Rise of the White Dragon การตื่นขึ้นของมังกรขาว - ตอนที่ 259

ตอนที่ 259: อิซาเบลา

บนชั้น 35 ของหอคอย ปีเตอร์ คริสโตเฟอร์ มาร์ตินปรากฏตัวห่างจากเมืองที่เขาปรากฏตัวครั้งแรกเพียงไม่กี่ไมล์

ปีเตอร์ถือหอกรู้สึกเหมือนอยู่ในเกมเสมือนจริง สำหรับเขา ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ไม่สมจริง และแม้แต่ตอนนี้ก็ยังยากที่จะเชื่อว่าเกิดอะไรขึ้น

“บางที่นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงปลุกความสามารถดังกล่าว” ปีเตอร์พึมพำในใจ

ทักษะที่เขามีคือจินตนาการ ทุกสิ่งที่เขาจินตนาการเกิดขึ้นจริงหรือเกือบจะเป็นเช่นนั้น มันไม่ทรงพลังอย่างที่คิด อย่างมากที่สุด เขาสามารถปลอมตัวและปลอมตัวเป็นคนอื่นได้โดยใช้ทักษะ “แฟนตาซี”

ก่อนหน้านั้นเขาเคยไปโดยไม่มีใครสังเกตและหลอกสิ่งมีชีวิตในเมืองและปล่อยให้ไม่มีใครสังเกตเห็น เป็นทักษะที่ดี แต่ก็มีข้อเสีย ตัวอย่างเช่น เวลาที่เขาสามารถใช้ได้ แม้แต่รูปร่าง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่ารัฐบาลได้วางประตูไว้หน้าดันเจี้ยน เขาสามารถเข้าไปข้างในและอยู่ได้นานเท่าที่เขาต้องการ แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาแล้ว

ขณะครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ปีเตอร์เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดแม่มดอยู่ไม่ไกล เธอมีความสูงเฉลี่ย 170 ซม. และมีผมสีม่วง

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ปีเตอร์มองดูเธอ แล้วสังเกตเห็นความผิดปกติ เธอถูกบางสิ่งดูดหรือกินเข้าไป และโดยไม่ต้องคิดถึง 2 ครั้ง ปีเตอร์เข้าหาแม่มดสาว และเขาดึงสิ่งที่ดูเหมือนปลิงด้วยมือที่กลายเป็นโลหะ และพยายามเข้าไปหลังคอของแม่มดสาว

แม่มดสาวที่เคยถูกแช่แข็งราวกับว่าเธอไม่มีชีวิต มองย้อนกลับไปและเห็นปีเตอร์ ดวงตาที่งุนงงของเธอก็มีชีวิต และเธอก็โค้งคำนับ ในขณะที่เธอขอบคุณเขา “ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ!”

“บ้าเอ้ย ไอ้เลวีเอธาน! จักรพรรดิ์เวร…”

เมื่อได้ยินปลิงบ่น ไม่ว่าอะไรก็ตาม เปโตรก็ขยิ้มันอย่างแรง แล้วสิ่งนั้นก็กลายเป็นสารที่หนาสีม่วงและเขียว มันน่าขยะแขยงมาก

[คุณได้รับ: 13,254 เครดิต]

”…” ปีเตอร์พูดไม่ออกสัก 2-3 วินาทีก่อนจะตอบโต้ “ฉันจะได้รับเครดิตมากขนาดนั้นได้อย่างไร!”

“ด้วยความยินดี.” ปีเตอร์กำลังจะเกาหัวเพราะเขาไม่ชินกับการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนตรงหน้าเขาสวยมาก แต่เมื่อจำได้ว่ามีสารที่หนาอยู่บนมือ เขาจึงหยุดมือในอากาศแล้วลดระดับลงแล้วเปลี่ยนเป็นน้ำ จากนั้นหลังจากที่สารที่หนาทั้งหมดตกลงไปที่พื้น มือของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

“ว้าว! คุณเป็นพ่อมดด้วยเหรอ?” หญิงสาวกระพริบตาและถามอย่างไร้เดียงสา

“ไม่ ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดา หรืออย่างน้อยฉันก็มีความสามารถพิเศษ แต่ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ว่ามันทำงานอย่างไร” ปีเตอร์พูดขณะพยายามตั้งสติ เขาอาจจะไม่ได้เป็นคนถือตัวแต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เขาไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นและไม่ยอมบอกว่าทักษะของเขาทำงานอย่างไร

“ฉันเห็นแล้ว คุณพูดถูก” เด็กหญิงยิ้มและพูดว่า “อ้อ ฉันชื่ออิซาเบลา ฟรังซา เรามาเป็นเพื่อนกันดีไหม หรืออย่างน้อยก็ไปล่าสัตว์ด้วยกัน ฉันกลัวมากๆเลย”

“แล้วทำไมมาคนเดียวล่ะ” ปีเตอร์ถามขณะขมวดคิ้ว

“ฉันมีความสามารถที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นควันได้ ฉันเลยแอบเข้าไปในหอคอย” เธอแลบลิ้นออกมาอย่างน่ารัก

ปีเตอร์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น แต่เขาจะไม่ยอมแพ้ เขาไม่ใช่คนโง่ที่ทำตามแรงกระตุ้นเพียงเพราะเธอสวย แต่… ใช่ ไปคนเดียวมันอันตราย เขาจึงยอมรับอย่างไม่เต็มใจ “ได้ เราไปด้วยกันได้ ชื่อของฉันคือปีเตอร์ แล้วคุณมาจากโลกนี้หรือเปล่า”

“ใช่ คุณรู้ได้ยังไง” ขนตาของอิซาเบลล่าสั่นไหวด้วยความประหลาดใจ

“คุณกำลังพูดภาษาอังกฤษ” ปีเตอร์กล่าว ก่อนหน้านี้ เมื่อเขาได้ยินชาวเมืองพูด สิ่งที่เหมือนนักแปลก็ทำหน้าที่แปล แต่ตอนนี้ เขาพูดกับอิซาเบลา เธอกำลังพูดเป็นภาษาอังกฤษ

“เออ จริงด้วย” เธอยิ้มอย่างงี่เง่าและพูดว่า “ฉันเงอะงะมาก ฉันเอาแต่สร้างปัญหา เฮ้อ – หวังว่าคุณจะไม่ทอดทิ้งฉัน ฉันค่อนข้างเงอะงะ ฉันไม่ได้สังเกตว่าฉันพูดภาษาเดียวกับคุณ แม้ว่าฉันจะเรียนภาษาอังกฤษได้ไม่นาน”

“ฉันเข้าใจ แต่ไม่ต้องกังวล หากคุณไม่ได้ทำอะไรโดยจงใจ ฉันไม่เห็นว่าทำไมฉันต้องโทษคุณในสิ่งที่เกิดขึ้น” ปีเตอร์พูดเบาๆ

“ฮิฮิ อย่างที่ฉันคิด คุณใจดี” อิซาเบลายิ้มแล้วพูดว่า “อ้อ เมื่อกี้ฉันเห็นสัตว์ประหลาดอยู่ไม่ไกล แต่จู่ๆฉันก็กลับมาที่นี่ อ้อ ฉันมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่กับฉัน แต่จู่ๆ เธอก็หายตัวไป และฉันก็มาถึงที่นี่… อึม เป็นไปได้ไหมที่เธอจากไปเมื่อเห็นฉันถูกแมลงตัวนั้นโจมตี นั่นคือตัวอะไรกันแน่”

“ฉันไม่มีความคิด แต่ดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งและค่อนข้างร้ายกาจต่อใครบางคน” เสียงนั้นถูกแปลสำหรับเขา และเสียงต้นฉบับนั้นช่างน่ากลัว น่าขยะแขยง และแม้กระทั่งตอนนี้ เขาก็ขนลุก และจากจำนวนเครดิตที่เขาได้รับ มันง่ายที่จะเห็นว่ามันเกินความสามารถในการฆ่าของเขาแต่รูปแบบนั้นอาจเป็นรูปแบบทางกายภาพที่อ่อนแอของสิ่งมีชีวิตนั้น ไม่ว่าในกรณีใด เขาไม่ต้องการที่จะคิดเกี่ยวกับมัน

“อืม อย่างน้อยฉันก็รอดแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะ” อิซาเบลายิ้มอย่างสง่างาม

ปีเตอร์หน้าแดง เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่น่ารักพร้อมรอยยิ้มที่น่ารักในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกเหมือนกำลังปกป้องเธอ

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในอีก 15 วันข้างหน้า และเมื่อเธอบอกเขาว่าเธองุ่มง่าม เธอไม่ได้ล้อเล่นและเพราะเธอ พวกเขาเกือบถูกฆ่าตายอย่างน้อย 10 ครั้ง

หลังจากมาถึงเมืองแล้ว ปีเตอร์ก็ถอนหายใจและพูดว่า “ในที่สุดก็กลับมา ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตาย”

“ใช่ น่ากลัวจัง ” แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนั้น แต่เธอก็หัวเราะอย่างสง่างาม ทำให้ปีเตอร์อารมณ์เสียและตีเข้าที่หัวของเธอ

“เจ็บนะ นายตีฉัน…” อิซาเบลาพูดและพูดต่อทันที “นายทำไม่ดีกับฉัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้นายออกจะใจดี”

“เธอเกือบทำให้เราตาย 10 ครั้ง มันทำให้ฉันเปลี่ยนไปด้วย” ปีเตอร์บ่นพึมพำ แต่เขาโกรธเธอไม่ได้จริงๆ เขาเห็นว่าเธอไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น ดังนั้นแม้ในขณะที่ชีวิตของเขาตกอยู่ในความเสี่ยง เขาก็ยังไม่ทิ้งเธอ

“ฉันขอบคุณสำหรับสิ่งนั้น” อิซาเบลารู้ดีถึงข้อบกพร่องของตัวเอง แต่เธอไม่ได้ตำหนิทั้งหมด” แต่นั่นไม่ได้ทำให้นายแข็งแกร่งขึ้นหรอกหรือ”

“ในแง่หนึ่ง ได้ ยังไงก็กลับไปเถอะ อย่าเที่ยวอย่างอิสระดีกว่า ฉันจะกลับหอคอยและขึ้นชั้น 45 ในอีก 1 เดือน รีบไปเร็วเข้า” เขาอยากขึ้นไปถึงขั้นของนักรบระดับ 4 ก่อน จากนั้นเขาจึงจะไปที่ชั้น 45 อย่างน้อยฉันก็สามารถร่วมทีมกับนายได้” ปีเตอร์พูดช้าๆ

“ปีเตอร์ นายเก่งมาก!” อิซาเบลามีความสุขมากที่เธอจับมือเขาและทำให้เขาก้มลงเพื่อจะได้จุมพิตใบหน้าของเขาได้

อิซาเบลาวิ่งไปที่หอคอยด้วยใบหน้าที่แดงเหมือนมะเขือเทศสุก สะดุด 2-3 ครั้งและเกือบจะล้มลงกับพื้น ทิ้งให้ปีเตอร์ตัวแข็งค้างอยู่กับที่