POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 670 ค่ําคืนที่ฝนตก

EP 670 ค่ําคืนที่ฝนตก

ในคืนฝนตก.

ในป่าสนในแถบชานเมือง ตอนนี้ฝนตกหนักมาก

“ทําไมคุณไม่มองถนนล่ะ?

“ผมเองพยายามมองแล้ว”

“นี้มันก็ดึกแล้ว คิดว่ามันจะสตาร์ทติดไหท!”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะลองสตาร์ทดูอีกครั้ง”

“เป็นยังไงบ้าง สตาร์ทติดไหม”

“มันสตาร์ทไม่ติดเลย ดูเหมือนว่าแบตเตอรี่จะมีปัญหา”

ตอนนี้ดงซูบินเองก็ดูมีสีหน้าไม่สู้ดีนักเช่นกัน ดงซูบินจําได้ว่าพนักงานขายที่
เขาไปซื้อรถมาบอกว่านี่รถจะมีระบบล็อคพิเศษเพื่อป้องกันการเสียหายของ ระบบไฟฟ้ากับอุปกรณ์ไฮเทคมันจะไม่สามารถสตาร์ทติดได้เมื่ออยู่ในสถาณ การณ์ที่อาจทําให้รถเสียหายได้ หรือ การถูกโจรกรรม นั้นเป็นเหตุผลที่เขาเลือก ซื้อรถคนนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกเขาจะคิดผิด ? เห็นได้ชัดว่าดงซูบินเข้าใจเหตุผลเรื่อนี้ ดี เพราะยิ่งเขาฝืนพยายามสตาร์ทรถอีกก็ยิ่งทําให้เรื่องนี้มันแย่ลง มันไม่มี ประโยชน์ที่จะทําอะไรได้นอกจากนั่งรอ นอกจากนี้ ดงซูบินเองก็ไม่ค่อยจะมี เวลาดูแลรถสักเท่าไร ทําให้เขาโทษตัวเองว่าความผิดครั้งนี้เป็นความผิดของเขาเอง

ฉันต้องโทรตามคนมาช่วย!

ดงซูบินสัมผัสโทรศัพท์และกดหมายเลข เขาพูดพึมพําสองครั้ง แต่ดูเหมือน โทรศัพท์ของเขาเองจะมีปัญหา

ดงซูบินเองเช็คสัญญาณ และแบตเตอรรี่มือถือ แต่เขาแปลกใจว่าทําไมโทรออกไม่ได้

“โทรศัพท์ของคุณมีสัญญาณมือถือไหม” ดงซูบินถาม

เกิงโยฮวาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเช็คดูสัญญาณ “.โทรศัพท์ของฉันเองก็ไม่มีสัญญาณเหมือนกัน”

แน่นอนว่าดงซูบินในฐานะคนขับตอนนี้เขาไม่รู้จะทํายังไงกับสถาณการณ์นี้ดีแต่ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างออก เขาจะหันหลังกลับแล้วพูดว่า: “นายกเทศมนตรีโยฮวา คุณมาที่ที่นั่งคนขับ ผมะลองลงไปดันรถดู”

เกิงโยฮวามองมาที่เขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ดงซูบินขยับตัวเพื่อให้เธอมานั่งแทน และเขาก็เปิดประตูออกไป แน่นอนฝน ข้างนอกรุนแรงมาก และเป็นฝนเม็ดใหญ่ มันตกกระทบศีรษะของดงซูบินและกระทบกับหลังคารถจนได้ยินเสียงออกมา

เสื้อผ้าของดงซูบินเปียกโชกไปครู่หนึ่ง

ในเวลานั้นดงซูบินไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลย เขาเหยียบโคลนในป่าและแอ่งน้ํา
เขาเดินไปรอบ ๆ รถและพับแขนเสื้อขึ้น เขาถูใบหน้าและผลักมือไปที่รถ หางเริ่ม ใช้กําลังทั้งหมดของร่างกายเพื่อผลักดันไปข้างหน้า

รถมีน้ําหนักมากและอยู่ในโคลนมันดูเหมือนจะไม่เคลื่อนที่เลย

ดงซูบินเองพยายามเพิ่มแรงให้มากยิ่งขึ้น

ตอนนี้เกิงโยฮวานั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับ พยายามสตาร์ทรถ จะเห็นได้ว่าดูเหมือน สิ่งที่ดงซูบินทํามันจะไม่ประโยชน์อะไรเลย ดังนั้นเธอตัดสินเปิดประตูออกมา ตัวของเธอพยายามผลักรถช่วย และมือข้างหนึ่งติดกับพวงมาลัย ผลักไปข้างหน้า พร้อมกับดงซูบิน

“นายกเทศเทศมนตรีโยฮวาคุณกําลังทําอะไร”

“เอาล่ะดันเร็วเขา! ???

“ไม่ต้อง! คุณกลับไปนั่งข้างในเถอะ! ให้ผมเปียกคนเดียว! เรื่องนี้ผมแก้ปัญหา ให้เอง!”

“ไม่ต้องมาพูดมากแล้ว! ดัน!” ดงซูบินมองไปที่หลังเปียกของเกิงโยฮวา ก่อน ที่จะใช้แรงดันรถต่อไป

รถเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ เกิงโยฮวาปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยขณะพยายามสตาร์ทรถ พยายามอยู่หลายครั้งมันก็ยังไม่ติด

ห้านาทีผ่านไป

เกิงโยฮวาเองเอามือกุมขมับ และปิดประตูด้วยความโกรธ

ดงซูบินเองไม่เห็นว่าเกิงโยฮวาทําอะไร เขายังพยายามดันอยู่ที่ท้ายรถ เขา ปราดน้ําบนใบหน้าแล้ววนไปอีกด้านหนึ่ง เขาต้องการให้รถสตาร์ทติดให้ได้

ตอนนี้ฝนมันยิ่งตกหนักมากขึ้น

ดงซูบินพูดออกมาว่า: “ครั้งนี้ผมเป็นคนผิดเอง …

เกิงโยฮวากุมขมับและหลับตาโดยไม่พูดอะไร

ดงซูบินพยายามใช้โทรศัพท์โทรออกไปอีกครั้ง มันยังไม่ได้ผล และตอนนี้ ช่วงกลางดึกแล้วอีกทั้งระยะทางที่จะถึงหมู่บ้านใกล้ที่สุดก็อึกไกล ในความเป็น จริง ในกรณีนี้ มันเป็นไปได้ที่จะแก้ปัญหาด้วย พลังพิเศษของเขา ดงซูบิน สามารถย้อนเวลาได้ แต่ดูเหมือนดงซูบินจะลืมเรื่องนี้ไปสนิท ในเวลานี้ เวลาที่ เหลือไม่เพียงพอสําหรับการย้อนกลับไปแล้ว และดงซูบินคิดเสมอว่าปัญหา สามารถแก้ไขได้ด้วยเวลาและเงิน บางเรื่องก็ไม่ได้มีความจําเป็นจะต้องใช้พลัง พิเศษทุกเมื่อ ตราบที่ฝนหยุดตก เขาออกไปสองกิโลเมตรเพื่อหาที่ที่มีสัญญาณโทรเรียกคนมาซ่อมรถได้

“ถ้าเช่นนั้นควรรอให้ฝนหยุดก่อน” ดงซูบินกล่าวว่า: “ผมจะไปหาใครสักคกให้ มาช่วยเราหลังฝนหยุด”

ตอนนี้เกิงโยฮวาไม่สนใจเขาเลย

ดงซูบินยิ้มเขาเองก็รู้ดีว่าไม่มีใครรู้ว่าฝนจะตกนานแค่ไหนมันอาจจะเป็นระยะเวลาสั้นๆหรือมันอาจจะตกทั้งคืนก็เป็นได้

“สาเหตุทั้งหมดก็เป็นเพราะคุณ!” เกิงโยฮวากล่าวว่า: “แล้วคุณจะทําอะไรได้”

ดงซูบินเองถึงกับนิ่งไปสักพักก่อนะจะพูดว่า “เหตุการณ์นี้ผมก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น”

เกิงโยฮวาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างเย็นชา “คุณควรจะมองทางให้ดีๆ! หรือว่ามันเห็นทางไม่ชัดหรือยังไงกัน?”

ดงซูบินเองก็รู้สึกว่าเขาไม่ชอบคําพูดของเกิงโยฮวาเลย “คุณไม่จําเป็นต้อง พูดขนาดนี้ก็ได้ ผมยอมรับว่ามันเป็นความผิดของผม แต่ตอนนั้นมันสุดวิสัย จริงๆ? ไม่มีใครอยากมาอยู่ในสภาพแบบนี้หรอกจริงไหม!”

เกิงโยฮวาเอื้อมมือออกไปและชี้เขาสามครั้ง

ดงซูบิน อยู่ในอารมณ์ไม่ดี เขาแตะบุหรี่และหยิบบุหรี่สองมวน

“โอ้!”เกิงโยฮวเริ่ม สั่ง

ดงซูบินไม่ฟังและยังคงสูบบุหรี่ต่อไป

เกิงโยฮวาพูดพร้อมแสดงสีหน้าไม่พอใจ: “ฉันบอกให้คุณหยุดสูบ! ไม่ได้ยินเหรอ?”

ดงซูบินเปิดประตูแล้วโยนบุหรี่ออกไป ด้วยความโกรธแล้วดึงประตู!

ตอนนี้ทั้งคู่เหมือนลูกหมาตกน้ํา และพวกเขาเปียกโชกและพวกเขาอารมณ์ไม่ดี บรรยากาศในรถเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ

ทุกอย่างเงียบไปประมาณสองสามนาที ทันใดนั้น การจามก็ทําลายความเงียบ

“อา!” เกิงโยฮวาปิดปากของเธอเพราะเสียงจามนั้นดังมาก

ดงซูบินเองก็เหมือนจะเริ่มเป็นหวัดเช่นกัน เขาก็จามออกมา นี้เป็นอาการเริ่มแรกของการตากฝน พรุ่งนี้เช้าเขาถึงจะมีไข้

ดูที่นาฬิกาสิตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าได้แล้ว

ดงซูบินเองก็ทนเสียเวลาแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เมื่อมองไปเกิงโยฮวา เธอเองก็คิ้วขมวด ดงซูบินเพียงแค่พูดว่า: “วันนี้เป็นความผิดพลาดของผม ผมขอโทษ แต่ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา เสื้อผ้าก็เปียกและโทรศัพท์ก็ไม่มี สัญญาณ รถ สตาร์ทไม่ติด หรือเราควรถอดเสื้อผ้าก่อน ถ้าฝนไม่หยุด วันนี้ก็นอน ในรถ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะหาทางหาคนมาซ่อมรถให้ ”

เกิงโยฮวา มองเขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “จะให้ผมถอดยังไง”

ดงซูบินกวาดตาของเธอโดยไม่รู้ตัว หายใจเกือบจะเมื่อยล้า ภายใต้แสงจันทร์ กางเกงสีดําของเกิงโยฮวานั้นแนยกับร่างกายที่อวบอิ่มของเธอ และเสื้อเชิ้ตสีขาวก็โปร่งแสงราวกับว่ามันโปร่งแสง เปียกด้านบนชุดชั้นในลูกไม้สีแดงมองเห็นได้ชัดเจนชัดเจนไม่ชัดเจนและบรรยากาศที่คลุมเครือก็แผ่กระจายไปทั่วรถ

ภายในใจของดงซูบินเริ่มเต้นแรงและดงซูบินไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์ตอนนี้แบบไหนดี “งั้นเดียวผมถอดก่อนและนอนข้างหน้ารถ คุณ เอ่อ คุณไปถอดข้างหลังและนอนข้างหลังรถก็ได้ ไม่เป็นไร????

เกิงโยฮวาถามขึ้นทันที: “คุณพูดอะไร”

“ผมบอกคุณไปแล้ว คุณมั่นใจได้เลยว่าผมจะไม่หันหลังกลับไปมองแน่นอน”

เกิงโยฮวารูปผมของเธอไม่ได้พูดอะไรต่อและเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลื้องผ้า

ดงซูบินดูเหมือนถอนหายใจอย่างโล่งอก “คุณอาจมีอคติต่อผม ผมเข้าใจว่า ถ้าคุณไม่เชื่อใจผม ก็ช่วยไม่ได้ แต่ตอนนี้ มันจะมีวิธีอื่นหรอจริงไหม”

ดวงตาของ เกิงโยฮวา เปล่งประกายด้วยความโกรธ “ฉันมีอคติกับคุณอย่าง งั้นหรอ นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณพูด มันหลายครั้งแล้ว ? ฉันเคยเรื่องนี้กับคุณแล้วนะ ซูบิน! ฉันไม่ได้มีอคติอะไรกับคุณเลย! อย่างน้อยก็ไม่ใช่สําหรับเรื่องงาน ใช่!สําหรับความรู้สึกส่วนตัว! ตั้งแต่คุณพูดอย่างนั้น! ฉันไม่อายเลยที่จะพูดออกมา! ฉันเข้าใจที่จะบอกคุณ! ฉันไม่ชอบวิธีการทํางานของคุณ! ฉันไม่ชอบบุคคลิกของ คุณ! ฉันพูดชัดเจน? เข้าใจใช่ไหม. ?”

ดงซูบินกางมือและพูดว่า: “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้มองมาที่ฉัน ผมไม่ได้ปล่อยให้ คุณเห็นด้วยกับวิธีการทํางานของฉัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาทํางาน ตอนนี้เราพึงเกิดอุบัติเหตุ? และผมกลัวว่าเราทั้งคู่จะเป็นไข้ และผมเพียงต้องการกลับไปนอน ที่บ้านนอนแบบ สบาย ๆ ผมยอมที่จะนั้งขดตัวเพื่อสร้างความอบอุ่นและไม่ยอม ให้ตัวเองป่วยเป็นอันขาด”

ขณะที่เขาพูด เขาพยายามถูมือไปด้วย

เกิงโยฮวาเองก็มีสีหน้าไม่พอใจอยู่ตลอดเวลา แน่นอนดงซูบินเองก็พยายามจะทน แต่ก็อดไม่ได้ทุกครั้ง

ในตอนท้ายดงซูบินรู้ดีว่าเธอต้องการอะไร เขาเพียงแค่พยักหน้าและพยัก
หน้า เขาเปิดรถและออกจากรถ เขายืนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักและพูดกับ คนข้างใน: “คุณคือเจ้านาย คุณใหญ่ที่สุด จากนั้นคุณก็ถอดเสื้อผ้าของคุณออก คุณนอนอยู่ในรถ ผมจะออกไปข้างนอก เท่านี้โอเคไหม”

เกิงโยฮวา มองเขาอย่างเย็นชา

ดงซูบินล้มลงที่ประตูและจากไป ลุยฝนเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก ฝน หลังจากคิดดูแล้ว ฟ้าร้องและฟ้าผ่าด้านบนก็ดูเหมือนจะไม่สามารถยืนอยู่ใต้ ต้นไม้ได้ แล้วจึงเดินจากไปอีกครั้ง เหยียบหินก้อนใหญ่ เอนตัวนั่งในโคลน สัมผัสกล่องบุหรี่ หยิบบุหรี่ขึ้นจากฝน ก้มศีรษะปกป้องมัน ใช้ไฟแช็คดึงบุหรี่สอง มวน สามารถป้องกันและป้องกันควันได้ เปียก.

ไม่มันดับไปแล้ว

ดงซูบินยนก้นบุหรี่ทิ้ง ถูใบหน้าและผมของเขาแล้วถ่มน้ําลาย ฝนในปากของเขาเพียงแค่ก้มตัวและเอนตัวพิงหินเพื่อหลับตา

ตอนนี้เขาไม่มีความคิดอื่นใดแล้ว หวังว่าฝนจะหยุดเร็วกว่าที่เขาคิดไว้

ดงซูบิน กัดฟันและอาบน้ําท่ามกลางสายฝน

ทันใดนั้น เพียงไม่กี่นาทีและไม่ไกลจากคาเยนได้ยินเสียงตะโกนมาจากรถคา เยน ดงซูลินไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้สนใจ แต่หลังจากนั้น เสียงก็ดังขึ้น เกือบ พอกับเสียงฟ้าร้อง มันเป็นเสียงที่จริงจังมาก ดงซูบินมองไปตรงนั้น รีบๆ เย็นๆ แล้วเห็นพนักพิงที่นั่งคนขับ ดูเหมือนเป็นผู้หญิเสื้อผ้าเปียก ฉันรู้ว่าเกิงโยฮวา ถอดเสื้อผ้าของเธอ ดงซูบินพยายามมองไปทางอื่น เขาไม่ได้มองเข้าไปข้างใน เขาหันหลัง ดงซูบินถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้น”

เสียงเย็นชาดังขึ้นที่เบาะหลัง “เข้ามา นอนซะ!”

ดงซูบินกล่าวว่า: “ไม่เป็น คุณนอน ผมจะออกไปข้างนอก!”

“…” ฉันบอกว่าให้เข้ามา! “เกิงโยฮวา กล่าวว่า: “ข้างนอกฝนมันตกหนักไม่ใช่หรือยังไง”

ดงซูบินหายใจออก ยืนอยู่ที่นั่นและคิดเกี่ยวกับมัน และเขาก็ไม่รู้สึกอารมณ์ใด ๆ อีกต่อไป เขายกเท้าขึ้นบนรถอย่างไม่เต็มใจและปิดประตู

“กระจกมองหลังมันเห็นได้ชัดมาก!”

ดงซูบินหยุดชั่วคราว และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็หันกระจกมองหลัง แต่ เมื่อเขาตกใจ ดงซูบินยังคงเห็นทั้งหมดจากแสงจันทร์นั่งอยู่ข้างหลังเขาใน กระจก ชุดชั้นในของเธอดูเหมือนจะเหลือเพียงชุดชั้นในของเธอเท่านั้น ผิวของ เธอขาวมาก และภาพของลูกไม้สีขาวก็พุ่งเข้ามาอยู่ในสายตาของ ดงซูบิน มันทําให้เขาใจเต้นแรงเอามากๆ