Silver Overlord - ตอนที่ 176

176 – ปัญหาของตระกูลลู่และตระกูลหวัง

ศาลาหลิงปอเป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองผิงซีตั้งอยู่ในสวนพลัมที่ทะเลสาบแห่งความยืนยาว

เอี้ยนลี่เฉียงมีความรู้สึกแปลกๆในใจทุกครั้งที่เขาอยู่ที่สวนพลัม แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงมันออกมาบนใบหน้าก็ตาม นั่นเป็นเพราะครั้งสุดท้ายที่เขามาที่นี่ เขามาเพื่อฆ่าหวังฮ่าวเฟย

พวกเขาจองห้องส่วนตัวบนชั้นสามของศาลาหลิงปอหลังจากทานอาหารเสร็จแล้ว ทั้งคู่ก็ดื่มสุราเล็กน้อยภายในห้อง

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงตั้งคําถามอีกครั้งว่าเหตุใดลู่เปี้ยนจึงมาอยู่ที่เมืองผิงซี ลู่เปียนจึงขมวดคิ้วและตอบเอี้ยนลี่เฉียงว่า

“คราวนี้ตระกูลของเรามีปัญหาใหญ่จริงๆ”

“มีปัญหาอะไรขอให้นายท่านหกช่วยบอกข้าให้ละเอียดด้วย!”

ลู่เปียนชี้ไปที่เกาะแห่งหนึ่งที่อยู่นอกหน้าต่าง

“ลี่เฉียง เจ้ารู้ใช่ไหมว่างูจงอางได้ฆ่าใครบางคนบนเกาะกลางทะเลสาบนั้น”

“ใช่ข้าก็เคยได้ยินมาเช่นกัน!” เอี้ยนลี่เฉียงคิดอย่างรอบคอบครู่หนึ่ง

“ไม่คิดว่างูจงอางจะอาศัยอยู่ในเมืองผิงซี ข้าได้ยินมาว่าคนที่ถูกสังหารนั้นเป็นพี่น้องในสถาบันศิลปะการต่อสู้ของข้า รู้สึกว่าเขาจะแซ่หวัง…”

“เหยื่อชื่อหวังฮ่าวเฟย ลี่เฉียงเจ้ารู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?”

“ก็… ได้ยินมาว่าเขาเป็นลูกของตระกูลผู้มั่งคั่ง…”

“ใช่แล้ว หวังฮ่าวเฟยเป็นบุตรชายของตระกูลผู้มั่งคั่ง เขาเป็นผู้สืบทอดตระกูลหวังในมณฑลหวงหลง บุตรชายของหวังผู้เอ๋อ หัวหน้าตระกูลหวัง และเป็นหลานชายที่นายผู้เฒ่าหวังรักมากที่สุด

ในมณฑลหวงหลงตระกูลลู่และตระกูลหวังของเราเป็นศัตรูกัน ดังนั้นเมื่อหลานชายผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูลหวังตายพวกเขาจึงคิดว่าเราเป็นคนจ้างงูจงอางลงมือสังหาร..”

เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าเรื่องจะลงเอยไปแบบนี้ กลับกลายเป็นว่าตระกูลลู่คือคนที่ซวยแทน

“เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตระกูลสู่อย่างไร งูจงอางเป็นอาชญากรซึ่งคร่าชีวิตผู้คนมานับไม่ถ้วนในฐานะหมาปาเดียวดาย แม้ว่าตระกูลหวังจะเป็นศัตรูกับตระกูลสู่แต่ก็ไม่ควรจะให้พวกท่านแบกหม้อดําแทนงูจงอาง

งูจงอางตัวนี้เป็นคนชั่วร้ายบางทีเขาอาจจะลงมือสังหารเด็กหนุ่มคนนั้นเพื่อปล้นชิงทรัพย์สินมีค่าก็ได้”

“เจ้าพูดถูกแต่เจ้าไม่รู้เรื่องสําคัญบางอย่าง!”

“ประเด็นสําคัญอะไร?”

“เมื่อเรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้วคงไม่สามารถปิดบังอะไรเจ้าได้!” ลู่เปียนส่ายหัวและยิ้มเจ้าเล่ห์

ถ้าเอี้ยนลี่เฉียงเป็นเด็กธรรมดาคงจะดีถ้าเขาไม่บอกเอี้ยนลี่เฉียง อย่างไรก็ตามเอี้ยนลี่เฉียงเป็นเด็กที่ฉลาด และมันอาจสร้างความร้าวฉานระหว่างพวกเขาหากไม่พูดความจริงตรงๆ

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเปยซินด้วย!”

“เกี่ยวอะไรกับคุณหนูล่า” เอี้ยนลี่เฉียงถามทั้งๆที่รู้คําตอบอยู่แล้ว ในความเป็นจริงตั้งแต่เขารู้ถึงปัญหาของตระกูลลู่ เขาก็สามารถเชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดเข้าด้วยกัน

“เปยซินมีความคุ้นเคยดีกับหวังฮ่าวอีกครั้งนางยังปิดบังความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ให้ตระกูลรู้ อย่าคิดมากเรื่องนี้แม้ว่าเปยซินจะชอบเจ้าหนูนั่นแต่ว่านางได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ไม่มีทางทําเรื่องเสียแน่นอน ”

“ใช่ ข้าเคยพบกับคุณหนูเก้าแล้ว ข้าเชื่อว่านางเป็นคนที่มีความประพฤติดี บางทีการที่หวังฮ่าวเฟยพยายามเข้าหานางเขาก็อาจจะมีเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ก็ได้”

“ถูกต้อง!”

หลู่เบี้ยนตบต้นขาของเขาเมื่อได้ยินคําพูดถูกใจ

“แต่ท่านพ่อยังคงรู้เรื่องนี้ในตอนท้ายและเขาก็โกรธมาก ดังนั้นเปยซินจึงถูกลงโทษไม่ให้กลับมาที่เมืองผิงซีอีก แต่หวังฮ่าวเฟยไม่รู้เรื่องนี้

คืนที่เขาถูกฆ่าตายเขากําลังรอที่จะพบกับเปยซินบนเกาะนั้น โชคร้ายที่เขาถูกงูจงอางฆ่า เมื่อเป็นเช่นนี้เจ้าคิดว่าตระกูลหวังจะคิดอย่างไร?”

ตระกูลหวังและลู่เป็นศัตรูกันเสมอมา คุณชายของตระกูลหวังพยายามล่อลวงคุณหนูของตระกูลลู่และเขาถูกฆ่าตายในสถานที่นัดพบกับหญิงสาว ในสถานที่ที่พวกเขาพบกันนั้นไม่มีใครรู้เรื่องนี้ อีกดังนั้นตระกูลหวังจะคิดอย่างไรก็พอจะทราบได้

“นี่มันอธิบายยากจริงๆ!

“แน่นอนว่าในมณฑลหวงหลงพวกเราไม่ได้กลัวพวกเขาอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าถ้าหากทั้งสองตระกูลเกิดการต่อสู้กันจริงๆมันจะทําให้เกิดความสูญเสียไม่น้อย

ที่สําคัญที่สุดพวกเรายังไม่ได้ทําเรื่องนี้ดังนั้นพวกเราจึงยอมไม่ได้ อีกทั้งพวกเรายังกังวลว่าตระกูลหวังอาจส่งใครมาลอบสังหารบุคคลในตระกูลของเราเพื่อเป็นการแก้แค้น ” ลู่เปี้ยนอธิบายคิ้ว ของเขาขมวดเข้าหากันแน่น

“นายผู้เฒ่าลู่มีแผนจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร”

“ท่านพ่อไม่ต้องการเปลี่ยนสิ่งนี้ให้กลายเป็นความขัดแย้งกับตระกูลหวังจึงส่งสารไปอธิบายเรื่องนี้กับนายผู้เฒ่าตระกูลหวัง แต่ได้ยินมาว่านายผู้เฒ่าของตระกูลหวังโยนจดหมายของท่านพ่อลงในเตาผิงโดยไม่เปิดอ่านด้วยซ้ํา”

“การเตรียมการในตระกูลหวังเป็นอย่างไร?”

“ได้ยินมาว่าพวกเขาเตรียมคนไม่น้อยและอีกไม่นานคงจะลงมือกับพวกเราแน่นอน!”

“หากว่านายท่านหกต้องการความช่วยเหลือจากข้าก็สามารถบอกได้ทันที!”

ลู่เปี้ยนยิ้มและกล่าวด้วยน้ําเสียงหยิ่งผยองว่า

“เจ้าตั้งใจเรียนไปเถอะ พวกเราตะกูลลู่ไม่ใช่คนที่ตระกูลหวังจะรังแกได้ พวกเราไม่อยากนําปัญหามาให้เจ้าเจ้าจงตั้งใจฝึกฝนตัวเองให้กลายเป็นนักสู้ให้เร็วที่สุดก็พอแล้ว”

“โปรดวางใจนายท่านหก ข้ารู้จักเพื่อนหลายคนในสถาบันศิลปะการต่อสู้นี้ ข้าจะช่วยดูให้ว่ามีเบาะแสอะไรหรือเปล่าหากมีอะไรคืบหน้าข้าจะรีบรายงานท่านทันที !”

“ดี!” ลู่เปี้ยนพยักหน้าและเหลือบมองเอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้งก่อนจะหัวเราะ

“ลี่เฉียงพวกเราอย่าทําเหมือนคนแปลกหน้ากันอีกเลย การที่เจ้าเรียกข้าว่านายท่านหกมันทําให้ข้ารู้สึกห่างเหิน ต่อไปนี้เจ้าก็เรียกข้าว่าพี่หกเหมือนเปยซินก็แล้วกัน เรียกข้าว่านายท่านนั้นมันทําให้ข้ารู้สึกว่าข้าแก่ไปแล้ว!”

ถ้าเอี้ยนลี่เฉียงได้แต่งงานกับลู่เปยซิน เขาจะต้องเรียกเขียนว่า “พี่หก” อยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้ถือได้ว่านับญาติกันล่วงหน้าเลยก็ไม่เห็นว่าจะเป็นไรไป

“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง พี่หก!” เอี้ยนลี่เฉียงยืนขึ้นและโค้งคํานับให้ลู่เปี้ยนอย่างเคร่งขรึม

ลู่เปียนยิ้มและดึงเอี้ยนลี่เฉียงให้นั่งลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็หยิบดาบสั้นออกมาแล้วยื่นให้เอี้ยนลี่เฉียง

“วันนี้มาที่นี่จึงไม่ได้เตรียมของขวัญมาด้วย ดาบสั้นนี้มอบให้เจ้าเป็นของขวัญก็แล้วกัน ข้าตั้ง ชื่อมั่นว่า “ตุลาการดํา” มันถูกตีขึ้นมาจากเปลวไฟที่ผิดปกติมีความแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก!”

เปลวไฟที่ผิดปกติ? นี่เป็นครั้งที่สองที่หยานลี่เฉียงเจอคํานี้ เขาได้ยินมันเป็นครั้งแรกที่นิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์บนยอดเขาเทียนเฉียว

เอี้ยนลี่เฉียงยอมรับดาบสั้นที่ลู่เบี้ยนมอบให้เขาโดยไม่ปฏิเสธ จากนั้นจึงดึงมันออกมาจากฝึกทันที

ฝึกและด้ามดาบสั้นทําจากไม้ธรรมดา มีเพียงตัวดาบเท่านั้นที่ทํามาจากเหล็กกล้า

มันเป็นอาวุธที่เรียบง่ายแต่เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่เขาเห็นดาบเล่มนี้เพราะมันเป็นดาบที่ถูกสร้างขึ้นจากยอดเขาเทียนเฉียวนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ

“พี่หก ของชิ้นนี้มีค่ามากเกินไป!”

“ของสิ่งนี้ไม่มีประโยชน์กับข้าเพราะว่าข้าไม่ใช่นักรบ เมื่ออยู่ในตระกูลก็มีผู้คนมากมายคอยดูแลข้าอยู่ เจ้ารับไปเถอะ!”

“ขอบคุณพี่หก!” เอี้ยนลี่เฉียงประสานมือด้วยความจริงใจ

หลังจากที่เห็นลู่เปี้ยนออกไปแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็เก็บดาบสั้นไว้ในอกเสื้อก่อนจะเดินไปที่สะพานเก้ามังกร

เอี้ยนลี่เฉียงพักอยู่สองวันติดต่อกันในห้องที่เขาเช่าใกล้สะพานเก้ามังกร และในยามค่ําคืนของช่วงเวลานี้เขาออกลาดตระเวนติดต่อกันก่อนที่ในที่สุดเวลาที่เขารอคอยก็มาถึง