Silver Overlord - ตอนที่ 192

192 – หลีกหนีปัญหา

เมื่อถึงเวลาที่เอี้ยนลี่เฉียงและอีกสองคนออกมาจากสํานักงานบังคับใช้กฎหมายก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว

“ในช่วงนี้พวกเจ้าเก็บเนื้อเก็บตัวก่อน อย่าได้ปรากฏตัวในเมืองสุ่มสี่สุ่มห้า พวกเจ้าควรรู้ว่าการกระทําของพ ระเจ้าครั้งนี้สร้างความโกรธแค้นให้กับผู้ว่าการแคว้นมากแค่ไหน…”

สื่อฉางเฟิงเตือนทั้งสามคนเมื่อเขาออกจากสํานักงานบังคับใช้กฎหมายพร้อมกับพวกเขาด้วยกัน

เมื่อสือฉางเฟิงปรากฏตัวและด้วยสถานะอาจารย์พิเศษของสถาบันศิลปะการต่อสู้ เจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้จงใจ หาความยุ่งยากกับเอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆ

พวกเขาถามคําถามมาตรฐานบางอย่างกับพวกเขาและนําคําให้การของพวกเขาภายใต้การดูแลของสือฉาง เฟิงให้ทุกคนตรวจดูอีกครั้งพร้อมกับประทับลายนิ้วมือ

“ขอบคุณครับอาจารย์สือ…”

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก สิ่งที่พวกเจ้าทําในวันนี้ถูกต้องแล้ว พวกเจ้าทุกคนกล้าหาญและเฉลียวฉลาด ข้าภาคภูมิใจในตัวพวกเจ้าอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเจ้าเอี้ยนลี่เฉียง!” สือฉางเฟิงจ้องมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงมัด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

“ไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนที่ช่างสังเกตถึงขนาดนี้ แม้แต่ตัวข้าที่มีประสบการณ์มามากก็ยังอดรู้สึกชื่นชมเจ้าไม่ได้..”

เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มอย่างเขินอายและเกาหัว

“อาจารย์ท่านยกย่องข้าเกินไปแล้ว ข้าก็แค่รู้สึกเกลียดชังพวกชาวชาตูที่ทําตัวหยิ่งผยองในดินแดนของเราเท่านั้น บางครั้งจึงสังเกตพวกเขามากกว่าคนปกติ

เมืองนี้เป็นของเรา มันเป็นของอาณาจักรฮั่นแม้แต่เราก็ต้องปฏิบัติตามกฎหมายและลงจากมาเมื่อเราเข้าไปในเมือง แต่ทําไมชาวชาตูเหล่านี้จึงมีสิทธิ์ในการขี่ม้าเข้าเมือง”

“ในช่วง 2-3 เดือนที่ผ่านมานี้ข้าเห็นพวกชาวชาตูรังแกชาวฮั่นเราเมื่อไปที่สํานักงานบังคับใช้กฎหมาย เจ้าหน้าที่กลับไม่สามารถเอาผิดพวกเขาได้..” สือต้าเฟิงพูดแทรกจากด้านข้างแสดงความขุ่นเคืองของเขา

“นี่มันเป็นคําสั่งที่มาจากราชสํานักพวกเราเปลี่ยนแปลงไม่ได้…. ” เสิ้นเติ้งก็ถอนหายใจ

“ความอ่อนแอนั้นไร้ความหมาย เมื่อพวกเจ้ากลายเป็นนักรบที่แท้จริงแล้วเท่านั้นพวกเจ้าถึงจะมีคุณสมบัติกล่าววาจา…” สื่อฉางเฟิงกล่าวกับทั้งสามอย่างลึกซึ้ง

เอี้ยนลี่เฉียงและอีกสองคนพยักหน้า

เนื่องจากตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว สือฉางเฟิงจึงคิดว่าอาจไม่สะดวกสําหรับพวกเขาสามคนที่จะกลับบ้านในเวลานี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจว่าจะเช่าห้องสี่ห้องในโรงเตี้ยมเล็กๆแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากสํานักงานบังคับใช้กฎหมาย

ชีวิตของหวังฮ่าวเฟย โม่เหล็งและเย่เซียวสิ้นสุดลงอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่สัญญาณอันตรายแรกเริ่มปรากฏขึ้น มันก็ดับไปหมดแล้ว

หินหนักที่กดทับหัวใจของเอี้ยนลี่เฉียงอยู่ได้หายไปในทันทีอย่างไร้ร่องรอย

หลังจากนอนหลับฝันดีในโรงเตี้ยมแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกราวกับว่าเขาเป็นคนใหม่หลังจากที่นาฬิกาชีวภาพของเขาปลุกเขาในเช้าวันรุ่งขึ้น

เขารู้สึกผ่อนคลายและสดชื่นเต็มไปด้วยความสุขและความมั่นใจที่สามารถกลับมาควบคุมชะตากรรมของตัวเองได้อีกครั้ง

หลังจากเมื่อวาน พ่อของเขา เพื่อนของเขา ครอบครัวของเขา และโชคชะตาของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว เอี้ยนลี่เฉียงมีเหตุผลนับล้านที่จะเฉลิมฉลองและชื่นชมยินดี

ที่สําคัญกว่านั้น เขาสามารถทําทุกอย่างให้สําเร็จได้ด้วยความพยายาม การดิ้นรน และการวางแผนของเขาเอง

เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกว่าเขาเติบโตขึ้นอย่างมากหลังจากผ่านด่านนี้ไปได้ หลังจากที่เขาตื่นนอนและทํากิจวัตรยามเช้าท้องฟ้าก็สว่างสดใสพอดี

เมื่อทํากิจวัตรตอนเช้าเสร็จ เอี้ยนลี่เฉียงก็สัมผัสได้ว่าเขาใกล้จะผ่านขั้นตอนยืดเส้นเอ็นและขยายกระดูกแล้ว ในระหว่างขั้นตอนนี้เขาอาจจะสามารถสร้างตันเถียนและกลายเป็นนักรบที่แท้จริงในครั้งเดียวก็ได้

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงแขวนผ้าเช็ดตัวไว้ในห้อง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาเดินไปเปิดประตูห้องนอนและพบว่าสือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งยืนอยู่ข้างนอก

“ลี่เฉียง เป็นยังไงบ้าง เสร็จแล้ว?” สือต้าเฟิงหัวเราะและตบไหล่เขา

“ข้าเสร็จแล้วจะออกไปเดี๋ยวนี้!” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าว เขาก้าวออกไปและปิดประตูตามหลังเขา “

“ไม่เลว เจ้านี่ดูดีจริงๆ!”

เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะ “เมื่อคืนข้านอนหลับสบายเกินไปหน่อย!”

“แต่เมื่อคืนข้านอนไม่หลับ ข้าเอาแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้กระทั่งตอนนี้ข้าก็ยังคิดว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไป เราค้นพบเพียงชายชาตูแต่ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะดําเนินไปถึงขนาดนั้น

มันเกี่ยวข้องไปถึงนายน้อยของผู้ว่าการแคว้น ข้าได้ยินมาว่าในสถาบันศิลปะการต่อสู้ของเรานั้นยังมีสหายของเขาอยู่เป็นจํานวนมาก คิดว่าคนพวกนั้นจะมาสร้างปัญหาให้เราหรือไม่…” เส้นเติ้งกล่าวด้วยความกังวล

“เย่เซียวนั้นเป็นขยะที่ต่ําช้ายิ่งกว่าเดรัจฉาน แม้ว่าเขาจะตายไปแล้วแต่ก็ไม่อาจลบล้างความชั่วของเขาได้ เจ้าคิดว่ายังจะมีคนอ้างตัวว่าเป็นสหายของเขาอยู่หรือ” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวดูถูกเหยียดหยาม

“พี่เสิ่น เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ การที่เราสามารถเปิดโปงความชั่วร้ายของเขาเมื่อคืนบางทีอาจเป็นประสงค์ของสวรรค์ เขาทําชั่วมามากเกินไปดังนั้นเขาจึงได้รับสิ่งที่เขาสมควรได้รับแล้ว…”

“พูดได้ดี!” เสียงหนึ่งดังขึ้นสือฉางเฟิงปรากฏตัวจากทางเดินในบริเวณใกล้เคียง” อาจารย์สือ!“เอี้ยนลี่เฉียง และคนอื่นๆโค้งคํานับสือฉางเฟิงอย่างรวดเร็ว ในอดีตพวกเขาไม่ค่อยได้ติดต่อกับสือฉางเพิ่งจริงๆจึงยังไม่รู้ว่า เขาเป็นคนอย่างไร

อย่างไรก็ตามหลังจากเมื่อคืนนี้ พวกเขาตระหนักว่าสือฉางเฟิงเป็นคนที่อบอุ่นและพยายามปกป้องพวกเขาตลอดเวลา ดังนั้นความเคารพที่พวกเขามีต่อสือฉางเฟิงจึงล้วนแล้วแต่เป็นความจริงใจทั้งสิ้น” ทุกคนกินข้าวเช้าหรือยัง“สือฉางเฟิงถาม

“ยังครับ!””ไปกันเถอะ ข้าจะเลี้ยงฉลองให้กับความสําเร็จของพวกเจ้า!”ฮิฮิฮิ ไม่มีทางที่เราจะปฏิเสธอยู่แล้ว! “เอี้ยนลี่เฉียงตอบด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสี่คนเลือกมุมที่เงียบสงบเล็กน้อยหลังจากนั้นก็สั่งซาลาเปาและบะหมี่คนละถ้วย”เมื่อเช้าข้าไปที่สํานักงานบังคับกฎหมายและได้ข้อมูลบางอย่างจากผู้พเนจรทั้งสองที่พวกเจ้าเห็นเมื่อคืนนี้ พวกเขาบอกว่าพวกเขารู้ด้วยตัวเองว่าชายชาตูกําลังปลอมตัวและส่งสินค้าที่มีปัญหาบางอย่างซึ่งค่อนข้างน่าสงสัย

ดังนั้น พวกเขาจึงตามรถมาคันนั้นไปจนถึงร้านขายเสื้อผ้าภายในร้าน พวกเขาค้นพบอุโมงค์ใต้ดินแต่ไม่กล้าเข้าไปโดยประมาท ดังนั้นพวกเขาจึงส่งสัญญาณไปยังผู้พเนจรคนอื่นๆ.. “สือฉางเฟิงพูดอย่างใจเย็น.”โอ้ ข้าเข้าใจแล้ว.. “สือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งพยักหน้า

เอี้ยนลี่เฉียงเขียวซาลาเปาในมือด้วยท่าทางเฉยเมยเมื่อได้ยินข่าวและไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆเพิ่มเติม

คนพเนจรสองคนนั้นหยิ่งผยอง พวกเขาไม่ยอมรับว่าแอบตามพวกเขาไปเมื่อคืนนี้ แต่นั่นก็ดีเหมือนกันด้วย วิธีนี้มันจะง่ายกว่าสําหรับพวกเขาสามคนที่จะออกห่างจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน”อาจารย์ เหตุการณ์เมื่อคืนค่อนข้างรุนแรง เหตุไฉนผู้ว่าการแค้วนจึงไม่อยู่“เอียนเฉียงถาม

ดวงตาของสือฉางเฟิงจ้องไปที่เอี้ยนลี่เฉียงแล้วตอบว่า”เมื่อวานนี้ผู้ว่าการออกไปที่เทศมณฑลพานซานเพื่อตรวจสอบงานชลประทานในฤดูหนาว หลังจากได้รับข่าวเขาก็รีบเดินทางกลับมา ในเวลานี้เขาเพิ่งมาถึงเมืองไม่ถึงครึ่งชั่วยามด้วยซ้ํา…”เป็นอย่างนี้นี่เอง.” เอี้ยนลี่เฉียงแอบคิดกับตัวเองว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เขาเพิ่งกลับมาเมื่อเช้านี้ ดังนั้นเรื่องของเหตุการณ์เมื่อคืนเขาจึงไม่สามารถแก้ไขอะไรได้

สิ่งเดียวที่เย่เทียนเฉิงทําได้ในตอนนี้คือเช็ดตูดของเขาเอง ถึงกระนั้นเขาอาจจะไม่สามารถเช็ดทําความสะอาดได้อย่างสมบูรณ์แบบ” หลังอาหารเช้า หลังจากนี้พวกเจ้าต้องฝึกฝนอยู่ในสถาบันศิลปะการต่อสู้ ไม่ว่าข้างนอกจะมีความวุ่นวายแค่ไหนพวกเจ้าก็อย่าได้ออกมา!”

“เข้าใจแล้ว!” สือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งพยักหน้า ทั้งสองคนเข้าใจอย่างเป็นธรรมชาติว่าสือฉางเฟิงหมายถึงอะไร ในเวลานี้คดีของงูจงอางยังไม่คลี่คลาย และตอนนี้นายน้อยผู้ว่ายังลงมือสังหารหญิงสาวมากกว่า 10 คน

ไม่เพียงแค่นั้นเขายังสมรู้ร่วมคิดกับคนชาตู ในช่วงเวลาเพียงหนึ่งคืน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นน่าจะลุกลามไปทั่วทั้งเมืองราวกับไฟป่า ผู้ว่าราชการแคว้นจะต้องหัวหมุนและไม่มีเวลามาจัดการพวกเขาอย่างแน่นอน

“อาจารย์ข้าต้องการกลับไปเยี่ยมบ้านสัก 2-3 วัน!” จู่ๆเอี้ยนลี่เฉียงก็เปลี่ยนเรื่อง

“ทําไม?”

“ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่พ่อของข้าถูกทําร้ายได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าเขาจะค่อยๆฟื้นตัวแล้วแต่สองสามวันมานี้อากาศค่อนข้างหนาวเย็น ข้าจึงต้องการกลับบ้านไปดูเขาสักหน่อย!” เอี้ยนลี่เฉียงกล่าวด้วยเหตุผลที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้ามีความกตัญญอีกทั้งช่วงนี้เหตุการณ์ในเมืองก็ดูจะเลวร้ายอยู่บ้างเจ้าก็กลับไปพักผ่อนสักระยะหนึ่ง!” สือฉางเฟิงพึมพําแล้วพยักหน้า “อย่างไรก็ตาม แม้จะอยู่ที่บ้านเจ้าก็ต้องฝึกฝนอย่างหนัก!”

“ขอบคุณอาจารย์สื่อ!”