บทที่ 285 ควีนซามะของผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอก!
“ฮ่า..ฮ่า…”
ในตาของมิซากินั่นนองไปด้วยหยาดน้ำตา เธอดูราวกับเป็นสาวน้อยที่กำลังสะอื้น
ไห้ถ้าไม่ได้ยินเสียงครางจากปากสวยๆนั่นล่ะก็คนที่เห็นคงคิดว่าเธอร้องไห้อยู่
จริงๆ………
ลิ้นทั้งสองสอดประสานกันไม่หยุด ถึงปากจะเปียกชื่นไปด้วยน้ำลายก็ไม่อาจ
ป้องกันเสียงครางให้ดังออกมาได้ ด้วยร่างกายที่ถูกกระตุ้นจนตื่นตัวอย่างมาก
ในตอนนี้ของเธอตราบใดที่มีคนเป่าลมหายใจใส่เธอเบาๆก็คงทำเธอร้องสะอื้นด้วย
ความเสียวแน่นอน
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆ………
ภายใต้ความพยายามเล็กน้อยของวู่หยาน ในที่สุดปากของทั้งคู่ก็แยกออกจากกัน
ตอนที่แยกมันได้เกิดเสียงบ๊อปขึ้น ทำให้มิซากิหน้าแดงด้วยความอายขึ้นหลาย
ส่วน
ควีนซามะไม่ได้รู้เลยว่าเสน่ห์ในตอนนี้ของเธอมันมีแรงดึงดูดมากขนาดไหน แทบ
ทำวู่หยานมองตาค้างแถมตัวเธอยังเปลือยหมดทั้งตัวด้วย……
“ว้าย!”
มิซากิร้องออกมา เป็นเพราะตอนนี้วู่หยานได้ใช้มือทั้งสองเข้าไปจับเนินเขาด้าน
ล้างของเธอ จากนั้นเขาก็บีบมัน!
“อ๊าย!”
มิซากิโดนสยบอย่างง่ายดายโดยการถูกบีบจุดเสียว เธอเงยหน้าขึ้นร้องออกมา
ด้วยความสุข ทำให้ไฟในตัววู่หยายยิ่งร้อนแรง ในใจคิดอยากจะกินควีนซามะ
ซะเดี๊ยวนี้!
ทว่าพอเอามือลูบๆตรงนั้นของเธอวู่หยานก็รู้ว่ามันยังไม่ถึงเวลา เขาทำได้แค่
อดทนแล้วหยอกล้อจุดเสียวของเธอต่อไป เป็นเรื่องที่น่าแปลกทั้งที่เธอมีร่างกาย
ไวต่อความแต่กลับสามารถอดทนมาได้นานขนาดนี้
ในขณะเดียวกัน พลังบางอย่างที่คอยสนับสนุนมิซากิก็ได้ค่อยๆหายไป ทำให้มือ
ทั้งสองของเธอที่เกาะเขาอยู่ร่วงลงมาราวกับไร้กระดูกยังไงยังงั้น
เธอเหลือแรงที่ทำได้แค่เปิดปิดปากหอบหายใจและพูดร้องขอความเมตาจากเขา
………
ดูเหมือนว่าการจูบอย่างดุเดือดเมื่อกี้ได้ดึงเอาพลังแทบทั้งหมดของควีนซามะไป
…….
กอดร่างกายเพอร์เฟคของมิซากิ วู่หยานสามารถรู้สึกได้ถึงความนุ่มและความ
เนียนได้จากเนื้อหนังเธอ จากนั้นวู่หยานก็ถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วกอดเธอใหม่อีก
ครั้ง ครั้งนี้ทั้งสองคนได้ตัวแนบชิดสนิทกันราวกับว่าจะรวมเป็นหนึ่งเดียว เขา
เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกดีๆนี้……..
ไม่ว่าเขาจะจับตรงส่วนไหนของเธอมันก็นุ่มนิ่มไปเสียหมด มันนุ่มซะอย่างยังกับว่า
จะดูดตัวเขาลงไปเลย…….
“นะ…นายจะ..จะทำอะไร….”
ทางมิซากิก็สัมผัสได้ถึงเนื้อหนังและหัวใจเธอที่เต้นรัวอย่างทรงพลังของวู่หยาน
เช่นกัน มิซากิจับแขนเขาและรีดพลังที่เหลือออกมาเป็นพูด
โชคุโฮ มิซากิ ยังไม่พร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกินต่อจากนี้ แม้ว่าจะไม่มีคำพูดอะไร
ออกมา แต่วู่หยานก็สามารถสัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ มันก็เหมือนกับมิซากิ
ที่สามารถเข้าใจความคิดในหัวของเขาตอนนี้ได้
มันเข้าใจได้ที่มิซากิเป็นกังวล เพราะนี่มันเร็วเกินไปสำหรับเธอ เมื่อไม่นานมา
นี่เองเธอก็เพิ่งจะได้สัมผัสใกล้ชิดกับวู่หยานเป็นครั้งแรกเอง นี่มันเร็วมากปุปปับ
เสียจนเธอหายใจไม่ทัน…….
ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังอาบน้ำเป็นปกติอยู่แท้ๆ สุดท้ายกลับต้องโดนผู้ชายบุกเข้า
มาในห้องน้ำแล้วลากตัวเธอมาที่เตียง…….
มิซากิไม่คิดเลยว่าวู่หยานจะวางแผนกดเธอ!
เธอกับเขายัง…..รู้จักมาไม่ถึง3เดือนเลย…….
แถมจำนวนครั้งที่ได้พบกันก็ยังน้อยนิดด้วย…….
อะแฮ่ม ดังนั้นถึงได้บอกไงล่ะว่าโลกเรามันก็วิเศษแบบนี้แหละ
“แน่นอนว่าต้องทำไอ้อย่างว่าไงล่ะควีนซามะ……”
ณ เวลานี้ มือข้างนึงของวู่หยานก้ยังคงจับอยู่ตรงน้องสาวของมิซากิ ส่วนอีกมือก็
จับก้อนเนื้อโตๆและนุ่มนิ่มของเธอ เขาคงสภาพท่าน่าอายไว้แล้วหันมาพูดกับมิซา
กิด้วยรอยยิ้มวายร้าย
วู่หยานรู้สึกได้เลยว่าตอนที่ตนพูดประโยคนี้ออกไป มือข้างที่จับหน้าอกเธอมัน
สัมผัสได้ถึงอัตราเต้นของหัวใจที่รุนแรงขึ้น ‘ตึก!ตึก!’
ไม่ต้องสงสัยเลย มิซากิกำลังใจเต้นล่ะ…….
“เดี๊ยว…รอก่อน….” มิซากิส่ายหัวรัวๆด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “มะ..มันไม่เร็วเกินไป
หน่อยเหรอ?”
“ควีนซามะ….” วู่หยานจับหน้าอกที่ร้อนรุ่มของเธอแล้วบีบมันเบาๆ ทำให้พวก
มันสงบลง…..
“เรื่องบางอย่างมันก็ไม่ใช่อะไรที่เวลาสามารถวัดได้หรอกนะ”
ถึงแม้คำพูดของวู่หยานมันจะฟังดูสมเหตุสมผล และแฝงไว้ด้วยความหมายลึกซึ้ง
ของปรัชญาได้เป็นอย่างดี แต่พอเข้ามาในหูมิซากิเธอก็รู้สึกว่ามัน…..
พูดเข้าข้างตัวเองสุดๆ! หน้าด้านไร้ยางอายมาก!!
ทว่าตอนนี้เอง วู่หยานก็ได้จับก้นเธอแล้วยกขึ้นจากเตียงมานั่งบนตักเขาแทน ไม่รู้
ทำไมแต่เขากลับรู้สึกชอบท่านี้…….
ทางมิซากิเมื่อโดนวู่หยานยกตัวแล้วเอามานั่ง เธอก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรแข็งๆอยู่ใต้
ก้นเธอ นาทีนี้มิซากิได้ลนลานถึงขีดสุด!
“เดี๊ยว!”
สองคว้าจับไหล่วู่หยานแน่น มิซากิร้องออกมาด้วยความใจหาย ทว่าช่วงเวลาที่
เธอร้องออกมานี่เองวู่หยานก็ได้จับเอวเธอแล้วกดตัวเธอลงไป…..
“อ๊าย!!!!!!”
เสียงฉีกขาดดังขึ้น มิซากิรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเข้ามาในตัวเธอในเวลาเดียวกัน
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็ได้ปะทุขึ้น!
ราวหับห่านที่ถูกลูกศรนายพรานยิง มิซากิเอนตัวไปด้านหลังแล้วร้องออกมาด้วย
น้ำเสียงเจ็บปวดรวดร้าวที่ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง แสดงเห็นว่าเจ้าตัวเจ็บมาก
“…ฮึก…ฮึก..ฮึก….”
โชคุโฮ มิซากิที่ไม่เคยรู้สึกเจ็บขนาดนี้มาก่อน เธอจึงพังทลายร้องไห้ออกมาทันที
น้ำตาไหลออกแล้วร่วงหยดบนตัววู่หยาน
“เจ็บ….มันเจ็บ….นายไอ้บ้า…ทำฉันเจ็บ…..ฮื้อฮื้อ..”
มือทั้งสองที่จับไหล่วู่หยานได้ออกแรงบีบอย่างแรง แรงขนาดมือเธอเปลี่ยนเป็นสี
เขียว แต่มิซากิก็ยังคิดว่าแค่นี้มันยังไม่เทียบเท่าความรู้สึกเจ็บที่เธอได้รับ ดังนั้น
เธอจึงหันไปตะโกนใส่เขาด้วยความโกรธ ในเวลานี้เธอมีสิทธที่จะทำเช่นนี้ได้
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ…ไม่ร้องคนดี…..”
ราวกับพูดปลอบเด็ก ทว่าวิธีที่ไม่น่าได้ผลนี่กลับได้ผลดีชะงัก มันทำให้มิซากิรู้สึกดี
ขึ้นอย่างมาก น้ำตาได้ไหลน้อยลง…..
เมื่อความเจ็บปวดหายไป ความรู้สึกว่างเปล่าแบบอธิบายไม่ถูกก็เข้ามาแทนที่ ทำ
ให้มิซากิจำต้องบิดตัว
ได้รับสัญญาณจากมิซากิ วู่หยานก็ขยับเอวขึ้นอย่างง่ายๆ ทำเธอร้องออกมาอีก
ครั้ง ทว่าครั้งนี้ส่วนใหญ่มันเต็มไปด้วยความสุข……
เมื่อสาวเจ้าหายเจ็บก็ได้เวลาที่เขาจะเอ็นจอยไปกับสาวงามคนนี้เสียที่ วู่หยานโอบ
ตัวมิซากิแล้วเริ่มโยกขึ้นลง มีความสุขไปทั้งทางกายและทางใจ…….
เสียงคราง…ได้ดังขึ้นติดต่อกันอย่าง….ไม่หยุดพัก……
