POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 669 ยางแตก!

EP 669 ยางแตก!

ในช่วงบ่าย.

ข้างนอกฝนตกหนัก บรรยากาศในล็อบบี้ของโรงแรมค่อนข้างอึมครึม

พนักงานโรงแรมหลายคนมองดงซูบินด้วยสายกังวล กลัวว่าเขาจะมาก่อกวนและทําลายข้าว

ของๆโรงแรมในครั้งนั้นเนื่องจากในครั้งก่อนดงซูบินได้ทําให้นายกเทศมนตรีของต้าเฟิงเสียหน้าใหญ่ในที่สาธารณะแน่นอนว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทําให้นายกเทศมนตรีหวังโกรธจัดและเกือบจะเอา

เรื่องผู้จัดการโรงแรมและถอนความร่วมมือกับโรงแรมต่อมาผู้จัดการได้ส่งเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบทําให้ทุกคนรู้เรื่องนี้

ดูเหมือนทุกคนจะนิ่งกันไปพักหนึ่ง

ผู้จัดการล็อบบี้รีบวิ่งไปก่อนจะโค้งศีรษะลงและทักทายเขา“วันนี้ทุกท่านมากันหลายคนเลย

ได้มีการจองโรงแรมไว้ก่อนหน้านี้ไหม”เลขาหม่าที่ยืนอยู่ที่ด้านหน้าทําให้ผู้จัดการล็อบบี้ก็พูดกับเธอแต่ตาของเธอทวีตเป็นครั้งคราวดงซูบินที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาสีหน้าดูไม่ค่อยสบายใจนัก และก็นึกไม่ออกว่าพวกเขากําลังทําอะไรอยู่

เลขาหม่าเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า:”พอดีว่าเรามารอคนนะ”

ผู้จัดการล็อบบี้กล่าวว่า”ทางคณะของท่านไม่ต้องการให้เราจะจัดเตรียมที่พัก…” “ไม่เป็นไรขอบคุณ.”เลขาหม่ารีบปฏิเสธ

เมื่อผู้จัดการล็อบบี้เห็นก็พูดอะไรไม่ออกในที่สุดเขาก็เดินผ่านดงซูบินอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็หันกลับมากระซิบคําสองสามคํากับบริกรชายคนนั้นขึ้นไปชั้นบนทันทีในเวลาไม่นานรปภ.ของโรงแรมก็มีเพิ่มขึ้นอีกห้าคน พวกเขาทั้งหมดตระเวนไปรอบๆห้องโถงบางครั้งพวกเขาก็จ้องไปที่ทิศทางของดงซูบินพวกเขายังแลกเปลี่ยนข้อมูลและเตรียมควาพร้อมผ่านเครื่องส่งรับวิทยุ

ดงซูบินรู้สึกรําคาญในขณะนี้ฉันเองไปไม่มีปัญหาอะไรกับคุณคุณมองอะไรฉันนักหนาพวกคุณบ้าไปหรือเปล่า?มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ฉันมาแล้วพนักงานหลายคนพยายามจับจ้องสายตามาที่ดงซูบิน ทั้งๆที่มีเจ้าหน้าที่ของหนานฉางยืนอยู่กับเขาด้วยมากมายดงซูบินรู้สึกว่าทางโรงแรม

เองพยายามจะทําอะไรสักอย่าง แต่อย่างไรก็ตามพวกนั้นจะไม่รักษาภาพลักษณ์สักหน่อยหรือยังไง?

อย่างที่ทุกคนรู้ในใจของคนอื่นเรื่องนี้ไม่มีมายาวนานแล้ว

ทันใดนั้น ไม่ไกลจากประตูลิฟต์ที่เปิดออกเกิงโยฮวาเดินออกมาจากด้านในด้วยใบหน้าเรียบเฉยเห็นบรรยากาศในห้องโถงขมวดคิ้วเล็กน้อยและเหลือบมองที่ระบบรักษาความปลอดภัยของโรงแรม

“ท่านนายก.” “นายกโยฮวา”

“สวัสดีครับ นายกเทศมนตรีโยฮวา”

เลขาหม่าและแพนเซินจี้และคนอื่นๆทักทายพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เก๋งโยฮวามองไปทางซ้ายและขวาอย่างเฉยเมย”เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา?”

เลขาหม่าไอ “ไม่รู้สิ พอเข้ามาแล้วเป็นแบบนี้”

เห็นได้ชัดว่าเกิงโยฮวาไม่ใช่คนที่ชอบเรื่องไร้สาระเขาไม่สนใจเห็นการที่เกิดขึ้นก่อนที่จะบอกชั้นของห้องประชุม“ขึ้นชั้น 6 นักลงทุนนัดไว้แล้วดูเหมือนข้างนอกฝนตกเราเองก็ไม่รู้จะได้กลับกี่โมงคราวหน้าให้ทุกคนเตรียมตัวไว้ก่อนเราควรจะพานักลงทุนได้มีโอกาสในการได้ทัวร์ที่หนานฉางก่อนแสดงว่านายกเทศมนตรีโยฮวาจัดการข้อพิพาทนี้แล้ว?

ทุกคนโล่งใจ

ดงซูบิน ไม่ได้คาดหวังว่าทางมณฑลต้าเฟิงจะปล่อยตัวนักลงทุนมาเร็วขนาดนี้ดูเหมือนว่าอิทธิพลของนายกเทศมนตรีเกิงโยฮวานั้นไม่ธรรมดาตอนกลางคืน.

มันเริ่มมืด

พร้อมกับเหล่านักลงทุนชาวญี่ปุ่นที่กินเลี้ยง ทุกคนออกจากห้องรับรองและมองออกไปข้างนอกฝนก็ไม่หยุดตกแต่ดูเหมือนมันจะตกแรงลงมาเรื่อยๆ

ดงซูบินเองก็เริ่มรู้สึกเบื่อแล้วตั้งแต่บ่ายถึงค่ําแทบไม่มีใครดูแลเขาเลย เลยรู้สึกว่าเขาไม่จําเป็นกับงานนี้เลยถ้าไม่มีใครสนใจฉัน ฉันจะไปหาเกิงโยฮวาที่กําลังสื่อสารกับคนญี่ปุ่นผ่านการแปลเมื่อเธอพูดจบดงซูบินก็ขึ้นไปและพูดว่า:”ผมยังมีบางอย่างจะแจ้งให้ทราบพอดีว่าผมมีธุระที่ต้องท่านายกเทศมนตรีโยฮวาถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไปที่อําเภอก่อน”เพราะดูเหมือนว่าวัน

นี้สํานักงานส่งเสริมการลงทุนหนานฉางจะนํารถมาหลายคนและเขาก็ไม่จําเป็นต้องไปส่งเธอเกิงโยฮวามองเขาอย่างเฉยเมย“ทุกคนยังอยู่ที่นี้อยู่เลย”

ดงซูบินถึงกับตกตะลึง “สิ่งสําคัญคือไม่มีอะไรผิดปกติในเรื่องนี้ ดังนั้น…” “ทําไมถึงคิดเช่นนั้น?การดูแลนักลงทุน คุณคิดว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับถนนของคุณเหรอ?”“ผมไม่ได้หมายถึงอย่างงั้นเออ พอดีว่า….ถ้าอย่างงั้นผมก็..” เมื่อคิดถึงตอนเช้าเกิงโยฮวาได้ดูแลเขาเป็นอย่างดีและคอยด้วยดูแลเขาจนเขากลับมาหายดีดงซูบินติดหนี้บุญคุณเธออยู่ผ่านไปครู่หนึ่งก็เห็นว่าเกิงโยฮวาเรียกเลขาหม่ามาพูดคุยด้วย“ฉันบอกไปแล้วว่ามีนักลงทุนอยู่ตอนนี้คุณต้องพาพวกเขากลับมณฑลใส่ใจเรื่องความปลอดภัยด้วยเข้าใจไหม!”

“รับทราบ.”เลขาหม่าถามต่อว่า:”แล้วท่านนายกเทศมนตร ล่ะค่ะ?” “ไปก่อนได้เลยฉันมีนัดกับกับเลขาธิการพรรคยังมีเรื่องที่ฉันจะต้องจัดการ“แต่ตอนนี้ฝนตกหนักมากจะให้เสี่ยวหวางขับรถไปให้ท่านไหมค่ะ”

เกิงโยฮวาโบกมือทันที “… ไม่เป็นไรตอนนี้ฉันมีซูบินอยู่! เดียวฉันจะให้เขาจัดการเรื่องนั้น!”ผู้คนที่เคยได้ยินเรื่องนี้ได้มองดูดงซูบินทุกคนรู้ว่านายกเทศมนตรีโยฮวาทํางานหนักและปล่อยให้ดงซูบินรอ ดงซูบินยังไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่อาจจะไม่ใช่คืนนี้ดูเหมือนเธอตั้งใจที่จะให้เขารอมาตั้งแต่ตนแล้วทุกคนเองก็รู้สึกเช่นนั้นหลังจากที่พวกเขาเคลียร์เรื่องต่างๆได้แล้วพวกเขาก็กลับไปทํางาน เลขาหม่าพานักลงทุนชาวญี่ปุ่นลงไปข้างล่างด้วยตัวเองแพนเซินจี้พาคนสองถึงสามคนขับรถไปที่ประตูเพื่อเตรียมรถกลับไปหนานฉาง เหลือเพียงดงซูบินและเกิงโยฮวาเท่านั้น

ตอนสามทุ่ม.

ดงซูบิน กําลังนั่งบุหรี่อยู่ในล็อบบี้ของโรงแรม และมองดูลิฟต์เป็นระยะๆ ไม่รู้ว่ารอมานานแค่ไหนแล้ว อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งเห็นหลี่เฟิงและเลขานุการหวังโบดูเหมือนจะขึ้นไปชั้นบนร้อยละแปดสิบไปหาเกิงโยฮวาชัวร์

ในที่สุดประตูลิฟต์ก็เปิดออก และเกิงโยฮวาและ หลี่เฟิง ก็เดินออกไปเคียงข้างกันหวังโบหยิบกระเป๋าเดินตามไป

“นายกเทศมนตรีโยฮวาพรุ่งนี้จะไปไหม?พอดีว่าทางเรานั้นไม่ได้มีแขกแล้ว” “ไม่ล่ะยังมีเรื่องที่ต้องกลับไปทําอีกมากมาย”

“งั้นฉันจะเดินไปส่งนะ ข้างนอกฝนตกหนักเดินทางปลอดภัยนะ”

“ไม่ต้องล่ามากหรอกค่ะท่านเลขาธิการ

ดงซูบินสังเกตว่าหวังโบซึ่งกําลังเดินอยู่ข้างหลังกําลังจ้องมองที่ด้านหลังของนายกเทษมนตรีโยฮวาดวงตาของเขายังคงเอียงเล็กน้อย ไม่รู้จะดูที่ไหน แม้แต่ตอนที่หลี่เฟิงมองดูใบหน้าของเกิงโยฮวารอยยิ้มของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความปิติยินดีด้วยใบหน้าที่งดงามของเกิงโยฮวาไม่ต้องพูดถึงด้านอื่นๆมันสวยสดใสมากดงซูบินอดไม่ได้ที่จะพูดแห้งๆทุกครั้งที่เขามองผู้หญิงบางคนถึงแม้จะหน้าดําแต่ก็ดูเด่นได้

ที่ประตู ดงซูบิน ขึ้นรถและหยุด

หลังจากที่หลี่เฟิงและหวังโบมาส่งเกิงโยฮวาถึงด้านนอกเมื่อพวกเขาเห็นดงซูบินก็แทบจะหลบตาหนี

ดงซูบินเปิดประตูและลงจากรถบัสเขาเดินไปตามทางเดินกันฝนของโรงแรมและยิ้ม:“ท่านเลขาธิการหลี่นายกเทศมนตรีหวัง”หลังจากกล่าวสวัสดีเขาก็เปิดประตูและให้เกิงโยฮวาขึ้นไปบนรถ

ในโอกาสนี้หลี่เฟิงดูเป็นธรรมชาติจะไม่พูดอะไรกับดงซูบิน หลี่เฟิงเพียงมองที่เขาแล้วโบกมือกับเก๋งโยฮว

เก๋งโยฮวาก็ตอบรับก้มศีรษะและนั่งที่เบาะหลัง

ตอนนี้รถคาเยนขับผ่าสายฝนไป

เมื่อคนในโรงแรมเห็นดงซูบินออกไปพวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะกลัวว่าดง

ซูบินจะมาสร้างเรื่องที่นี้อีก

ในรถ.

อากาศค่อนข้างเย็นดงซูบินถาม”นายกโยฮวาให้ผมปรับความเย็นให้ไหม”

“ไม่ต้อง.” เกิงโยฮวากําลังนั่งอยู่ข้างหลังดงซูบินดงซูบินสามารถเห็นไหล่ของเธอในกระจกมองหลังแต่เธอมองไม่เห็นการแสดงออกของเธอ“คุณเคยไปที่มณฑลต้าเฟิงมาก่อนหรือเปล่า

และมาหาอะไรอย่างงั้นหรอ?”

ดงซูบิน กล่าวว่า “ครั้งล่าสุดอย่างงั้นหรอผมมาจัดการกับพวกเขาคนของมณฑลนะ”

ดูเหเมือนน้ําเสียงของเกิงโยฮวาจะเปลี่ยนไปจากข้างหลังน้ําเสียงค่อนข้างแข็งขึ้น“ในตอน

เช้าที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนคุณจัดการเรื่องนี้ได้อย่างไร”

“ช่วงเช้า?” ดงซูบินแซงท่าเป็นไม่เข้าใจคําถาม:“คุณพูดอะไร?” “คุณอยู่ที่นั้นเจรจากับทางนายกเทศมนตรีของต้าเฟิงและได้ผลสรุปเช่นนี้ได้ยังไงกัน?!”

“อ้อ สถานการณ์เป็นแบบนี้นี่เองทางนายกเทศมนตรีหวังบอกอะไรกับคุณอย่างงั้นหรอจริงๆมันก็ไม่มีอะไรมา…”

เกิงโยฮวาไม่รอให้เขาพูดจบก็พูดขัดขึ้นมา:”คุณแน่ใจนะ?!”

“มันน่าจะเป็น.”ดงซูบินพูดจาคลุมเครือ

“คุณเป็นทั้งสมาชิกพรรค! และเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ!”เกิงโยฮวา กล่าวว่า: “บอกสิ่งที่คุณทํามาให้ฉันทราบเดียวนี้!อย่าทําเป็นอ๋อึ้งอยู่!?”

ดงซูบินเองก็รู้สึกว่าเขาต้องพูด: “อันที่จริงมันก็คือการทํางานแบบว่า…” เกิงโยฮวาปฏิเสธที่จะปล่อยให้เขาพูดจบ“พอได้ว่านายไม่ต้องอธิบายแล้ว! พรุ่งนี้ให้ฉันจะจัดการเรื่องนี้!”

“นายกโยฮวา…”

“ขับรถไป!”

ดงซูบินรู้ว่าผู้คนในมณฑลต้าเพิ่งบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้มันอาจเป็นเรื่องที่ไม่น่าประทับใจ

เท่าไร เขาเลยใช้เวลานี้อธิบายในทันที “จริงแล้วเหตุการณ์ครั้งนี้ ทางมณฑลต้าเฟิงปล้นนักลงทุนของเราเราเองก็ต้องการคนของเราคืน.ผมไม่ได้ขัดคําสั่งคุณเลยผมรู้ดีว่าผมไม่ได้ถูกเชิญมาที่นี้แต่ด้วยสถานการณ์นั้นผมได้ด่านายกเทศมนตรีหวังอย่างเสียๆหายๆ ถ้าไม่ทําเช่นนั้นเขาเองก็คงจะไม่ส่งนักลงทุนของเขากลับมาเร็วขนาดนี้ผมจัดการกับพวกเขาแล้วผมรู้เรื่องของมณฑลต้าเฟิงเป็นอย่างดีพวกนั้นเป็นพวกชอยฉวยโอกาส!”

เกิงโยฮวามีสีหน้าที่เย็นชา:”แล้วไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องแย่ขึ้นหรือยังไงกัน?”

ตอนนี้ดงซูบินเองก็เริ่มจะรู้สึกรําคาญเกิงโยฮวาขึ้นมาแล้ว“ถ้าคุณต้องการลงโทษผมก็ไม่เป็นไรผมรู้ว่าคุณมีเหตุผลบางอย่างกับผมอยู่แล้วแต่…”

“ฉันคิดยังไงกับคุณ”

“…คุณเองก็รู้”

“ไม่รู้จริงๆ” เสียงของเก๋งโยฮวาเริ่มเย็นลง“ก็บอกให้ฟังไง!”

ดงซูบินรู้สึกว่ามันน่าเบื่อมาก เขาไม่พูดอะไรแล้วดงซูบินก็เป็นคนส่งเกิงโยฮวามาที่มณฑลต้าเฟิงเพื่อทําสิ่งต่างๆให้กับมณฑลของเขาเองแต่กลับมาถามคําถามไร้สาระพวกนี้มันทําให้ดงซูบินเงียบด้วยอาการเซงตอนนี้ถนนที่เต็มไปด้วยโคลนคันเร่งเหยียบใหญ่
ทันใดนั้น เก๋งโยฮวา ก็ตะโกน:”ดูถนน!”

ดงซูบิน เหยียบเบรกโดยไม่รู้ตัวทันใดนั้นเขาเห็นทางเลี้ยวที่สี่แยกที่มีฝนหนาโอ้ยางรถของคาเยนแตกทันที!

“หยุดด่วน!”

“หยุดไม่ได้!”

รถไถลตกทางลาด!

ภายใต้แววตาของดงซูบินตอนนี้เขาถึงกับทําอะไรไม่ถูก~ คาเยนไถลไปตามถนนและแอบ

เข้าไปในป่าเล็กๆ ถัดไปทันใดนั้นรถก็ดับลง!

รถหยุดและเสียงหายใจดังขึ้นทีละคน

ดงซูบินตั้งสติอีกครั้งหันกลับมาและเขาก็ตกใจและมีเหงื่อออก “คุณสบายดีไหม?”

เก๋งโยฮวาหายใจเข้าและไม่ได้พูดอะไรออกมา

ดงซูบินปาดเหงื่อ และในไม่ช้าก็อยากจะสตาร์ทรถใหม่ แต่ดูเหมือนจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น

รถดันสตาร์ทไม่ติด เขาพยายามเจ็ดหรือแปดครั้ง!
รถเสีย!

และดูเหมือนว่าอีกไกลกว่าจะไปถึงหนานฉาง!

เม็ดฝนกระแทกเข้ากับรถเสียงดัง

ดงซูบินตบหัวของเขาและรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เขาไม่น่าไปเสียเวลาทะเลากับนายกเทศมนตรีโยฮวาเลย? ?