POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 664 ในวันที่ฝนตก!

EP 664 ในวันที่ฝนตก!

ในช่วงบ่าย.

ลมฤดูร้อนพัดเมฆสีดํามาอย่างช้าๆมองเห็นเมฆอยู่ไกลๆราวกับว่าฝนกําลังจะตก

หลังจากขับรถกลับไปที่สํานักงานเขตดงซูบินได้เรียกหัวหน้าแผนกหลายคนไปที่สํานักงานของเขาและให้คําแนะนําเกี่ยวกับการประชุมส่งเสริมการลงทุนในเขตอันที่จริงทุกคนเคยได้ยิน

เกี่ยวกับเรื่องนี้มาแล้วดงซูบินเองก็พึงถูกทางที่ประชุมของมณฑลวิจารณ์สํานักงานเขตของพวกเขาในที่ประชุมงานแต่ยังไงก็ตามเจ้าหน้าที่ของสํานักงานเขตเองก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเลขาซูบินดูเหมือนตอนนี้เขากําลังจะมีปัญหากับนายกเทศมนตรีโยฮวาและเหมือนนี้จะกลายเป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้ว

“การเยี่ยมชมกลุ่มการลงทุนของญี่ปุ่นครั้งนี้ต้องได้รับการพิจารณาอย่างจริงจัง”

“ท่านเลขาซูบินครับงั้นฉันขอซักซ้อมข้อมูลก่อนนะคะ”“ไม่ต้องซ้อมแล้วเริ่มได้เลยผู้อําานวยการโจว”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว”

“ผู้กํากับเผิงเรื่องของสถานีตํารวจจะต้องผ่านไปด้วยดีถนนของเราเป็นจุดที่สองของคณะผู้แทนนั่นคือพรุ่งนี้บ่ายโมงเวลามีจํากัด”
“ทราบ.”

“โอเคแค่นี้เองมีอะไรจะรายงานก็แจ้งฉันมาล่ะกัน”

หลังจากอธิบายเรื่องนี้แล้วดงซูบินก็ให้ทุกคนกลับไปทํางานและเขาก็นั่งดูดบุหรี่อยู่หลังโต๊ะเพียงลำพัง

เราจะชนะการดูถูกนี้ได้ยังไง?

คําวิจารณ์พวกนั้นหมายถึงอะไรกัน?

ดงซูบินเองดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านี้เท่าไรและก็ดูเหมือนว่าประเด็นในที่ประชุมครั้งนี้จะไม่สามารถทําให้ความเยือกเย็นของดงซูบินเปลี่ยนไป

อย่างไรก็ตามดงซูบินไม่ได้กังวลมากนักคําวิจารณ์หรือการถูกวิพากษ์วิจารณ์นั้นสุดท้ายก็มาจากค่าพูดของผู้อื่นถึงแม้คนเหล่านั้นจะเป็นผู้บริหารสูงก็ตามดงซูบินเองก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถ

ควบคุมการวิพากษ์วิจารณ์ได้?อย่างไรก็ตามตําแหน่งของดงซูบินเองก็ยังอยู่เช่นเดิมไม่มีการ

เปลี่ยนแปลง แรงอีกทั้งแรงกดดันของที่มาจากมณฑลเองไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรกับจิตใจของดงซูบินเลยเพราะดงซูบินผ่านประสบการณ์เหล่านี้มามากมายและเขามีแรงกดดันเล็กๆน้อยๆที่
เขาสามารถทนต่อมันได้

ตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

ท้องฟ้ายังสดใสและมีเมฆเล็กน้อย

ดงซูบินมองไปที่นาฬิกาดูเหมือนวันนี้เขาจะไม่ค่อยหิวเท่าไรนักเลยไม่ได้กินอะไรเลยดังนั้น

เขาจึงหยิบกระเป๋าลงมาที่อาคารแล้วขับออกจากสํานักงานไปที่แม่น้ำทางทิศตะวันตกของสะพาน

บนฝั่งของแม่น้ำ

ลมน้อยๆ เย็นๆ ลอยมา

ดงซูบินจอดรถไปที่ลานจอดรถกลางแจ้งอันกว้างใหญ่ เขาเลื่อนไปตามถนนและเดินบนสนาม หญ้าสีเขียว เขาฟังเสียงของลมและนก ก็ที่เสียงเหล่านั้นจะเงียบไปแล้ว แล้วเขาก็วิ่งไปตาม แม่น้ำ ความสนใจบางครั้งยังคงนั่งอยู่บนฝั่ง เขาใช้เวลานั้นสูบบุหรี่อย่างสบาย ๆใจตั้งแต่เขามาถึง หนานฉาง ดงซูบินก็กังวลเกี่ยวกับงานของเขาเกือบทุกวันที่นี้เต็มไปด้วยปัญหา เมื่อดงซูบินกลับ ถึงบ้านและนอนอยู่บนเตียง ดงซูบินไม่จําเป็นต้องไตร่ตรองเรื่องของมณฑล และไม่จําเป็นต้อง พิจารณาทัศนคติของผู้นํา? ในที่สุด ดงซูบินก็ไม่จําเป็นต้องคิดอะไรมากมาย การได้สูบบุหรี่เล็กๆ
น้อยพักผ่อนตามอ่าเภอใจก็ทําให้เขาสบายใจ ดูเหมือนมนุษย์นั้นชั่งซับซ้อนจริงๆ

ทันใดนั้น ฟ้าร้องก็ร้องขึ้นมา และฝนที่ตกลงมาก็ตกลงมาจากเมฆมืดในที่สุด กรีดร้องพร้อม กับฟ้าผ่า กลืนกินแผ่นดินโลกทันที
“ฝนตก!”

“กลับไปซะ วิ่ง!”

“ฝนกําลังจะตกแล้ว มาเถอะ”

บางคนที่เดินไปตามริมฝั่งแม่น้ำก็รีบกลับ บางคนอุ้มเด็ก และบางคนก็รีบเล่นร่ม ดงซูบินหลับตาของเขาและเงยหน้าขึ้น เสื้อผ้าเปียกโชกในทันที แต่เขาไม่ได้ไป แต่เขายังคง คิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ และฝนกําลังตก มันรู้สึกดีดงซูบินยังคงคิดเกี่ยวกับงานของเขา ดูเหมือนยังมี เรื่องใหญ่อีกมากมายที่กําลังจะตามมา แนวทางการทํางานในอนาคตจะเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน
ๆ

เขาคิดว่าเนื่องจากเขาอยู่ภายใต้แรงกดดันของนายกเทศมนตรียโฮวา เขาจึงไม่อาจทําตัวสบายๆ เช่นนี้ได้ในอนาคต อย่างน้อย คุณไม่สามารถแตะต้องเกิงโยฮวาได้ มีสิ่งเดียวที่ดงซูบินจะต้องทํา คือทํางานให้เสร็จ คุณควรเป็นคนพูดน้อยและต้องการเงียบ ไม่ว่าทัศนคติของหวังอันซิและเกิง โยฮวาจะเป็นอย่างไร ดงซูบิน ต้องยืนหยัดอยู่ที่นี่โดยไม่ได้รับผลกระทบจากโลกภายนอกและท่า อะไรบางอย่างอย่างแน่นหนา ความสําเร็จ ในกรณีนี้ ตราบใดที่ศักยภาพในการทํางานของดงซู บินนั้นมีมากพอ เขาก็ไม่จําเป็นต้องใส่ใจคําพูดหรือค่าวิจารณ์ของใคร ต่อให้เขาจะต้องทําให้

เหล่าผู้บริหารคนอื่นๆไม่พอใจก็ตาม

นี้ก็น่าจะเป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดอยู่แล้ว?

แน่นอนว่าวันนี้ดงซูบินเอง รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น อาบน้ำท่ามกลางสายฝน และร้องเพลงออก
มาเสียงดัง

ทันใดนั้นดงซูบินก็จาม แล้วก็จามอีก ดงซูบินหมอบบนไหล่ของเขาและตบหน้าเพียงเพื่อจะรู้ ว่าตอนนี้เขายังเป็นตัวเองอยู่หรือไม่และฝนก็ตกหนัก
ต้องไปแล้ว!

ดงซูบินนั่งอยู่ในสงครามเย็นและลุกขึ้นจากฝั่งแล้ววิ่ง

มันไกลเกินกว่าจะเดินได้และดูเหมือนดงซูบินจะลืมที่จอดรถของเขา

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ นี่เกือบจะเป็นชีวิตของดงซูบินเขากําลังฝนตก หมอกลง และวิ่ง เหยาะๆ 20 นาที นี่คือถนนที่เคยพบมาก่อนและดวงตาสีดําคาเยนกําลังรอเขาอยู่ท่ามกลางสาย ฝนและไม่มีใครเห็นคนเดินถนนบนถนน เมื่อฉันพบกุญแจบนรถ ดงซูบิน เช็ดฝนบนใบหน้าของ เขาหอบ ถูเสื้อผ้าที่เปียกบนร่างกายของเขา และเหยียบน้ำมันเพื่อรีบกลับบ้าน
“อา!”

“อา!”

ดูเหมือนว่าเขาจะหนาวเอามากๆ

ตอนนี้ท้องฟ้ามืดไปหมด ดงซูบินเองก็ไม่ได้ทานอาหารเย็นด้วย อากาศเริ่มเย็นขึ้นมา เขาเปิด รถ เครื่องปรับอากาศไม่ทํางาน เมื่อดงซูบินกลับถึงบ้านเร็ว ๆ นี้ ผมของเขาเปียกโชก และมี

อาการปวดเล็กน้อย น่าขยะแขยงเล็กน้อย

หอพักริมถนน.

มืดแล้ว แปดโมงกว่าแล้ว

เมื่อรถขับเข้าไปในชุมชนดงซูบินรู้สึกอึดอัดมาก เขาไอและไอ ถอยกลับ และรีบดึงประตูและ
เข้าไปในทางเดิน

ว่ากันว่าเวลาคนโชคร้ายจะดื่มน้ำเย็น

ชั้นบนเมื่อดงซูบินพร้อมที่จะเปิดประตูห้องของตัวเอง กุญแจหายไป กุญแจรถยังอยู่ กุญแจ ของรถปอร์เช่ถูกแยกออกไป แต่กุญแจบ้านสองดอกของหอพักเขตนั้นหายไป เห็นได้ชัดว่าพวก เขากระโดดออกจากกระเป๋าเมื่อวิ่งขึ้นฝั่ง เมื่อเห็นสิ่งนี้ดงซูบินก็ตะลึงประตูรักษาความปลอดภัย

เขาได้แต่ลูบหัวตัวเอง นั่งบนพื้นกับกําแพง และดูเหมือนจะหมดแรง กุญแจสํารองอยู่ที่สํานักงาน เขต และประตูก็ล็อค เขาจําเป็นต้องไปที่โรงแรมใช่ไหม? ดงซูบินพยายามยืนบนก๋าแพงและยืน นิ่ง แต่ตอนนี้ขาของเขาเจ็บและอ่อนแอ ศีรษะของเขาวิงเวียนและเขาอยากจะอาเจียนออกมา

และเขาเดินไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว

ดูเหมือนเขาเหมือนจะป่วย

โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ไม่ต้องไปทํางาน

ดงซูบินปิดตาของเขาในลักษณะที่ไม่สบายใจ เขานั่งอยู่ที่นั่นและต้องการหยุดพัก จากนั้นเขา

ก็ค่อย ๆ ลงบันไดไปหาโรงแรมและไม่สามารถไปโรงพยาบาลได้

ๆ
อยู่ดีๆเขาก็หลับไปในทันทีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ดงซูบินไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน ดงซูบินตื่นขึ้นมาและมันก็เจ็บและอ่อนแอ มันเป็นเพียง

แวบหนึ่งของดวงตาที่เปิดกว้าง เพดานของดอกไม้สีขาวและ เบื้องหลังร่างกายที่เปียกโชกหลัง จากเขาเป็นลมล้มลงไป ดงซูบินกําลังนอนอยู่ในทรายของห้องนั่งเล่นบ้าน … “ค่อนข้างคุ้นเคย แต่ไม่ใช่บ้านของเขาเอง ดงซูบินรีบพยุงตัวเองให้นั่ง เขาดูเหมือนจะเวียนหัวมาก เลยลุกไม่ขึ้น
เสียงรองเท้าหนังออกมาจากห้องน้ำ

“ตื่นนอน?” มันกลายเป็นเกิงโยฮวา เธอถือผ้าขนหนูสีขาวด้วยสีหน้าว่างเปล่าและยกมือขึ้น เพื่อเช็ดตัวเปียกให้เปียก
66

เธอเหลือบมองดงซูบิน?

เกิงโยฮวา มองมาที่เขาโดยไม่แสดงออกและพูดประโยคสั้นๆมาว่า “เห็นคุณนอนอยู่ที่ประตู” “คุณช่วยผมอย่างงั้นหรอ นี่คือบ้านของคุณอย่างงั้นหรอ”
..” ยังมีใครอยู่อีกมั้ย?”

“เฮ้ ขอบคุณ พอดีว่าผมเปียกฝนนิดหน่อย และกุญแจบ้านหาย เกิงโยฮวาไม่ได้พูดอะไร เขาเช็ดหัว เอาผ้าเช็ดตัวโยนให้เขา จากนั้นเดินกลับไปที่ห้องนอน หยิบผ้าห่มผืนหนึ่ง และนํามาให้ดงซูบิน ดูเหมือนว่าเธอเพิ่งกลับมาและข้างนอกฝนตกเล็กน้อย แต่ไม่มาก ถุงน่องเนื้อในรองเท้าเปียก ถุงน่องเปลี่ยนสีเล็กน้อย และกางเกงที่ต้นขาบางส่วนติด แน่น ของเธอ. ที่ขาของการโทร เสื้อเชิ้ตสีขาวบนตัวอวบอ้วนพิมพ์ร่องรอยของเม็ดฝนและเสื้อก็ ทะลุเล็กน้อย หน้าอกที่อุดมสมบูรณ์ถูกทาด้วยสีแดงเข้มสองสามสีและลูกไม้เล็กน้อย

มันเป็นชุดชั้นในสีแดง แก่มาก มีเสน่ห์มาก!

ดงซูบินมองดูมันอย่างซาบซึ้งแล้วชื่นชมตัวเอง พวกเขาทั้งหมดป่วยและมีความคิดสบายๆ

และพวกเขาสามารถหามันได้

ดงซูบิน ปัจจุบันรู้สึกอึดอัดหรือไม่สบาย

เกิงโยฮวาเหล่มองที่เขา “ถอดเสื้อผ้าแล้ว ผ้าห่มกับผ้าเช็ดตัวก็เอามาให้ด้วย!” “ก็เธอไปเข้า

ห้องนํ้าอีกแล้ว”

เฮ้ เสียงน้ำดังขึ้น อาบน้ำเร็วๆ นะ

ดงซูบินเหลือบมองไปที่ประตูห้องน้ำและลุกขึ้นนั่งทันที พยายามต้านทานอาการวิงเวียน ศีรษะและคลื่นไส้ เสื้อผ้าเปียกชิ้นหนึ่งถูกถอดออกแล้วโยนลงบนพื้น และทําให้เกิดแสงสว่าง

จากนั้นร่างกายและศีรษะก็แห้งสนิท ชั่วครู่หนึ่งก็ต่อเมื่อผ้าห่มถูกคลุมและนอนอยู่บนทรายเท่านั้นเสื้อผ้าก็สบายขึ้นมาก

หลังจากเสร็จสิ้นสิ่งนี้ ประตูห้องน้ำก็ถูกกระแทกเปิดออก

ไม่ถึงสี่นาทีต่อมาเกิงโยฮวาไปอาบน้ำจริงๆเดินออกมาในกางเกงยางยืดสีดําและต้นขาของเขาดูยืดหยุ่น

ดงซูบินคุ้นเคยกับร่างกายของเกิงโยฮวาไม่มีอะไรที่ไม่คาดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอรู้ว่าเธอกําลังทําอะไรบางอย่างเร็วมากและไม่ชอบอาบนตำนาน
‘” ปิด? “เกิงโยฮวาไม่ได้มองเขาแต่ไปที่หน้าตู้

ดงซูบินหน้าแดง:”จบแล้ว”“กุญแจหายคุณจะอยู่ที่นี่เมื่อคุณเต็มใจที่จะอยู่ที่นี่ในเวลากลางคืนถ้าคุณเต็มใจที่จะออกไปหาโรงแรม คุณจะออกไป”เมื่อดึงลิ้นชักออกเกิงโยฮวาดึงกองยาออกมา หันหลังเดินขึ้นและโยนมันลงบนโต๊ะกาแฟ”มียาอยู่ข้างในคุณดูเอาเอง!”เสร็จแล้วดึงเก้าอี้แล้วนั่งในห้องนั่งเล่นเกิงโยฮวาเปิดทีวีและเธอก็มองดูทีวีเขาดูข่าวภาคค่ำและไม่สนใจเขาอีกเลย .

ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น แต่หัวใจของเขาเต้นแรงมาก

ดูเหมือนดงซูบินจ่าได้ว่าเขาเองสร้างความไม่พอใจให้กับเกิงโยฮวาแต่เธอเองกับมาช่วยเขาและยังหายาพร้อมกับผ้าห่มให้เขาอีก สิ่งนี้ทําให้ดงซูบินเข้าใจบางอย่างแม้ว่านายกเทศมนตรีโยฮวาจะไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมาแต่เธอก็ได้แสดงให้เขาเห็นแล้วว่าเธอเป็นคนที่จิตใจดีและทําให้ความประทับใจของดงซูบินที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปอย่างมากมันทําให้อคติต่างๆนาก่อนหน้านี้ของเขาหายไป

อย่างไรก็ตาม วันนี้เกิงโยฮวาก็ได้ช่วยเหลือเขาแล้ว?

แต่ดงซูบินแทบจะไม่มีแรงเลยแล้วจะกินยาได้ยังไง