POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 668 จัดการปัญหาเรียบร้อย

EP 668 จัดการปัญหาเรียบร้อย

ในช่วงยามบ่าย.

ฟ้าร้องบนท้องฟ้าเหนือเขตต้าเฟิงท้องฟ้ายังไม่มีเมฆครึ้ม แต่ดูเหมือนฝนเองก็จะตกมาทุก

“นี้มันอากาศอะไร ฝนจะตกอีกแล้วเหรอ”

“เลขาซูบินนายกเทศมนตรีโยฮวาพูดอะไรไหมก่อนที่เธอจะไป” “เธอบอกกับผมว่าให้รอสายจาเธอก่อนที่เธอจะให้ผมไปส่งที่สํานักงานคณะกรรมการพรรค

“ถ้าอย่างงั้นเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะ”

“เอาล่ะ ทุกคนขึ้นรถแล้วไปกินข้าวกันก่อน”

ช่วงบ่ายโมงกว่าแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวของนายกเทศมนตรีโยฮวาผู้คนในเขตหนานฉางเองก็อดใจรอไม่ไหวดงซูบินเองก็ไม่รู้ว่าขจะเกิดพายุฝนฟ้าคะนองจะมาเมื่อไหร่ดังนั้นทุกคนจึงต้องไปที่รถของสํานักงานส่งเสริมการลงทุนจํานวนสามหรือสี่คันก่อนที่จะเดินทางไปที่ร้านอาหารข้างๆสํานักงานส่งเสริมการลงทุนต้าเฟิง

เมื่อรถหยุดก่อนที่จะเข้าไปในร้านก็เห็นคนจํานวนหนึ่งเดินออกมาจากร้าน

หลังจากเห็นคนสองสามคนดูเหมือนมีชายวัยกลางคนๆหนึ่งเดินอยู่ตรงกลาง เขาก็พ่นลมหายใจออกมา “เฮ้ นี่ผู้อ่านวยการซูบินหรือเปล่า?”

ดงซูบินยืนคิดอยู่สักพักและพูดว่า “โอ้นั่นผู้กํากับซถนนิเราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหน้าเขาสวมชุดตํารวจ ซุนเพิงรองผู้อํานวยการสํานักงานความมั่นคง

สาธารณะเทศมณฑลต้าเฟิงครั้งสุดท้ายที่เขาไปเยี่ยมตํารวจระหว่างการประชุมส่งเสริมการลงทุนที่นี่เขาได้รับแจ้งว่าดงซูบินก็มาที่นี้ด้วย

ซุนเพิงยิ้มและพูดว่า “ทําไมคุณไม่โทรหาผมก่อนที่จะมาที่นี้ให้ผมทําหน้าที่เจ้าบ้านตอนรับคุณหน่อยจะไม่ดีหรือยังไงผู้อํานวยการซูบิน”

ดงซูบินยิ้มและพูดว่า: “ใครจะกล้าโทรมารบกวนผู้กํากับซันกันล่ะงานของคุณเองก็มีมากมาย

ทั้งต้องยุ่งอยู่กับการจับกุมอาชญากรการจับกุมผู้ต้องสงสัย อีกทั้งนักลงทุนพวกนั้นก็ต้องการไปที่หนานฉางมันเป็นหน้าที่ของฉันอู่แล้ว คุณเองต้องไปจัดการงานจับกุมเท่านั้นก็มันยากมากพอแล้ว เห็นไหมงานของคุณเองมีมากมายใช่มั้ยถ้าอย่างไรรอมีโอกาสเราไปหาร้านอาหารดีๆนั่งคุยกันจะดีกว่า!”

ซุนเผิงเองก็เคยผ่ายแพ้ให้กับดงซูบินทําให้ตัวเขาเองก็อายเมื่อต้องมาพบกับดงซูบินอีกครั้งเขายังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ลืมและยังลืมความโกรธในครั้งนั้นได้ดี

เจ้าหน้าที่ของหนานฉางเองมองไปที่ดงซูบินพร้อมกับยิ้มออกมาละรู้สึกว่าเลขาซูบินนั้นเต็มไปด้วยความร้ายกาจอยากที่พวกเขาคาดไม่ถึง
เลขาหม่าเองก็พูดไม่ออก จากมุมมองหนึ่งเธอชื่นชมดงซูบินจริงๆเขาเหมือนกับคนที่ไม่มีใครต้องการจะมีปัญหาด้วยขนาดในมณฑลใกล้ๆเองก็รู้จักเขาเลขาหม่าก็คงอยากรู้ว่าเขาเองมีปัญหากับใครอยู่บ้างในตอนนี้ในห้องส่วนตัว.

ทุกคนใช้เวลาเพียงเล็กน้อยในการยืนคุยกันก่อนที่จะเลขาหม่าจะนั่งที่หัวโต๊ะทันใดนั้นอาหารก็มาและทุกคนก็หิวและเริ่ม

ในระหว่างอาหารค่ำทุกคนแลกเปลี่ยนและพูดคุยเกี่ยวกับนักลงทุนแต่ดงซูบินนั้นกลับอยู่ตัวคนเดียวและไม่มีใครพูดกับเขาแม้ว่าจะเป็นประโยคสั้นๆก็ตามถึงอย่างงั้นดงซูบินเองก็ไม่ได้สนใจ เขาเองรู้ว่าทุกคนคงเข้าใจว่าเขาเองก็มีปัญหากับนายกเทศมนตรีโยฮวาเช่นกันจึงไม่กล้า

มายุ่งกับเขาทําให้เขาทานอาหารอยู่เงียบเพียงตัวคนเดียว

ในอีกมุมหนึ่ง….

ดูเหมือนตอนนี้นายกเทศมนตรีหวังเองกําลังพูดคุยกับเลขาธิการพรรคหลี่เฟยผ่านโทรศัพท์ถึงแม้ตอนนี้หลี่เฟยกําลังจะประชุมอยู่ เขาก็ไม่ได้ปิดโทรศัพท์ไปส่ะทีเดียวดังนั้นหวังโบจึงรายงานรายละเอียดต่างๆให้กับหลี่เฟยทราบ “เลขาหลี่ฉันเพิ่งออกมาจากกลุ่มพ่อค้าจีนของ

หนานฉางมาแล้วบังเอิญตอนนั่นทางนั้นมีดงซูบินมาด้วย”หลี่เฟิงขมวดคิ้ว“ดงซูบิน?จากมณฑลหยานไท?”

หวังโบกล่าวต่อว่า“ดูเหมือนว่าเขาจะย้ายไปเป็นเลขาธิการสํานักงานเขตที่นั้นเลยได้มากับพวกหนานฉางด้วยดงซูบิน!

แน่นอน หลี่เฟิงจะไม่ลืมบุคคลนี้ สํานักงานส่งเสริมการลงทุนของต้าเฟิงนั้นสุดท้ายถูกบังคับโดยองซูบินให้ยกเลิกการลงทุนมากกว่า 100 ล้านหยวนซึ่งน่าจะลดลงในตําาเฟิงเมื่อคิดถึงเรื่อง นั้นหลี่เฟิงก็มีอาการปวดหัวขึ้นมาคราวนี้เขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเขามีหน้าที่รับผิดชอบในการถือโอกาสรับผู้โดยสารลงเครื่องมาเมื่อเห็นว่านักลงทุนชาวญี่ปุ่นได้ลงจากเครื่องบินด้วยกันแล้วคนที่รับผู้โดยสารของหนานฉางก็ก็ยังไม่มาถึงพวกเขาคิดว่านักธุรกิจชาวญี่ปุ่นเหล่านั้นอาจรู้จักกันดีและบางทีพวกเขาอาจไม่รู้ว่าสถานที่ๆเขาจะไปลงทุนคือที่ไหนยังไงก็ตามเขาเหล่านั้นคือกลุ่มเป้าหมายของเราเราจึงคิดจะแย่งผู้ลงทุนเหล่านั้นมา
เป็นผลนายกเทศมนตรีโยฮวามาถึงที่นี้นั้นร่วมถึงเอาตัวปัญหาอย่างดงซูบินมาด้วย

เมื่อกี้ยังอยู่ในห้องประชุมหลังจากได้รับข่าวจากเกิงโยฮวาเขาพบว่ามีข้าราชการหลายคนออกมาทักทายเธอตัวเขาเองต้องการรอให้ เกิงโยฮวารอสักพักไม่นานหลังจากนั้นประตูห้องประชุมคือ เมื่อผู้คนผลักให้เปิดเกิงโยฮวาไม่สนใจใครเลยและเดินเข้าไปเธอดึงเก้าอี้ลงที่ประตูและไม่พูดอะไรเธองอขาและมองดูหนังสือพิมพ์แม้ว่าเกิงโยฮวาไม่ได้พูดอะไรแต่ไม่สามารถเปิดการประชุมนี้ได้

เก๋งโยฮวา…

ดงซูบิน…

ดูเหมือนทางผู้เข้าร่วมประชุมก็ดูแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“โอเค คุณกลับมาแล้ว”ริเชตันพูดกับทางหวังโบ:”ดูเหมือนทางนายกเทศมนตรีโยฮวาจะมารับนักลงทุนของเธอด้วยตัวเอง”
“ท่านนายกหวังจะปล่อยให้เขาไปหรอ?”

“ท่าตามที่ฉันบอก!”

“ผมเข้าใจ ผมจะรีบนําเนินการ”

เมื่อวางโทรศัพท์หลี่เฟิงก็ทําอะไรไม่ถูกเช่นกันเขาคิดว่าจะจัดการกับพวกนักลงทุนเหล่านี้ได้ สบายๆ? แต่ตอนนี้กับมีนายเทศมนตรีโยฮวาเข้ามาเป็นการส่วนตัวและได้พากตัวของดงซูบินมาด้วย ซึ่งถือเป็นเรื่องแย่มากในตอนนี้เขารู้ดีว่าผู้ได้รับสมยานามว่าเทพเจ้าจะต้องทําอะไรสักอย่างเพื่อหยุดเรื่องนี้อย่างแน่นอนและคิดว่าทางมณฑลต้าเฟิงเองก็คงจะใช้ประโยชน์จากโอกาสครั้งนี้ไม่ได้แล้ว

ในช่วงบ่าย.

ในที่สุดฝนก็ตกลงมา

เมื่อคืนฝนไม่ตกแต่ฝนแบบนี้มักไม่หยุดอาจใช้เวลานาน

และคงจะไม่หยุดง่ายๆทางเลขาหม่าและแพนเซินจี้กําลังรออยู่ในร้านอาหารประมาณบ่ายสามโมงโทรศัพท์ของนายกเทศมนตรีโยฮวาก็ต่อสายมาถึงเขา

“คุณมาที่โรงแรมรุ่ยเหอ!”

เลขาหม่าพูดอย่างสุภาพว่า”ทางเราจะรีบเดินทางไปให้เร็วที่สุด”

เมื่อวางสายเลขาหม่าพูดกับทุกคน: “ตอนนี้ได้รับค่าสั่งจากนายกเทศมนตรีโยฮวาแล้ว”

ทุกคนออกไปข้างนอก ดงซูบินเองก็เหมือนคนไร้ตัวตัวและไม่มีใครเรียกเขา เขาเองก็ไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เท่าไรนักเขาขับช้าๆไปตามถนนเขารู้จักโรงแรมนี้และเขามาครั้งล่าสุดโรงแรมรุ่ยเหอบริเวณห้องโถง

เมื่อเขามาเลขาหม่าเห็นว่าไม่มีใครเธอโทรหาเกิงโยฮวาและรออย่างอดทน

ในเวลานี้ดงซูบินขับรถช้าๆและคนสุดท้ายเข้าไปในห้องโถงยาวของโรงแรม แต่เมื่อเขามา

พนักงานเสิร์ฟในโรงแรมและหัวหน้าคนงานหลายคนจําเขาได้

“เฮ้ ดูคนนั้นสิ!”

“คนที่มาร่วมงานกับทางสํานักส่งการลุงทุนต้าเฟิงใช่ไหม?”

“นั่นมันเขา ฉันจําได้ว่าตอนที่เขามาครั้งแรกเขาจัดการหักหน้านายกเทศมนตรีเขาส่ะหน้าแหกเลย”

“ใช่ จําได้ว่า ดูเหมือนว่าเขาทําร้ายนายกเทศมนตรีและทางตํารวจไม่กล้าจับกุมเขา”“ทําไมเขามาอีกล่ะรีบไปแจ้งผู้จัดการเถอะไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นแล้ว!คราวนี้นักลงทุนญี่ปุ่น

พักเยอะ! อาจเกิดปัญหาขึ้นมาได้!”

เมื่อดงซูบินเพิ่งจะเข้าประตูโรงแรมก็เต็มไปด้วยผู้คน

ผู้จัดการล็อบบี้มองมาที่เขาด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่งและรีบโทรไปแจ้งเขา

ดงซูบิเองรู้สึกอายเล็กน้อยแต่นั้นเขาก็งงว่าทําไมเขาต้องอายด้วย?

ครั้งนี้พนักงานโรงแรมบริการพวกเขาเป็นอย่างดีและคนในเขตหนานซานตกตะลึงอีกครั้ง
“สวัสดีท่านผู้อ่านวยการดงซูบิน ! ! ผมเป็นผู้จัดการของที่นี่”