Silver Overlord - ตอนที่ 188

188 – แตกตื่นกันทั้งเมือง

“พวกเขากําลังทําลับๆล่อๆนี่ยังไม่ใช่เรื่องที่ดีงามแน่นอน…” สือต้าเฟิงพึมพําเบาๆ

“ชิ…” เสิ้นเติ้งผลักเขา ดวงตาของเขาเป็นประกายในขณะที่เขาจ้องไปที่รถม้าอย่างใกล้ชิด

เมื่อสิบนาทีที่แล้ว เล้งตอนที่ทั้งสามเดินตามรถม้าในตรอกเงียบๆ เอี้ยนลี่เฉียงสามารถสัมผัสได้ถึงใครบางคนที่เฝ้าดูทุกย่างก้าวของพวกเขาในความมืด

หลังจากเดินต่อไปอีกสองสามนาที เอี้ยนลี่เฉียงก็ตระหนักว่าพวกเขาถูกผู้พเนจรบางคนติดตามความเคลื่อนไหว

พวกพเนจรไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรผิดปกติกับรถม้า แต่พวกเขากลับสังเกตเห็นรอยเท้าของทั้งสามคน

ยิ่งกว่านั้นพวกเขายังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย ซึ่งเป็นเหตุว่าทําไมผู้พเนจรสองคนนี้จึงติดตามพวกเขาอย่างเงียบๆเช่นกัน

“มีความผิดปกติกับหนังม้วนนั้น พวกเจ้าสังเกตดูว่ามันหนักเกินไป หากเป็นแผ่นหนังธรรมดาก็ไม่มีความจําเป็นจะต้องใช้คนแบบถึงสี่คน..” เอี้ยนลี่เฉียงเตือน

ทุกอย่างไม่ได้แตกต่างไปจากที่เขาประสบเมื่อครั้งก่อนมากนัก ในช่วงเวลาสั้นๆเครื่องหนังสองม้วนที่ชายชาตูบรรทุกด้วยรถม้าก็ถูกคนใช้สองคนพาไปที่ห้องด้านหลังลานบ้าน

ประตูลานด้านหลังถูกปิดอีกครั้ง และชายชาตูก็ขึ้นรถมาเตรียมจะจากไป

“เราควรทําอย่างไร?”

เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่สือต้าเฟิงและเสื่นเติ้งต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ สายตาของทั้งคู่ก็จ้องมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียง

อย่างไรก็ตาม ความสงบของเอี้ยนลี่เฉียงในขณะนี้มันเป็นความลึกลับอย่างมากและทําให้หัวใจที่ประหม่าทั้งคู่สงบลงในทันที

“สือต้าเฟิงกับข้าจะจัดการคนชาตูคนนั้น เสิ้นเติ้งเจ้าคอยดูอยู่บนหลังคา ถ้ามีอะไรผิดพลาดให้เจ้ายิงลูกศรนกหวีดขึ้นสู่ท้องฟ้าเพื่อเรียกคนมาช่วยเรา” เอี้ยนลี่เฉียงอธิบายอย่างใจเย็น

แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะไม่ได้เข้าไปในบ้านหลังเล็ก แต่เขาก็แอบประมาณเวลาที่คนรับใช้สองคนในร้านจะเปิดอุโมงค์และส่งเด็กหญิงสองคนไปให้เย่เซียวผ่านที่นั่น

ถ้าเขาต้องเคลื่อนไหว เขาไม่สามารถทําได้เร็วเกินไปหรือสายเกินไป เขารู้ว่าทันทีที่เขาเคลื่อนไหว ผู้พเนจรสองคนที่มองอยู่ข้างหลังเขาจะรีบเข้าไปในบ้านหลังเล็กอย่างแน่นอน…

“เอาล่ะ ระวังทั้งด้วย…” เสิ้นเติ้งพูดอย่างเคร่งขรึมและจับคันธนูในมือแน่น

เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้า เขาส่งสัญญาณให้สือต้าเฟิงด้วยตา จากนั้นทั้งคู่ก็ปืนลงมาจากหลังคาอย่างเงียบๆคนหนึ่งยืนอยู่ทางขวาอีกคนยืนอยู่ทางซ้าย

สือต้าเฟิงได้หยิบมีดออกมาแล้วถือไว้ในมือ ดวงตาของเขาเป็นประกายในขณะที่เขาเลียริมฝีปากเขาย่อตัวลงครึ่งหนึ่งเหมือนเสือดําและซ่อนตัวอยู่หลังกําแพงในขณะที่เขารวบรวมพลัง เตรียมตัวสําหรับการกลงมือในครั้งนี้

“อย่าฆ่าเขา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้า” เอี้ยนลี่เฉียงทําปากขมุบขมิบไปที่สือต้าเฟิง

สือต้าเฟิงพยักหน้า

เสียงรถม้าค่อยๆเข้ามาใกล้ ชายชาตูกําลังขับรถม้าออกจากตรอกเล็กๆและเกือบจะสุดทางแล้ว

ม้าออกมาจากซอยก่อนโดยมีรถม้าอยู่ข้างหลัง ตามธรรมชาติ ม้าเห็นทั้งหยานลี่เฉียงและสือตาเฟิงแล้วแต่โชคไม่ดีเนื่องจากม้าพูดไม่ได้คนขับรถม้าจึงต้องรับความซวยไป

ทันที่ที่ม้าออกมาจากตรอกอย่างสมบูรณ์ รถม้าก็ปรากฏขึ้น ชายชาติยังคงนั่งอยู่หน้ารถม้าเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์และไม่คาดหวังว่าเอี้ยนลี่เฉียงและสือต้าเฟิงจะรอเขาอยู่

เอี้ยนลี่เฉียงกระโดดออกมาราวกับเสือที่ดุร้ายในความมืด เขาเตะเข้าศีรษะของชายชาตโดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีโอกาสได้ตอบสนองด้วยซ้ํา

ด้วยความแข็งแกร่งปัจจุบันเจี้ยนลี่เฉียงสามารถสังหารชายชาตูด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้ใช้พลังของตัวเองอย่างเต็มที่ ถึงกระนั้นเขาก็ยังสามารถเตะชายคนนั้นอย่างแรงจนกระเด็นตกรถม้า

สือตาเฟิงกระโจนใส่เขาเหมือนเสือดาว ก่อนที่ชายชาตจะทันได้ตอบโต้ คมมีดในมือของสือตาเฟิงก็แทงทะลุหัวไหล่ของเขาแล้ว

ชายชาตูได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการโจมตีของเอี้ยนลี่เฉียงอยู่ก่อน อย่างไรก็ตามการโจมตีของสือต้าเฟิงกลับรุนแรงยิ่งกว่า ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทําให้ดวงตาของชายชาตูเบิกกว้างขณะที่เขาเกือบจะสะดุ้งตัวขึ้นจากพื้น

เอี้ยนลี่เฉียงปิดปากชายชาตูทันที ในเวลาเดียวกัน เขาใช้มืออีกข้างหนึ่งบิดมือซ้ายของชายชาตูให้หักทั้ง สองข้าง

มีดในมือของสือต้าเฟิงไม่เคยหยุดนิ่ง เขาแทงมันลงที่แขนอีกข้างชายชาตู จากนั้นเขาก็แทงเข้าไปที่ขาทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามสามารถดิ้นรนได้

ชายชาตูนั้นคล้ายกับกุ้งที่ถูกโยนลงบนจานเหล็กร้อน ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง ทุกครั้งที่สือต้าเฟิงแทงเขาดวงตาของเขาจะเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถตะโกนหรือเคลื่อนไหวภายใต้กําลังดุร้ายของเอี้ยนลี่เฉียง

หลังจากนั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็จับศีรษะของชายชาตูและทุบเข้ากับพื้นทําให้เขาสิ้นสติไป กระบวนการทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงสามวินาที

เอี้ยนลี่เฉียงมองดูบาดแผลถูกแทงทั้งสี่ที่เกิดขึ้นบนร่างกายของชายชาตูในชั่วพริบตา จากนั้นก็หันไปมองสือต้าเฟิงที่ถือมีดสั้นในมือ เขาอดไม่ได้ที่จะแอบปาดเหงื่อเย็นเยียบที่อยู่บนหน้าผาก

เขาไม่คิดว่าสือต้าเฟิงที่ร่าเริงอยู่เสมอจะน่ากลัวและรุนแรงเช่นนี้ เขาเกือบทําให้มือและขาของชายชาตูเป็นง่อยด้วยการแทงทั้งสี่ครั้ง…

สือต้าเฟิงเกาศีรษะของตัวเอง ดูเขินเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นวิธีที่เอี้ยนลี่เฉียงจ้องมองมาที่เขา

“ข้าหลีกเลี่ยงเส้นเลือดของสุนัขตัวนี้แล้วเจ้าจะเอาอะไรอีก?”

“เอ่อ…”

เอี้ยนลี่เฉียงสําลักคําถามของสือต้าเฟิง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“เจ้าทําได้ค่อนข้างดีทีเดียว

เงินเติ้งกระโดดลงจากกําแพงลานบ้านพร้อมด้วยธนูของเขา”เราควรทําอย่างไรดี เราควรไปดูภายในลานนั้นไหม..?”นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เงินเติ้งต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ชายชาตูที่กําลังนอนอยู่บนพื้น

เอี้ยนลี่เฉียงมองเสื่นเติ้งอย่างระมัดระวังและตระหนักว่าเขาได้สูญเสียความประพฤติตามปกติของนักเรียนต้นแบบที่สุภาพเรียบร้อยไปแล้ว เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ําเต็มไปด้วยความกระเหี้ยนกระหือ

คําตอบของเอี้ยนลี่เฉียงไม่จําเป็นจริงๆ ในช่วงเวลาที่เฟื้นเติ้งพูด เสียงของลมมาจากหลังคาใกล้ๆก็ดังขึ้น

ผู้พเนจรสองคนกางเสื้อคลุมที่พวกเขาสวมอยู่ เช่นเดียวกับนกขนาดใหญ่สองตัว พวกเขาเหยียบข้ามกระเบื้องหลังคาและบินไปที่สวนหลังบ้านของร้านขายเสื้อผ้า

ในเวลาเพียงชั่วพริบตา เสียงประตูที่พังก็ดังออกมา”ผู้พเนจร..!“สือต้าเฟิงและเส้นเติ้งต่างก็ตกใจทั้งคู่เพิ่ง รู้ว่ามีผู้พเนจรซ่อนตัวอยู่แถวนี้เมื่อทั้งคู่เคลื่อนไหวเร็วเข้า! ย้ายชายชาตูคนนี้ไปที่รถม้ารีบทําตามคําสั่งของ ข้า!“ขณะที่เอี้ยนลี่เฉียงกําลังสั่งสอนพวกเขา เขาได้จับชายชาตูที่หมดสติโยนเลงบนรถม้า

จากนั้นเขาก็ขับรถม้าและรีบวิ่งออกจากตรอกเล็กๆไปยังถนนใหญ่ด้านนอก เขาจอดรถม้าไว้ที่ทางเข้าร้านขายเสื้อผ้า ถอดหมวกขนสัตว์สุนัขออกจากศีรษะของชายชาตูเพื่อให้ใบหน้าทั้งหมดของเขาเผยออกมาก่อนจะ โยนไปที่ประตูร้านขายเสื้อผ้า”เร็วเข้า ยิงลูกศร!”

ทันทีที่เอี้ยนลี่เฉียงกระตุ้น ทันใดนั้นเสื่นเติ้งก็นึกขึ้นได้ว่าเหตุใดเอี้ยนลี่เฉียงจึงพาพวกเขามาที่ถนนสายหลัก และเผยให้เห็นใบหน้าของชายชาตู

เขารีบดึงลูกศรที่ติดกับนกหวีดยิ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

มีนกหวีดไม้ไผ่ติดอยู่กับลูกศรส่งเสียงหวีดหวิวดังกึกก้อง ดังนั้นเมื่อลูกศรถูกยิงออกไปทุกคนที่อยู่แถวๆนี้จึงได้ยินเสียงทั้งหมด

หลังจากยิงลูกศรแรกออกไป เสื่นเติ้งก็เอาลูกศรที่ 2 ซึ่งชุบน้ํามันไว้ออกมาให้เอี้ยนลี่เฉียงจุดไฟจากนั้นเขาก็ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

เมื่อเทียบกับเสียงผิวปาก ร่องรอยของไฟนี้สามารถมองเห็นได้จากระยะห่างสิบลี้ ไม่เพียงเท่านั้นมันยังระบุตําแหน่งปัจจุบันของพวกเขาอย่างแม่นยําอีกด้วย

แต่นั่นไม่ใช่จุดสิ้นสุดของมัน เมื่อเปิ่นเติ้งปล่อยลูกศรเพลิงอันที่สอง ก็มีเสียงหวีดแหลมดังมาจากสวนหลังบ้านของร้านขายเสื้อผ้า

จู่ๆก็มีบางสิ่งพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนที่มันจะระเบิดเป็นเปลวเพลิงอันเจิดจ้าซึ่งอยู่สูงกว่าลานเล็กๆหนึ่งร้อยวาท่ามกลางเปลวเพลิงมีรูปกระบี่ยาวสีแดงซึ่งอยู่บนท้องฟ้าเป็นเวลาประมาณยี่สิบลมหายใจก่อนที่มันจะค่อยๆจางหายไป…

นี่คือสัญญาณจากผู้พเนจรที่เข้ามาในลานเล็กๆ…

ในขณะนี้เมืองผิงซีเป็นเหมือนหม้อต้มน้ํามัน แม้ว่ามันจะดูสงบบนพื้นผิว แต่นั่นมันเป็นความสงบที่รอการปะทุขึ้นอย่างรุนแรงเท่านั้น

สามสัญญาณที่ปล่อยออกมาจากที่เดียวกันในเวลาเดียวกันในคืนเช่นนี้ เปรียบเสมือนการสาดน้ําใส่หม้อที่มีน้ํามันเดือดทําให้ผู้คนทั้งเมืองเกิดความแตกตื่นขึ้นทันที

โคมนับไม่ถ้วนถูกจุดขึ้น ประตูทางเข้าบ้านทุกหลังถูกเปิดขึ้นแทบจะพร้อมกัน ทหารยามติดอาวุธจํานวนมากจากคฤหาสน์ผู้มั่งคั่งเหล่านี้รีบวิ่งออกมาตามสัญญาณไฟ

ในเวลาไม่ถึงนาที เอี้ยนลี่เฉียงได้ยินเสียงสั่นสะเทือนจากพื้นดิน กองกําลังทหารติดอาวุธสองร้อยนายที่ลาดตระเวนอยู่ใกล้ๆ ภายใต้การนําของผู้บัญชาการหน้าดําที่ถือธนูไว้ก็มาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงเห็นผู้บัญชาการหน้าดํา เขาไม่แน่ใจว่านี่คือพรหมลิขิตหรือเปล่า

ผู้บัญชาการคือผู้บัญชาการซู เขาเป็นคนที่จับกุมชาวชาตูเมื่อเกิดความขัดแย้งที่ประตูเมืองในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา