POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 687 ใช้พลังพิเศษครั้งแรก

EP 687 ใช้พลังพิเศษครั้งแรก

ในช่วงบ่าย.

ณ สํานักงาน.

ในสํานักงานเลขาธิการดงซูบินดูกระตือรือร้นหยิบสมุดบันทึกออกมาและเขียนมันโดยสรุปคำสั้งทั้งหมดที่เขาค้นพบไว้

ดงซูบินใช้เวลามากกว่าหนึ่งนาทีต่อวันกับคําสั่งใหม่เมื่อเทียบกับคําสั่งอื่นๆซึ่งมันเกินกว่าเวลามาตรฐานที่เขาได้รับ

หากคุณต้องการให้โลกย้อนเวลากลับไปในหนึ่งวันคุณต้องมีเวลาสํารองไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมงหากคุณต้องการให้โลกหยุดนิ่งเป็นเวลาหนึ่งวันคุณก็ต้องใช้เวลาสํารองยี่สิบสี่ชั่วโมงเช่น

เดียวกัน

สําหรับการย้อนกลับใช้เวลาเพียงเล็กน้อยเพื่อให้ได้วัตถุหนึ่งชิ้นที่จะล่าถอยเป็นเวลาหนึ่งวันหากคุณต้องการระบุวัตถุเดียวสําหรับวันเร่งเวลาจะใช้เวลาเป็นสัดส่วนที่มากกว่าการย้อนกลับมากกว่าสี่เท่า

ดงซูบินวางปากกาลงแล้วจับหัวของตัวเองสิ่งที่เขาจดมันดูรกไปหน่อย แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่จําเป็นต้องคิดถึงความสัมพันธ์ของฟังก์ชันต่างๆมันไม่สมเหตุสมผลสิ่งสําคัญคือเขาได้เวลาเพียงหนึ่งนาทีต่อวันเพียงเท่านั้นมันดูไม่สมเหตุสมผลและวิทยาศาสตร์ก็ไม่สามารถอธิบายได้เลยดังนั้นดงซูบินจึงสามารถหาเหตุผลที่คล้ายคลึงกันเพื่อชี้แจงความคิดเหล่านี้ตัวอย่างเช่นอนาคตที่คาดเดาไม่ได้นั้นใหญ่กว่าพลังงานที่เคลื่อนที่ที่รู้จักซึ่งจําเป็นในอดีตมากนั้นน่าจะเป็น

เรื่องพื้นฐานที่เขารู้เท่านั้น

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นการจะใช้พลังพิเศษในการเร่งเวลาจะต้องไตร่ตรองให้ดีก่อน

ดงซูบินเริ่มคิดเกี่ยวกับการใช้การเร่งเวลาและเขาก็อารมณ์ดีขึ้นมา

อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปใบหน้าของดงซูบินก็หดหู่มากขึ้นเรื่อยๆพอเลิกงานใบหน้าเขาเคร่งขรึมด้วยความเครียดเพราะเขาพยายามวิเคราะห์การทํางานของพลังพิเศษนี้อย่างจริงจังดงซูบินพบว่าการเร่งเวลานี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายเมื่อคุณพูดอะไรผิด คุณสามารถใช้ย้อนเวลาหรือย้อนกลับเพื่อไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดได้แล้วกลับมาใหม่อีกครั้งอีกทั้งการพลังการย้อนกลับก็ยังสามารถช่วยในการรักษาและด้านความงามได้ซึ่งมันถือว่ายอดเยี่ยมมากสําหรับการ

ใช้งานจริงๆ – แต่กลับกันเขาไม่รู้ว่าการเร่งเวลามันจะไปถึงไหนและมันจะมีประโยชน์มากขนาดไหนกัน!

เวลาที่จะเลื่อนวัตถุที่กําหนดคืออะไร?

มันจะทําอะไรได้? ทําให้คนอื่นแก่ขึ้นอย่างงั้นหรอ? เวลาแค่ไม่กี่นาทีแค่นี้นะ?

ต่อให้ต้องการจัดการกับศัตรูให้ตายตามอายุขัยแต่มันต้องใช้การเร่งเวลามากขนาดไหนกัน

และต้องมีเวลาสํารองทั้งชีวิตของฉันเลยไหม?เพราะมันส่งผลกับเวลาเพียงสั้นๆเท่านั้นอีกทั้งไม่รู้ว่าผลของอนาคตที่เกิดขึ้นมันจะมีอะไรเกิดขึ้นแม้ว่าเป้าหมายจะถูกเร่งเวลาแต่ดูเหมือนว่าดงซูบินจะไม่มีประโยชน์อะไรเมื่อเทียบกับคําสั่งของย้อนกลับและหยุดเวลา แล้วการเร่งเวลานั้น… ไม่มีประโยชน์อะไรเลย !

นี้คือพลังพิเศษใหม่ที่ฉันพบอย่างงั้นหรอ!เวรเถอะ!ฉันควรดีใจไหมเนี่ย!

ดงซูบินคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะเร่งเวลาวัตถุให้ไปในอนาคตแต่ก็ยังไม่พบสิ่งใดที่จะทําให้เขาตื้นเต้นได้เลย!

ฉันควรคิดกับเรื่องนี้ยังไงดี!

ดงซูบินตบหัวของเขา มันค่อนข้างเป็นเรื่องงงงวย

หลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็เขาก็หยุดความคิดเรื่องการเร่งเวลา และตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ใช่พลังนี้!

เมื่อดงซูบินเล็กงานดงซูบินมองดูนาฬิกาและถอนหายใจเขาหมุนนาฬิกากลับไปเป็นเวลา

ของวันนี้ แล้วเก็บของขึ้นรถแล้วออกไปที่สํานักงาน

เสียเวลาไปอีกวัน

ระหว่างทาง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของหยูเหมยเซียว

ดงซูบินเพิ่งเข้ามาในหอพักของหอพักริมถนนจอดรถไว้ที่ชั้นล่าง และเอื้อมมือออกไปรับ “พี่สาวหยู คิดถึงผมอย่างงั้นหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

ดงซูบินมีความสุขและไม่หยอกล้อเธอ“มีอะไรเหรอมีอะไรหรือเปล่า”

เสียงของ หยูเหมยเซียวหยุดนิ่ง“เรื่องที่ฉันพึงบอกคุณไป”

“แล้วพ่อแม่ของคุณ? น้ําเสียงอย่างงั้นคือ?”

“ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี”

“แล้วคุณคิดว่ายังไง”

.ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

“เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันคุยกับคุณเรื่องนี้แล้ว ฉันคิดว่า…เอ่อ ฉันยังรู้สึกว่าฉันจะจําญาติๆ ของฉันได้ ยังไงก็ตาม ฉันก็ต้องการพวกเขาเหมือนกัน” จากนั้นโทรศัพท์ก็มาจากเสียงสะอื้นเบาๆ “ถึงแม้… ฉันยังเด็ก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่… ฉันต้องการมันจริงๆ ฉันกลัว…………….. ไม่รู้จะไปเจออะไร…และไม่รู้ จะอธิบายยังไงดี……………
”

ดงซูบินถอนหายใจ”อย่าร้องไห้ ไปเลยมันเป็นเรื่องที่ดีแล้ว”

“ไม่ ไม่ร้องไห้”

“คุณนี้โตขนาดไหนแล้วยังจะร้องไห้อยู่อีก”

…..เข้าใจแล้ว.”

“อย่างน้อยก็ยังมีเวลาเตรียมใจอย่างงั้นไปพรุ่งนี้เลยไหม”
“ตกลง.”

“แล้วพรุ่งนี้คุณกับหยูเซียเซียวมาถึงเมืองฉันจะติดต่อกับพ่อและแม่ของคุณให้

หลังจากพูดคุยกันซักพักดงซูบินก็วางสายหยิบกระเป๋าดึงประตูรถลง และทักทายเพื่อนบ้านที่พักที่หอพักสํานักงานเขตด้วยรอยยิ้มและทักทายคนมากมาย

ดงซูบินหยิบกุญแจและคลายเกลียวประตู จู่ๆก็ไม่เข้าบ้านเขามองดูกล่องหนังสือพิมพ์ พลาสติกสีแดงซึ่งติดอยู่กับผนังด้านนอกประตูดูเหมือนจะเป็นข่าวจากสํานักพิมพ์มอร์นิ่งโพสนี้ฉันรอมาเป็นปีในการสมัครกับข่าวสารฉันต้องการตรวจสอบข่าวสํานักพิมพ์มอร์นิ่งโพส แต่ไม่มี

โควตาที่สํานักงาน เขาเองจะต้องออกเงินซื้อเองอย่างที่สองเขาพยายมจะอ่านข่าวของสํานักพิมพ์นี้ไว้เพื่อเตรียมความพร้อมถ้ามีข่าวที่ไม่ดีถึงเขาอีกเขาจะได้จัดการแก้ไขปัญหาได้ทัน.เมื่อเปิดกุญแจเพื่อเปิดกล่องหนังสือพิมพ์ดงซูบินก็หยิบหนังสือพิมพ์ข้างในออกมา

หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าดงซูบินลืมหยิบไปที่ทํางานด้วยดงซูบินจึงหยิบมันขึ้นมาและนํามันเข้าไปในห้องของเขา

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเขามองย้อนกลับไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัหลังจากนั้นไม่นาน และมีความคิดบางอย่างเกิดขึ้น เพราะข่าวหนังสือพิมพ์เป็นข่าวที่ออกมา แล้วในวันนี้ และมันไม่มีประโยชน์ที่ดงซูบินจะอ่านมันซ้ำแต่ถึงยังงั้นดูเหมือนดงซูบินจะเห็นโอกาสอะไรบางอย่าง
เขามองดูหนังสือพิมพ์เอาล่ะ.
ทันใดนั้น ตาของดงซูบินเพ่งจ้องไปที่หนังสือพิมพ์เอื้อมมือออกไปและชี้นิ้วของเขาเปิดลูบกล่องหนังสือพิมพ์เบา ๆ จดจ่อกับมันและเริ่มใช้การเร่งเวลา!

หนึ่งวินาที……

ยี่สิบนาที…

สีสิบวินาที…

การเร่งเวลาถูกหยุดลง!

ดงซูบินดึงมือของเขา แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น มันยังคงเป็นแบบนั้น

ดงซูบินหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดกล่องหนังสือพิมพ์อีกครั้ง

อย่างไรก็ตามดงซูบินที่เพิ่งหยิบหนังสือพิมพ์ตอนเช้าออกมาพบว่ามีหนังสือพิมพ์อยู่ในกล่องหนังสือพิมพ์!

ดงซูบินหายใจเข้าและตัวสั่นและเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ออกมา
ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ

ดงซูบินกัดฟันและเปิดหน้าแรกของหนังสือพิมพ์ เมื่อเปิดออกมา ดงซูบินก็ตกใจเหมือนเห็นผีและเกือบจะโยนหนังสือพิมพ์ออกไป!

นี้มันบ้าไปแล้ว!

สถานการณ์คืออะไร?

ดงซูบินตกตะลึงจริงๆและรู้สึกว่ารูขุมขนของร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อตกตะลึง!
****

วันที่ระบุในหนังสือพิมพ์ของสํานักพิมพ์มอร์นิ่งนี่คือหนังสือพิมพ์ของวันพรุ่งนี้จริงๆ! ! .