Super System Modifier - ตอนที่ 357
Chapter 357
จากนั้นหลินเฟยก็คลุมด้วยดินเหนียวและปล่อยที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของเด็กสาว.
สิ่งนี้สามารถกันลมและฝนได้อย่างสมบูรณ์แถมยังไม่มีดินเหนียวที่แห้งกรังอยู่บนชั้นไม้อีกด้วย.
เพื่อป้องกันไม่ให้ล้ม หลินเฟยยังติดยึดไม้แต่ละชิ้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้มันหลุดออก.
หลังจากมุงหลังคาสองชั้นเสร็จ พวกเขาก็ลงมาที่พื้นเพื่อทำกำแพง.
จากนั้นหลินเฟยก็สามารถทำทุกอย่างด้วยพลังพิเศษของเขา.
ตกเย็น บ้านเสร็จแล้วแต่ดินยังเปียกและมีกลิ่นแปลกๆ.
“ค่อยมาทำความสะอาดพรุ่งนี้เช้า”หลินเฟยพูด”เมื่อดินแห้งแล้วกลิ่นจะหายไป.”
“ได้”เด็กสาวพยักหน้าน้อยๆ มองดูบ้านสองชั้นที่อยู่ด้านหน้าของเธอ มันก็ตรงกับภาพที่เธอคิดเอาไว้ว่าจะเป็นอย่างไร.
หลินเฟยหยิบเครื่องเทเลพอตออกมาจากกระเป๋าของเขาและวางไว้ห่างจากประตูบ้านไม่ไกลนัก.
จากนั้นเขาก็หยิบรีโมทออกมาและยื่นให้เด็กสาว.
“นี่ของเธอ.”
เด็กสาวรับมาและยิ้มก่อนที่จะพูด”ถ้าคุณมีสิ่งนี้ คงไม่ต้องไปหาบ้านที่ไหนแล้ว.”
หลินเฟยยิ้มและพูดว่า”แต่คืนนี้ฉันยังต้องอยู่ข้างนอกอีกคืน.”
ก่อนจากไป หลินเฟยอยู่ห่างบ้าน 3-4 เมตร เขาล้อมบ้านด้วยไม้พิเศษ จากนั้นก็ย่างไฟ.
การใช้ความร้อนจากไฟนั้นเพื่อทำให้บ้านไม่มีกลิ่นบางอย่างหรือลบมันออกไป.
เพื่อให้แน่ใจว่าบ้านจะแห้งในวันพรุ่งนี้.
“นี่ของนาย”หลินเฟยหยิบแอปเปิ้ลสีทองอีกลูกและโยนให้แมวยักษ์และพูด”ขอบคุณสำหรับวันนี้ นายเป็นอิสระแล้ว.”
แมวยักษ์กัดแอปเปิ้ลและหันหลังวิ่งหนีไป.
คนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว มันไม่อยากอยู่ที่นี่แม้สักนาทีหรือสองสาที.
ถูกใช้แรงงานทุกอย่าง.
หลินเฟยหยิบรีโมทออกมาและเปลี่ยนชื่อที่เครื่องเทเลพอตเป็น’บ้าน’ทันที จากนั้นเขาก็พาเด็กสาวไปที่เมืองใกล้ๆเป็นเวลาชั่วคราวอีกหนึ่งคืน.
“ฉันจะไปทำอาหาร”เด็กสาวอารมณ์ดี.
จากนั้นขณะที่กินอาหาร หลินเฟยก็เห็นไข่นกสามฟองกำลังถูกนำมาเป็นอาหาร.
หลินเฟยมองดูไข่ทั้งสองในชาม เขาคิดไม่ออก.
“เกิดอะไรขึ้น?”เมื่อเห็นหลินเฟยกำลังอะไรอยู่ เด็กสาวก็มองมาที่เขาอย่างงงๆ.
“ฉันคิดว่าเธอบอกว่าจะเลี้ยงพวกมันเมื่อตอนเที่ยง แต่กลับเอามันมาทำอาหารตอนเย็นซะแล้ว เธอโหดร้ายจริงๆ”หลินเฟยอดยิ้มไม่ได้.
เด็กสาวหน้าแดงและพูด”ฉันไม่อยากเป็นแม่ของพวกเขา.”
“การเป็นอาหารง่ายกว่า.”
เธอไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีก ดังนั้นเธอจึงจ้องไปที่หลินเฟยและสั่งอีกว่า”คุณห้ามพูดขณะกินข้าวไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ทำอาหารให้คุณ.”
หลินเฟยกลั้นหัวเราะและกินไปอย่างเงียบๆ.
“บ้านก็มีแล้ว เราจะทำอะไรต่อ”เด็กสาวหักนิ้วอย่างจริงจัง”เตียง แอร์ ตู้เย็น หม้อหุงข้าว…”
ฟังเด็กสาวที่กำลังไล่เรียงสิ่งของต่างๆทีละอย่างแล้ว หลินเฟยก็ตระหนักเป็นครั้งแรกว่าเขายังมีไม่ครบ.
“ตอนนี้ฉันมีแค่เสื้อฟ้า ผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม และของอื่นๆเท่านั้น”หลินเฟยพูด.
จากนั้นเขาก็เหลืบมองท้องฟ้าข้างนอกและพูดว่า”ตอนนี้ยังไม่เช้า พรุ่งนี้เราตื่นแต่เช้า หลังจากทำความสะอาดบ้านแล้ว เราก็ไปหาเฟอร์นิเจอร์กัน.”
เด็กสาวพูด”ฉันคิดว่าที่นี่ยังว่างอยู่ พวกมันดูดีมากเลย.”
“ไม่”หลินเฟยยิ้ม”ในเมื่อเราสามารถใช้ของดีๆกว่านี้ได้ เราจึงไม่ต้องใช้ของเหลือของคนอื่น.”