บทที่ 293 บ๊ายบาย ความสาวของฉัน!
คินุฮาตะต่อต้านด้วยแรงอันน้อยนิด ปากส่งเสียงประท้วง ‘อื้อ! อื้อ!’ส่วนวู่หยานก็
ถอดเสื้อผ้าเธอออกอย่างผู้เชี่ยวชาญ ไม่นานนักเสื้อผ้าทั้งหมดบนตัวเธอก็หายไป
……..
วู่หยานโยนเสื้อผ้าไปทางอื่นแบบไม่สนใจ ในเวลานี้ คินุฮาตะ ได้ตัวเปลือยเปล่า
ร่างกายโลลิของเธอไม่อาจหยุดยั้งไฟในตัววู่หยานได้!
เพราะถึงแม้จะเป็นร่างกายไซส์โลลิ แต่แค่นี้ก็มีเสน่ห์อย่างมากแล้ว มองดูขาอ่อน
ขาวๆนี่สิ มันขาวเสียจนแทบทำวู่หยานรู้สึกตาบอด ยังมีซาลาเปาน้อยๆสองลูกน่า
ลิ้มลองนี่อีก และกลิ่นตัวหอมสดชื่นแบบเด็กๆที่ลอยเข้ามาแตะจมูกเขา
รู้สึกตัวมันเย็นๆคินุฮาตะก็เข้าใจสภาพในตอนนี้ของตัวเอง ในใจเธอทั้งอับอาย
และโกรธเคือง นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอโดนผู้ชายเห็นตอนตัวล่อนจ้อนแบบนี้………
คินุฮาตะกำลังจะยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกตัวเองจากสายตาแข็งกร้าวของวู่หยาน
แต่เธอยังไม่ทันได้ขยับเขาก็จับมือทั้งสองของเธอไปขึงไว้เหนืออีกแล้ว……….
“…อึ้ก…..นายมัน…เลวที่สุด…..”
ถึงแม้จะรู้ว่าพูดไปก็ไม่อาจเปลี่ยนชะตากรรมที่ต้องเสียตัวได้ แต่คินุฮาตะก็อดที่
จะด่าไม่ได้อยู่ดี
ทางวู่หยานก็กำลังชื่นชมเรือนร่างของคินุฮาตะที่ไม่เห็นเสียนาน จากนั้นเขาก็มอ
หน้าเธอแล้วหัวเราะใส่
“คินุฮาตะจัง ยังคิดที่จะขัดขืนอีกเหรอ? เปล่าประโยชน์น่า เปล่าประโยชน์ ยอม
แพ้เสียเถอะ ถ้าเธอยอมเป็นเด็กดีว่าง่ายๆล่ะก็ ฉันสัญญาว่าจะทำ ‘เบาๆ’ ให้นะดี
เปล่า~ ~ ~”
ได้ยินแบบนี้ คินุฮาตะก็ถลึงตามองแล้วร้องว่า “นายหมายความว่าไงที่ให้โครต
ยอมแพ้น่ะ? ถ้าฉันไม่ต่อต้าน มันก็ไม่ใช่บอกว่าฉันสมยอมนายรึไง?”
สีหน้าวู่หยานกลานเป็นกระอักกระอ่วน “นี่เธอยังรู้ตัวอยู่สินะว่าตัวเองกำลังโดน
จับกดน่ะ? แล้วยังมีหน้ามาพูดเถียงฉอดๆงี้อีกนะ…….”
คินุฮาตะสะดุ้งตกใจ ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆด้วยสีหน้ารู้แจ้ง “ใช่แล้ว! ฉันกำลัง
โดนจับกดอยู่ มันไม่ใช่เวลามาพูดอะไร…….”
จากนั้นคินุฮาตะก็เบิกตากว้างมองวู่หยานด้วยความสงสัย “เดี๊ยวสิ ไม่ใข่ว่านายก็
กำลังเล่นเป็นฝ่ายจับกดอยู่เหรอ? แล้วนายยังมีเวลามาคุยกับโดนกดด้วย?”
วู่หยานอ้าปากอย่างตกใจ “ใช่แล้ว! ฉันกำลังจับกดอยู่ แล้วดันมาพูดคุยสบายๆ
เสียเวลาแบบนี้อีกทำไม……..”
พอพูดถึงจุดนี้ ทั้งสองก็เบิกตากว้างมองกันและกันอย่างอึดอัดและไม่มีใครพูด
อะไรออกมาอีก………
มันอเมซิ่ง(amazing)มากที่เธอและเขายังมีเวลามาพูดกันแบบนี้ในตอนที่กำลังยุ่ง
อยู่กับการเอากัน……
วู่หยานเป็นฝ่ายเปิดปากพูดทำลายความเงียบก่อน “เธอ….คงไม่ใช่ว่าคิดจะพูด
ถ่วงเวลาหรอกนะใช่มั้ย?”
คินุฮาตะหน้าแข็งค้าง ก่อนจะกลายเป็นสีหน้าไม่พอใจ บ่งบอกวู่หยานอย่างอ้อมๆ
ว่าเขาเดาถูก………..
มุมปากวู่หยานบิดเบี้ยว ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมืออกไปบีบนวดหน้าเล็กๆของเธอ ทำ
ให้คินุฮาตะครางออกมา
“อ๊า ~ ~ ~ระ-ปล่อยฉันเด๊ยวนี้ อื้ออ ~ ~ ~”
วู่หยานเมินคำพูดคินุฮาตะ เขากำลังจดจ่อไปกับการเล่นร่างกายโลลิ วู่หยานแล่บ
ลิ้นออกมาแล้วเริ่มเลียตัวเธอ
“อ๊ายย ~ ~ ~ งื้อออ ~ ~”
คินุฮาตะผู้ซึ่งไม่เคยเจอการโจมตีแบบนี้เธอจึงเกร็งตัวและขบริมฝีปากแน่น เธอ
สัมผัสได้ว่ายิ่งเขาเลียตัวเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึก่าร่างกายตัวเองมันกลายเป็น
แปลกไป
แปลกแต่คุ้นเคยซึ่งมาจากส่วนลึกในตัวของคินุฮาตะได้เริ่มระเบิดออกมา ที่บอก
ว่ามันแปลกแต่คุ้นเคยก็เพราะเธอเคยเจอความรู้สึกแบบนี้มาแล้วหนึ่งครั้ง……….
วันนั้น หลังที่แพ้ให้กับวู่หยาน ความรู้สึกที่โดนเขาจับทั่วเธอก็ได้ย้อนเข้ามาในหัว
เธอ………
วู่หยานเอามือไปตรวจสอบน้องสาวของคินุฮาตะที่ยังไม่มีหญ้าขึ้น ไม่นานเขาก็
พบว่าเธอพร้อมแล้ว รู้แบบนี้วู่หยานก็เริ่มปลดเสื้อผ้าตัวเองด้วยความเร็วระดับ
ก๊อด จากความเร็วนี่จะเห็นได้ทักษะการถอดชุดของเขาได้พัฒนาไปจนถึงขอบเขต
อันเกินจินตนาการแล้ว!
เมื่อน้องชายของวู่หยานโผล่ออกมาตรงหน้าเธอ คินุฮาตะก็ตื่นตระหนกทันทีเธอ
กรีดร้องออกมา จากนั้นไม่รู้ว่าเธอไปเอาแรงมาจากไหนคินุฮาตะก็ได้ผลักวู่หยานอ
อกไปแล้วคลานหนี!
เพิ่งคลานไปได้ไม่กี่ก้าวเธอก็คลานต่อไม่ได้แล้ว เป็นเพราะเอวน้อยๆของเธอได้ถูก
มือทั้งสองของวู่หยานล็อคไว้!
วินาทีต่อมา คินุฮาตะก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรแข็งๆมาทิ่มตรงก้นเธอ…….
“ม่ายยย!!”
ตระหนักได้ว่าตัวเองหนีไม่รอด เธอก็ร้องออกมาเป็นครั้งสุดท้าย โดยที่ในเจอก็พูด
บอกลาความสาวของเธอด้วยน้ำตานองหน้า…….
เสียงกลืนน้ำลายดังออกมาจากคินุฮาตะ จากนั้นวู่หยานก็โยกเอวเข้าไป ตามมา
ด้วยเสียงร้องของคินุฮาตะ
อะไร…ทำไมมันถึงได้…..โครตเจ็บแบบนี้?…..
คินุฮาตะขมวดคิ้วแน่น ปากก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเกร็งแน่นไม่กล้าขยับ
แม้แต่น้อย จากจุดนี้จะเห็นได้ว่าความเจ็บที่เธอได้รับมันเยอะมาก…….
คินุฮาตะกัดปากข่มกลั้นน้ำตาที่ใกล้จะไหลเต็มที เธอจะร้องไม่ได้เด็ดขาด ด้วยนิ
สับดื้นรั้นทำให้เธอไม่อณุยาติให้ตัวเองร้องไห้เพียงเพราะเจ็บ…….
ที่น่าโมโหคือความเจ็ยมันมาเร็วแต่ดันหายช้า ทว่าด้วยความที่ยังเป็นเด็กอายุ12
ทำให้คินุฮาตะควบคุมความเจ็บด้วยการสะกดจิตตัวเอง…..
“ไม่เจ็บ….มันไม่เจ็บ….โครตไม่เจ็บเลยซักนิด…….”
ได้ยินเสียงพูดพึทพำของคินุฮาตะ วู่หยานก็ส่ายหน้าอย่างขบขัน จากนั้นเขาก็ก้ม
ตัวแนบจิดไปกับหลังเธอแล้วกระซิปข้างหูว่า
“ถ้ามันเจ็บเธอก็ปล่อยมันออกมา เชื่อฉันสิ มันจะรู้สึกดีสุดยอดเลยล่ะ~ ~ ~”
ได้ยินคินุฮาตะก็หันไปถลึงตาใส่วู่หยาน “นายไอ้เลว ไอ้โครตโรคจิต นายทำกับฉัน
แบบนี้แล้วยังกล้ามาล้อฉันเล้นอีกนะ……”
วู่หยานหัวเราะแห้งๆ แล้วหุบปากไม่พูดต่อ เอาจริงๆมาพูดกวนเธอในเวลาแบบนี้
มันก็ไมควรจริงนั่นแหละ……..
ทว่าคินุฮาตะที่โดนวู่หยานแหย่กลับเริ่มรู้สึกว่าความเจ็บมันได้หายไปเยอะมาก
ทำใหคิ้วที่ผูกอยู่คลายออก แต่พริบตาต่อมาเธอก็หน้าแข็งทื่อเมื่อรู้สึกถึงความว่าง
เปล่าในช่องท้องน้อย
ความรู้สึกว่างเปล่านี่ได้ทำให้อดที่จะเกิดความอยากต่อตัววู่หยานไม่ได้ คินุฮาตะ
ต้องการเปิดปากพูด แต่จู่ๆเธอก็ตระหนักไดว่าตัวเองเป็นเหยื่อนะ แล้วเหยื่อจะไป
พูดขอเองได้ไงล่ะ?…….. (คือขอให้วู่หยานขยับเอวสักที)
ด้วยเหตุนี้จิตใจของคินุฮาตะจึงเริ่มแบ่งพรรคแบ่งฝ่ายตีกันไปมายุ่งเหยิง………
ถ้าวู่หยานรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาคงจะกรอกตามองบนใส่ ในเวลาแบบนี้เธอ
ยังมาคิดเรื่องพรรณ์นี้ได้อีก? อย่าบอกนะว่าเธอเป็นพวก
วู่หยานไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ก็จริง แต่เขารู้อย่างคือตอนนี้เขาอดทนไม่ไหวอีก
ต่อไปแล้ว โดยไม่สนว่าเธอยังเจ็บอยู่หรือไม่ วู่หยานก็ได้บดสะโพกใส่ร่างกายเล็กๆ
ของเธอ!
“อ๊ายย~~~”
คินุฮาตะครางเสียงยาวด้วยความสุข ความรู้สึกว่างเปล่าเมื่อกี้ในที่สุดก็โดนเติม
เต็มจนได้ ทว่าเสียงครางนี่ของเธอก็เปรียบดังแตร่ลั่นสงครามด้วย หลังจากเธอ
หยุดครางก็ตามมาด้วยเสียงเนื้อชนเนื้อแบบเน้นๆและเสียงครางดังบ้างเบาบ้าง
…….
