ไม่นานเราก็กลับมาถึงห้องบัลลังก์กัน โดยที่ร่างกายของผมเปียกไปบางส่วนจากฟาร์ร่า ในขณะที่มือของเธอเกาะผมเหมือนโคอาล่า
‘เธอนี่มันสัตว์ประหลาดชัดๆ’
[ ชื่อ : ฟาร์ร่า อัลเบลาร์โด
เพศ : หญิง
อายุ : 19(??)
เผ่าพันธุ์ : นางฟ้าบลัดเอลฟ์
พรสวรรค์ : พระเจ้า
พลัง : จักรพรรดิขั้นต่ำ (อ่อนแอ)
ฉายา : ปาฏิหาริย์
ความสัมพันธ์ : 100%
คำอธิบาย : ปาฏิหาริย์แห่งการสร้างสรรค์ที่เกิดขึ้นจากยีนของอัลเบลาร์โดและผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่านางฟ้าแห่งสงครามและความตาย
>การที่เธอถูกสร้างขึ้นมานั้นถือเป็นปาฏิหาริย์ที่ขัดแย้งกับทุกความเป็นไปได้ในการสร้างสรรค์ ซึ่งซ่อนอยู่ในความลับของเธอที่ซ่อนอยู่ลึกลงไปในสายธารแห่งกาลเวลา
>ปัจจุบันเธอขาดการรับรู้ทางสังคม จิตใจของเธอไร้เดียงสาและเป็นอันตรายถึงชีวิตเท่าที่จะเป็นไปได้
ความยาก : F- (แค่ใส่หางของเธอแล้วเธอก็จะกระดิกหางให้คุณ คุณคิดว่าผู้หญิงเป็นโปเกมอนงั้นเหรอ?) ]
ค่าสถานะของเธอนั้นบ้ามาก พรสวรรค์ระดับพระเจ้านั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่เซเลสทีเนียก็มีพรสวรรค์ไม่ถึงระดับนี้ จากสิ่งนี้ผมสามารถบอกเลยได้ว่าพรสวรรค์นั้นรับประกันได้ว่าเธอจะเข้าถึงพลังของระดับเทพได้
นอกจากนี้ยังมีความจริงที่ว่าเธออยู่ในระดับจักรพรรดิขั้นต่ำ แถมกฎที่เธอใช้ไปถึงระดับนั้นก็เป็นสิ่งที่ไม่มีผู้เชี่ยวชาญจากอาณาจักรจักรพรรดิคนใดจะสามารถทำได้ ประกอบกับเมื่อเวลาผ่านไป เธอจะกลับมาสู่พลังสูงสุดของเธอ และวันหนึ่งจะไปถึงระดับเทพ ซึ่งเป็นการกระทำที่มีเพียงไม่กี่คนทั่วโลกที่เคยประสบความสำเร็จ
แต่สิ่งที่ทำให้ผมสนใจจริงๆ ก็คือคำจำกัดความที่ระบบแท็กเธอไว้
‘ความลับในอดีต?’
ตอนนี้มันถือเป็นลางร้ายและถ้อยคำที่น่าเบื่อหูมาก แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้ผมกลัวก็ตาม แต่ความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและความตื่นเต้นก็เริ่มผุดขึ้นมาภายในตัวผม การอยู่ที่นี่ทำให้ผมได้พัฒนาความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองไปแล้ว และอีกประการหนึ่งคือผมเริ่มชอบที่จะค้นหาสิ่งใหม่ๆ ที่มองไม่เห็นแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นผมก็ชอบความท้าทายทั้งหมดที่เข้ามาหาด้วย
ความลับ, พลัง, ฉากอันตรายที่ถ้าผู้หญิงคนไหนรู้เข้าผมคงตกนรกแตกแน่ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างนำมาซึ่งความรู้สึกของชีวิตและถึงแม้จะบิดเบี้ยวขนาดนั้น ผมก็ยอมรับมันแล้ว ตอนนี้ผมมีพลังมากมายในโลกนี้มากกว่าใครๆ เพียงพอที่จะชดเชยให้ผู้ที่อยู่ในระดับจักรพรรดิถอยออกไปเล็กน้อย แต่เมื่อไปถึงยอดเขาผมก็รู้ว่ามีภูเขาที่สูงกว่านั้น
แทนที่สิ่งนั้นจะทำให้ผมหดหู่ใจ แต่มันกลับทำให้ผมมีความปรารถนาพิเศษที่จะเอาชนะทุกสิ่งแทน เพื่อที่วันหนึ่งจะได้นั่งอยู่เหนือทุกสิ่ง โดยที่ไม่มีอะไรจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของผมได้ ความปรารถนาแห่งความโลภ ความปรารถนาที่จะ…
พิชิต….
“ฟาร์ร่า บอกฉันหน่อยสิว่าก่อนตื่นเธอจำอะไรได้บ้าง?”
ผมถามเด็กผู้หญิงที่ยังคงเอาหน้าถูหน้าผมอยู่เหมือนลูกแมว
คำพูดของผมทำให้เธอหันมาสนใจก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนเป็นกำลังนึกถึงบางอย่าง
“ฉันไม่รู้เลย ฉันนอนหลับอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นจนถึงตอนนี้ จนกระทั่งนายท่านมาปลุกฉันค่ะ!”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงสงบแต่ตื่นเต้น โดยที่ภาษาปัจจุบันของเธอนั้นสมบูรณ์แล้ว เลือดหยดเดียวในตัวเธอนั้นน่าทึ่งมาก ใครจะไปคิดว่าเธอเป็นเพียงร่างของเด็กทารกที่เพิ่งตื่นขึ้นมากัน?
“แล้วจำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลยเหรอ?”
ผมถามขณะใช้มือเลื่อนผ่านใบหน้าของเธอจนทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มเมื่อได้รับสัมผัสของผม
ตอนนี้หัวนมของเธอแข็งขึ้นมาจนทิ่มหน้าอกของผมอยู่ เธอถูกกระตุ้นได้อย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะไม่มีความเกี่ยวพันกับอารมณ์ทางเพศก็ตาม
“อืมมม ค่ะ”
ฟาร์ร่าตอบขณะเคลิ้มไปตามการสัมผัสของผม
เมื่อเห็นแบบนี้ผมก็เลยปล่อยเรื่องนี้ไปก่อน เนื่องจากการกดดันเธอมากเกินไปอาจนำมาซึ่งปัญหาได้
“AI นายมีชื่อไหม?”
ผมถามลูกตาที่กำลังลอยอยู่
“กระผมถูกเรียกว่าเร็กซ์ขอรับ”
AI ตอบกลับมา
“บอกฉันทีว่ายังมีคลังสมบัติไหนเหลืออยู่บ้าง?”
ผมออกคำสั่ง
“ขอรับนายท่าน”
เมื่อเร็กซ์พูดจบก็มีภาพบางอย่างสั่นไหวก่อนจะมีหน้าจอปรากฏขึ้นตรงหน้าผมเพื่อแสดงสถานการณ์ปัจจุบันและสมบัติทั้งหมดที่เหลืออยู่
“ปัจจุบัน 80% ของในคลังได้รับความเสียหายและมีเพียงสมบัติที่อยู่เหนือระดับครึ่งเทพเท่านั้นที่ยังคงใช้งานได้ขอรับ”
คำตอบนี้มากเกินพอที่จะทำให้มอเตอร์ของผมทำงาน
ไม่ใช่แค่รูปภาพเท่านั้นที่หน้าจอแสดงให้เห็น แต่สมบัติทั้งหมดมีต่างมีข้อมูลของตัวเองกำกับอยู่ด้วย ทำให้ง่ายสำหรับผมที่จะเข้าใจความสามารถของพวกมันทั้งหมด
ยิ่งผมเห็นพวกมันมากเท่าไหร่ หัวใจของผมก็เต้นเร็วมากขึ้นเท่านั้น แค่เห็นสิ่งที่เหลืออยู่ก็มากเกินพอที่จะทำให้ทั่วทั้งอาณาจักรหวาดกลัวผมแล้ว
“เร็กซ์ในพวกของไร้ประโยชน์ที่นายทำเครื่องหมายไว้พวกภูเขาทองคำ, เพชร, โลหะในตำนานที่สูญหาย, อัญมณีซัลเฟียร์และอัญมณีล้ำค่าทั้งหมดนี่ของจริงงั้นเหรอ?”
ผมถามเพื่อให้แน่ใจว่าตาของตัวเองทำงานถูกต้อง
“ใช่ขอรับ นั่นเป็นของไร้ประโยชน์ที่คนสัญจรไปมามอบให้อัลเบลาร์โด มันไม่มีประโยชน์เลยขอรับ”
“ฉันจะบ้าตาย….”
เสียงของผมนรั่วไหลออกมาเมื่อได้รับคำยืนยันจากเร็กซ์และผมไม่แปลกใจเลยที่สิ่งเหล่านี้จะไม่มีประโยชน์ในยุคนั้น แต่ในยุคปัจจุบันหล่ะ? สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของล้ำค่าที่สามารถทำให้ใครก็ตามกลายเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกได้ เดาว่าตอนนี้ผมคงเป็นคนที่รวยที่สุดในโลกไปแล้ว
“ความมั่นคงของเมืองในตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
ผมถามต่อ
“ถือว่าอยู่ในสภาพดี แต่ยังต้องมีการปรับปรุงอยู่บ้างขอรับ”
เร็กซ์พูด มันทำให้ผมคิด
“นายจะต้องใช้พลังงานจากแหล่งพลังงานเท่าไหร่เพื่อแก้ไขมัน?”
คำถามของผมทำให้เร็กซ์คำนวณ และในที่สุดเร็กซ์ก็ตอบกลับมาหลังจากผ่านไป 1 นาที
“ต้องใช้พลังงานประมาณ 10% ซึ่งจะทำให้เวลาในเมืองจาก 50 ปี ลดลงเหลือเพียง 40 ปีขอรับ”
‘อืม ก็พอรับได้อยู่’
ความคิดของผมคำนวณจากสถานการณ์ในตอนนี้ หลังจากนั้นผมได้รับข้อสรุปในที่สุด
“ใช้พลังงานและนำความมั่นคงกลับมา เริ่มปฏิบัติการทุกระบบที่ 100% และทำให้เมืองนี้สวยงามอย่างที่เคยเป็นซะ”
“ต้นทุนพลังงานจะสูงขึ้นนะขอรับ”
เร็กซ์ตอบกลับมา
ผมยิ้มกว้างขณะหยิบลูกแก้วเรืองแสงขึ้นมาในมือ พลังที่อยู่ภายในนั้นเพียงพอที่จะกวาดล้างประเทศต่างๆ ได้เลย
“ฉันว่าแค่นี้คงจะพอใช่ไหม?”
หลังจากผมพูดจบ เร็กซ์ก็ปรากฏตัวขึ้นใกล้ลูกแก้วเพื่อตรวจสอบมัน ก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมามันก็ตอบสนอง
“สิ่งนี้มากเกินพอที่จะไปถึงระดับที่ผ่านมาและรักษาเมืองไว้ได้ 1,000 ปีขอรับ”
“ดี เอาไปสิ”
เมื่อผมพูดจบลูกแก้วก็หายไป
“ท่านต้องการให้เริ่มขั้นตอนเลยไหมขอรับ?”
เร็กซ์ถามต่อ
“ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการอยู่อีก ดังนั้นค่อยเริ่มหลังจากที่ฉันออกไปแล้ว จงย้ายเมืองมาที่ตำแหน่งนี้แล้วเริ่มดำเนินการหลังจากนั้น”
หลังจากผมพูดจบ ผมก็บอกสถานที่ๆ ควรรักษาเมืองไว้ให้เร็กซ์ไป ในขณะเดียวกันก็ให้รายละเอียดแผนผังเมืองว่าควรจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร โดยผสมผสานความงามจากโลกเก่าของผมเข้ากับธรรมชาติของเวทมนตร์ด้วยความลงตัว
“ตามที่ท่านประสงค์ขอรับ”
เร็กซ์ตอบ
เมื่อได้ยินดังนั้นผมก็ยิ้มก่อนจะมองไปยังเด็กสาวที่อดไม่ได้ที่จะกอดผม
“ฟาร์ร่า”
ผมเรียกเธอ ทำให้เธอหลุดจากภวังค์
“เราจะไปกันแล้ว”
ขณะที่พูดอยู่ผมก็หยิบเสื้อผ้าออกมาส่งให้เธอ
ฟาร์ร่าไม่จำเป็นต้องให้ผมพูดอะไรอีก เธอลุกขึ้นจากตักของผมอย่างไม่เต็มใจก่อนจะเริ่มสวมเสื้อผ้า ซึ่งดูเหมือนเธอจะไม่ชอบใส่เสื้อชั้นในและกางเกงชั้นในอยู่แล้ว ทำให้ผมรู้สึกถึงความหงุดหงิดในตัวเธออย่างชัดเจนผ่านการเชื่อมต่อของเรา
ผมค่อยๆ ลูบหัวเธอพร้อมกับพูดขึ้นมา
“อย่ากังวลไป อีกไม่นานเดี๋ยวเธอก็ชินเอง”
คำพูดของผมทำให้เธอพยักหน้า
“เด็กดี”
เมื่อผมพูดจบ ผมก็ใช้พลังระหว่างเราทำให้ร่างของเธอกลายเป็นแสงสีดำแดงหลากสีสันก่อนจะรวมเข้ากับร่างกายของผม
‘ข้างในฉันเป็นยังไงบ้าง?’
ผมถามขึ้นมา
‘สบายดีค่ะ นายท่าน’
ฟาร์ร่าตอบกลับมาทำให้ผมยิ้ม นี่เป็นข้อดีอีกประการหนึ่งของการเชื่อมต่อของเรา เธอจะอยู่ในตัวผมได้ตราบเท่าที่ผมต้องการ และตราบใดที่ผมยังมีชีวิตอยู่ เธอก็ไม่ถูกฆ่า ทั้งหมดของเธอเชื่อมโยงกับผม
ผมลุกขึ้นจากบัลลังก์พร้อมกับถอดเสื้อออกก่อนจะมองไปทางเร็กซ์
“โชว์ภาพหลังของฉันหน่อยสิ”
ผมสั่งและหน้าจอที่แสดงแผ่นหลังของผมปรากฏขึ้น โดยมีการออกแบบคล้ายปีกสีดำแดงที่สวยงามแผ่ออกไป ทำให้มันดูน่าทึ่งมาก
‘ดูเหมือนต้องหาคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้แล้วสิ’
อาการปวดหัวโจมตีหัวของผมทันทีที่รอยสักรูปปีกที่หลังตัวเอง
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
