POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 673 ความหนาวเป็นเหตุ!
EP 673 ความหนาวเป็นเหตุ!
ภายในในป่า.
ฝนตกกระหน่ําลงมาใส่รถคาเยนอย่างไม่หยุดกระจกขึ้นเป็นฝา ตอนนี้บรรยากาศในรถนั้นชวนให้คิดหนังฝรั่งคลาสสิคระหว่างพระเอกและนางเองอยู่ด้วยกันสองต่อสองขึ้น
เกิงโยฮวากําลังใช้ปากดูดพิษออกมาจากปากของดงซูบิน
ดงซูบินเองเขาก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะมาเจอสถานการณ์เช่นนี้เขาไม่ได้ตั้งตัวกับสิ่งที่กําลังเกิด
แน่นอนว่ามันผิดแผนนิดหน่อยสําหรับความอึดอัดใจก่อนหน้านี้ดงซูบินเองก็เข้าใจความคิดของนายกเทศมนตรีเกิงโยฮวาเพราะตัวของดงซูบินเองก็ไม่สนใจผลที่จะเกิดขึ้นเขาเพียง
ต้องการเอาพิษออกจากแผลของเกิงโยฮวาเท่านั้นเป็นผลให้เกิงโยฮวาอาการดีขึ้นแต่ตัวของเขาเองกับโดนพิษงูเล่นงานเสียเอง และเขาคิดว่าเกิงโยฮวาเองก็คงไม่คิดจะช่วยเขาแต่กลับกันท้ายที่สุดเป็นเพราะดงซูบินนั้นช่วยชีวิตเธอเธอจึงจะต้องตอบแทนเขา ที่ช่วยเหลือเธอแต่ตอนนี้ปากของทั้งคู่ประกบกันก่อน?
นี้มันเกิดอะไรขึ้น?
ตอนนี้ดงซูบินเต็มไปด้วยความสับสนไปหมดเป็นเพราะริมฝีปากและลิ้นเล็กๆที่ร้อนนุ่มสัมผัสได้ชัดเจน มันลื่นมากและทั้งหมดตอนนี้เกิดจากเกิงโยฮวา
เกิงโยฮวายังคงดูดลิ้นของดงซูบิน ซ้ำแล้วซ้ำอีกนี้ก็เกือบสามถึงสี่นาทีแล้ว
เกิงโยฮวาถอนริมฝีปากของเธอออกจากดงซูบินปากของทั้งคู่แยกจากกันและมีน้ำลายอยู่ตรงกลางซึ่งถูกทําให้เป็นเส้นใยบางๆ
ตอนนี้ไม่มีอะไรสําคัญอีกต่อไปแล้ว
ดงซูบินจะจดจ่าเหตุการณ์นี้ตลอดไป
“คุณรู้สึกอย่างไร?”เกิงโยฮวาเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่ซุกซนและมือของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำลายจากดงซูบิน
ดงซูบินหน้าแดงและรีบกระซิบ“ผมดีขึ้นมากขอบคุณ”
เกิงโยฮวาพยายามเบือนหน้าหนี“เป็นเพราะคุณพยายามช่วยฉัน ฉันตั้งหากที่ต้องขอบคุณ!” “เปล่าๆไม่มีอะไรหรอกพิษมันไม่น่าเหลือแล้วไม่อย่างงั้นผมคงจะไม่รอดมาถึงตอนนี้ไม่อย่างงั้นผมก็คงจะตายไปแล้ว”หลังจากนั้นดงซูบินก็จามเสื้อผ้าที่เปียกของเขายังไม่ถอดมัน ออกและเริ่มตัวสั่นดูเหมือนเขาจะหนาวมาก“คุณนอนเถอะผมขยับไปด้านหน้า” ตอนแรกดงซูบินกังวลเรื่องพิษงูแต่ตอนนี้ไม่แล้วเขายังตกตะลึงกับสิ่งเกิงโยฮวาทํามากกว่า
มันเห็นได้ชัดเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองเปลี่ยนไป
เกิงโยฮวาตะโกนใส่เขา “คุณไม่ได้ใส่อะไรเลย จะนอนได้ยังไงกัน”
“โอ๋ไม่ต้องห่วงผม ผมนอนได้
“แล้วถ้าคุณเป็นไข้ล่ะจะทํายัง”
“ไม่เป็นไร สบายมาก…โอ้ย!”
“ดูจากเสียงแล้วนี้ยังบอกว่าสบายอยู่อีกหรอ?”
ดงซุบินหัวเราะออกมาก่อนที่จะบีบจมูกตัวเองอย่างขัดจมูกถึงแม้เขาจะบอกว่าสบายดีแต่เขาก็รู้ดีว่าผ้าที่เกิงโยฮวาดึงออกมามันใหญ่พอที่จะห่มตัวคนสองคนไว้ได้แต่เกิงโยฮวาจะยอมให้
เขาห่มตัวของเขาในผ้าห่มของเธออย่างงั้นหรอ?
เกิงโยฮวานอนลงคลุมร่างกายด้วยเสื่อและเอนตัวไปด้านข้างหันหน้าไปทางที่นั่งและทําให้เห็นสัดส่วนที่ชัดเจนเอามากๆเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ทําให้ดงซูบินตกตะลึง“ถอดเสื้อผ้าแล้วคลุมให้มิด!”
ดงซูบินถามคําถามทันที”คุมหมายถึงคลุมผ้าอย่างงั้นหรอ”
“…ใช่แล้วคุณจะให้หมายถึงอะไรล่ะ”
“หมายถึงผมด้วย” ดงซูบินรู้ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เขาได้ยิน:”คุณหมายถึงให้ผมนอนกับคุณ… ด้วยกัน?”
“ไม่ต้องคิดมาก เดียวจะเป็นหวัดเอาได!”
“นายเทศมนตรีโยฮวา นี่มันไม่เหมาะสม ตัวคุณเป็น…”
“ไม่ต้องห่วงฉันคงไม่เอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศหรอกว่าฉันนอนกับคุณ!และคงไม่มีใครถามคุณเรื่องนี้ด้วย!”ดูเหมือนเกิงโยฮวาจะนั้นคงจะเปลี่ยนความคิดที่มีต่อดงซูบินแล้วเธอคิดว่าจะให้
ดงซูบินนอนกับเธอในผ้าห่มพื้นเดียวกันแต่หันกันไปคนล่ะด้าน
ดงซูบินถึงกับลิ้นพันและคิดว่ามันไม่น่าจะเหมาะสม แต่ด้วยคําพูดของเกิงโยฮวาเช่นนี้แล้ว
การที่จะเขาจะไม่นอนในผ้าห่มพื้นเดียวกับเธอก็น่าจะเป็นการเสียมารยาท?นั้นดีกว่าการนอนอยู่
ข้างนอกปล่อยให้ตัวเองหนาวตาย?ตอนนี้ดงซูบินกําลังชั่งใจคิดว่าเขาควรเข้าไปดีไหม!
ฉันควรทําอย่างไรดี?
ควรเข้าไปนอนกับเธอไหม?
แน่นอนว่าดงซูบินเองพยายามรักษาภาพพจน์ของหัวหน้าของเขา แต่คราวนี้ตัวเขาตัวสั่นแล้วและเขาคงจะไม่สนเรื่องภาพลักษณ์บ้าบอพวกนั้นแล้ว เพราะชีวิตมีความสําคัญกว่า
เอาล่ะ! ถ้าอย่างงั้นฉันจะนอนผ้าห่มพื้นเดียวกับเธอ!ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว! ดงซูฐินกัดฟันและเริ่มเปลื้องผ้าเขาถอดเสื้อและกางเกงออกแล้วขยับเสื้อผ้าของเกิงโยฮวา
ออกไปเล็กน้อย และมองไปที่ศีรษะของเกิงโยฮวาด้านหลังที่เธอนอนอยู่ตรงนั้นตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงมาก ดงซูบินค่อยๆก้มตัวและปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวังเบาะหลังไม่กว้างขวางซึ่งรถคันนี้ ออกแบบมาเช่นนี้ นอนตะแคงมีพื้นที่จํากัดเกิงโยฮวานอนตะแคง เหลือพื้นที่ว่างเล็กน้อยดงซูบินปืนขึ้นเขาเองก็เกือบจะตกจากที่นั่งแล้ว
มันแออัดมาก!
ตอนนี้ฉันอยู่กับนายกเทศมนตรีโยฮวา เธอขาวมาก!
ร่างกายของ ดงซูบินยืดออกและเธอก็สังเกตเห็นเธอ เมื่อเห็นว่าเกิงโยฮวาไม่มีการเคลื่อนไหวเธอโล่งใจที่จะปิดกั้นระยะห่างจากด้านหน้าของเธอดงซูบินกลัวว่าร่างกายเขาจะไปสัมผัสกับเก๋งโยฮวาเข้าดงซูบินพยายามตะแคงตัวอย่างยากลําบากไปทางด้านข้าง นอนหงายหลังและไม่กล้าขยับตัว
ในเวลานี้ ก็มีผ้าห่ม(เสื้อ) ถูกหยิบมาทางเขา
“อ๊ะ ขอบคุณครับดงซูบินหยิบผ้าห่ม(เสื่อ) ขึ้นมาและขยับตัวเองเข้าไปเล็กน้อย แน่นอนเข้าไม่ต้องกินพื้นที่การนอนของเกิงโยฮวา เขาจึงขยับไปเล็กน้อยเท่านั้น
ทั้งสองนอนราบเกือบพร้อมกัน
แน่นอนว่าผู้คนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลยบางครั้งเกิงโยฮวาขยับแขนขาส่วนล่างของเขาเล็กน้อยตอนนี้ก้นของเธอขยับมาโดนดงซูบินดงซูบินเองก็พยายามขยับตัวเบาๆจนเข่าของเขาเกือบจะหลุดจากที่นอนก้นของนายกเทศมนตรีโยฮวานั้นใหญ่มากอยากแตะต้องมันเลยแต่มันเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
หลังจากนอนอยู่สิบนาทีร่างกายของดงซูบินก็ร้อนขึ้นเรื่อยๆ
มันชิดกันมากเกินไป!
แต่ถ้าไม่นอนไหนนี้ฉันต้องตายแน่ๆ!
ดงซูบินอาจมีไข้เล็กน้อยหรืออาจเป็นเพราะพิษงูยังไม่หายดีเขาไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรทันใด
นั้นเขาก็กระซิบ: “นายกโยฮวา คุณนอนหลับหรือยัง”
“……มีอะไร.”
“หลับ?”
“อืม.”
ดูเหมือนเกิงโยฮวาจะข่านตอบรับเขามาแล้ว?
ดงซูบินไอ: “ผม… เอาล่ะ ผมยังมีอาการชาที่ปากอยู่ นี่มัน อ่ะ…” นี่คือความจริงจริงๆแล้วลิ้นก็ยังชาอยู่
อีกด้านหนึ่งของดวงจันทร์ มีช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน ในไม่ช้าเธอก็พลิกกลับเล็กน้อยดงซูบินเองถึงกับใจสั่นรัวอย่างรวดเร็วและปล่อยให้เธอพลิกตัวและเผชิญหน้ากับตัวเอง
ทั้งสองเผชิญหน้ากัน ห่างกันเพียงไม่กี่เซนติเมตรและการหายใจก็กระทบหน้ากันและกัน
“ตรงไหนล่ะ?” เธอถาม.
“มันยังอยู่ ปาก ลิ้น”
เกิงโยฮวา มองมาที่เขาด้วยใบหน้าสีดํา “คุณหมายถึงอะไร?”
ใบหน้าของดงซูบินเปลี่ยนเป็นสีแดง “อย่างงี้คือ….. ผมหมายถึง…. ไม่เป็นไร งั้นเราพักกันก่อนนะ”ดงซูบินรีบหลับตาทันทีด้วยความเขินอาย
ฉันจะพูดยังไงดีนะ!
ดงซูบิน! นายกําลังคิดอะไรอยู่เนี่ย ไอ้บ้าดงซูบินเอ่ย
ตอนนี้ดงซูบินทําได้เพียงแค่หลับตาลง
ทนอีกหน่อยๆ ทันใดนั้นก็มีลมหายใจผ่านตรงหน้าดงซูบิน และมีเสียงของเกิงโยฮวาดังขึ้นมา”…อ้าปาก!”
ดง ซิ่วปิน “เอ๋?”
“ฉันบอกให้นายอ้าปากไง!”
ดงซูบินเปิดปากของเขา
ในทันใดนั้นดงซูบินถึงกับตกตะลึงด้วยคิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เกิงโยฮวาก้มศีรษะจ้องมองไปที่ใบหน้าของดงซูบินและมองไปที่ปากของดงซูบินด้วย!
มันสุด……!
อ๋าห์!!
YOU MAY ALSO LIKE
