Silver Overlord - ตอนที่ 190

190 – การลงโทษที่สมควรได้รับ

หลังจากเร่งรีบและคึกคักไม่ถึงสิบนาที ต่อหน้าผู้ชมนับพันบนถนน ฉากที่ไม่คาดคิดและน่าทิ้งก็ปรากฏขึ้น ต่อหน้าพวกเขา…

ผู้บัญชาการซูออกมาจากคฤหาสน์ขนาดใหญ่เย่เซียวอยู่กับทหารสองสามนาย ใบหน้าของผู้บังคับบัญชาซู ซึ่งเคยเป็นสีดํามาตลอดในตอนนี้มีสีเข้มกว่ากันกระทะเสียอีก

เด็กหญิงสองคนซึ่งกําลังร้องไห้ถูกคุ้มกันระหว่างผู้บัญชาการกับทหารสองสามนาย

หลังจากที่ผู้บัญชาการซูออกมา กลุ่มผู้พเนจรกลุ่มใหญ่และคนไม่กี่คนที่เพิ่งจะวิ่งเข้าไปข้างในก็ออกมาพร์อมกับเย่เซียวและทหารยามของเขาอีกสองสามคน ซึ่งถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา

ครึ่งบนของร่างกายเย่เซียวเปลือยเปล่าและเขาสวมกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว ใบหน้าของเขาบวมช้ําและมีเลือดกําเดาไหลออกไม่หยุด

มือทั้งสองของเขาบิดไปข้างหลังโดยคนพเนจรสองคนที่เดินอยู่ข้างหลังเขา ผิวซีดของเขาถูกเปิดเผย เขาตัวสั่นท่ามกลางลมหนาวในยามค่ําคืน…

แม่ในสถานการณ์เช่นนี้เย่เซียวยังคงดิ้นรนในขณะที่ตะโกนเหมือนสุนัขบ้าจนเสียงของเขาแหบแห้งและหมดแรง

“พวกเจ้าต้องตายแน่! ต้องตายแน่นอน! พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าพ่อของข้าเป็นใคร? พ่อของข้าคือผู้ว่าการแคว้น ผิงซีเย่เทียนเฉิง ! ข้าคือเย่เซียว! รอให้พ่อของข้าทราบเรื่องก่อนแล้วพวกเจ้าจะได้ตายทุกคน!”

ผู้ชมที่รวมตัวกันอยู่ตามถนนสายหลักต่างรอคอยที่นี่เพื่อดูว่างูจงอางถูกจับหรือไม่ อย่างไรก็ตามงูจงอางตัวนั้นไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น แต่พวกเขากลับเห็นนายน้อยครึ่งเปลือยที่ถูกคนพเนจรมาจับตัวมาในสภาพที่น่าสมเพช

ทุกคนต่างตะลึงงัน ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น คนกลุ่มนี้ลงเอยด้วยการจับตัวนายน้อยของผู้ว่าการแคว้นมาได้อย่างไร? และทําไมทหารที่อยู่ด้านข้างถึงไม่ช่วยเหลือเขาออกมา?

เย่เซียวถูกผลักออกจากประตูและเขาจําคนในกลุ่มเจ้าหน้าที่อําเภอที่รับคําสั่งให้คอยเฝ้าถนนด้านนอกไว้ เขาเริ่มตะโกนราวกับว่าเขาพบฟางเส้นสุดท้ายที่จะไขว่คว้าไว้ได้ เจ้าหน้าที่โจว ช่วยข้าด้วย จับคนเหล่านี้ไปลงโทษซะ!! “เมื่อคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นําในหมู่เจ้าหน้าที่อําเภอเห็นเย่เซียวถูกกลุ่มผู้พเนจรจับกุมตัวไว้ สีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวทันที

เขาชักดาบที่ถูกห้อยไว้ที่เอวออกมาพร้อมกับตะโกนว่า”พวกเจ้าทําอะไรกัน กล้าดียังไง! ปล่อยนายน้อยเย่ทันที..!“โว้ว…

“อ๊ากกก..!!”

เจ้าหน้าที่โจวกรีดร้องอย่างน่าสังเวชและล้มลงที่พื้น โดยที่ไม่มีใครรู้ ลูกศรได้แทงที่ต้นขาของเขา ขนนกที่อยู่ท้ายลูกศรยังคงสั่นไหวอยู่บนพื้นมันถูกยิงทะลุขาของเขาไป

ผู้พเนจรสองคนยืนอยู่บนกําแพงลานของคฤหาสน์หลังใหญ่พร้อมธนูในมือ พวกเขาจ้องมองอย่างเย็นชาไปที่เจ้าหน้าที่อําเภอสองสามคน ลูกธนูของพวกเขาเร่งไปทางนั้นอีกครั้ง

ผู้ชมจํานวนนับไม่ถ้วนที่อยู่รอบๆเกิดความโกลาหลขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าผู้พเนจรกล้าที่จะชี้ลูกศรไปที่เจ้าหน้าที่ของเมือง

“พวกเจ้ากําลังคิดที่จะกบฏอยู่หรือเปล่า!” เจ้าหน้าที่โจวซึ่งอยู่บนพื้นตะโกนใส่ผู้พเนจร”เลิกพยายามทําให้เรากลัวเสียที เราจะไม่เกรงใจเจ้า“หนึ่งในผู้พเนจรที่จับเย่เซียวเยาะเย้ยอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็เงยหน้ามองฝูงชนและประกาศเสียงดังว่า

“เย่เสี่ยว บุตรชายของผู้ว่าการแคว้นผิงซีเย่เทียนเฉิงกําลังสมรู้ร่วมคิดกับคนชาตูเพื่อลักพาตัวเด็กหญิงในเมือง พวกนางถูกส่งมาจากอุโมงค์ใต้ดินลับในร้านขายเสื้อผ้าเข้าสู่คฤหาสน์นี้

เพราะความเพลิดเพลินที่เสื่อมทรามของเขา และเขากําลังฝึกฝนวิชาที่ชั่วร้ายเพื่อสร้างรากฐานในการเป็นนักรบ เมื่อเราบุกเข้าไปข้างในเราจับเขาได้พร้อมกับของกลางและหลักฐานที่ไม่อาจหักล้าง

ทหารหลายคนของเมืองผิงซีที่อยู่ที่นี่ได้ร่วมเป็นสักขีพยานด้วย วันนี้เด็กหญิงทั้งสองคนนั้นถูกส่งมาที่นี่หลังจากที่พวกนางถูกลักพาตัวไปโดยชาวชาวฮูตูที่นอกเมืองผิงซี

ตามกฎหมายของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่ ผู้กระทําผิดและผู้สมรู้ร่วมคิดจะถูกตัดสินให้ถูกลงโทษประหารชีวิตโดยไม่มีข้อยกเว้น

การลักพาตัวผู้หญิงและการข่มขึ้นเป็นความผิดใหญ่หลวงมีโทษขั้นยึดทรัพย์ และครึ่งหนึ่งในนั้นจะถูกมอบให้กับผู้ที่ลงมือจับกุม สัตว์ร้ายตัวนี้เย่เซียวถูกจับโดยเราแล้ว หากใครกล้าแย่งชิงอย่าโทษว่าเราโหดร้ายก็แล้วกัน…”

ผู้ชมหลายพันคนรอบๆถนนต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินคนพเนจรพูดต่อหน้าพวกเขา และพวกเขาก็ระเบิดคําสาปแช่งออกมาทันที…

“เจ้าสัตว์ร้าย…!”

“ไม่น่าแปลกใจที่เด็กผู้หญิงหลายคนหายตัวไปในเมืองผิงซีในช่วงสองปีที่ผ่านมา ต้องเป็นฝีมือของเจ้าเด็กคนนี้และชาวชาตูแน่นอน…!”

“ใช่ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกอย่างแน่นอน สัตว์ร้ายตัวนี้ยังขุดอุโมงค์ใต้ดินเพื่อมาปิดตาผู้คน…!”

ท่ามกลางคําสาปแช่งของทุกคน ทันใดนั้นเสียงสิ้นหวังก็ดังขึ้นจากฝูงชน

“ไฉ่เซียะ ไฉ่เฟิง ทําไมพวกเจ้าถึงอยู่ที่นี่…?!

ชายคนหนึ่งพยายามที่จะวิ่งผ่านฝูงชนเข้ามาเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาตะโกนเสียงดังใส่เด็กสาวเหล่านั้นที่อยู่ใต้การคุ้มครองของผู้บัญชาการ

“พี่ใหญ่..!” เด็กหญิงทั้งสองคร่ําครวญทันทีเมื่อเห็นชายคนนั้นก่อนที่พวกนางจะวิ่งเข้าหาเขา”ทําไมพวกเจ้าสองคนถึงอยู่ที่นี่? พวกเจ้าออกไปนอกเมืองเมื่อวานพ่อแม่เป็นห่วงมากข้าก็ออกตามหาพวกเจ้ามาตั้งแต่เช้าแล้ว!”เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้ากับน้องเล็กออกไปสวดมนต์นอกเมือง แต่ระหว่างทางกลับบ้านพวกเราก็ถูกชาวชาตูจับตัวมา ถ้าไม่ได้ท่านผู้กล้าหาญทั้งสองรวมถึงนายท่านเจ้าหน้าที่ทุกคนเราอาจจะไม่ได้พบพี่ใหญ่และพ่อแม่แล้วก็ได้ ขณะที่ทั้งสามพูดพวกเขาก็กอดกันร้องไห้อยู่กลางถนน

ฉากดังกล่าวกระตุ้นหัวใจของผู้ชมนับไม่ถ้วน โชคดีที่ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวของพวกเขาที่ตกไปอยู่ในมือของสัตว์ร้ายตัวนั้น…

ทันใดนั้น ความโกลาหลก็ปะทุขึ้นในคฤหาสน์หลังใหญ่ ผู้พเนจรวิ่งออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่และตะโกนบอกทุกคนที่อยู่ข้างนอกว่า”มีบ่อน้ําแห้งที่ด้านหลังของคฤหาสน์ขนาดใหญ่ใต้แผ่นหิน เราเพิ่งเอาหินออก และพบโครงกระดูกผู้หญิงมากกว่าสิบคนในนั้น…!“” พวกเจ้า คนชั้นต่ํา รอให้พ่อข้าทราบเรื่องนี้ก่อนแล้วพวกเจ้าจะได้ตายทุกคน.. “เย่เซียวยังคงตะโกนเหมือนคนโง่คุกคามทุกคนรอบตัวเขา

ฝูงชนระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างสมบูรณ์

“มาฆ่าเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้กันเถอะ!!!”

“ใช่ ทุบมันให้ตาย!!!”

“ทุบตีมันให้ตาย!!”

“ฆ่าเจ้าสัตว์เดรัจฉานตัวนี้…!

ฝูงชนที่โกรธเกรี้ยวพุ่งไปข้างหน้าเหมือนกระแสน้ํา ในเวลาเพียงชั่วพริบตา พวกเขาก็ทะลุแนวป้องกันของเจ้าหน้าที่ แม้แต่พวกทหารก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทําของทุกคนเลย

“เจ้าสัตว์ร้าย!!

พี่ชายคนโตของเด็กหญิงสองคนนั้นเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นดวงตาที่แดงก่ํา เขาเป็นคนแรกที่วิ่งไปต่อยหน้าเย่เซียวจนฟันหลุดสองซี่ทันที

เมื่อผู้บัญชาการซูหน้าดําเห็นฝูงชนที่โกรธแค้นหลั่งไหลออกมา เขาพร้อมที่จะสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเข้าไปขัดขวาง อย่างไรก็ตามทหารคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขาแอบดึงแขนเสื้อของเขาและพูดด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบา ว่า”ท่านครับ ถ้าเย่เซียวมีชีวิตอยู่นายท่านอาจมีปัญหาได้ ถ้าเขาตายตอนนี้ ความผิดทุกอย่างของเขาจะไม่สามารถลบล้างและในที่สุดในท่านก็จะเอาตัวรอดได้สําเร็จ…”

“ไอ้เ**ย!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้บัญชาการก็สบถออกมาแต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆและปล่อยให้ฝูงชนรุมประชาทัณฑ์เย่เซียวต่อไป

เมื่อมองดูฝูงชนที่พุ่งเข้าหาเขาสีหน้าของเย่เซียวบิดเบี้ยวอย่างแท้จริง ผู้พเนจรสองคนที่จับเขาไว้ได้แลกเปลี่ยนสายตากัน ประกายเย็นวาบวิ่งผ่านดวงตาของพวกเขา

ทันใดนั้นหนึ่งในนั้นก็กระแทกกําปั้นเข้าที่หลังส่วนล่างของเย่เซียวอย่างเงียบๆ เย่เซียวหน้าซีดทันทีและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

จากนั้นผู้พเนจรทั้งสองก็ผลักเขาเข้าไปในฝูงชนที่โกรธจัดซึ่งถือเป็นการอํานวยความสะดวกอย่างหนึ่ง

เหมือนกับที่ทหารข้างแม่ทัพซูพูดไว้ ถ้าเย่เซียวถูกทุบตีจนตายโดยสามัญชนจํานวนนับไม่ถ้วนในเมืองผิงซี ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้จะไม่สามารถพลิกผันได้

หากมีใครซักคนกลับคําตัดสินของเย่เซียวพลเมืองจํานวนนับไม่ถ้วนของเมืองผิงซีจะถูกตราหน้าว่าเป็นอาชญากร ใครจะกล้าทําอย่างนั้น?

พวกเขาจะไม่กังวลหรือว่าสิ่งนี้จะยั่วยุให้สามัญชนกบฏ? ถ้าเย่เซียวตาย ผู้พเนจรจะได้รับรางวัลอย่างแน่นอนสําหรับงานของพวกเขา

และสิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทําคือรอให้เจ้าหน้าที่ของอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่มอบรางวัลให้พวกเขา ถ้าเย่เซียวยังมีชีวิตอยู่ใครจะรู้ว่าเย่เทียนเฉิงพ่อของเขาจะสร้างปาฏิหาริย์แบบใด?

ผู้พเนจรเหล่านี้ล้วนคุ้นเคยกับวิถีของโลกเป็นอย่างดี ดังนั้นพวกเขาจึงมองเห็นได้ตามธรรมชาติอยู่แล้ว

สือต้าเฟิงก็กระตือรือร้นที่จะมีส่วนร่วมเช่นกัน เมื่อเขากําลังจะพุ่งเข้าใส่ เอี้ยนลี่เฉียงที่อยู่ด้านข้างก็รั้งแขนเขาไว้และส่ายหัว

เมื่อเห็นทหารเหล่านั้นยังคงนิ่งเฉยและผู้พเนจรผลักเย่เซียวออกไปเอี้ยนลี่เฉียงก็มั่นใจว่าเย่เซียวจะไม่มีทางได้เข้าสู่การพิจารณาคดีในวันพรุ่งนี้แน่นอน

ด้วยความโกรธแค้นของฝูงชนที่เดือดพล่านราวกับภูเขาไฟ นับประสาเด็กรุ่นที่สองที่ร่ํารวยอย่างเย่เซียว แม้แต่เบนิโต มุสโสลินี ก็ยังต้องตายอย่างอนาถ

ศีรษะของเจ้าหน้าที่โจว ถูกเหยียบย่ําด้วยเท้านับไม่ถ้วน ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าหน้าที่อําเภอสองคนที่อยู่ด้านข้างดึงเขาออกไปอย่างรวดเร็ว เขาอาจจะถูกฆ่าตายจากการถูกเหยียบไปแล้ว

“ทุบตีเขาให้ตาย!”

“ตีเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้ให้ตาย!!”

ร่างของเยเซียวคล้ายกับใบไม้ที่ติดอยู่กับพายุรุนแรงและกลิ้งไปกลิ้งมาก่อนจะหายไปในฝูงชน

ในตอนแรกเอี้ยนลี่เฉียงยังคงได้ยินเสียงร้องโหยหวนของเยเซียวจากระยะไกล เพียงไม่กี่นาทีต่อมาเอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่ได้ยินเสียงของเขาอีกต่อไป…

“พวกเจ้ามาทําอะไรที่นี่” ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆ

ขณะที่พวกเขาทั้งสามหันศีรษะไปรอบๆ พวกเขาเห็นว่าสือฉางเฟิงที่กําลังมองพวกเขาอยู่ด้วยดวงตาเปล่งประกาย