POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 691 พร้อมหน้ากันอีกครั้ง

EP 691 พร้อมหน้ากันอีกครั้ง

ตอนนี้ดูเหมือนฟ้าจะมืดแล้ว

ณ ห้องผู้ป่วยฉุกเฉินที่โรงพยาบาล

ในห้องโถงมีคนอย่างยี่สิบถึงสามสิบคนอยู่ในบริเวณนั้นอีกทั้งแผนกฉุกเฉินยังเต็มไปด้วยคน

จะนวนมากตอนนี้ทุกอย่างดูวุ่นวายและผู้คนแออัดเมื่อหลิวเฉิงหลงเห็นเช่นนั้นเขาก็ดึงม่านที่ด้านข้างเมื่อดงซูบินเห็นมันเขาก็ดึงม่านอีกด้านหนึ่งแม้ว่าสิ่งนี้จะไม่สามารถปิดกั้นเสียงจากภายนอกได้และยังได้ยินเสียงประกาศของโรง

พยาบาลอย่างชัดเจนแต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้พวกเขาพ้นจากสายตาของผู้คนที่เดินไปมาแถวนั้นได้

หลิวเฉิงหลงมองดูนาฬิกาและพูดว่า:”หรือว่าผมควรหาพยาบาลเพื่อให้มาเปิดห้องพักให้เรา?”

เซียวลี่ฮวาส่ายหัว “ไม่ต้องลําบากขนาดนั้นอีกสักพักพวกเราก็คงจะไปแล้ว”

“ผู้อํานวยการโรงพยาบาลรู้จักเราดีเรื่องนี้ไม่มีปัญหา”หลิวเฉิงหลงกล่าวเซียวลี่ฮวายืนกรานที่จะโบกมือและมองมาที่เขา“ไม่ต้อง เดียวฉันจะกลับบ้านหลังจากเจอเพื่อนของซูบินอาการบาดเจ็บไม่หนักเท่าไร”หลิวเฉินหลงพยักหน้าและจับมืออดีตภรรยาของเขาไว้

เซียวลี่ฮวาขมวดคิ้วและเธอก็ดึงมือออกโดยไม่ได้พูดอะไร

หลิวเฉิงหลงไอออกมาเหมือนว่าเขาอึดอัดเขามองไปที่ดงซูบิน ข้อสังเกตของดงซูบินคือเขาให้ความสนใจกับคนสองคนเมื่อเห็นหน้าตาของหลิวเฉินหลง

ภายในใจของดงซูบินก็ยิ้มเล็กน้อย แต่เขาก็พยายามเบี่ยงหน้าไปทางอื่นและแสร้งทําเป็นไม่เห็นอะไรเลย

“ซูบิน” หลิวเฉิงหลงเรียกเขา

“ครับ?” ด้านของดงซูบิน “มีอะไรหรือเปล่า?”

“บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าเพื่อนของคุณทําไหมเขาต้องมาที่นี้ด้วย? แล้วเขาอยากพบเราทั้งสองคนจริงๆหรอ?”ดงซูบินกล่าวด้วยรอยยิ้ม:”เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วเขาอยากพบคุณมาก”เซียวลี่ฮวาทําหน้าตาสงสัยขึ้นมาทันที:”หรือว่าเขาจะเป็นเพื่อนเก่าของฉันหรอ แล้วหลิวเฉินก็รู้จักเขาด้วย”

“พวกคุณทั้งคู่รู้จักเขาแน่นอน” ดงซูบินกล่าวอย่างมีลับลมคมนัย และกล่าวว่า “แต่บางที่คุณอาจจะจําหน้าของเขาไม่ได้”หลิวเฉินหลงและเซียวลี่ฮวายังคงต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นจู่ๆ ก็มีคนวิ่งเข้ามาในห้องฉุกเฉินสองสามคนดงซูบินเปิดม่านและมองออกไปตาเป็นประกายและพูดว่า:

“เหมือนว่าพวกเขาจะมาแล้วโปรดรออยู่ตรงนี้สักพัก”…ทันใดนั้นดงซูบินกก็เปิดม่านแล้วเดินออก

ไปยืนอยู่ตรงข้ามที่ทางเข้าประตูดูเหมือนหยูเหมยเซียวเองก็กําลังดูกังวลเธอเคลื่อนไหวไปมาอยู่รุกรี้รุกรนก่อนที่จะนั่งยองๆด้วยความเหนือและลูกสาวของเธอก็ตะโกนขึ้นมาว่า! ”แม่!คุณลุงอยู่ตรงนั้น! ”

หยูเหมยเซียวรีบจับมือลูกสาวของเธอและทักทายเขา “ซูบิน ฉันมาแล้วพวกเขาล่ะ”ดงซูบินเองก็ยิ้มออกมา”เอาล่ะไปกันเถอะ”หยูเหมยเซียวกําลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าแต่ในวินาทีนั้นเธอก็เกิดลังเลขึ้นมาชั่วขณะก่อนที่จะนิ่งไปและตัดสินใจก้าวเดินไปอีกครั้ง

“มาเถอะ มานี่” หยูเหมยเซียวกัดฟันและพาลูกสาวของเธอไปด้วย

ก่อนถึงเตียงพักชั่วคราวในห้องฉุกเฉินดงซูบินสูดหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียวและในที่สุดก็เอื้อมมือออกไปและเปิดม่านอย่างช้าๆผลักพวกเขาเข้าไปและปิดม่าน

หลิวเฉินหลงและ เซียวลี่ฮวายังคงกระซิบอะไรบางอย่างกันอยู่ และพวกเขาก็เงยหน้าขึ้นมองหยูเหมยเซียวก็กัดปากล่างด้วยความเขินอายส่วนหยูเซียวเซียวซ่อนตัวอยู่หลังแม่ของเธอ
ด้วยความกลัวและเหล่มองไปหาคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า

ตอนนี้ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากัน!

แน่นอนว่าครั้งนี้หยูเหมยเซียวได้เตรียมใจมาแล้ว ดังนั้นหลังจากเห็นหลิวเฉิงหลงดวงตาของ

เธอก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาและตัวสั่นนั้นร่วมถึงปากของเธอที่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาด้วย

หยูเหมยเซียวตอนนี้เต็มไปด้วยความประหม่าแต่ก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก

ในทางกลับกัน เมื่อ หลิวเฉินหลงเห็นหยูเหมยเซียวเป็นครั้งแรกก็ทําให้เขาตะลึงอย่างหาคํา

อธิบายใดมาไม่ได้

เซียวลี่ฮวาตอบสนองช้ากว่าหลิวเฉินหลงมาก เธอมองดูสักครู่ด้วยความสงสัยแต่สักพักสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปในทันที

“นี่ พวกคุณ” หลิวเฉิงหลงยืนขึ้นดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างและมองดูดงซูบินด้วยความประหลาดใจจับไหล่ของเขาไว้“ซูบิน!”

นี้มันเป็นไปได้อย่างไร! “หญิงสาวคนนี้ดูเหมือนอดีตภรรยาของเขามากเมื่อตอนที่เธอยังสาวถึงแม้จะไม่ได้เหมือนไปหมดทุกส่วน แต่อย่างน้อยถ้านับเป็นคะแนนเต็มสิบเธอคนนี้ก็เหมือนกับเซียวลี่ฮวา เก้าคะแนนเลย”แน่นอนว่าเซียวลี่ฮวาเองก็กําลังคิดไตร่ตรองกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่แต่หลิวเฉินหลงเขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว “ฉันเก็บภาพสมัยที่เซียวฮวายังสาวไว้ตลอด!”เซียวลี่ฮวาก็ลุกขึ้นจากเตียงผู้ป่วย “คุณ!คุณคือ”

หยูเหมยเซียวไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงและพยายามเช็ดน้ำตาของเธอ

ดงูซิบนเห็นวหยูเหมยเซียวไม่พูด เขาเลยยิ้มและเอามือของหลิวเฉิงหลงบนไหล่ของเขา“พี่หลิว นั่งลงก่อนฟังผม ผมจะอธิบายช้าๆ”

หลิวเฉินหลงดูเหมือนเขาไม่อยากจะนิ่งๆต่อไป

ในขณะนี้ เซียวลี่ฮวาจับมือหลิวเฉินหลงดูเหมือนทั้งจะคนทั้งสองจะคิดเหมือนกันก่อนที่เซียวลี่ฮวาจะก้าวไปข้างหน้า

หลิวเฉินหลงก็รั้งเธอไว้และมองไปที่หยูเหมยเซียวอย่างจดจ่อ

ดงซูบินย้ายเก้าอี้เพื่อให้หยูเหมยเซียวและหยูเซียวเซียวได้นั่งลงต่อหน้าพ่อแม่และตายยายของเธอทั้งสองทั้งคู่นั่งลงและมองไปที่หลิวเฉินหลง และ เซียวลี่ฮวา: “ผมจะแนะนําให้คุณรู้จักก่อน” ดงซูบินเอื้อมมือ “นี่คือหยูเหมยเซียวและสาวน้อยคนนี้คือหยูเซียวเซียว อืมเรื่องมันยาวพบเองไปเจอเธอทั้งสองคนนานมาแล้วตอนนั้นผมยังคงทํางานในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะของเทศมณฑลหยานไท ผมบังเอิญไปเจอพี่หยูและก็ได้ช่วยเหลือเธอเรื่องเลี้ยงดูมานับแต่นั้นต่อมาเราก็สนิทกันจนวันหนึ่งเธอบอกว่าที่จริงแล้วเธอไม่ใช่คนหยานไทแต่ด้วยหลายๆอย่างทําให้เธอต้องมาอาศัยอยู่ที่หยานไท ส่วนเรื่องวัยเด็กเธอจ๋าไม่ค่อยได้แต่เธอเองอยากพบพ่อแม่แท้ๆของเธอสักครั้ง”

เมื่อเซียวลี่ฮวาได้ยินดวงตาก็แดงก่ำในตอนนั้น!

หลิวเฉินหลงเองก็เริ่มจะหายใจเข้าออกเร็วขึ้นด้วยความตื่นเต้น!

ดงซูบินกล่าวต่อ:“มันคงเป็นเรื่องบังเอิญหรือประสงค์ของพระเจ้าก็มิอาจรู้ได้พี่หลิวจ่าเวลาที่ผมได้พบกันที่ญี่ปุ่นได้ไหมผมกําลังจะไปขึ้นเครื่องบินก่อนที่ผมจะออกไปผมถามคุณด้วยช่วย

เปลี่ยนตั๋วหลังจากที่คุณทานอาหารเสร็จแล้ว”

หลิวเฉิงหลงกล่าวว่า:”จ๋าได้สิ!”“ในตอนนั้นตอนที่คุณพูดคุยกับแผนกต้อนรับกระเป๋าเงินของคุณหายและผมก็พบมันมันบังเอิญมากที่ผมได้เห็นรูปของประธานเซียวมันเลยทําให้ผมรู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที”เซียวลี่ฮวาจ้องไปหลิวเฉิงหลง.

หลิวเฉินหลงหยิบกระเป๋าสตางค์ของเขาทันทีกระตุกและเปิดออก และนําภาพเก่าๆ ออกมาเมื่อหลายสิบปีก่อน

“ใช่ ภาพนี้แหละ” ดงซูบินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ผมคิดว่านี้อาจจะเป็นความต้องการของพระเจ้าผมเองเห็นภาพในตอนนั้นปฏิกิริยาแรกคือนี่ไม่ใช่พี่หยูแต่เธอคนนั้นเหมือนกับพี่หยูทุกประการ การกระทําของผมมันอาจจะไม่ดีเท่าไรแน่นอนโลกนี้อาจเป็นไปได้ที่มีคนหน้าตาเหมือนกันดังนั้นขนาดที่ทานข้าวกันอยู่ผมถามคุณถึงสถานการณ์ในครอบครัวของคุณคุณบอกผมว่าคุณกับประธานเซียวมีลูกสาวแต่เธอหายตัวไปช่วงอายุ 5 ขวบฟังแล้วรู้สึกว่าเรื่องมันนานมากแล้วแต่มันเป็นเรื่องที่ดูคุ้นเคยมากเลยกลับไปขอค่าแนะนําจากพี่หยูถ้าเอาเรื่องทั้งหมดมารวมกันดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องเดียวกันผมเลยคิดว่าแอะๆ …”

หลิวเฉิงหลงนึกขึ้นได้ทันใด“ตอนที่ผมไปเขตหยานไถเราทานอาหารเย็นด้วยกันคุณบอกว่ามีเพื่อนคนหนึ่งอยากจะพบกับผม!”

ดงซูบินพยักหน้า“ใช่ตอนที่ทานข้าวเสร็จผมเลยถือวิสาสะแอบหยิบถ้วยที่ใช้แล้วของคุณออกมาด้วยเพื่อมาทําการทดสอบดีเอ็นเอสุดท้ายดีเอ็นเอของทั้งคู่ก็…””ยังไง!”หลิวเฉิงหลง
พยายามเร่งเร้าดงซูบิน

เซียวลี่ฮวาเองก็กล่าวอย่างรวดเร็ว: “ผลลัพธ์เป็นอย่างไรคุณบอกเราหน่อย!” ดงซูบินมองไปที่พี่หยู”คุณเอาผลลัพธ์นั้นมาด้วยไหม?”

หยูเหมยเซียวแขนสั่นเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบผลตรวจออกจากกระเป๋า

ดงซูบินเอื้อมมือออกไปและยื่นมันให้หลิวเฉินหลงเขากล่าวว่า”นี่คือผลการตรวจในขณะนั้น

ผลเป็นการยืนยันคุณมีความสัมพันธ์คือดีเอ็นเอของคุณตรงกันคุณคือพ่อของเธอ”

เซียวลี่ฮวาถึงกับน้ำตาและจนลูกปัดห้อยของเซียวลี่ฮวาตกลงบนพื้นตอนนี้ทั้งสองทําตัวไม่

ถูก “พระเจ้า! พระเจ้า!”หลิวเฉินหลงยายามดูผลตรวจซ้ำไปซ้ำมา และในที่สุดเขาก็กลั้นน้ำตาแห่ง ความยินดีไม่ไหว”ดี! ดี! ดี!”
หยูเหมยเซียวก็ร้องไห้และหายใจเข้าออกอย่างแรงพอเห็นแม่น้ำตาซึม

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซียวลี่ฮวาไม่สนใจแผลของเธอเลยด้วยซ้ำและทันใดนั้นกระโดดลงจากเตียงแม้แต่รองเท้าก็ไม่ได้สวมและเมื่อพวกเขาประจันหน้ากันพวกเขาก็กอดหยูเหมยเซียวและ

ร้องไห้: “ลูกสาวของฉันกลับมาแล้ว!”

ในที่สุดลูกสาวของฉันก็กลับมา!ขอบคุณพระเจ้า!ขอบคุณพระเจ้า! “หลิวเฉิงหลงเข้าไปและกอดทั้งเซียวลี่ฮวาและหยูเหมยเซียวไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที”ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาพ่อและแม่ต้องทําให้ลูกต้องลําบากพ่อขอโทษลูกด้วยนะ!พ่อผิดไปแล้ว! พ่อขอโทษ! ”

เซียวลี่ฮวาหลั่งน้ำตา:“แม่ขอโทษแม่ขอโทษลูกจริง!”

หยูเหมยเซียวเขย่าศีรษะและส่ายหัว”หนูตั้งหากที่ไม่ดี.”

“ใช้ที่ไหนกัน”เซียวลี่ฮวาไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย:”เกิดอะไรขึ้นกับลูกบ้างตลอดระยะเวลาหลายปีมานี้ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเราทั้งหมดเราไม่ได้ดูลูกในเวลานั้นมันทําให้ลูก

ต้องตกไปอยู่ในมือพวกโจนผู้ร้ายเหล่านั้น!”

หลิวเฉินหลงเองก็ร้องไห้ไม่หยุดเช่นกันเพราะหยูเหมยเซียวลูกสาวของเขาได้กลับมาแล้ว
“กลับมาก็ดีแล้ว กลับมา!”

หยูเหมยซียวร้องไห้ก่อนที่จู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้นมากัดปากเธอ บรรยากาศรอบข้างเงียบลงใน

ทันที ก่อนที่เธอจะพูดออกมา:”แม่ค่ะ”

“ลูก!ลูกของแม่!
“1

ตลอดเวลาระยะเวลาสามสิบพ่อเต็มไปด้วยความหวังมาตลอด “ตอนนี้หลิวเฉินหลงรู้สึกดีใจและตื่นตันใจเป็นอย่างมาก

เซียวลี่ฮวาร้องไห้และสัญญาว่า”แม่สัญญาแม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหนอีก!คนดีของแม่!”

ถัดจากนั้นดงซูบินก็มีน้ำตาซึมอยู่บ้างแต่การแสดงออกในตอนนี้ค่อนข้างไร้เดียงสาดงซูบินอยากจะเอื้อมมือออกไปจับหยูเหมยเซียวแต่เซียวลี่ฮวาและหลิวเฉินหลงกําลังนั่งยองๆอยู่ตรง

นั้น และ เซียวเซียวเองก็ยังอยู่ตรงนั้นดงซูบินทําได้แค่ดูสิ่งนี้เฮ้ ดงซูบินยืนปาดน้ำตาอยู่คนเดียว

ดงซูบินเหงื่อออกและ “ไอ”อย่างรวดเร็ว

หลิวเฉินหลงวกเขายังดีใจอยู่กับความสุขกับการได้พบลูกสาว ทําให้พวกเขาไม่สนใจดงซูบินเลย

ดงซูบินเองอยากจะบอกอะไรบางอย่างแต่ด้วยสถานการณ์เขาเลยจับมือเล็กๆเดินไป “แอะขอรบกวนก่อนอะไรนะหยูเซียวเซียว สวัสดีคุณตาสิ

หยูเซียวเซียวเชื่อฟังดงซูบินพูดก่อนจะพูดอย่างเขินอาย:”คุณตา”

หลิวเฉินหลงและเซียวลี่ฮวาถึงกับสะดุ้งขึ้นมาพวกเขาทั้งคู่กลายเป็นคุณตาคุณยายแล้วและเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย!

“จริงสิ!” หลิวเฉินหลงรีบลุกขึ้นมา

เซียวลี่ฮวาปล่อยตัวออกจากหยูเหมยเซียวทันทีและเธอก็ร้องไห้และหัวเราะและก้มลงเธอแสดงความรักและจุมพิตใบหน้าของหยูเซียวเซียว“หลานของยายยายอยู่ที่นี่แล้วนะ”สิบปีที่ครอบครัวได้กลับมารวมกันอีกครั้ง! !