The Bloodline System ศึกแห่งสายเลือด - ตอนที่ 316: รอการชาร์จ

“บางที…” กุสตาฟหน้าเป็นประกายด้วยท่าทางสํานึก “ฉันมี 2 ทฤษฎี”

(“…”) ระบบรอให้กุสตาฟพูด

“อย่างแรก ยาร์กี้ของฉันอ่อนแอเกินไป ดังนั้นจึงทําได้แค่นั้น” กุสตาฟเปล่งเสียงในส่วนที่ชัดเจนก่อน

“ประการที่ 2 ยาร์กี้ของฉันแข็งแกร่งมาก แต่สําหรับสิ่งมีชีวิตและสิ่งมีชีวิตที่มีระดับต่ํา มันจะหมดลงอย่างรวดเร็วและมีอํานาจเหนือพวกมันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ” กุสตาฟอธิบายด้วยท่าทางครุ่นคิด

(“อืม… เมื่อคุณนายถึงมัน ทั้งสองทฤษฎีก็สมเหตุสมผลแล้ว”) ระบบเห็นด้วยกับความคิดของกุสตาฟเป็นครั้งแรก

“แต่แล้วฉันก็ยังต้องใช้มันต่อไปเพื่อยืนยันการคาดเดาของฉัน” กุสตาฟกล่าวเสริม ในขณะที่เขาหันกลับมามองที่ชายแดนด้านหลัง
กุสตาฟตัดสินใจกลับบ้านเพราะพลังงา
นในยาร์กี้หมดลงแล้ว

มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ดังนั้นเมื่อกุสตาฟกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเย็นแล้ว

เขาทําการค้นคว้าตามปกติและอ่านหนังสือบางเล่มที่มีข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางในอวกาศ

อ็ม. มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ปิดบังไม่ให้คนทั่วไปเห็น กุสตาฟสังเกตเห็น ขณะอ่านบทความบางบทความ

ปรากฏว่ามนุษย์ต่างดาวจํานวนมากได้อพยพไปยังดาวเคราะห์ดวงอื่นผ่านการเดินทางในอวกาศ

จากการวิจัยที่เขาทํา เขาพบว่านอกเหนือจาก MBO แล้ว องค์กรเอกชนอื่นๆ ยังเกี่ยวข้องกับการเดินทางในอวกาศด้วย

หากมีคนต้องการเดินทางไปนอกโลก มันง่ายผ่านการเชื่อมต่อและเงินที่เพียงพอ

นอกจากนี้ยังมีสิ่งมีชีวิตจากดาวเคราะห์ดวงอื่นที่อาศัยอยู่บนโลก แต่ปัญหาอยู่ในบางเมือง มีเพียงมนุษย์ดินเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ภายใน มนุษย์ต่างดาวไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในเมืองเหล่านี้ และเมืองแพลงก์ตอนก็เป็นหนึ่งในเมืองเหล่านี้

ดูเหมือนว่าฉันจะต้องถามมิสเอมมี่เกี่ยวกับมุมมองของเธอเกี่ยวกับการดํารงอยู่ของฮัมแบด… ฉันต้องรวบรวมข้อมูลให้ได้มากที่สุด กุสตาฟตัดสินใจก่อนจะเข้านอน

งานเลี้ยงของนายกอนจะจัดขึ้นในวันจันทร์ ดังนั้นกุสตาฟจึงตั้งตารอที่จะฝึกยาร์กี้ของเขาในวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันถัดไป

ตอนนี้เขาตัดสินใจเข้านอนโดยหวังว่าจะเติมพลังระหว่างการนอนหลับ

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อกุสตาฟตื่นขึ้น สิ่งแรกที่เขาเช็คคือยาร์กี้ของเขา

กุสตาฟสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเขาและสังเกตเห็นว่าเปลวไฟสีชมพูในตัวเขายังคงมืดลง

กุสตาฟรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาเข้าใจว่าระบบได้พูดกับเขาว่าโดยปกติแล้วจะใช้เวลาชาร์จค่อนข้างมาก

เขาตัดสินใจที่จะทํากิจวัตรประจําวันของเขาต่อไป

กว่าจะเสร็จก็ประมาณบ่ายสอง

เขามีเวลาว่างเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขาและย้ายไปรอบๆละแวกบ้านเล็กน้อย

เขาบังเอิญชนกับฟิลระหว่างทางลงบันได ฟิลกลับมาจากที่ไหนสักแห่งที่ดูขาดรุ่งริ่งและสกปรก

กุสตาฟเจอฟิลหลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฟิลอยู่ในสภาพนี้

ฟิลมักจะทักทายเขาด้วยใบหน้าที่ร่าเริงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แต่คราวนี้ หัวของเขาถูกกัมต่ํา ขณะที่เขาเดินผ่านด้านข้างของกุสตาฟ

การกระทํานี้ทําให้กุสตาฟประหลาดใจเมื่อเขาหยุดและหันกลับมา

“ฟิล” กุสตาฟเรียกเด็กน้อยที่อายุใกล้เคียงกันกับน้องชายคนเล็กของเขา

ฟิลได้ยินชื่อของเขาจึงหันกลับมา

นั่นคือเมื่อกุสตาฟสังเกตเห็นด้านที่ดําและบวมของใบหน้า

“พี่ใหญ่ กุสตาฟ” เขาพึมพําด้วยน้ําเสียงไม่มีเรี่ยวแรง

“เกิดอะไรขึ้น?” กุสตาฟถามด้วยความสงสัย

“อย่ากังวลไปเลยพี่ใหญ่ กุสตาฟ” ฟิลฝืนยิ้มขณะพูด

ด้านซ้ายของเขาดูน่าเกลียดด้วยรอยยิ้มที่ถูกบังคับ เนื่องจากแก้มป่องของเขา

ภาพนี้ทําให้กุสตาฟนึกถึงคราวที่เขาเคยถูกทุบตีในทันที

กุสตาฟหันกลับมาและเดินไปข้างหน้าก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของฟิล

“บอกความจริงมา” กุสตาฟพูดด้วยน้ําเสียงต่ํา

รอยยิ้มของฟิลเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วทันที เมื่อริมฝีปากของเขาสั่น

ฟิลตัดสินใจทําความสะอาดและอธิบายให้กุสตาฟฟังว่าเขาทะเลาะกับกลุ่มเพื่อนอย่างไรเพราะสนามฟุตบอลอยู่ห่างออกไป 3 ย่าน

ปรากฎว่าเขาและกลุ่มเพื่อนของเขาถูกไล่ออกจากสนามเด็กเล่นโดยกลุ่มเด็กผู้ชายที่โตกว่า ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไปถึงที่นั่นก่อนก็ตาม

“แล้วทําไมไม่สู้กลับล่ะ” กุสตาฟถามฟิล

“พวกเขาทั้งหมดเป็นมนุษย์ธรรมดา… ผมไม่อยากทําร้ายพวกเขา” เขาพึมพํา

กุสตาฟรู้สึกเหมือนเอาหัวโขกก่าแพงเมื่อได้ยินเรื่องนี้

“พวกเขายังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า” กุสตาฟถาม

“พวกเขาน่าจะยังอยู่” ฟิลตอบ

“ไปกันเถอะ” กุสตาฟพูด ขณะจับมือฟิลแล้วดึงเขาลงไป

“เดี๋ยวก่อน พี่ใหญ่กุสตาฟ” ฟิลพยายามเรียกกุสตาฟ แต่เขาก็ไม่ตอบเขาแม้แต่น้อย
ริ้ว!

กุสตาฟยกเขาขึ้นและพุ่งข้ามพื้นที่ใกล้เคียง

“ทางไหน?” กุสตาฟถาม ขณะที่เขาหยุดหลังจากพวกเขาไปถึงสี่แยก

“ซ้าย” ฟิลตอบ

กุสตาฟหันไปทางด้านข้างแล้วขับออกไปไกลโดยผ่านบ้านเรือนหลายหลัง

หลังจากเลี้ยวซ้ายและขวาอีกครั้ง พวกเขาก็มาถึงบริเวณขอบเมืองที่สามารถมองเห็นทุ่งโล่งท่ามกลางพื้นที่ที่เต็มไปด้วยหญ้า

ทุ่งราบนี้มีเสาฟุตบอล 2 เสาที่ปลายด้านซ้ายและขวาของทุ่งราบ

อาจมีเด็กวัยรุ่นบางคนเล่นการแข่งขันฟุตบอลกันเอง

“โย่ เด็กคนนั้นกลับมาอีกแล้ว” เขาเปล่งเสียงออกมา ในขณะที่เขาเริ่มก้าวไปข้างหน้า

คนอื่นๆที่อยู่เบื้องหลังก็หัวเราะ เมื่อได้ยินอย่างนั้น และยืนดูการแสดงที่กําลังจะคลี่คลาย

“นั่นใช่คนที่ทุบตีนายหรือเปล่า” กุสตาฟถาม ขณะจ้องไปที่เด็กชายผิวเหลืองที่กําลังเดินเข้ามา

“ใช่ พี่ใหญ่ กุสตาฟ” ฟิลตอบขณะจ้องมองเด็กชายด้วยแววตาปวดร้าว

เด็กชายดูอายุราวๆ 14 ปี ขณะที่ฟิลอายุราวๆ 12 ปีเท่านั้น..