Silver Overlord - ตอนที่ 187

187 – จุดเริ่มต้นของการแสดงที่ยิ่งใหญ่

ร้านเล็กๆแห่งนี้ที่รู้จักกันในชื่อร้านตระกูลตู้ มันค่อนข้างเงียบสงบเนื่องจากตั้งอยู่ติดกับซอยต้นหลิวอย่างไรก็ตามธุรกิจของพวกเขาก็ค่อนข้างดี

ท้องฟ้ามืดครึ้มด้วยลมหนาวที่พัดผ่าน แต่ภายในร้านกลับอบอุ่นและมีชีวิตชีวาอย่างยิ่ง มีหม้อซุปเนื้อแกะแบบพิเศษที่ปรุงบนเตาถ่านแล้ววางอยู่บนโต๊ะ

บนโต๊ะมีจานปลานั่นบางๆหลายจาน เนื้อเหล่านี้สดและนุ่มเช่นกัน หลังจากที่ซุปเนื้อแกะได้ที่แล้วพวกเขาก็นําออกมาจุ่มลงในน้ําจิ้มที่ทําจากเครื่องปรุงต่างๆ

การได้กินเนื้อปลาเหล่านี้ขณะดื่มเหล้าหมักสูตรพิเศษของร้านในสภาพอากาศแบบนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดี

ครอบครัวเจ็ดคนดูแลร้านนี้ ทุกคนในครอบครัวต้องทํางานโดยแต่ละขั้นตอนที่มีความยุ่งวุ่นวายด้วยสถานการณ์ที่รุนแรงในเมืองผิงซีและพายุที่พัดผ่านภูเขากลับไม่ส่งผลกระทบต่อครอบครัวนี้เลย

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงและคนอื่นๆมาถึง ในร้านยังไม่ค่อยมีคนมากนัก ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเลือกโต๊ะชั้น 2 ข้างหน้าต่างทันที หลังจากที่อาหารขึ้นโต๊ะแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็ยังคงกินไปเรื่อยๆพลางสอดส่ายสายตาออกไปนอกหน้าต่าง

หากชาวชาตูกําลังจะ “ส่งสินค้า คืนนี้ พวกเขาจะต้องผ่านตรอกด้านล่างอย่างแน่นอน

ด้วยการผสมผสานของอุณหภูมิของถ่าน กลิ่นหอมของซุปเนื้อ และเครื่องปรุงรส รวมทั้งกลิ่นของเหล้าหมักทําให้ร้านเต็มไปด้วยบรรยากาศพิเศษที่สามารถทําให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายแม่ในคืนที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ก็ตาม

“เมื่อข้ารวยในอนาคต ถ้าจะสร้างห้องอาหารขนาดใหญ่ในบ้านของตัวเอง จากนั้นก็จะเชิญพ่อครัวที่มีชื่อมาก ที่สุดในโลกมาทําอาหารให้ข้ากินทุกวัน…”

ทั้งสามคนกินอาหารมานานกว่าครึ่งชั่วยาม ระหว่างกินก็คุยกันไปด้วย และนี่คือคําพูดของสือต้าเฟิงที่กินจนท้องกาง

“ฮ่าฮ่า ตรงกันข้าม ข้าเพียงต้องการแม่ครัวคนเดียวเท่านั้น…หลังจากที่ข้าแต่งงานข้าอยากได้หญิงสาวสักคนที่มีฝีมือการทําอาหารเป็นเลิศ” ใบหน้าของเสิ่นเติ้งแดง…หลังจากที่เขาดื่มเหล้าหมักไปเล็กน้อย

เรื่องนี้ทําให้หญิงสาวที่มาเก็บจานส่งสายตามาที่เขาเล็กน้อย ท้ายที่สุดเขายังเด็กอยู่ แม้ว่าเส้นเติ้งจะทําตัวมีประสบการณ์และเคร่งขรึมในบางครั้ง

เอี้ยนลี่เฉียงตระหนักว่าจริงๆแล้วเงินเติ้งเป็นคนที่สนุกสนานหลังจากที่คุ้นเคยกับเขาแล้วเขาก็จะแสดงธาตุแท้ของตัวเองออกมา

เขาเป็นชายหนุ่มเจ้าสําราญคนหนึ่งเพียงแต่ว่าด้วยการเลี้ยงดูของครอบครัวของเขาทําให้เขาไม่มีโอกาสแสดงออกมากนัก”คนเดียวพอได้ยังไง “สือต้าเฟิงส่ายหัว”นางสวมชุดผ้าไหมบางเบาและเดินด้วยฝีเท้าเบาๆ นางทําความสะอาดมือของตัวเองจากนั้นจึงเริ่มปรุงน้ําซุป พวกเราจะคุยกันยามค่ําคืนในขณะที่ทานอาหารฝีมือของนางไปด้วย… “เงินเติ้งที่ดวงตาดูอุ่นมัวเริ่มร่ายบทกวี”เจ้าอย่าได้ทําตัวเหมือนพวกบัณฑิตไร้สาระพวกนั้นเลย…. “ต้าเฟิงกล่าวในขณะที่ทําหน้าตลกใส่เสิ้นเติ้ง”เจ้าต่างหากที่ไร้สาระ! “เงินเติ้งจ้องไปที่สือต้าเฟิงและด่าทอมาพร้อมกับเสริมว่า”ในโลกนี้ขอเพียงมีหญิงงามชีวิตก็น่าอยู่แล้ว! “ลี่เฉียงเจ้าจะทําอะไรหลังจากที่เจ้าเป็นปรมาจารย์ในอนาคตแล้วเจ้าจะทําเหมือนตัวข้าหรือเสื่นเติ้ง…“จากการสอบถามของสือต้าเฟิงทั้งคู่ก็หันความสนใจไปที่ใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงอย่างรวดเร็ว”ข้าไม่ได้ต้องการพ่อครัวชื่อดังหรือแม่ครัวสาวสวยเหมือนคําพูดของพวกเจ้า!“เอี้ยนลี่เฉียงส่ายหัวในขณะที่เขามองไปที่สือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งอย่างจริงจัง จากนั้นเขาก็กล่าวต่อ”สําหรับข้าแล้วใครจะทําอาหารก็ไม่สําคัญขอเพียงพวกเขาทําได้อร่อยก็พอ?”เจ้าพูดเล่นหรือเปล่า “สือต้าเฟิงและเสื่นเติ้งมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงด้วยความประหลาดใจ”ข้าพูดจริงโดยปกติแล้วข้าก็มักจะซื้อ

ซาลาเปา 2-3 ลูกกินเป็นอาหารหากข้าต้องการกินของร้อนๆหน่อยข้าก็จะสั่งบะหมีสักถ้วยก็พอ! “ข้ารู้สึกชื่นชมเจ้าจริงๆ ไม่คิดว่าเจ้าจะไม่รู้จี้จุกจิกเรื่องการกิน “สือต้าเฟิงพูดขณะที่เขาส่ายหัวขณะที่เอี้ยนลี่เฉียงทําได้เพียงหัวเราะตอบ

เมื่อทั้งสามกินอาหารอย่างมีความสุข เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างและเอียงศีรษะโดยไม่รู้ตัวเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

มีรถม้าเข้ามาจากอีกฟากหนึ่งของซอยต้นหลิว รถม้าดูโทรมไปหน่อยแต่มีขนาดยาว ซึ่งหมายความว่านี่คือรถม้าที่ใช้ในการส่งสินค้า

คนขับรถม้าสวมหมวกหนังสุนัขและเสื้อผ้าที่ค่อนข้างหนากําลังขับรถม้าผ่านตรอกเล็กๆโดยไม่รีบร้อน

หมวกหนังสุนัขของเขาถูกกดลงต่ํา ปกคอเสื้อบุนวมของคนขับถูกดึงขึ้นด้านบน ทําให้ดูเหมือนว่าเขาถูกโอบรอบด้วยเสื้อผ้าของเขาไว้แน่น มีเพียงส่วนสายตาของเขาเท่านั้นที่ถูกเปิดเผยออกมา

รถม้ายังเหมือนเดิม คนขับก็ยังเหมือนเดิม แม้จะมีแผ่นไม้คลุมรถม้าไว้ แต่เอี้ยนลี่เฉียงก็ยังสัมผัสได้ถึงสินค้าที่อยู่ในม้วนขนแกะ….

รถม้าคันนั้นผ่านหน้าร้านของตระกูล” ลี่เฉียง เจ้าเห็นอะไร “สือต้าเฟิงถามขณะที่เขานั่งอยู่ด้านข้าง

เอี้ยนลี่เฉียงมองไปที่คันธนูและลูกศรเขาผิวปากบอกให้เงินเต็งหยิบมันขึ้นมา หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนรอยย่นก็ปรากฏบนหน้าผากของเขา จากนั้นเขาก็พึมพํากับตัวเองเบาๆ”แปลก…”แปลกอะไร?”เอี้ยนลี่เฉียงยัง คงนิ่งเงียบ เขากําลังพิจารณาบางอย่างอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและมองไปที่สือต้าเฟิงและ เสื่นเติ้ง

พวกเขาทั้งสามได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้นในช่วงเวลานี้ และด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงมีความไว้วางใจซึ่งกันและกันเมื่อพวกเขาเห็นเอี้ยนลี่เฉียงยืนขึ้นและมองพวกเขาราวกับว่าเขากําลังบอกว่าไม่สะดวกที่จะพูดมากกว่านี้

สือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งมองหน้ากันและยืนขึ้นเช่นกัน สือต้าเฟิงโยนเงินชิ้นเล็กๆไปที่โต๊ะในขณะที่เงินเติ้งถือคันธนูและลูกศรของเขาขึ้นมาสะพาย

จากนั้นพวกเขาก็ออกจากร้านพร้อมกับเอี้ยนลี่เฉียง เมื่อพวกเขามาถึงที่ซอยด้านนอก พวกเขาเดินไปมาสองสามก้าว หลังจากตรวจสอบคนทั้งสองข้างแล้ว เสิ้นเติ้งก็ถามเสียงต่ําว่าเกิดอะไรขึ้นเจ้าสังเกตเห็นอะไร”พวกเจ้าเห็นรถมาคันนั้นหรือเปล่า.. “เอี้ยนลี่เฉียงกระซิบ” ข้าจําได้.. “สือต้าเฟิงขมวดคิ้วทั้งสามคนนั่งอยู่ ริมหน้าต่างด้วยกัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่อยู่ด้านล่างมากนักแต่เขาก็ยังเห็นรถม้าที่ผ่านไปคันนั้น

“มีบางอย่างผิดปกติกับคนขับรถมา”

“มีอะไรผิดปกติ?” สือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งถามวิญญาณของพวกเขาก็ยกขึ้น”เจ้าคงไม่รู้ว่าข้ามีความทรงจําที่ดีมากและไม่เคยลืมคนที่เคยเห็นหน้าแม้แต่ครั้งเดียว ข้าเคยเห็นคนขับรถมาคนนั้นมาก่อนตอนนั้นเขานั่งอยู่บนหลังมาแรดเมื่อเข้ามาในเมือง

เขาไม่ใช่คนขับรถมาธรรมดาแต่เป็นถึงนักรบของเผ่าชาตูที่องอาจ ไม่มีทางที่เขาจะมาขับรถมาอย่างนี้แน่นอน“สือต้าเฟิงและเสื่นเติ้งมองหน้ากัน ทั้งสองมีสีหน้าประหลาดใจเพราะสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงพูดนั้นค่อนข้างคาดไม่ถึงเลยทีเดียว”ยืม ลี่เฉียง ข้างนอกมืดแล้ว บางทีเจ้าอาจกําลังเข้าใจผิดก็ได้ เสิ่นเติ้งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง”ข้าแน่ใจเรื่องนี้คนที่ขับรถมาเมื่อสักครู่มีดวงตาสีน้ําตาลเขาไม่ใช่คนฮั่นแต่เป็นคนชาตูแน่นอน… “เอี้ยนลี่เฉียงมีสีห น้าจริงจังและพูดเสริมว่า

“ตอนนี้ก็ดึกแล้ว สําหรับคนชาติที่สวมชุดปลอมตัวและแอบแฝงมาเป็นคนขับรถม้า เจ้าคิดว่ามีสิ่งผิดปกติหรือไม่….”หรือว่างจงอางจะซ่อนตัวอยู่บนรถมา “สือต้าเฟิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

เอี้ยนลี่เฉียงดูเหมือนจะไตร่ตรองอะไรบางอย่างและกล่าวว่า

“เจ้าลองคิดดูงูจงอางไม่มีทางหนีออกจากเมืองได้เลย แล้วเขาไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน บางทีเขาอาจจะร่วมมือกับชาวชาตูเพื่อทําเรื่องบางอย่างก็ได้?”

สือต้าเฟิงและเสื่นเติ้งตกตะลึง แม้ว่าการคิดคํานวณของเอี้ยนลี่เฉียงจะค่อนข้างแปลก แต่ก็เป็นไปได้อย่างแน่นอน

จํานวนชาวชาตูในเมืองมีมากมาย ถ้าชนเผ่าชาตสมรู้ร่วมคิดกับงูจงอางจริงๆ บางทีสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงพูดอาจ เป็นเรื่องจริงก็ได้

“ไปกันเถอะ เราจะตามไปดูพวกเขาอย่างเงียบๆ มาดูกันว่าชายชาตูจะทําอะไร…”

เอี้ยนลี่เฉียงและสือต้าเฟิงพยักหน้าเห็นด้วย

ในขณะนั้นยกเว้นเอี้ยนลี่เฉียง อีกสองคนค่อนข้างตื่นเต้นในสิ่งที่พวกเขากําลังทําตอนนี้

เช่นเดียวกับ ‘ครั้งสุดท้าย’ เส้นทางที่รถมาใช้ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลย หลังจากใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยรถม้าก็มุ่งหน้าไปยังร้านขายเสื้อผ้า

เอี้ยนลี่เฉียง สือต้าเฟิงและเสิ้นเติ้งล้วนเป็นคนในวัยเดียวกัน ความเฉียบแหลมของทั้ง 3 คนนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบได้

ก่อนหน้านี้สือต้าเฟิงและเสื่นเติ้งไม่แน่ใจว่ารถม้ามีปัญหาหรือไม่ แต่ในเวลานี้พวกเขามั่นใจแล้วว่ารถมาคันนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน

ปัง ปัง ปัง ปัง คนขับรถม้าชาวชาตูเคาะประตูเป็นจังหวะเหมือนที่เขาเคยทํามาก่อน

ผ่านไปครู่หนึ่ง โคมไฟก็สว่างขึ้นหลังลานดูเหมือนจะมีใครบางคนถือโคมไฟออกมา ที่ด้านหลังเขาตามมาด้วยพนักงานสองคนที่เดินออกจากประตู ทั้งสี่คนเริ่มมองหน้ากันอย่างพินิจพิเคราะห์…