POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 583 ที่ลับตาคน!

EP 583 ที่ลับตาคน!

เวลาเก้าโมงเช้า

เขตหนานฉาง นอกสวนเล็กๆ ที่ห่างไกล

รถคาเยนรีบเบรกและหยุดทันที ทันทีที่ประตูรถเปิดดงซูบินก็ดึงตัวลงจากที่นั่งคนขับ กอดหยูเหมยเซียวแล้วรีบเข้าไปนั่งเบาะหลัง

“อย่า ซูบินนี้ยังอยู่ในรถอยู่เลยนะ”

“เร็วเถอะไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอก”

“ทําอย่างงี้ไม่ได้นะ มันโจ่งแจ้งเกินไป”

“ไปที่ห้องมันจะทันนะ หรือโรงแรม ” “ได้โปรดตรงนี้คนมันเยอะเกินไป”

“ที่นี่ไม่มีใครเลย หรือที่ไหนดี เร็วเข้า”

ดงซูบินเกี่ยวเอวของพี่สาวหยู และริมฝีปากของเขาตกลงมาที่คอ ใบหน้า และคิ้วของเธอ ในหูของเธอ ใบหน้าของพี่สาวหยูร้อนผ่าว เธอต้องการผลักเขาออกไป แต่เธอไม่กล้าใช้กําลังมากเกินไป ปฏิเสธกึ่งผลักครึ่งและกึ่งตั้งอยู่ ดวงตาของเธอมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ทันใดนั้น ดงซูบินสอดมือเข้าไปในกระโปรงของหยูเหมยเซียวอย่างกะทันหัน ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ ดงซูบินก็ถอดชุดชั้นในสีขาวเรียบง่ายออก เขาโบกมือแล้วโยนมันไปด้านข้าง แล้วไม่ถอดมันออกกระโปรงก็แค่ดันชายกระโปรงขึ้น “อา”

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากของเธอและในที่สุดก็หน้าแดงและก้มศีรษะลงเธอนอนอยู่เงียบๆ แต่เธอยังคงถือกระโปรงไว้และเอามือปิดไว้ พยายามปกปิดให้มากที่สุด

ดงซูบินสัมผัสต้นขาสีขาวของเธอและชื่นชมไปเรื่อยๆ

หยูเหมยเซียวทนไม่ได้อีกต่อไป บิดต้นขาเปลือยของเธอเพื่อหลบ “อย่ามอง” “นี้มันเหมือนภาพเก่าๆเลยนะ”
” ”

ดงซูบินหอมเธอและ หยุดพูดหยอกล้อ ดงซูฐินก้มศีรษะลงบนตัวเธอแล้วจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ “พี่สาวหยู เธอเซ็กซี่ขึ้นจริงๆ” “…ไม่มีอะไร”

“ทําไมล่ะ มากเกินไปแล้ว”

“ไม่จริง”

“ฮ่าฮ่า ฉันยังอ่อนน้อมถ่อมตน ยังไม่ได้แต่งตัว?”

”

“คุณหาไม่ได้เหรอ” “…อืม”

เมื่อเห็นพี่สาวหยู ตกลงดงซูบินก็ถอดเสื้อผ้าออก, กอด ต้นขาทั้งสองของพี่สาวหยูในอ้อมแขนของเขา และเริ่มเหวี่ยงอย่างดุเดือด

สิบนาที…

ยี่สิบนาที…

ครึ่งชั่วโมง…

คาเยนน์โยกขึ้นลง

พี่สาวหยูยังคงพอใจอย่างง่ายดาย หลังจากดงซูบินทําร้ายเธอเพียงสิบนาที หยูเหมยเซียว ก็ปิดปากของเธอด้วยความตื่นเต้นและเธอก็ส่ายหัวและตาอย่างบ้าคลั่งกับดงซูบิน “พระเจ้า พระเจ้าของฉัน” มันเปียกและดูเหมือนเธอน้ําตาร่วง สั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อรอครึ่งชั่วโมง พี่สาวหยูก็อ่อนลงและนอนลง สิ่งนี้ทําให้ดงซูบิน รู้สึกถึงพึงพอใจมาก หากเธอเปลี่ยนเป็นฉูหยวน ดงซูบินจะต้องทําถึงครึ่งชั่วโมงเพื่อให้ จูหยวนเสร็จฉูหยวนก็จะแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมาเหมือนกัน หลังจากนั้นไม่นาน

ที่มาของเธอแดงก่า นอนหอบ หายใจหอบ ร่างกายที่อ่อนล้าของเธอก็หมดเรี่ยวแรงไปเล็กน้อย และในที่สุดก็คลายตัวลงเล็กน้อย หยูเหมยเซียวดึงผ้าเช็ดปากออกมาและเช็ดร่างกายของ

เธอด้วยความยากลําบาก โยนมันทิ้งไปตามทาง หน้าต่างรถเป็นลูกบอล จากนั้นหยิบกางเกงในขึ้นมา วางกลับบนขาของพวกเขา สวมกระโปรงและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความโล่งใจ

ดงซูบินก็แต่งตัวเช่นกัน เอาแขนโอบเธอจากด้านหลัง จูบรอยน้ําตาที่

หางตาของเธอ “ทําไมคุณร้องไห้”หยูเหมยเซียว หน้าแดง “ไม่มีอะไร”

“น้ําตายังอยู่ที่นั่น นั้นไง หลักฐาน

“…ฉัน ฉันไม่เป็นอะไร” หยูเหมยเซียว ปฏิเสธที่จะยอมรับ

“เธอไม่รู้หรือไง ใครจะรู้ มาเถอะ ร้องไห้ทําไม” “…ไม่”

ดงซูบินมีความสุขเมื่อรู้ว่านี่คือปฏิกิริยาของเธอ คิดว่ามันตลกมาก จับมือเธอแล้วเอนหลังพิงเบาะหลัง “มานี่ นั่งบนตักของฉัน”

หยูเหมยเซียวบิดตัวยังคงบิดนั่ง ลุกขึ้น

ดงซูบินบีบต้นขาของเธอ อวบ ขาวและอ่อนโยน และรู้สึกดีมาก รู้สึกถึงความรักเล็กน้อยกับการสัมผัส เธออดไม่ได้ที่จะถูเธอขึ้นลง “ฉันโทรหาคุณด้วยการโทรแล้วฉันก็ทําไม่ได้ อย่าทําให้ยุ่งกับงาน, ขอโทษด้วย ถ้าโกรธจะดุเราก็ได้ แต่อย่าคิดมากจริงๆ พอเซียวเซียวสอบเสร็จ คุณสองคนรีบเข้าเมืองเร็ว ฉันไม่เห็นคุณวันเดียว ฉันไม่มีเรี่ยวแรง ฉันแค่คิดว่าคุณอยู่กับฉันทุกวัน และฉันจะมารับคุณเมื่อฉันคิดถึงคุณ” ดงซูบินรู้ว่าพี่หยูเป็นเกลี้ยกล่อมเก่ง และเมื่อเรื่องนี้จบลง เขาก็รีบพูดจาหวานๆ เขาคิดถึงพี่หยูจริงๆนะ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของหยูเหมยเซียวก็อ่อนลง เธอเอนศีรษะไปที่ไหล่ของดงซูบิน และพิมพ่า

“ใช่ ตอนนี้กี่โมงแล้ว” ดงซูบินถาม

เธอมองดูนาฬิกา “สิบโมงแล้ว เธอไปทํางานได้แล้ว เธอไปเถอะ ฉันจะไปเอารถคืน

“แล้วไง” ดงซูบินกอดเอวของเธอ “ฉันไม่ไป” ไปทํางานวันนี้ ไม่เป็นไร ฉันจะไปกับคุณด้วย “ไม่ งานเป็นสิ่งสําคัญ ฉันสบายดี เธอยืนขึ้นและจากไปโดยไม่ต้องการให้เขาต้องไปทํางานสาย ดงซูบินดึงเธอกลับมาบนตักของเธอและกอดเธอ “โทรศัพท์หาใครสักคนและก็วางมันไป พวกเขาปล่อยให้ครอบครัวกลับไปด้วยตัวเองดงซูบินไม่ได้ชั่วร้ายขนาดนั้น บางทีเขาอาจไม่เข้าใจความคิดของเสี่ยวหลานหรือความคิดของจูหยวน แต่ความคิดของหยูเหมยเซียว ดงซูบินยังคงเข้าใจได้

หยูเหมยเซียวดูเหมือนจะพอใจมากทั้งร่างกายและจิตใจดงซูบินพูดเพียงไม่กี่ค่าและหยูเหมยเซียว ก็สับสนอย่างหวาน ๆ เขากอดเธอหลังของเขาแล้วเชื่อฟัง เธอหยิบบุหรี่ให้ดงซูบินและจุดไฟให้ และดึงผ้าเช็ดปากบนฝ่ามือของเธอเพื่อเก็บขี้เถ้าทําตัวเหมือนภรรยา

สิ่งนี้ทําให้ดงซูบินอารมณ์เสียมาก ผู้หญิงดีๆ แบบนี้จะหาได้ที่ไหน “อย่ายุ่ง นั่งพักผ่อน มีที่สําหรับ“จับเขม่าในรถ” หยูเหมยเซียวส่ายหัวแล้ววางเธอ ผ้าเช็ดปากในปากของเขา.. “ฉันยังทุกข์ใจ” จากนั้น

เธอก็วางกระดาษลง นั่งข้าง ๆ และแยกเสื้อของดงซูบินที่เธอไม่ได้ใส่ในตอนนี้ แล้วทุบขาเขา โดยไม่หยุดเลย “… ช่วงนี้คุณยุ่งกับงานหรือเปล่า”

ดงซูบินรู้สึกผ่อนคลายมาก “ไม่เลย ลักษณะงานการบริหารก็แบบนี้แหละ มีเรื่องวุ่นวายมากมาย แต่งานใหญ่ๆก็มี สบายดี แล้วคุณล่ะ สองสัปดาห์นี้คุณทําอะไรอยู่ อะไรนะ”

หยูเหม่ยเซียว พูดว่า: “ฉันอ่านหนังสือกับเซียวเซียวปกติไม่มีอะไร”

“ว่าแต่ คิดก่อนว่าเราจะไปที่ไหน”

“ไม่เป็นไร” หลังจากตีขาของเขาแล้วหยูเหมยเซียวก็บีบไหล่ของดงซูบินอีกครั้ง

“งั้นก็ไปห้างแล้วซื้อเสื้อผ้าให้คุณกับเซียวเซียว?”

“ไม่ดีกว่า ครั้งล่าสุดคุณก็พึงซื้อมาให้เราและเซียวเซียวเรายังไม่ได้ใส่เลย”

“แล้วดูหนัง? ภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ต่างประเทศหลายเรื่องออกฉายแล้ว”

หยูเหม่ยเซียหน้าแดงและพูดว่า: “…ฉัน ฉันไม่เข้าใจ”

ดงซูบินเหงื่อตก และจําได้ว่าเธอไม่เคยไปโรงเรียน นับประสาภาษาอังกฤษในภาพยนตร์ด้วยซ้ํา คําบรรยายที่เธอจําได้ ไม่สมบูรณ์ “ถ้าอย่างนั้นเรานั่งที่นี่ไม่ได้ใช่มั้ย”

ในที่สุด หลังจากที่คุยกันมานาน ฉันก็ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะไปไหน หยูเหมยเซียวดูเหมือนลังเลที่จะพูดว่าจะไปที่ไหนดงซูบินตระหนักว่าพี่สาวหยูไม่ต้องการไปไหน ดังนั้นเธอจึงวางแผนจะคุยกับตัวเองในรถ.. มาคุยกันเถอะ อันที่จริงดงซูบินไม่ได้รําคาญที่จะขยับ ให้พี่สาวหยูทุบขาของเธอ บีบไหล่ของเธอ แล้วแตะเธอเพื่อทําร้ายเธอ ไม่มีอะไรมีความสุขไปกว่านี้แล้ว

สิบนาที…

ครึงชัวโมง…

หนึ่งชั่วโมง…

ทั้งสองคุยกัน

ละแวกนั้นห่างไกลมากและไม่มีใครผ่านไปมาตั้งแต่คราวนี้ ดงซูบินอดไม่ได้ที่จะจําสถานที่นี้

อย่างลับ ๆ บอกว่าครั้งต่อไปเขาน่าจะใช้พื้นที่นี้อีก

“ซูบิน” หยูเหม่ยเซียวก็ใช้จมูกมาคลอเคลียดงซูบิน “เดี๋ยวก่อน”

“เกิดอะไรขึ้น?” ดงซูบินมองมาที่เธอ เพียงเห็นว่าเธอดึงสายวัดออกมาจากกระเป๋าของเธอ “นี่อะไร?”

หยูเหมยเซียวกล่าวอย่างอ่อนโยน: “แม่ของคุณสบายดี เธอมีจักรเย็บผ้า ฉันยืมมาเมื่อวาน ฉันอยากจะเย็บผ้าให้กับคุณ จะวัดขนาดให้คุณก่อน ฉันคิดว่าคุณเพิ่งลดน้ําหนัก และต้องวัดครั้งเดียว”

ปีนี้เธอจะทําเสื้อผ้าให้ฉันใส่อย่างงั้นหรอ?

ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่น: “ทําไมคุณถึงทําอย่างนั้น ถ้าคุณเหนื่อยก็แค่ไปซื้อมันมาก็พอแล้ว” “นั่นต่างออกไป” หยูเหมยเซียวกัดปากของเธอ เปลือกตาของเธอปิดตาลง “คุณ อืม ถ้าคุณไม่ชอบมัน ฉันจะไม่หา”

“ไม่ ไม่”

ดงซูบินเปลี่ยนคําพูดทันที “ผมชอบทุกสิ่งที่คุณทํา ทํามัน วัดผล คุณต้องถอดเสื้อผ้าไหม” หยูเหม่ยเซียนยิ้มในที่สุด “ไม่ต้องถอดหรอก ..”

หน้าอก เอว ส่วนสูง หยูเหม่ยเซียว อย่างระมัดระวัง แล้วเอาปากกาและกระดาษจดขนาด พับเก็บไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง“มัน”

เธอใช้มือเล็กๆ สัมผัสดงซูบินตรงนี้และตรงนั้น รู้สึกดีมากดงซูบินเหมือนเป็นคนติดยาเสพติด “วัดอีกครั้งแล้ววัดขา” “เสร็จแล้ว”

“ถ้าไม่ถูกต้อง วัดอีกครั้ง”

หยูเหมยเซียวใช้เทปวัดเพื่อวัดเส้นรอบวงขาของเขา

แน่นอน ดงซูบินไม่มีความคิดดีๆใดๆเลย หลังจากนั้นสองสามครั้ง เขาก็ไม่สามารถพูดได้แน่ชัด เขาเพียงถอดกางเกงออก ซึ่งทําให้หน้าของพี่หยูร้อนและพยายามหลบตา

“มาเถอะ วัดอีกครั้ง” “..

ไม่เป็นไรนานแล้ว” “ผู้ปกครองไม่ถูกต้อง” ดงซูบินนอนแนบหูของเธอและพูดหน้าด่าน: “คราวนี้ที่ปากได้ไหม”

หยูเหมยเซียวก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยเช่นกันมากกว่า, แม้ว่าสมองของเขาจะไม่ฉลาด เขาไม่โง่ เมื่อฉันได้ยินสิ่งนี้ ฉันรู้ว่าดงซูบินหมายถึงอะไร และรากคอของเขายิ่งร้อนขึ้น

“เร็วๆ”

หลังจากนั้นไม่นานหยูเหมยเซียวก็ยังปฏิเสธไม่ได้ ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยปฏิเสธค่าขอมากเกิน

ไปของ ดงซูบินพี่สาวหยู เงยหน้าขึ้นและมองไปทางซ้ายและขวาด้านนอกรถก่อน นั่งยองเบา ๆ ในรถรู้สึกแออัดเล็กน้อยและเธอเปลี่ยนท่านั่งยองเป็นท่าคุกเข่าอีกครั้งปากที่บีบของเธอเปิดออกเล็กน้อย ลิ้นของเธอกดทับริมฝีปากล่างของเธอและใบหน้าที่แดงก่ําของเธอค่อย ๆ ลดศีรษะลง
สิบนาทีต่อมา

ดงซูบินพิงเบาะพร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ

หยูเหมยเซียว หันกลับมาอย่างรวดเร็วด้วยมือข้างหนึ่งปิดปากของเธอและรีบดึงผ้าเช็ดปาก