Silver Overlord - ตอนที่ 202

202 – ใช้ยาแรง

ขาของม้าแรดแรดมีพลังราวกับมังกรแม้จะมีเอี้ยนลี่เฉียงและลู่เปี่ยซินจะอยู่บนหลังของมันแต่เท้าของมันก็ยังกระแทกพื้นราวกับฟ้าร้อง

เอี้ยนลี่เฉียงควบม้าด้วยความเร็วสูงไปยังเมืองผิงซี

แม้ว่าจะมีสาวงามอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ความสนใจของเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้อยู่ที่ลู่เปยซินเลย

พูดตามตรงหากไม่ใช่เพราะนายผู้เฒ่าลู่เคยให้ความช่วยเหลืออันยิ่งใหญ่ต่อตระกูลเจี้ยนของเขาเอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่สนเรื่องชีวิตและความตายของลูกสาวของตระกูลสู่แม้แต่น้อย

เอี้ยนลี่เฉียงทําทุกอย่างนี้ก็เพื่อเห็นแก่นายผู้เฒ่าลู่และลู่เปียนที่เคยช่วยเหลือบิดาของเขาเท่านั้นเอง

เขาจะทําให้นางรู้สึกตัวได้อย่างไร? เขาไม่มีทางเลือกนอกจากให้ยาที่แรงแก่นาง!

“ฮ่าวเฟยรอข้าอยู่ที่เมืองผิงซีหรือไม่” ลู่เปียซินที่กําลังขี่ม้าอยู่ยังคงประหม่าอยู่เล็กน้อยนางรู้สึกโล่งใจเมื่อพบว่าเอี้ยนลี่เฉียงไม่มีความคิดที่ชั่วร้ายเกี่ยวกับนางเลย

หลังจากที่มาแรดออกจากคฤหาสน์ตระกูลลู่และไปถึงทางหลวงเปียซินก็สามารถระบุตําแหน่งของม้าได้จากทิศทางที่มันกําลังมุ่งหน้าไป

“ใช่ พี่หวังกําลังรออยู่ในสถานที่ลับภายในเมืองผิงซี เจ้าจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น..” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวอย่างใจเย็น

“ข้าขอบคุณเจ้าจริงๆในครั้งนี้ ขอโทษด้วยที่ตอนแรกข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นคนดี..” หลีเปยซินรู้สึกซาบซึ้ง

นี่เป็น friend-zone’ ในตํานานหรือไม่? เอี้ยนลี่เฉียงแอบหัวเราะในใจ แต่สีหน้ายังคงจริงจัง

“ข้าจะมีความรู้สึกดีเสมอเมื่อได้ช่วยเหลือผู้อื่น คุณหนูลไม่ต้องเกรงใจ”

“ถ้ามีโอกาส ข้าจะขอบคุณเจ้าอย่างเหมาะสม!”

“รอให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะ…”

“ข้าหนีออกมาแบบนี้ไม่รู้ว่าท่านพ่อจะคิดอย่างไร..?”

แม้ว่าลู่เปียซินจะดูเหมือนตื่นเต้นที่หนีออกมาได้สําเร็จ แต่นางก็วิตกกังวลเล็กน้อยและกระสับกระส่ายหลังจากที่รู้สึกว่าเอี้ยนลี่เฉียงเป็นเพื่อนที่ ซื่อสัตย์และน่าเชื่อถือ นางจึงอดไม่ได้ที่จะเปิดเผยความรู้สึกให้เขาฟัง

“แล้วคุณหนูลู่คิดว่าพ่อของท่านจะรู้สึกอย่างไร?”

“พวกเขาจะเป็นห่วงข้าอย่างแน่นอน…”

“ถ้าคุณหนูลู่ยังคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะส่งเจ้ากลับไปเดี๋ยวนี้!”

“ข้าไม่กลับ!” ลู่เป่ยซินเริ่มดื้อรั้นอีกครั้ง “ฮ่าวเฟยเป็นคนดีมาก! ทําไมพ่อถึงห้ามไม่ให้พวกเราอยู่ด้วยกันและไม่ยอมให้เราคบหากัน

โดยส่วนตัวแล้วข้ารู้สึกว่าท่านพ่อมีอคติต่อหวังฮ่าวเฟยมากเกินไป ทําไมความแค้นของคนรุ่นก่อนที่มีผลกระทบต่อคนรุ่นหลังอย่างพวกเรา หากข้าไม่สามารถเลือกคู่ครองได้ด้วยตัวเองต่อให้มีภูเขาทองอยู่ตรงหน้าข้าก็ ไม่สนใจ!”

“แน่นอน ข้าคิดว่าปัญหาของคนรุ่นก่อนควรจะจบลงได้แล้วในเรื่องนี้พี่หวังก็มีความคิดเหมือนกันกับข้า…”

“ถูกต้อง!”

เมื่อได้ยินว่าเอี้ยนลี่เฉียงเห็นด้วยกับมุมมองของนาง ทันใดนั้น ลู่เป่ยซินก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้พบกับเพื่อนแท้

“โอ้ ใช่ ถ้าพ่อของข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนส่งข้ามาเจ้าจะทํายังไง”

ในที่สุดคุณหนูลู่ก็หันมาสนใจความเป็นความตายของคนอื่นแล้ว

“ข้ายังคงเป็นเด็กน้อยอยู่ นายผู้เฒ่าลู่จะไม่ทําอะไรข้าอย่างแน่นอน…”

ลู่เปยซินกัดฟันแล้วพูดว่า

“ข้าน้ําเงินและเครื่องประดับซึ่งมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งพันตําลึงมาด้วย ถ้าทุกอย่างไม่ราบรื่นขาสามารถแบ่ง เงินครึ่งหนึ่งนี้กับเจ้าเพื่อที่เจ้าจะหนีไปซ่อนตัวได้เช่นกัน!”

“ขอบคุณคุณหนูลู่ ท่านเป็นคนดีจริงๆ…” เอี้ยนลี่เฉียงทําท่าเหมือนถูกกระตุ้น

“ข้าไม่ควรสร้างปัญหาให้เจ้า!” คุณหนูลู่อุทานด้วยน้ําเสียงที่ชอบธรรม

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ปิดปากเงียบเอี้ยนลี่เฉียงจดจ่อกับการขี่ม้า ขณะที่ลู่เป่ยซินเริ่มจินตนาการถึงกระบวนการพบปะและหลบหนีกับหวังฮ่าวเฟย

ในชั่วโมงนี้ มีคนไม่มากนักที่รีบเร่งเดินทาง แม้ว่าท้องฟ้าจะมืด แต่เกล็ดหิมะก็ทาให้ภูเขาและที่ราบเป็นสีขาวซึ่งทําให้ทัศนวิสัยของถนนดีขึ้น

ในตอนห้าทุ่มพวกเขาก็เข้าสู่ประตูเมืองได้สําเร็จก่อนที่ประตูเมืองจะปิดลงอย่างสนิท

เมื่อพูดถึงเมืองผิงซี ลู่เปียซินอาจคุ้นเคยมากกว่าเอี้ยนลี่เฉียงทันทีที่พวกเขาเข้าไปในเมืองลูเป่ยซินก็ถามเขาอย่างกระตือรือร้นว่า

“ฮ่าวเฟยอยู่ที่ไหน”

“อย่าตกใจไป คุณหนูลู่ สถานที่นั้นหาไม่ง่าย มีทางคดเคี้ยวมากมาย บอกยาก ข้าจะพาเจ้าไปเอง!”

เมื่อพูดอย่างนั้นเอี้ยนลี่เฉียงได้อ้อมในเมืองกับลู่เป่ยซินชั่วขณะหนึ่งและพบโรงเตี้ยมที่จะฝากม้าแรดไว้ หลังจากนั้นเลี้ยนลี่เฉียงได้อ้อมไปอีกกับลู่เป่ยซินก่อนที่เขาจะพานางไปที่ตรอกหลังคฤหาสน์เย่เซียวที่อาศัยอยู่

“ที่นี่?”

“ใช่ ที่นี่ เราจะเข้าไปจากที่นี่เพราะมันจะดึงดูดความสนใจมากเกินไปหากเราไปจากด้านหน้า!” ขณะพูดเอี้ยนลี่เฉียงก็กระโดดขึ้นไปบนกําแพงอย่างว่องไว

แม้ว่าลูเป่ยซินจะพบว่าคฤหาสน์นี้ค่อนข้างแปลก เนื่องจากพวกเขาอยู่ที่นี่แล้วนางจึงทําได้เพียงติดตามเอี้ยนลี่เฉียงไป

“หม ทําไมฮาวเฟยถึงเลือกรอข้าที่นี่” ลู่เปียซินมองไปรอบๆ เมื่อตระหนักว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียวนางก็รู้สึกสงสัย

“เพื่อนคนหนึ่งของพี่หวังเคยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้ เขาย้ายออกไปเมื่อสองวันก่อน ดังนั้นคฤหาสน์นี้จึงว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์แล้ว นี่เป็นที่หลบซ่อนที่ดีสําหรับพี่หวังไม่มีใครสามารถหาเขาได้พบ…”

เอี้ยนลี่เฉียงอธิบายในขณะที่เขาเดินไปที่ห้องใกล้เคียงอย่างคุ้นเคยล์เป่ยซินไม่ได้คิดมากเกินไปและเดินตามหลังเขามา

ประตูที่เขาผลักเปิดเผยให้เห็นห้องที่ค่อนข้างรกซึ่งดูเหมือนกับว่ามีคนย้ายออกจากที่นั่นไปแล้วเอี้ยนลี่เฉียงถึงตู้ข้างกําแพง และทางเข้าอุโมงค์ใต้ดินก็ถูกเปิดเผยทันที

ตะเกียงแท่นบูชาที่ทําด้วยน้ํามันวาฬยังติดอยู่ในทางเดิน ทําให้ดูเหมือนมีใครอยู่ใกล้ๆ

“เจ้าเดินเข้าไปก่อนเดี๋ยวข้าจะดูเส้นทางที่นี่..” เอี้ยนลี่เฉียงสั่งลู่เปียซินด้วยท่าทางปกติ

ทันทีที่ลู่เป่ยซินได้ยินว่าหวังฮ่าวเฟยอยู่ชั้นล่าง นางก็เดินต่อไปโดยไม่ได้คิดอะไร

เอี้ยนลี่เฉียงจึงดึงตู้ด้านหลังปิดอีกครั้ง…

ลู่เป่ยซิน ซึ่งเพิ่งมาถึงชั้นล่างด้วยใจที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น นางสังเกตเห็นว่าทางเดินด้านล่างปูด้วยพรมสีแดง การตกแต่งนั้นหรูหรามาก

เมื่อเห็นว่าเอี้ยนลี่เฉียงติดตามมาด้วยนางก็ถามว่าหวังฮ่าวเฟยอยู่ที่ไหน นางรู้สึกว่าเอี้ยนลี่เฉียงแตะแขนของนางในขณะเดียวกันเธอก็หันศีรษะไปรอบๆ จากนั้นลู่เปยซินรู้สึกราวกับว่าร่างกายของนางชาไปหมดและนางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เมื่อเธอมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้ง นางก็ตระหนักว่านางไม่รู้เลยเอี้ยนลี่เฉียงสวมแหวนที่มือซึ่งเขาใช้เคาะ ที่แขนของนางทําให้ยาพิษแล่นออกมาจากแขน

“เอี้ยนลี่เฉียง….”

ลู่เปยซินทั้งตกใจและโกรธจัดขณะที่นางตะโกนทันที

นางไม่เข้าใจว่าทําไมเอี้ยนลี่เฉียงถึงทําอะไรแบบนี้ ไม่ว่านางจะใช้สมองมากแค่ไหนก็ตาม ทันทีที่นางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ใบหน้าของนางก็ตื่นตระหนกเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“พวกเราอยู่ใต้ดิน ต่อให้เจ้ากรีดร้องสุดเสียงก็ไม่มีใครได้ยินเจ้า…” เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่ลู่เปยซินอย่างใจเย็น

“เจ้าพยายามจะทําอะไร?”

“ข้ากําลังจะทําอะไร เจ้าจะรู้เร็วๆนี้!” รอยยิ้มของเอี้ยนลี่เฉียงในสายตาของลู่เป่ยซินรอยยิ้มของเอี้ยนลี่เฉียงเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ

“ลืมบอกเจ้าไป… เจ้าของที่อาศัยอยู่ที่นี่คือเย่เซียวข้าแน่ใจว่าเจ้ารู้จักกับนายน้อยเย? ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างหมกมุ่นกับเจ้ามาก”

“โอ้ เจ้าเป็นเด็กรับใช้ของเย่เซียว พ่อของข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้าหากเจ้ากล้าแตะต้องข้า!”สีหน้าของลู่เป่ยซินบิดเบี้ยวทันทีเมื่อนางได้ยินชื่อของเยเซียว

เอี้ยนลี่เฉียงส่ายหัว “เจ้าคิดผิดแล้วข้าไม่ใช่ลูกน้องของเยเซียว ฮ่าวเฟยของเจ้าต่างหากที่เป็น”

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระเสียที! อย่าคิดที่จะใส่ร้ายฮาวเฟย…!” ลู่เปยซินจ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียง

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าจะได้รู้ในไม่ช้าว่าข้าใส่ร้ายเขาหรือไม่!” เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะและยกลู่เปียซินขึ้นในอ้อมแขนของเขาทันที

ลู่เปียซินร้องออกมาด้วยความประหลาดใจทันที “วางข้าลง! เจ้าจะทําอะไรรีบวางข้าลงเดี๋ยวนี้!”

“ตอนนี้เจ้าไม่สามารถขยับตัวได้ ข้าก็แค่จะพาเจ้าไปเที่ยวที่นี่เพราะว่าหวังฮ่าวเฟยของเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่เป็นประจําถ้าเจ้ายังคงกรีดร้องไม่หยุดข้าจะถอดเสื้อผ้าของเจ้าออกซะ..!”

เอี้ยนลี่เฉียงจ้องไปที่ลู่เปยซินคําพูดที่ออกมาจากปากของเขาทําให้ลู่เปยซินเงียบสนิทในอ้อมแขนของเขาทันที

แม้ว่าลูเป่ยซินจะโตเป็นสาวแล้ว แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็แทบจะไม่รู้สึกถึงน้ําหนักของนางเลย

เขาอุ้มลู่เปยซินและเดินไปรอบๆอุโมงค์ หลังจากเดินมาได้สักพัก พวกเขาก็มาถึงห้องใต้ดินห้องหนึ่งมีเสาเหล็กขนาดใหญ่ถูกใช้เป็นซีกรง ในห้องนี้ถูกแบ่งออกเป็นห้องเล็กๆอีกแปดห้อง

“เจ้าเห็นห้องขังเล็กๆพวกนั้นไหม นี่คือสถานที่ที่เย่เซียวกักขังเด็กผู้หญิงที่น่าสมเพชที่เขาลักพาตัวมาที่นี่ถ้าพ่อของเจ้าไม่ได้กักขังเจ้าไว้ที่บ้านสักสองสามเดือน หนึ่งในห้องขังเล็กๆเหล่านี้จะเป็นห้องของเจ้า

หวังฮ่าวเฟยของเจ้าคงจะส่งผู้หญิงโง่ๆอย่างเจ้ามาที่นี่เพื่อบําเรอความสุขให้กับเย่เซียว …”

“โกหก … โกหก!! หวังฮ่าวเฟยไม่ใช่คนแบบนั้น!