก็มองเธอด้วยรอยยิ้มขณะนั่งอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ใกล้เธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่คงจะทำให้ซาบริน่าตกใจแทบแย่แน่ๆ ถ้าเธอได้รู้ความจริง
ต้นไม้ที่ออสตินนั่งอยู่นั้นโบกมือไปรอบๆ ขณะที่ใบไม้นวดเขาอย่างสงบ
ต้นไม้แห่งชีวิตอันทรงพลังใดที่จะจัดการกับเจ้าชายแห่งชีวิตได้กัน?
‘แม่’ ของเขาคือออร์เฟียสพร้อมกับอิกดราซิลที่ถือว่าเขาเป็นลูกชายของเธอด้วย ไม่มีต้นไม้หรือพืชหรือรูปแบบชีวิตใดๆ ที่จะต่อต้านเขาได้
มงกุฏที่ซาบริน่าใช้นั้นทรงพลังพอสมควรเพราะมันถูกสร้างขึ้นจากกิ่งก้านของต้นไม้โลก แต่จะเปรียบเทียบกับลูกของต้นไม้โลกได้อย่างไร?
‘เอาล่ะ สะสมคะแนนให้ฉันต่อไปนะ นักสะสมตัวน้อยของฉัน’
ออสตินหัวเราะขณะกัดแอปเปิ้ลที่ถูกมอบให้จากต้นไม้ ซาบริน่าเหยื่อผู้น่าสงสารที่พยายามตามหาออสตินโดยไม่รู้ว่าความแข็งแกร่งที่ทรงพลังที่สุดของเธอได้ทรยศต่อเธอไปนานแล้ว
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
