Silver Overlord - ตอนที่ 189

189 – ยืมไฟเผาภูเขา

แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงจําผู้บัญชาการซูได้ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้รู้จักเอี้ยนลี่เฉียง

ผู้บัญชาการซูรีบมาถึงที่เกิดเหตุและเหลือบมองเอี้ยนลี่เฉียงกับเพื่อนอีกสองคนรวมถึงชายชาตูบนพื้นก่อนจะขมวดคิ้วทันที

“พวกเจ้าเป็นใครกัน? และใครคือคนที่ยิงธนูเมื่อสักครู่…?” เขาถามเสียงดังพร้อมกับปลดปล่อยไอสังหารออกมา

สือต้าเฟิงและเส้นเติ้งรู้สึกประหม่าและหายใจไม่ออก เอี้ยนลี่เฉียงเป็นคนเดียวที่ยังคงความสงบไว้ได้

“รายงานท่านครับ เราเป็นนักเรียนจากสถาบันศิลปะการต่อสู้ เราเพิ่งปล่อยลูกศรนั่นไปจริงๆ มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นที่สนามหลังร้านขายเสื้อผ้านี้

เราพบกิจกรรมที่น่าสงสัยและคิดว่างูจงอางอาจซ่อนตัวอยู่ภายใน เพียงแต่ว่าในเวลานี้ผู้พเนจรสองคนได้บุกเข้าไปก่อนแล้ว..” เอี้ยนลี่เฉียงป้องหมัดและตอบผู้บัญชาการซูอย่างเคารพ

“ให้ตายสิ ตอนนี้ถึงตาข้าที่จะรวยแล้วเหรอ?” ตามที่คาดไว้ ดวงตาของผู้บังคับบัญชาซูที่มีใบหน้าดําคล้ําเป็นประกายขึ้นทันที

เมื่อกล่าวถึงชื่อของงูจงอางมันทําให้เขาอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะซักถามเอี้ยนลี่เฉียงและคนเหล่านี้อย่างละเอียดว่าพวกเขาค้นพบได้อย่างไรว่ามีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้นในร้านขายเสื้อผ้านี้

เขาหยิบคันธนูที่ถือไว้บนหลังแล้วหันไปตะโกนใส่ทหารที่อยู่รอบตัวเขา

“พี่น้อง! หลังจากทุกข์ทรมานในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ถึงเวลาที่เราจะรวยแล้ว! ไปจับงูจงอางและเราจะมีเหล้ามเนื้อชั้นดีเป็นเวลาหนึ่งเดือน! ทําลายประตูหลักของร้านนี้ให้ข้า!!”

ผู้บัญชาการตะโกนขณะที่เขานํากองทําลายประตูร้านเสื้อผ้าแล้วบุกเข้าไปข้างใน

ข้าขอโทษผู้บัญชาการข้าไม่ได้คาดหวังให้ท่านมาที่นี่… ที่อยู่ข้างในไม่ใช่งูจงอางแต่เป็นนายน้อยของผู้ว่าการแคว้น

อย่างไรก็ตามเนื่องจากคราวที่แล้วท่านรับผิดที่ทางเข้าเมืองการจะทําให้ผู้ว่าการโกรธแค้นอีกเล็กน้อยก็คงไม่เป็นไร

เอี้ยนลี่เฉียงคร่ําครวญในใจให้กับผู้บัญชาการซู…

” ลี่เฉียงเราจะทําอย่างไรต่อไป” สือต้าเฟิงถามเขาเบาๆจากด้านข้าง

เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มแล้วบอกว่า “เราจะรอที่นี่และดูว่ามันจะออกมาเป็นอย่างไร หากพวกเขาพบงูจงอางข้างในจริงๆพวกเราก็จะได้รับส่วนแบ่งรางวัลแน่นอน

แต่เนื่องจากสถานการณ์ภายในยังไม่ทราบและเราเป็นเพียงนักเรียนของสถาบันศิลปะการต่อสู้ ก็ไม่จําเป็นต์องเร่งรีบและเสี่ยงชีวิต เราจะทําทุกอย่างเท่าที่เราจะทําได้”

เมื่อเสื่นเติ้งได้ยินดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วกระซิบว่า”ลี่เฉียง ทําไมเราต้องรอจนกว่าจะถึงถนนสายหลักเพื่อปล่อยลูกศรนกหวีด”ถ้าเราปล่อยลูกศรนกหวีดในตรอกมันอาจทําให้ผู้พเนจรเหล่านั้นสังหารเราเพื่อปิดปากก็ได้! “เอี้ยนลี่เฉียงลดเสียงลงเพื่อเป็นการตอบโต้” ความโกลาหลครั้งใหญ่จะเกิดขึ้นทันทีที่ลูกศรถูกปล่อยออกไปมองไปรอบๆตัวเราสิคฤหาสน์เหล่านี้ไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาสามารถอยู่ได้

พี่เส้น เจ้าคิดว่าคนธรรมดาจะสามารถทําธุรกิจร่วมกับชาวชาติได้จริงๆหรือนอกจากนี้เรายังไม่รู้ว่ามียอด ฝีมืออยู่ในร้านขายเสื้อผ้าหรือไม่อีกทั้งพวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกับคฤหาสน์ที่อยู่ด้านข้าง

ดังนั้นสิ่งที่เราต้องทําก็คือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นส่วนพวกเราเพียงยืนดูอยู่ด้านข้างและรอรับผลประโยชน์ก็พอ…”

คําพูดขอเอี้ยนลี่เฉียงไม่เพียงแต่ได้ยินกับเสิ้นเติ้งเท่านั้นแต่ยังรวมถึงสือต้าเฟิงที่อยู่ข้างๆเมื่อทั้งคู่นึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้พวกเขาก็ตกใจหลังของพวกเขาหลั่งเหงื่อเย็นออกมาในเวลาเดียวกัน

ทั้งสองคนรู้สึกประหม่าและตื่นเต้นแล้ว ทําไมรายละเอียดที่สําคัญเช่นนี้พวกเขาถึงได้ลืมไปได้?ตอนนี้เมื่อได้ยินคําพูดของเอี้ยนลี่เฉียงพวกเขาก็ตระหนักว่าอันตรายของตัวเองนั้นมีมากมายแค่ไหน

อย่างที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะต้องได้รับส่วนแบ่งของเงินรางวัลอยู่บ้างแม้ว่างูจงอางจะไม่ใช่คนที่อยู่ข้างใน แต่ชายชาตูคนนี้ต้องเกี่ยวข้องกับธุรกิจที่ร่มรื่นกับคนที่อยู่ข้างในนั้นแน่นอน

ผู้พเนจรสองคนปล่อยสัญญาณออกมาก็เพราะพวกเขาค้นพบบางอย่างที่เกิดขึ้นภายในร้านดังนั้นการมีส่วน ร่วมจากทั้งสามจึงเป็นการเปิดเผยความลับที่เกี่ยวข้องกับชายชาตูคนนี้

ทหารครึ่งหนึ่งถูกผู้บังคับบัญชาซูนําติดตัวไปด้วย ส่วนพวกที่เหลือรออยู่ข้างนอก พวกเขาปิดผนึกถนนและ ตรอกทั้งสองข้างของร้าน

ในเวลาเพียงสองหรือสามนาที่สั้นๆ เสียงฝีเท้าที่ประสานกันก็ดังขึ้นอีกครั้งจากระยะไกลขณะที่กองทหารอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาที่นี่

“น้องชาย เกิดอะไรขึ้นที่นี่? เจ้าเป็นคนยิงลูกศรขึ้นไปหรือ เกิดอะไรขึ้นกับชายชาตูที่อยู่บนพื้น?” ยามของ คฤหาสน์ผู้มั่งคั่งหลายคนก็รีบถามคําถามกับเอี้ยนลี่เฉียง

“เกิดอะไรขึ้น!” ผู้ชมที่อยู่รอบๆก็เริ่มตะโกนเสียงดัง

“คืนนี้เรามาทานอาหารที่ซอยต้นหลิว แต่ไม่คิดว่าจะเจอชายชาตูคนนี้เคลื่อนไหวอย่างน่าสงสัยไม่เพียงเท่านั้นเขายังแต่งตัวเหมือนคนฮั่นและสวมหมวกขนสัตว์สําหรับคลุมใบหน้าด้วย

เขาขับรถม้าคันนี้และแอบไปที่สวนหลังบ้านของร้านขายเสื้อผ้าแห่งนี้เพื่อส่งสินค้าเครื่องหนังอย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะมีอย่างอื่นซ่อนอยู่ในเครื่องหนังที่เขาส่งมา

พวกเราได้จับตัวชายคนนี้ไว้แล้วเราก็เห็นคนพเนจรสองคนบุกเข้าไปในร้านก่อนที่จะมีเสียงการต่อสู้เกิดขึ้นทําให้เราต้องปล่อยลูกศรนกหวีดออกไป ท้ายที่สุด เราไม่สามารถปล่อยให้อาชญากรหนีไปได้…”

เอี้ยนลี่เฉียงป้องมัดของตัวเองพร้อมกับประกาศออกมาดังๆ ขณะที่เขาเล่าเหตุการณ์สั้นๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่พวกเขาทั้งสามคนได้เผชิญในคืนนี้เพื่อให้ทุกคนได้ยิน

“ใช่ ชายชาตูคนนี้แต่งตัวเหมือนเราที่เป็นชาวฮั่นและรีบขึ้นรถม้าไปส่งของในตอนกลางคืนเขาต้องทําเรื่องที่ไม่อาจพบหน้าผู้คนอย่างแน่นอน”

“อย่างที่คาดไว้ วีรบุรุษเกิดจากคนหนุ่ม นักเรียนจากสถาบันศิลปะการต่อสู้แตกต่างจากคนธรรมดาจริงๆ …

ผู้ชมที่อยู่รอบๆส่งเสียงสรรเสริญเอี้ยนลี่เฉียงและเพื่อนทั้งสองของเขา

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงพูดกับทุกคนเสร็จแล้ว ผู้พเนจรกลุ่มแรกก็มาถึง พวกเขากระโดดขึ้นไปบนหลังคาโดยตรงและกระโดดข้ามกําแพง เหยียบบนกระเบื้องหลังคาเหล่านั้นขณะที่พวกเขาเดินทางมาที่นี่

กลุ่มทหารที่อยู่ด้านล่างทําได้เพียงมองดูพวกผู้พเนจรและเป่านกหวีด ขณะที่พวกเขาดูผู้พเนจรที่เหลือกระโดดเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า

อย่างไรก็ตามเพียงชั่วพริบตา ผู้พเนจรบางคนก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาอีกครั้งจากลานนั้นและตะโกนใส่ผู้พเนจรคนอื่นๆที่วิ่งเข้ามาที่นี่”ในบ้านมีอุโมงค์ใต้ดินซึ่งนําไปสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่นั่นคฤหาสน์หลังใหญ่คืออาคารหลัก งูจงอางอาจอยู่ในนั้น!”

เมื่อพวกพเนจรที่ตามมาได้ยินว่ามีอุโมงค์ใต้ดินภายในร้านเสื้อผ้าซึ่งนําไปสู่คฤหาสน์มั่งคั่งขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านข้างพวกเขาก็มั่นใจว่าจะต้องมีธุรกิจลึกลับแน่นอน

ทุกๆคนพุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ใหญ่ทันที

เมื่อได้ยินว่ามีอุโมงค์ใต้ดินอยู่ใต้ร้านขายเสื้อผ้าซึ่งเชื่อมต่อโดยตรงกับคฤหาสน์อื่นในระยะไกลฝูงชนกโกลาหลทันที สีหน้าของคนสองสามคนในนั้นบิดเบี้ยว เพราะพวกเขารู้ดีว่าใครอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นซึ่งผู้พเนจรจะบุกเข้าไป…

“งูจงอางอยู่ในคฤหาสน์ขนาดใหญ่นั่น ทุกคนเข้าไปข้างในแล้วจับเขา! ทองคําพันตําลึงอยู่ต่อหน้าเราแล้ว!!”

เมื่อเห็นผู้พเนจรเหล่านั้นวิ่งไปที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่นั้นผู้คนจํานวนมากในฝูงชนก็เริ่มตะโกนเสียงดังท้ายที่สุดแล้วรางวัลค่าหัวหนึ่งพันตําลึงทองก็เป็นเงินจํานวนมากซึ่งเพียงพอจะทําให้ทุกคนคุ้มคลั่งได้

ปกติแล้วคนพวกนี้จะไม่กล้าบุกเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นอย่างไรก็ตามสถานการณ์ตอนนี้ต่างออกไปอุโมงค์ลับภายในร้านถูกค้นพบแล้ว

เห็นได้ชัดว่ามีธุรกิจลึกลับเกิดขึ้นในคฤหาสน์ขนาดใหญ่เมื่อกลุ่มผู้พเนจรที่มีทักษะสูงบุกเข้าไปเป็นด่านห น้า ผู้คนที่อยู่ข้างหลังยังจะต้องกลัวอะไรอีก?

ทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ถูกปิดไว้ บางคนถึงกับปืนข้ามกําแพงของลานบ้านและเปิดประตูปล่อยให้คนส องสามร้อยคนเข้าไปข้างในทันที

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเห็นฉากนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกโล่งใจพ่อลูกตระกูลเย่จบสิ้นแล้ว