The Bloodline System ศึกแห่งสายเลือด - ตอนที่ 277: เธอมีเสียง?

ตอนที่ 277: เธอมีเสียง?

“แล้วทําไมมันไม่ขุดตัวเองลึกลงไปในพื้นดินอีกครั้ง นั่นคือสิ่งที่มันมักจะทํา เมื่อมีคนใกล้จะค้นพบมันนี่” กราเดียร์ ซานาทัส ถามขณะสํารวจบริเวณที่มีลักษณะเหมือนเปลือกหอย

“วินดรูเอลล่าอาจใช้พลังงานในพิธีกรรมจนหมด” กุสตาฟตอบด้วยท่าทางครุ่นคิด

กราเดียร์ ซานาทัสยื่นมือไปทางพื้น และมีแสงสีน้ําเงินล้อมรอบ “ดูเหมือนว่าเธอพูดถูก… ฉันแทบไม่รู้สึกถึงพลังงานที่เหลืออยู่เลย” เขาพูดขณะหดแขน

กุสตาฟยิ้มภายในเมื่อได้ยินว่าในขณะที่เขาจ้องไปที่การแจ้งเตือนของระบบในสายตาของเขา

[การอัพเกรดระบบเสร็จสิ้น]

แม้ว่าคริสตัลจะยังคงมีพลังงานเหลืออยู่มาก หลังจากที่กุสตาฟและระบบดูดซับจากมัน แต่ในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เกือบจะถูกดูดซับไปจนหมด ความรู้สึกที่คริสตัลตื่นขึ้น เนื่องจากพลังงานมหาศาลก็ถูกดูดซับเช่นกัน นี่คือสาเหตุที่มันไม่สามารถขุดตัวเองลงไปที่พื้นได้อีก แม้จะสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของกุสตาฟและกราเดียร์ ซานาทัสพร้อมกับคนอื่นๆ

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะเมื่อหลายนาทีก่อน หลังจากที่กุสตาฟได้แก่นแท้ของเขากลับคืนมา ระบบได้แจ้งบางสิ่งให้เขาทราบ

[ภารกิจเสร็จสิ้น: กําจัดวินดรูเอลล่า]

[ภารกิจรองเสร็จสิ้น: เอาตัวรอด]

รางวัล>>

<+500,000 ประสบการณ์

<เลเวลอัพทั้งหมด>

<+2 ค่าสถานะทั้งหมด>

<ระดับทักษะการจัดการอะตอม – เกรด C>

<+20,000 แต้ม>

<+1 ได้รับสายเลือด>

เป้าหมายสําเร็จ: มีสายเลือดทั้งหมด 30 สาย]

รางวัล>>

(โฮสต์ได้เลื่อนเลเวลแล้ว>

ขณะที่กุสตาฟกําลังคุยกับกราเดียร์ ซานาทัส เขาก็กําลังตรวจสอบระบบด้วย และเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับสิ่งที่เขาเห็น แต่มันไม่ปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาปกปิดมันอย่างดี

[ระบบพร้อมที่จะอัพเกรด]

“จะใช้เวลาอีก 2 หรือ 3 วันหรือไม่ กุสตาฟถาม

(“ถ้าฉันใช้คริสตัลพลังงาน ฉันสามารถเร่งการอัพเกรดและเก็บพลังงานได้มากขึ้นสําหรับครั้งต่อไป)

“เอาล่ะ ใช้ประโยชน์จากคริสตัลพลังงาน ใครจะไปรู้ว่าเราจะได้โอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ กุสตาฟเห็นด้วยกับการตัดสินใจของระบบ

ปัจจุบันกราเดียร์ ซานาทัส คิดว่าวินครูเอลล่าเป็นผู้รับผิดชอบ แต่เขาไม่รู้ว่าระบบเป็นผู้กระทําผิดจริงๆ

แม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้ว่ากุสตาฟสามารถใช้ความสามารถหลายอย่างได้ เช่นเดียวกับครูเอมมี่ เขาไม่รู้เกี่ยวกับระบบ

กราเดียร์ ซานาทัสขอให้กุสตาฟเก็บสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นความลับในระหว่างนี้ และเขาจะอธิบายให้พวกผู้นําชั้นสูงฟังว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันแน่ใจว่าเธอจะได้รับรางวัลสําหรับการกระทําที่กล้าหาญนี้” กราเดียร์ ซานาทัสกล่าวกับกุสตาฟ

“หืม วีรกรรมอะไรครับ ผมไม่ได้ทําเพื่อใคร ผมทําเพื่อตัวเอง วินครูเอลล่ากําลังจะตามผมมา ผมก็เลยตามมันไปก่อน” กุสตาฟกล่าวหลังจากหัวเราะเล็กน้อย

“โอ้ แต่กระนั้น เธอก็ได้ช่วยชีวิตเพื่อนผู้เข้าร่วมการทดสอบของเธอด้วยการชนะการต่อสู้ที่นี่” กราเดียร์ ซานาทัสกล่าวเสริม

“ต่อให้ผมทําไม่สําเร็จ ท่านก็จับตาดูมาตลอด ดังนั้นผมมั่นใจว่าท่านจะต้องเข้ามากอบกู้การกระทําของผมไม่นับว่าสําคัญอะไร” กุสตาฟโบกมือ

“อืม จริงอยู่ แต่การกระทําของเธอกับกลุ่มของเธอก็ช่วยพวกเราหลายๆคนไว้ได้” กราเดียร์ ซานาทัสพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ช่วยทําแน่ใจว่ารางวัลนั้นดีพอ ผมจะเลือกสิ่งที่ต้องการได้หรือไม่” กุสตาฟถาม

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของกุสตาฟ ทําให้กราเดียร์ ซานาทัสตกใจ เขาจ้องไปที่กุสตาฟ สงสัยว่าเมื่อไรกันที่ทําให้เด็กน้อยอย่างเขาไร้ยางอายขนาดนี้

“อะฮีม ยังไม่รู้เลย ฉันเดาว่าเราจะได้เห็นกัน หลังจากที่ฉันส่งรายงานให้พวกเขาแล้ว” กราเดียร์ ซานาทัสตอบ

(“ฉันได้ความทรงจําของฉันคืนมาบางส่วนแล้ว… ฉันมีภาพดวงดาวบางดวงที่ฉันเดินผ่านก่อนที่จะมาที่นี่”)

ตาของกุสตาฟเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อได้ยินเรื่องนี้

ใช่ คราวนี้ไม่ใช่ข้อความ แต่เป็นเสียงผู้หญิงที่นุ่มนวล

“เฮ้ เธอมีเสียงงั้นเหรอ” กุสตาฟถามภายใน

กุสตาฟและคนอื่นๆถูกกราเดียร์ ซานาทัส นําออกจากหลุมในเวลาต่อมา

เขาตัดสินใจพาพวกเด็กออกมาเอง เพื่อให้เร็วขึ้น เพราะต้องใช้เวลามากขึ้นกว่าพวกเขาจะขึ้นไปถึงจุดสูงสุดด้วยตัวเอง

กราเดียร์ ซานาทัส ยังคงแสร้งทําเป็นนักโทษต่อไป พวกเขาย้ายไปยังส่วนอื่นๆของซากปรักหักพังเพื่อติดตามดูต่อไป

สําหรับกุสตาฟ, แองจี้, มาทิลด้า, อีอี และฟัลโก้ พวกเขาย้ายไปอยู่ที่ส่วนที่ปลอดภัยของซากปรักหักพังเพื่อพักฟื้น

พวกเขาพบเกลดตลอดทาง ซึ่งเธอก็ฟื้นคืนสติได้เช่นกัน

เกลดรู้สึกเขินอาย ขณะขอโทษกุสตาฟและแองจี้

แองจี้ปฏิเสธคําขอโทษโดยบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเธอ

เช่นนั้น เวลาผ่านไป 12 ชั่วโมงแล้ว และวันนั้นก็มาถึงจุดสิ้นสุด

เป็นเวลาเย็นแล้ว กุสตาฟและคนอื่นๆอยู่ในอาณาเขตของนักโทษ ซึ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในการรบกวนหรือขัดขวางผู้เข้าร่วมการทดสอบในทางใดทางหนึ่ง

ซากปรักหักพังส่วนนี้สงบสุข และผู้เข้าร่วมการทดสอบส่วนใหญ่ที่รู้เรื่องนี้ก็มาที่นี่เพื่อนอนค้างคืน

กุสตาฟอยู่ในเต็นท์ชั่วคราวเพียงลําพัง

เขาขอเวลาที่เหลือตามลําพังมาระยะหนึ่งแล้ว โดยซ่อนตัวอยู่ใต้หน้ากากว่าต้องการพักฟื้น แต่ความจริงก็คือเขาคุยกับระบบมาหลายชั่วโมงแล้ว

แองจี้และคนอื่นๆ ยังคงต้องการรวบรวมหินขนาดใหญ่ก่อนจะสิ้นสุดวัน ดังนั้นพวกเขาจึงออกเดินทางหลังจากพักผ่อนให้เพียงพอ

เช้าวันรุ่งขึ้นจะเป็นเวลาที่ผู้เข้าร่วมที่รอดชีวิตทุกคนจะถูกนําออกจากซากปรักหักพัง

นอกจากนี้ยังเป็นการสิ้นสุดขั้นตอนการทดสอบ และทุกคนจะได้รับการให้คะแนน พรุ่งนี้คือเวลาที่พวกเขาจะรู้ผลว่าพวกเขาจะถูกเกณฑ์เข้าค่าย MBO หรือไม่

“ใครจะไปรู้ว่าเธอจะมีเสียงที่เหมือนผู้หญิงเหมือนเด็กๆ” กุสตาฟเยาะเย้ยระบบ

(“เสียงของฉันเป็นเพียงการแสดงสิ่งที่โฮสต์ต้องการ…”)

“อะไรนะ ทําไมฉันถึงอยากได้ยินเสียงของสาวน้อยล่ะ” กุสตาฟถามด้วยสีหน้าแปลกๆ

(“ความวิปริตภายในของคุณถูกเปิดเผย”)

ตอนนี้ถึงคราวของระบบที่จะเยาะเย้ยกุสตาฟ

“หุบปาก ฉันไม่มีความปรารถนาเช่นนั้น” กุสตาฟพูดด้วยท่าทางแน่วแน่

“ยังไงก็ตาม…. ขอดูฟุตเทจที่เธอพูดถึงก่อนหน้านี้ให้ฉันดูหน่อยสิ” กุสตาฟร้องขอ

(“เอาล่ะ แต่คุณมองไม่เห็นทั้งหมด เพราะจากการคํานวณของฉัน ฉันคงล่องลอยอยู่ในอวกาศมาอย่างน้อย 500 ปี ดังนั้นฉันจะแสดงให้คุณเห็นเพียงบางส่วนเท่านั้น”) ระบบตอบกลับ

กุสตาฟมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ 500 ปี?”