Silver Overlord - ตอนที่ 218

218 – เตรียมการ

หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งเอี้ยนเต่อชางก็ถามคําถามเอี้ยนลี่เฉียง

“ลี่เฉียงเจ้ามั่นใจในความคิดเห็นของตัวเองมาตลอดแล้วเจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้”

“การติดตามท่านซุนจะทําให้ข้ามีอนาคตที่สดใสอย่างแน่นอน ข้าสามารถเห็นแง่มุมต่างๆของโลกและได้รับประสบการณ์เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย

ท่านซุนอาจให้คําแนะนําบางอย่างในอนาคตด้วย แน่นอนว่าถนนข้างหน้าจะต้องไม่ธรรมดาแต่ถ้าตัดสินใจติดตามท่านซุนข้ากลัวจะต้องตามเขาไปเมื่อออกจากเขตปกครองกานอีกทั้งปัญหาต่างๆของท่านซุนข้าก็ต้อ ร่วมแบกรับด้วย…”

“เจ้าพูดถูกแล้วไม่ว่าจะเป็นเกียรติยศชื่อเสียงหรือความมั่งคั่ง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมาจากความเสี่ยงทั้งสิ้นไม่มีอะไรได้มาเปล่าๆ!”

“แล้วตกลงว่าเจ้าจะไปหรือไม่ไป”

เอี้ยนเต่อชางหัวเราะและเหลือบมองเอี้ยนลี่เฉียงด้วยสายตาที่อ่อนโยนและรักใคร่

“เขตผิงซีนั้นเล็กเกินไปสําหรับเจ้า ในฐานะผู้ชาย การได้มีโอกาสออกไปดูโลก ฝึกฝนตัวเองและลองทําอะไรสักอย่างถือเป็นเรื่องดี ดูเหมือนว่าท่านซุนผู้นี้จะมีชื่อเสียงดีงาม

ถ้าเจ้าติดตามคนอย่างเขาไปข้าก็จะสบายใจ เมื่อก่อนข้ายังเป็นหนุ่มอยู่ก็เคยฝันว่าจะออกไปท่องโลกกว้างเจ้ายังเด็กอยู่ดังนั้นเจ้าจึงมีโอกาสทําสิ่งนี้ได้อย่างเต็มที่

พ่อของเจ้ายังไม่อายุเจ็ดสิบ ยังดูแลตัวเองได้ ยิ่งกว่านั้น ข้ายังมีลูกศิษย์ลูกหามากมายในเมืองนี้ต่อให้เจ้าออกไปก็ยังมีคนดูแลข้าอยู่เสมอ…”

“ท่านพ่อ ท่านกังวลเรื่องอะไร”

“โดยธรรมชาติแล้ว การที่เจ้ายังไม่สามารถเป็นนักรบได้ทําให้ข้ารู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย ต้องเข้าใจว่าท่านซุนเป็นผู้ยิ่งใหญ่ผู้ติดตามของเขาจะเป็นเพียงคนธรรมดาได้อย่างไร?”เอี้ยนเต่อฉางกล่าวขณะที่เขาจ้องมองหยานลี่เฉียงด้วยสายตากังวล

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเหลือบมองไปรอบๆและไม่เห็นใครอยู่ข้างนอก เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า

“ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน…”

“มันคืออะไร?”

“ข้าได้เข้าสู่ระดับนักรบต่อสู้แล้ว!”

“อะไร?” เอี้ยนเต่อชางชางลุกขึ้นจากเก้าอี้และมองเอี้ยนลี่เฉียงด้วยความตกใจ

เอี้ยนเต่อชางก็รู้สึกลําบากใจที่จะเชื่อคําพูดของลูกชายของเขา

เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เอี้ยนลี่เฉียงเพิ่งผ่านขั้นตอนกระบวนท่าม้า และภายในไม่กี่เดือนนี้เขาก็สามารถก้าวไปสู่นักรบต่อสู้ได้ เป็นไปได้อย่างไร?

เอี้ยนเต่อชางมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและสังเกตเห็นการแสดงออกที่สมบูรณ์แบบบนใบหน้าของเขาไม่มีการล้อเล่นอย่างแน่นอน

เอี้ยนเต่อชางอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ทําไม่ได้ ในท้ายที่สุด เขาค่อยๆเอนหลังลงบนเก้าอี้อย่างช้าๆยังคงตกใจกับข่าวนี้อย่างชัดเจน

“ลี่เฉียง..”

“ท่านพ่อ ท่านเป็นคนแรกที่รู้เรื่องนี้ ข้ายังไม่ได้บอกคนอื่นเลย!”

“ดี ดีมาก อัตราความก้าวหน้าของเจ้าน่ากลัวเกินไป แม้ว่าประสบการณ์ของพ่อจะไม่ค่อยมีมากนักแต่ข้าเชื่อได้เลยว่าไม่มีใครในโลกนี้ฝึกฝนได้รวดเร็วเทียบเท่ากับเจ้าอีกแล้ว

ลุงเฉียนบอกว่าเจ้ามักจะเล่าให้ข้าฟังว่าเจ้ามีเทพประทานพรประจําตัว พ่อไม่รู้ว่าเรื่องนี้เจ้าพูดจริงหรือไม่แต่หลังจากนี้เจ้าอย่าได้พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังอีกไม่เช่นนั้นมันจะสร้างอันตรายแก่เจ้าเอง…”

“ข้าเข้าใจ!”

เอี้ยนเต่อชางก็หลับตาลงและในที่สุดก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งในไม่กี่วินาทีต่อมา เขาจงใจใช้น้ําเสียงที่สงบเพื่อพูดคุยกับเอี้ยนลี่เฉียง

“ผ่านไปสองสามเดือนแล้วที่เจ้าออกจากบ้านและเจ้ายังไม่ได้จุดธูปให้แม่ของเจ้า มาทําวันนี้เจ้าไปบอกแม่ของเจ้าว่าเจ้ากลายเป็นนักรบที่แท้จริงแล้วเพื่อให้นางที่อยู่ในปรโลกได้สบายใจ…”

“ครับ!”

ห้องเก็บป้ายวิญญาณบรรพบุรุษเป็นพื้นที่สร้างใหม่ภายในบ้าน เมื่อสองเดือนก่อน ตอนที่พวกเขากําลังปรับปรุงบ้านพวกเขาสร้างมันขึ้นมาพร้อมกัน ป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษตระกูลเจี้ยนล้วนอยู่ที่นี่ทั้งสิ้น

เอี้ยนลี่เฉียงและเงี่ยนเต่อชางเดินเข้ามาข้างในพร้อมกัน เอี้ยนลี่เฉียงจุดธูปสามดอกด้วยความเคารพและปักไว้บนกระถางธูปใต้ป้ายวิญญาณของแม่เขา

เอี้ยนเต่อชางยืนอยู่ข้างเขาและมองดูเขาด้วยท่าทางเศร้าโศกและเต็มไปด้วยความสุข เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมด เอี้ยนเต่อชางพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาหยุดตัวเองหลายครั้ง

ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ และฝังทุกความคิดของเขาไว้ในใจ

เอี้ยนลี่เฉียงนอนไม่หลับในคืนนั้น แม้กระทั่งหลังจากที่เขาทํากิจวัตรในตอนกลางคืนเสร็จและได้ฝึกฝนและได้ฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นสักสองสามรอบก่อนจะเข้านอน

เขาก็กลิ้งไปมาในขณะที่เขานอนอยู่บนเตียงและนอนไม่หลับ สองฉากยังคงวนซ้ําอยู่ในใจของเขาฉากแรกคือคําพูดที่เอี้ยนเต่อชางพูดเมื่อเขาดื่มครั้งแรกเมื่อหลายเดือนก่อน และสถานการณ์ที่สองที่เอี้ยนเต่อชางตะโกนบอกเขาในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตและความตาย

“ซิ่วเหลียนเจ้าเห็นหรือไม่ว่าลูกชายของเรา… อันดับแรกของผู้เข้าสอบประจํามณฑล….ข้าสัญญาแล้วไงว่าข้าจะเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุดสักวันเมื่อเขาแก้แค้นให้เจ้าได้สําเร็จข้าก็จะไปอยู่ร่วมกับเจ้า…”

“วิ่งไป ลี่เฉียง! หากจะรอดไปได้วันนี้เจ้าต้องทําลายเผ่าชาตูทั้งเจ็ดเพื่อแก้แค้นให้แม่ของเจ้า!”

เอี้ยนลี่เฉียงเริ่มคิดว่าเอี้ยนเต่อชางจะบอกอะไรบางอย่างเมื่อเขาเมื่อกลับมาในครั้งนี้ อย่างไรก็ตามเอี้ยนเต้อชางยังไม่บอกอะไรเขาแม้ว่าเขาต้องการเขาก็ยังอดกลั้นไว้ รู้สึกว่ามันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม

เอี้ยนลี่เฉียงทําได้แค่แสร้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย

วันรุ่งขึ้นเอี้ยนลี่เฉียงกล่าวคําอําลากับเอี้ยนเต่อชางขณะที่เขากําลังจะออกจากบ้าน เขานําคันธนูงูเหลือมเขาซึ่งเขาเคยซ่อนไว้ที่บ้านมาก่อนแล้วมุ่งหน้าไปยังมณฑลหวงหลง

เอี้ยนลี่เฉียงไปที่ย่านโรงตีเหล็กก่อนและอยู่ที่นั่นเป็นเวลาครึ่งวัน โดยบอกเฉียนซูเกี่ยวกับเรื่องที่ซุนปิงเฉินต้องการให้เขาเป็นผู้ติดตาม

เฉียนซูให้คําแนะนําเพียงสองคํากับเอี้ยนลี่เฉียงเกี่ยวกับเรื่องนี้:

“นี่เป็นโอกาสทองอย่าพลาด!”

หลังจากนั้นเฉียนซูก็รีบพาเอี้ยนลี่เฉียงไปกับเขาเพื่อไปพบกับนายผู้เฒ่าลู่อีกครั้ง

ในช่วงสองสามวันนี้ตระกูลสู่ยุ่งอยู่กับก่อนรากบัวที่เอี้ยนลี่เฉียงได้กล่าวถึง จากที่เฉียนซูพูด ตระกูลลูได้เริ่มวิธีของเอี้ยนลี่เฉียงอย่างลับๆในการทดลองผลิตก้อนก่อนรากบัว

ในที่สุดพวกเขาก็ได้รับผลลัพธ์ที่ดีซึ่งเกินความคาดหมาย ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงได้รับการสนับสนุนอย่างมากให้ดําเนินการต่อ

ตระกูลลูกระตือรือร้นที่จะครองตลาดในเมืองผิงซีโดยเตรียมที่จะเข้าร่วมกองกําลังกับพันธมิตรที่มีอํานาจหลายกลุ่ม

ข่าวการเปลี่ยนตัวผู้ว่าการแคว้นผิงซีได้แพร่กระจายไปทั่ว สําหรับตอนนี้ ตระกูลลี่กําลังรอผู้ว่าการคนใหม่ปรากฏตัวก่อนที่พวกเขาจะได้แสดงความเคารพอย่างสูงสุด

ในวันนี้นายผู้เฒ่าลู่ค่อนข้างแปลกใจกับการมาเยี่ยมของเอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเขามีความสุขที่ได้พบเอี้ยนลี่เฉียงอย่างแน่นอน

นับตั้งแต่ลู่เปียซินกลับมาครั้งล่าสุด นางกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงและนางไม่เคยพูดถึงหวังฮ่าวเฟยอีกเลย และทัศนคติของนางต่อนายผู้เฒ่าลู่และสมาชิกของตระกูลก็ดีขึ้นมาก

เมื่อเห็นว่าในที่สุดลูกสาวสุดที่รักของเขาได้เข้าใจเกี่ยวกับการต่อสู้ดิ้นรนของครอบครัวของในที่สุดนายผู้ เฒ่าสู่ก็รู้สึกประหลาดใจและมีความสุข แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องยกให้เป็นความดีความชอบของเอี้ยนลี่เฉียง

ดูเหมือนว่าไม่มีใครในตระกูลมู่ที่ไม่พอใจกับเอี้ยนลี่เฉียงในฐานะ “ลูกเขยที่มีศักยภาพ’ในอนาคตของตระกูลลู่เลย

เมื่อเฉียนซพูดถึงเรื่องราวที่เอี้ยนลี่เฉียงได้รับเลือกจากผู้ตรวจการใหญ่ซุนปิงเฉินให้เป็นผู้ติดตามของเขาทุกคนที่อยู่ในตระกูลลู่ต่างก็ตกตะลึงจนทําอะไรไม่ถูก