POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 567 ฉันจะสอนบทเรียนให้เองตาแก่

EP 567 ฉันจะสอนบทเรียนให้เองตาแก่

ราวๆหนึ่งทุ่ม

ที่ห้องของดงซูบิน แม่ของเขามีสีหน้าลําบากใจทั้งคู่นั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน ระหว่างอาหารค่ำ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกันเลย ดงซูบินเองก็ดูสีหน้าไม่ดีนัก

“ซูบินเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“… ไม่มีอะไรหรอกครับแม่”

“หน้าตาของลูกมันฟ้องออกมาว่าลูกรู้สึกไม่ดี”

“จริงๆแล้วผมก็มีปัญหานิดหน่อยกับชูชิงฮวาผู้อํานวยการถนนผิงอัน หมอนั้นต้องโดยผมสั่งสอนสักหน่อย!”

” การทําเช่นนั้นมันไม่ดีเข้าใจไหม! ลูกต้องใจเย็นๆบ้าง อย่าพึงอารมณ์ร้อน” “ผมเองก็พยายามสงบสติอารมณ์อยู่ “ดงซูบินมองไปที่ตะเกียบของเขาและพูดว่า:”ทีมตรวจ

สอบกลางมาถึงที่นี้แล้ว พร้อมที่จะเข้าท่าการตรวจสอบ ผมเองก็หวังดีแต่สิ่งที่ตาแก่นั้นทํากับผมไม่มีแม้แต่ค่าขอบคุณอีกทั้งตาแกนั้นยังวางสายโทรศัพท์ใส่ผมอีก มันทําให้รู้สึกว่าสิ่งที่ผมทําไปนั้นมันผิด”

ลวนเสี่ยวปิงเขาขมวดคิ้ว มีคนแบบนี้ด้วยเหรอ?”

“นี้ไม่ใช่ครั้งแรก ที่งานเลี้ยงงานแต่งงานเมื่อไม่กี่วันก่อน ชูชิงฮวา ลูกชายของเขาแต่งงานแล้ว ผมเองก็ไม่ได้รับเชิญ ผมจะไม่พูดถึงเรื่องนี้ ผมแค่บังเอิญผ่านไปแถวนั้นเท่านั้น ผมเดินตามเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเข้าไปแสดงความยินดีกับเขา ผมแสดงความยินดีกับเขา ทายสิว่าตาแก่นั้นท่ายังไงกับผม เขากับเตรียมแผนแกล้งให้ผมเสียหน้าโดยเอาเต้าหู้เน่ามาให้เราทานซึ่งเป็นเมนูที่ผมสั่งให้โดยเข้าใจว่ามันเป็นเมนูสุขภาพแต่แท้จริงตาแก่นั้นตั้งใจแกล้งผมอยู่แล้ว มันทําให้ผมเสีย หน้าและในเวลานั้นผมสั่งให้กับภรรยาของคณะกรรมการพรรคมณฑล และนายกเทศมนตรีเขต! นี้มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆและครั้งนี้ตาแก่นั้นก็ยังมีหน้ามาทําพฤติกรรมแย่ๆอีก นี้มันบ้าชัดๆ”
ลวนเสี่ยวปิงนั้นไม่ได้พูดอะไร

แน่นอนว่าความอดทนของดงซูบินนั้นก็มีจํากัดเช่นกัน เพราะชูชิงฮวาตั้งใจทําพฤติกรรมแย่และกลั่นแก้ลงเขาถึงสามครั้งเลย ในที่สุดการกระทําของชูชิงฮวาก็ทําให้ดงซูบินนั้นทนไม่อีกต่อไป!

ตาแก่นั้น!

คิดว่าแกจะทําตัวอย่างงั้นได้คนเดียวหรือยังไงกัน? ฉันเองก็จะไม่ทนอีกชูชิงฮวาเราต้องได้เห็นดีกัน?

ชูชิงฮวา! ฉันจะทําให้แกรู้ว่าดงซูบินคนนี้น่ากลัวขนาดไหน!

ดงซูบินกลับไปที่ห้องนอนหลังทานอาหารเย็นเสร็จ เปิดแล็ปท็อปที่เขานํากลับมาด้วย เชื่อมต่อกับอินเทอร์เน็ต และค้นหาบางอย่างอย่างรวดเร็ว ดงซูบินต้องหาเส้นทางการขึ้นมารับตําแหน่งของชูชิงฮวา และให้แน่ใจว่าชูชิงฮวาจะต้องไม่ผ่านการประกวดครั้งนี้ จริงๆแล้วฉันเองก็ไม่อยากทําเช่นนี้แต่ตาแก่ แกบังคับฉันเองนะ ! ฉันอยากเห็นจริงๆว่าสํานักงานถนนผิงอันจะผ่านการตรวจสอบครั้งนี้ไปได้ไหม!

หนึ่งนาที …

ห้านาที…

สิบนาที…

ดงซูบินกดไปที่แป้นพิมพ์เสียงดัง และในตอนนั้นลวนเสี่ยวปิงเองก็ไม่รู้จะทําอะไรเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงใช้เวลานี้ทําความสะอาดบ้านให้ลูกชายของเธอ เช็ดตรงนู้นกวาดตรงนั่น

“ซูบิน หนังสือพิมพ์ในตู้นี้ยังเอาอยู่หรือเปล่า”

“มันตั้งแต่วันไหนครับ?”

“อ๋อตรุษจีนมาหลายเดือนแล้ว”

“น่าจะเป็นของอดีตเลขาธิการคนเก่า เพราะดูเหมือนเขาจะไม่ได้ทําความสะอาดอะไรเลยก่อนออกไป”

“เฮ้ ข่าวนี้ ถนนผิงอัน บ้านพักคนชรา ซูบินมาดูนี้สิ”

ดงซูบินกระพริบตา วางเมาส์แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องนั่งเล่น” เกิดอะไรขึ้น? “หลังจากนั้น ดงซูบินก็หยิบหนังสือพิมพ์เฟิงโจวรายวันขึ้นมาจากมือแม่ของเขา”

หน้าที่สามเป็นพาดหัวข่าวว่า “ใครรับผิดชอบผู้สูงอายุที่หลงทางในบ้านพักคนชรา”

ข่าวรายงานว่าเป็นชุมชนที่ดําเนินการโดยถนนผิงอัน เขตหนานฉางบ้านพักคนชรา หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ออกมาได้สี่หรือห้าเดือนแล้ว อุบัติเหตุเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เมื่อปลายปีที่แล้ว ผู้อยู่อาศัยในท้องถิ่นชื่อซูเสี่ยวชุน ส่งแม่ของเขาไปที่บ้านพักคนชราที่อยู่ใกล้กลับระแวกบ้านของเขา แม่ของเธอเป็นโรคสมองเสื่อม ซึ่งซูเสี่ยวชุนได้เน้นย้ํากับทางโรงพยาบาลแล้ว แต่ในวันที่สาม แม่ของซู่เสี่ยวฉุนหายตัวไปจากบ้านพักคนชราและแจ้งตํารวจ ใช้เวลาหนึ่งเดือนในการตามหา ต่อมาซูเสี่ยวฉุนพบบ้านพักคนชราในชุมชนที่ถนนผิงอัน มีการพูดคุยกันว่าต้องมีการชดเชย แต่บ้านพักคนชราบอกว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเขาไม่มีภาระผูกพัน และไม่มีเงินที่จะชดเชยให้

หลังจากอ่านข่าวนี้ ลวนเสี่ยวปิงเองรู้สึกไม่มีความสุข “นี่มันไร้ความรับผิดชอบมากเลยนะเนี่ย! มันเป็นโรงพยาบาลจากที่ไหนกัน? ”

ดงซูบิน ก็เห็นด้วยกับแม่ของเขาด้วย โดยบอกว่าบ้านพักคนชราแบบนี้ตั้งอยู่ที่ถนผิงอัน? นี่หรอการเขตที่จะเป็นโมเดลส่งเสริมความเป็นอยู่ของผู้สูงอายุ? ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!

เขาหยิบหนังสือพิมพ์กลับไปที่ห้อง ยกมือขึ้นแล้วโทรหาซูเจีย

“ซูบินอย่างงั้นหรอมีอะไรหรือป่าว?”

“พี่สาวซูคุณยังอยู่ที่ทํางานหรือเปล่า ผมมีบางอย่างจะรบกวน”

“โชคดีจริงๆ วันนี้ฉันทําโอทีพอดี เอาล่ะมีอะไรให้ฉันช่วยบอกฉันมาได้เลย”

“ผมมีสําเนาหนังสือพิมพ์ของเฟิงโจวรายวันลงวันที่ 7 มกราคม มันมีข่าวเรื่องบ้านพักคนชราที่อยู่หน้าสามพี่สาวซูช่วยตรวจสอบให้ผมหน่อยจะได้ไหม?” ทันทีที่ดงซูบินอธิบายสถานการณ์ทั้งหมด ดงซูบินก็วางสาย

ไม่นานหลังจากนั้น เบอร์โทรศัพท์ของซูเจียก็โทรกลับมา และเธอก็ถามเรื่องนี้อย่างชัดเจนผ่านมาครึ่งปีแล้วและยังไม่พบแม่ของ ซูเสี่ยวชุนจนถึงตอนนี้ บ้านพักคนชราดูเหมือนจะจ่ายเพียง 10,000 หยวนตามสัญลักษณ์ในภายหลัง แต่มันเล็กเกินไป และไม่มีแม้แต่ความจริงใจขั้นพื้นฐานที่สุด ฟังคํากล่าวจากโรงพยาบาลไม่ยอมรับว่าเป็นความผิดของพวกเขาและบอกเพียงว่า เงินหนึ่งหมื่นหยวนถูกใช้เพื่อช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม ด้วยเหตุนี้ ครอบครัวของซู่เสี่ยวชุนได้เขามาให้ข้อมูลกับทางสํานักข่าวของเราหลายครั้งและต่อมาก็เรื่องก็เริ่มชัดเจนขึ้น”

พี่สาวซูพอจะมีเบอร์ติดต่อของซูเสี่ยวชุนหรือป่าว

”
” มีสิ” ซูเจียนําเอกสารขึ้นมาอ่านอีกครั้งก่อนจะบอกเบอร์โทรศัพท์ของซูเสี่ยวชุนไป “ขอบคุณมากครับพี่สาว”

ดงซูบินจดเบอร์โทรศัพท์ไว้ในเมื่อของเขา และเหมือนว่าเขาจะเห็นสิ่งผิดปกติบางอย่าง นี่มัน

จากนั้นเขาก็พลิกสมุดโทรศัพท์และเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ในที่สุด เขาก็โทรหาเกาแพนเหว่ย คนที่ไว้ใจได้

แพนเหว่ยฉันเองซูบิน ฉันมีอะไรบางอย่างให้นายช่วย

“ครับหัวหน้า บอกมาได้เลยผมยินดีที่จะช่วยหัวหน้าอย่างเต็มกําลังครับ!” “น้ําเสียงของเกาแพนเหว่ย ยังคงให้ความเคารพเช่นเคย

ดงซูบินฟังแล้วก็สบายใจ และอธิบายรายละเอียดในทันทีและอธิบายซ้ํา ๆ ว่าอย่างไร อย่างไรสิ่งนี้และสิ่งนั้น

7:30 น. ในตอนเย็น.

ถนนแห่งหนึ่งในชุมชนเหม่ยซวง อาคารที่อยู่อาศัย

ซูเสี่ยวชุน ซึ่งอยู่ในวัยสี่สิบ กําลังดูทีวีกับสามีอยู่ในบ้าน แม่ของเธอหายตัวไปมากกว่าครึ่งปี ตั้งแต่นั้นมา บ้านก็ไม่มีรอยยิ้ม ซูเสี่ยวชุนเสียใจที่ส่งแม่ของเธอไป บ้านพักคนชราตลอดเวลาให้ แม่อยู่บ้านอยู่กับพวกเขาตลอดเวลา เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น

เสียงโทรศัพท์ที่บ้านดังขึ้น

ซูเสี่ยวฉุนยื่นมือออกมาแล้วตอบว่า “สวัสดี”

เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายอีกด้าน “สวัสดี นี่คุณซูเสี่ยวชุน”

“คุณเป็นใคร”

“ผมเป็นนักข่าวจากหนานกิงข่าวเช้า และผมต้องการสัมภาษณ์คุณทางโทรศัพท์คุณพอจะมีเวลาให้ผมสักหน่อยไหม? ”

“1

‘ผู้สื่อข่าวต้องการสัมภาษณ์ฉันเรื่องอะไร?’

‘ นั่นมันผมได้ยินมาว่าการหายตัวไปของแม่ของคุณนั้นยังไม่ได้รับการแก้ไข?

ทางโรงพยาบาลเหม่ยซวงไม่ได้รับผิดชอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คณะกรรมการกลาง กองตรวจสอบโมเดล

ส่งเสริมความเป็นอยู่ผู้สูงอายุได้ลงมา และสํานักงานถนนผิงอัน ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงหน่วย

งานต้นแบบส่งเสริมผู้สูงอายุ คิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้ ? “

อะไรนะ?“ซู่เสี่ยวชุนระเบิดอารมณ์ขึ้นมาทันทีที่ได้ยินมัน”พวกเขายังต้องการเป็นที่ต้นแบบ

อย่างงั้นหรอ แม่ของฉันยังหาไม่เจอ! นี้มันบ้าไปแล้ว!!”

คนรักของเธอมองข้ามไป “เสี่ยวชุน เกิดอะไรขึ้น?”

ซุนเสี่ยวชุนวางสายด้วยความโมโห “นี้มันจะไปกันใหญ่แล้ว สํานักงานถนนผิงอันคิดได้ยังไงที่กล้าเข้าไปประกวด! ฉันยอมไม่ได้เด้ดขาด!”