มุมมองของออสติน :
‘ดูเหมือนว่านัดแรกจะเป็นของเรา’
ผมกระซิบขณะเดินเข้าไปใกล้โต๊ะก่อนจะหยิบคันธนูขึ้นมาเพื่อทำความคุ้นเคยกันมัน รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าผมและผมไม่ลังเลเลยที่จะยิงธนูไปยังเป้าหมายที่ใหญ่ที่สุดและยากที่สุด ซึ่งลูกธนูของผมนั้นก็ทะลุผ่านมันไปได้อย่างง่ายดาย ทำให้ได้รับรางวัล
ลูกโป่งแตกกระจายพร้อมกับมีแสงสีขาวสาดส่องออกมา รางวัลนั้นหายไปทันทีในขณะที่ข้อมูลเกี่ยวกับมันถูกส่งถึงผม ทำให้ผมยิ้มได้
ทันใดนั้นแสงสีแดงที่สว่างที่สุดก็ส่องประกาย และของขวัญอีกชิ้นก็ถูกส่งมาให้ผม เนื่องจากจะมีการมอบของขวัญให้กับผู้อื่นหากมีคนตอบผิด
คนที่สองที่เร็วที่สุดก็จะได้สมบัติของผู้ตอบผิดคนที่ 2 ไป ด้วยเหตุนี้ทุกอย่างเลยเป็นไปได้ด้วยดี
เมื่อได้รับของรางวัลเรียบร้อยแล้วผมก็กลับไปยังตำแหน่งเดิมขณะที่ซาบริน่ารับของจากผมไป รอบนี้ดำเนินต่อไปจนกระทั่งทุกคนได้ยิงกันหมด
เมื่อหมดรอบแล้ว เป้าหมายขนาดใหญ่ก็สว่างขึ้นอีกครั้ง และนำสมบัติชิ้นใหม่เข้ามา
‘เธอติดการนวดให้ฉันหนึ่งที’
ผมพูดขึ้นมาทางกระแสจิต มันเกี่ยวกับการเดิมพันของพวกเราและเพื่อเป็นการตอบแทนที่เธอหยุดเรียกผมว่านายท่าน เธอเลยต้องนวดให้ผม นั่นคือการต่อรองของพวกเรา
‘เข้าใจแล้วค่ะนายท่าน’
ซาบริน่าตอบด้วยอารมณ์บูดบึ้ง โดยไม่เข้าใจว่าเธอพ่ายแพ้ในด้านความรู้ไปได้ยังไง! นี่คือสิ่งที่ความภาคภูมิใจของเธอปฏิเสธที่จะพ่ายแพ้!
“ตอนนี้ทุกคนก็เสร็จกันแล้ว! นี่คือคำถามต่อไป!”
เมื่อเสียงจางลง คำถามใหม่ก็ปรากฏขึ้น
[ ในระหว่างการปฏิวัติ ใครคือสาเหตุหลักของการปฏิวัติ?]
[ ไรเซอร์แห่งราคะ ]
ผมป้อนคำตอบก่อนที่คนอื่นจะอ่านคำถามจบ ในกรณีนี้ผมไม่จำเป็นต้องอ่านด้วยซ้ำ เนื่องจากระบบจะจัดการให้เอง โดยที่สมองของผมไม่ต้องรับแรงกดดันอะไรเลยด้วยซ้ำ
‘ให้ตายเถอะ….ถ้าเรามีอะไรแบบนี้ในการสอบหล่ะก็…’
ในขณะที่ความคิดของผมวนเวียนอยู่ รอบนั้นก็จบลงอีกครั้ง และเหมือนก่อนหน้านี้ที่ผมจบลงด้วยชัยชนะ ส่งผลให้สายตามุ่งร้ายมุ่งความสนใจมายังผมเพิ่มมากขึ้น เนื่องจากไม่มีกฎเกี่ยวกับการห้ามขโมยของนักเรียนคนอื่น การยิงนัดที่ 2 ของวันทำให้ผมได้รับรางวัลใหญ่
ตอนนี้ใบหน้าของซาบริน่าเต็มไปด้วยความโกรธ ถึงแม้ส่วนใหญ่เธอจะซ่อนความรู้สึกของการพ่ายแพ้เอาไว้ในส่วนลึกก็ตาม
ความฉลาดและความจำเป็นหนึ่งในสิ่งที่เธอภูมิใจเหนือคนอื่นๆ แต่ตอนนี้ผมกลับตอบได้เร็วกว่าความจำที่รู้ทุกอย่างของเธอมาก
‘นั่นทำให้ต้องนวด 2 ครั้ง….’
ผมพูดหยอกเธอ โดยที่คราวนี้ได้รับการตอบรับที่ดีจากเธอ สายตาเร่าร้อนที่ต้องการชัยชนะทำให้ด้านซาดิสต์ของผมยิ้มกว้าง
ของรางวัลถูกส่งมาให้ผมอีกครั้ง ขณะที่เกมยังดำเนินต่อไป
[ รถสี่คันมาถึงจุดจอดสี่ทาง แต่ละคันมาจากทิศทางที่แตกต่างกัน พวกเขาตัดสินใจไม่ได้ว่าใครมาถึงก่อน ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเดินหน้าไปพร้อมๆ กันทั้งหมด 4 คัน แต่ไม่มีการชนกัน สิ่งนี้เป็นไปได้อย่างไร? ]
[ พวกเขาทั้งหมดเลี้ยวขวา ]
‘ถามจริง?’
แม้ว่าผมจะตั้งคำถามแต่ผมก็พูดคำตอบออกไปแล้ว
เมื่อเวลาผ่านไปผมก็เห็นนักเรียนหลายคนที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างแสดงสีหน้าสับสนกัน แน่นอนว่าซาบริน่าที่ฉลาดเฉลียวสามารถตอบได้ทันที สิ่งเดียวที่น่าเศร้าก็คือมันช้ากว่าผม
“หมดเวลาแล้ว! มาดูกันว่าใครจะชนะ?”
เสียงร่าเริงพูดขึ้น และทันใดนั้นแสงก็เริ่มส่องสว่างอีกครั้ง ซึ่งผมนั้นเป็นคนแรกโดยไม่แปลกใจเลย
‘ตอนนี้เธอติดฉันอีกครั้งแล้ว’
ผมเยาะเย้ยขณะเดินไปที่โต๊ะโดยมีทุกสายตาจับจ้องมาอย่างเต็มที่ จนทำให้รู้สึกได้ถึงอากาศอันเลวร้ายที่เริ่มพัดมา แต่ผมก็ยังคงยิ้มอย่างมีความสุขขณะหยิบคันธนูและยิงลูกธนูออกไปก่อนจะรับสมบัติที่ดีที่สุดอีกครั้งอยู่ดี
คราวนี้ผู้คนจำนวนมากตอบผิด ทำให้สมบัติพิเศษถูกกักตุนไว้เป็นแถวแรก
เมื่อรอบจบลงแล้ว ทั้งผมและซาบริน่าต่างก็กลายเป็นจุดสนใจของสายตามากมาย
‘ดูเหมือนนายท่านจะสร้างศัตรูไว้มากมายเลยนะคะ’
ซาบริน่าพูดด้วยน้ำเสียงแดกดัน
‘ดูเหมือนจะมีใครบางคนไม่พอใจนะ’
ผมตอบกลับไปทันทีเพื่อตัดบทเธอ
“มันไม่สนุกเลย! แต่ฉันคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องยกระดับมันขึ้นมา!”
เสียงพูดกระจ่างใสดังขึ้นมาอย่างมีความสุข
‘เห้อออ…..ถ้าพวกนั้นแค่รู้ว่าพวกเขากำลังเล่นกับของขวัญของใครอยู่หล่ะก็นะ’
ในขณะที่ผมคร่ำครวญถึงการขาดข้อมูล พวกคนที่เหลือต่างก็สิ้นหวัง โอ้…ยังมีความจริงที่ว่าคนที่ตอบผิดมากกว่า 1 ข้อถูกไล่ออกไปและไม่สามารถดำเนินการต่อได้ด้วย
การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นรอบตัวพวกเราอีกครั้ง พื้นดินที่ผมยืนอยู่ถูกยกขึ้นเล็กน้อยในขณะที่มีสีต่างๆ เกิดขึ้นรอบๆ กระเบื้องที่ผมถูกยกขึ้นไป
เมื่อมองไปรอบๆ ผมก็เห็นว่าตอนนี้ทุกคนอยู่บนพื้นที่ถูกยกขึ้นขนาดเล็กซึ่งมีระยะห่างเพียงพอในการเคลื่อนไหว แต่ก็ไม่ได้มีพื้นที่มากเกินไป
ขณะที่ความสับสนกำลังก่อตัวขึ้นก็มีเสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง
“มาเล่น Dance Fight Dance กันเถอะ!”
‘เป็นการตั้งชื่อที่ขี้เกียจอะไรขนาดนี้’
ขณะที่คิดอย่างนั้น หน้าจอขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือเรา แผ่นกระเบื้องเดียวกันก็ปรากฏขึ้นด้านบน แต่ละสีจะสว่างขึ้นและดับลง
“เกมต่อจากนี้ไปนั้นเรียบง่าย! คุณต้องจับคู่แสงบนหน้าจอและเต้นตามแสงเหล่านั้น! แต่เดี๋ยวก่อน! มันมีจุดพลิกผันอยู่!”
“ในขณะที่คุณเล่นเกมนี้ ร่างจำลองจะปรากฏขึ้นรอบๆ ตัวคุณ และเริ่มต่อสู้กับคุณ คุณต้องเต้นและทำให้แน่ใจว่าจะไม่พลาดแม้แต่ก้าวเดียวและสู้กลับ!”
เมื่อเสียงจางลง แสงก็หรี่ลงเล็กน้อยในขณะที่เสียงเพลงช้าๆ เริ่มดังไปทั่ว และหน้าจอก็เริ่มสั่นไหวเมื่อการนับถอยหลังเริ่มปรากฏขึ้น
3
2
1
“เริ่ม!”
เมื่อเสียงดังขึ้นหน้าจอก็สั่นไหวพร้อมกับแผ่นกระเบื้องที่เริ่มแสดงด้วยแต่ละสีไปเรื่อยๆ
ผมชื่นชอบการเต้นอยู่แล้ว ดังนั้นจึงตามการเต้นไปรอบๆ ได้อย่างง่ายดาย
ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเลือกผู้ชนะโดยพิจารณาจากผู้ที่เต้นได้อย่างสมบูรณ์แบบและหลีกเลี่ยงความผิดพลาดได้ทั้งหมด
เขียว!
ส้ม!
ฟ้า!
เขียว!
รูปแบบต่างๆ นั้นง่ายต่อการเต้นตามในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไปรูปแบบต่างๆ ก็เริ่มซับซ้อนมากขึ้น ทำให้การเต้นตามนั้นยากขึ้นเล็กน้อย
ในตอนนั้นเองที่ร่างเล็กๆ ที่มีลักษณะคล้ายแสงเริ่มปรากฏขึ้น โดยที่ขนาดของมันเท่ากับนางฟ้า
สิ่งมีชีวิตนั้นเป็นเพียงแสงสว่างราวกับร่างที่ไม่มีคำอธิบายที่ชัดเจน โดยที่ในมือของพวกมันนั้นกำลังถือหอกเล็กแหลมอยู่
‘งานนี้คงปวดตูดน่าดู’
เช่นเดียวกับที่ผมคิดไว้ เจ้าตัวเล็กก็พุ่งหอกตรงเล็งมาที่ตูดของผมในทันที
ผมรู้ได้เลยว่านี่จะเป็นเกมที่ยากขนาดไหน การไม่มองสีพื้นนั้นหมายความว่าการเต้นของคุณจะถูกขัดจังหวะและเมื่อคุณไม่สนใจนั่นหมายความว่าคุณจะถูกแทง
เมื่อเห็นอาวุธนั้นก็เดาได้ง่ายๆ ว่าจะไม่เจ็บ แต่มันคงจะน่ารำคาญและแสบเหมือนนรก ผมไม่แม้แต่จะละสายตาจากหน้าจอในขณะที่ผมปกคลุมร่างกายของตัวเองเอาไว้ด้วยแสงแห่งหารทำลายล้าง ทำให้เจ้าตัวเล็กนั้นตายไปก่อนที่จะมันจะสามารถสัมผัสผมได้ซะอีก โดยไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องแม้แต่น้อย
ผมเต้นต่อไปอย่างผ่อนคลายในขณะที่เต้นตามสีที่แสดงบนหน้าจอ แต่แล้วเสียงกรีดร้องที่น่ารำคาญรอบตัวผมก็แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีช่วงเวลาที่ดี และแล้วเวลา 30 นาทีก็ผ่านไปอย่างผ่อนคลายสำหรับผมในขณะที่คนอื่นๆ นั้นรู้สึกเหมือนกับตกนรก
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
