POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 566 ทีมตรวจสอบกลางมาแล้ว

EP 566 ทีมตรวจสอบกลางมาแล้ว

ยามบ่าย.

จากชั้นบนลงด้านล่าง ณ สํานักงานเขตกวางหมิงเต็มไปด้วยการถกเถียงกันอย่างไม่พอใจ “คุณเคยได้ยินไหม สํานักงานถนนผิงอันได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงโมเดลยูนิต” “ฉันก็ได้ยินมา! สรุปมันเป็นอย่างไร! การคัดเลือกเป็นอย่างไร”

“เหมือนว่าเขาจะได้เป็นตัวแทน? !”

“มีการเสนอชื่อไปหลายสิบแห่ง

แต่จะถูกคัดให้เหลือไม่กี่แห่งแล้วถ้าเป็นอย่างงั้นทางมณฑล

เราจะมีโอกาสอย่างงั้นหรอ” ” นั่นเองค่ะ

ที่แล้วร้านอาหารของหลี่หลู่ส่งเสียงดังมาก มีชาวบ้านหลายคนโทรมาแจ้ง พวกเขาต้องการที่อยู่ที่ปลอดภัยพวกนั้นได้ส่งคนไปดูหรือไม่ ไม่! นี่เป็นโมเดลหน่วยที่ต้องสนับสนุนผู้สูงอายุ นี่มันล้อเล่น! นี้หรอตัวแทนของเรา ”

“แต่ฉันคิดว่าทางมณฑลสนับสนุนพวกเขา”

“โอ้ถ้าพูดถึงเรื่องโมเดลดูแลผู้สูงอายุ ดูเหมือนทางเขตเราจะดีกว่าเยอะเลย ” “แน่นอนครั้งนี้ก็เป็นเพราะเส้นสายอย่างแน่นอน ถ้ามองกับตามจริงสํานักงานเขตผิงอันไม่น่าจะได้รับเลือก”

ณ อาคารเสริม

สํานักงาน.

ดงซูบินสั่งให้คนลงไปจัดการในบ้านพักคนชรา ขณะที่เขานั่งอยู่หลังโต๊ะและสูบบุหรี่ ใบหน้าของเขาไม่แน่นอน อันที่จริง ดงซูบิน ต้องการความสําเร็จทางการเมืองที่มากที่สุดจากการประชุม
ครั้งของมณฑลไม่มีแม้แต่ผู้นําคนใดขึ้นมาแย้ง และสิ่งนี้ทําให้ดงซูบินคาดความสัมพันธ์กับทางมณฑล ในการประชุมครั้งนี้เขาเข้าใจความต้องการของมณฑลอย่างชัดเจน สําหรับการที่ไม่มี ถนนหรือเขตอื่นได้รับการเสนอชื่อ ถึงแม้มันจะไม่ได้มีผลโดยตรงกับดงซูบิน แต่ดงซูบินรู้สึกว่า เขตของเขาโดยเอาเปรียบ นี่ไม่ใช่ปรากฏการณ์ที่ดีและมันกดดันตัวของดงซูบินมาก แต่ถ้าดงซู บินสามารถชนะความสําเร็จทางการเมืองที่ทําให้ทุกคนพูดไม่ออก, เช่นการเสนอชื่อชิงการเป็น ตัวแทนในครั้งนี้ ปัญหาจะได้รับการแก้ไข แม้ว่ามณฑลและคนอื่นๆ จะมีความคิดเห็นเกี่ยวกับรูป แบบการทํางานของเขา แต่ก็คงไม่มีใครกล้าโต้แย้ง

น่าเสียดาย นี้น่าจะเป็นได้แค่ความคิดของดงซูบินเท่านั้น

การที่จะได้รับเลือกเป็นโมเดลระดับชาติสําหรับดงซูบินรู้ดีว่ามันยากแค่ไหน การเสนอชื่อคนเดียวมีน้ําหนักมาก ผลงานจะออกมาดีหรือไม่ ก็ต้องประชาสัมพันธ์ให้ถูกต้อง ต้องมีการกระทําตามแบบฉบับและต้องไม่ให้คนทํางาน ในการแยกแยะ สิ่งเหล่านี้ขาดไม่ได้

ชูชิงฮวา!

สํานักงานถนนผิงอัน!

ดงซูบินหรี่ตาและบีบก้นบุหรี่

หลิงหลิงหลิง หลิงหลิงหลิง เบอร์โทรศัพท์ของ “แม่” ปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ ดงซูบินเอื้อมมือเพื่อรับโทรศัพท์และกลับมาพูดด้วยน้ําเสียงปกติ “แม่ มีอะไรหรือเปล่า?” ลวนเสี่ยวปิงถามด้วยความสงสัย: “มีอะไรเหรอ งานยุ่งเหรอ?” ดงซูบินถอนหายใจ: “มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่มีอะไรหรอก แม่อยู่ข้างนอกหรอ” เสียงแตรรถที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ดังขึ้น

“แม่เลิกงานแล้ว แม่คิดว่าแม่อยากจะเจอลูก”

“โอ้ เวลานี้หรอครับ ผมยังติดงานอยู่เลย”

“ที่เขตกวางหมิง มณฑลหนางฉาง ใช่ไหม แม่ไม่รู้จักหอพักของลูก มันอยู่ที่ไหน แม่จะไปรอลูกที่นั่น?”

มันเป็นเส้นทางดียวกันกับการมาสํานักงานเขตกวางหมิงเลย มีสวนขนาดเล็กทางตะวันออก. แม่รออยู่ที่สวนก็ได้ มันไม่ไกลจากสํานักงานเขตกวางหมิงเท่าไรครับ.”

“ถ้าอย่างงั้นหากหาไม่เจอแม่จะโทรหาลูกล่ะกัน”

“ครับถ้ามีอะไรก็โทรมานะครับ”

“ถ้าอย่างงั้นแม่ถึงแม่จะบอกล่ะกันนะ”

หลังจากวางสายดงซูบิน มองดูนาฬิกาของเขาและก้มศีรษะ เพื่อทํางานให้เสร็จโดยเร็วที่สุด เขาออกจากงานก่อนหน้านี้สิบนาทีและขับรถไป สวนบริเวณเขตกวงหมิง

ประมาณห้าโมงเย็นดงซูบินไม่เห็นแม่ของเขาเมื่อรถมาถึง ดังนั้นเขาจึงลงจากรถและนั่งบนม้านั่งตรงทางเข้าสวน สูบบุหรี่และรอ

หนึ่งนาที…

ห้านาที…

สิบนาที…

ทันใดนั้นลวนเสี่ยวปิงถือถุงผักเดินมาแต่ไกล

ตาของดงซูบินเฉียบแหลม เขาเห็นแม่ของเขาทันที ยืนขึ้นและเดินไปที่นั่น แต่สิ่งที่ทําให้เขาตกใจเล็กน้อยคือมีคนอื่นอยู่ข้างๆเธอ ชายวัยกลางคนในวัยสี่สิบ มีหญิงสาวและชายวัยสามสิบต้นๆ ทั้งสามสวมชุดสูทและเสื้อเชิ้ต ไม่เหมือนครอบครัวแต่ดูเหมือนคนในกิจการของรัฐ ชายวัยกลางคนมุ่งหน้าไปที่ ช่วงเวลานั้นกําลังหัวเราะและกําลังพูดลวนเสี่ยวปิง กําลังพูดอยู่ “พี่คะ ถนนผิงอันคือตรงนี้หรือเปล่าค่ะ”

“ฝั่งตรงข้าม นี้คือถนนเขตกวงหมิง”

“อ๋อ คุณเป็นคนที่นี้หรือเปล่า คะคุณรู้หรือไม่ว่าสถานรับเลี้ยงเด็กในบริเวณใกล้เคียงอยู่ที่ไหน” “ฉันไม่ได้เป็นคนที่นี่ฉันไม่ค่อยรู้อะไรเท่าไร”

มีคนสองสามคนถามคําถามและในที่สุดก็ถามถึงสถานที่ที่ผู้สูงอายุมักมารวมตัวกันในบริเวณใกล้เคียงลวนเสี่ยวปิงมองดูพวกเขาอย่างระมัดระวังและไม่พูดอะไรมาก

ดงซูบินถอนหายใจในหัวใจของเขาและก้าวขึ้นและพูดว่า: “แม่!”

“ซูบิน” ดวงตาของลวนเสี่ยวปิงน่าคิดแสดงให้เห็นว่าเธอกลัวที่จะพบกับแก๊งค์ที่ลักพาตัวผู้หญิง และเธอก็โล่งใจเมื่อเห็นลูกชายของเธอ

ดงซูบินกระพริบตาและพูดว่า: “นี่คือ …”

“แม่ก็ไม่รู้” ลวนเสี่ยวปิง กระซิบ: “แม่ไม่รู้ว่าคนพวกนี้คือใคร”

เมื่อเห็นพี่สาวคนนี้ดูระมัดระวังพวกเขามา เฉินหยานตงก็ยิ้มออกมา ” ขอโทษนะ พี่สาว เราไม่รบกวนคุณแล้วจะดีกว่า จริงๆแล้วเราเพียงต้องการถามทางเพียงเท่านั้น” แน่นอนดงซูบินไม่คิดว่าจะมีคนลักพาตัวผู้หญิงที่อายุเยอะเช่นแม่ของเขาหรอก เพราะตอนนี้ที่ดงซูบินมาถึงแม่ของเขา เขาเห็นสร้อยคอมรกตที่คอของชายวัยกลางคนคนนั้น แน่นอนว่า ความรู้ของดงซูบินเกี่ยวกับของสะสมโบราณนั้นไม่เหมือนกับคนทั่วไป จี้ของสร้อยคอมรกตนั้นน่าจะมีน้ําหนักพอตัว และขนาดประมาณหนึ่งนิ้วและกว้างครึ่งนิ้ว มันน่าจะเป็นสร้อยแบบเนื้อแข็ง กรีนเฉอน่าจะได้ ราคาของมันน่าจะอยู่ประมาณหลักล้านบาท ถ้าชายคนนั้นมีสร้อยคอที่แพงขนาดนั้น การลักพาตัวสาวใหญ่คงไม่ใช้แนวคิดที่ดีมากนัก ?

ถามถนนผิงอัน?

ถามบ้านพักคนชรา?

ดงงซินมองดูพวกเขาและพูดว่า “คุณเป็นหัวหน้าของหน่วยงานกลางตรวจสอบโมเดลการส่งเสริมผู้สูงอายุหรือป่าวครับ”

ทั้งสามคนตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

เฉิงหยานดง พูดอย่างแปลกๆ “คุณว่ายังไงนะ!”

ดงซูบินยื่นมือออกมาและจับมือ “ผมเอง คือเลขาธิการเขตกวางหมิง ดงซูบิน”

ทั้งสามมองหน้ากันและยิ้มอย่างขมขื่น พวกเขาไม่คิดว่าจะมีคนรู้ตัวตนของพวกเขาง่ายขนาดนี้ และก็คิดไม่ค่าผู้นําของสํานักงานเขตจะอายุน้อยขนาดนี้ด้วย

เฉิงหยานตงก็จับมือเขา “สวัสดี ผมมาจากหน่วยงานส่งเสริมผู้สูงอายุแห่งชาติ เฉิงหยานตง” หญิงและชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งแนะนําตัวเองด้วย คนหนึ่งมาจากกระทรวงกิจการพลเรือน และอีกคนมาจากสันนิบาตกลาง คณะกรรมการ. ดงซูบินเห็นว่าเฉินหยางตงเป็นผู้นําทีมตรวจสอบ แต่คนเหล่านี้ไม่น่าจะเป็นผู้นําระดับสูงเพียงแค่อาจเป็นตัวแทนระดับทั่วไป คงจะดีถ้ามีรองผู้อํานวยการระดับผู้อํานวยการ ประจําเซี่ยงไฮ้ ตําแหน่งเขาถือว่าไม่ได๋ใหญ่มาก แต่เนื่องจากพวกเขามีหน้าที่ตรวจสอบการเสนอชื่อมากกว่า10 แห่งในจังหวัดบัคเหอ จึงไม่มีใครสามารถรู้ว่าพวกเขามีอํานาจในการทํางานขนาดไหน ในการตรวจสอบหน่วยงานครั้งนี้ เฉิงหยานตงน่าจะเป็นประธานในทีมตรวจสอบ ผู้มีอํานาจตัดสินใจ ตราบใดที่เขาพยักหน้า การเสนอชื่อจะสามารถรายงานต่อรัฐบาลกลางได้แน่นอน ถึงแม้อาจจะไม่ได้กลายเป็นตัวแทนระดับชาติในทันที แต่อย่างน้อยก็จะเป็น ถูกคัดเลือก ดังนั้นหน่วยที่เสนอชื่อจึงต้องหาวิธีรับใช้ผู้อื่น

ดงซูบินกล่าวอย่างสุภาพว่า “ยินดีต้อนรับทุกท่านที่มาเยือนพื้นที่หนางฉางของพวกเรา ผมคิดว่าคงเป็นพรุ่งนี้ อืม บอร์ดและที่พักยังไม่ได้จัดเตรียมไว้ ผมจะติดต่อกลับไปที่มณฑลให้ล่ะกัน?” เฉินหยางตงจับมือเขาและยิ้ม “ไม่เป็นไร มีคนจองให้แล้ว เป็นโรงแรมที่ดีเลยละ” หญิงวัยกลางคนมองมาที่เขา “หัวหน้าค่ะ น่าจะเป็นตรงนั้น”

เฉิง หยานตง พยักหน้าและไม่พูดอะไรมากกับดงซูบินและ ลาจากลาแล้วมองไปทางถนน ฝั่งตรงข้าม พื้นที่สํานักงาน

ที่นี่ดงซูบินก็นําอาหารจากแม่ของเขาไปด้วย “แม่ไปกันเถอะ” “พวกนั้นมาจากรัฐบาลกลางอย่างงั้นหรอ” ลวนเสี่ยวปิงถาม

ดงซูบินจึงตอบเธอ “พวกเขาเป็นทีมตรวจสอบครับ แม่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาลงพื้นที่ทั้งที่ตั้งมีคําสั่งและมาแบบเงียบๆ พยายามจะไม่ระบุตัวตน แต่ไม่มีผลกระทบกับเขตของผมอยู่แล้ว” ลวนเสี่ยวปิงเธอถอนหายใจทันที “แล้วเขตของลูกไม่ได้ส่งเข้าประกวดอย่างงั้นหรอ? ” ค่าพูดเหล่านี้ทําให้ดงซูบินหวนนึกถึงเขาจริงๆ เขาตกใจและหัวเราะอย่างว่างเปล่า: “เอาล่ะครับ แม่ ดูเหมือนแม่จะอยู่กับลุงหยางมากไป พวกระบบราชการเหล่านี้มันวุ่นวายและมีปัญหามากมายอยู่ในนั้น”

ลวนเสี่ยวผิงหัวเราะ: ” ส่งสัยจะจริงอย่างที่ลูกว่า”

“ฮ่าฮ่า ผมชมแม่นะเนี่ย” ทั้งคู่หยอกล้อกันภาษาแม่ลูก ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน ลวนเสี่ยวปิงก็ให้ดงซูบินกลับไปทํางานต่อในทันที

เมื่อ ดงซูบินเห็นเธอนั่งลงบนโซฟาด้วยรอยยิ้ม แม่ของฉันพูดถูก ทีมตรวจสอบมานั้นมาอย่างเงียบๆ และไม่ต้องการบอกใคร แต่ถึงอย่างไรฉันจําเป็นต้องแจ้งสํานักงานถนนผิงอัน . แม้ว่าความ ขัดแย้งระหว่างดงซูบิน และชูชิงฮวาไม่สามารถประนีประนอมได้ แต่ดงซูบินควรมีมุมมองเกี่ยว กับสถานการณ์โดยรวมและเขาได้พบกับหัวหน้าทีมตรวจสอบ ดงซูบินรู้มานานแล้วว่าทีมตรวจสอบมา แต่ไม่ได้รายงานขึ้นไป มันก็อาจส่งผลเสียกับภาพรวมของมณฑลได้

ดังนั้นดงซูบินจึงโทรไปที่พรรคและสํานักงานรัฐบาลที่ถนนผิงอัน แน่นอนว่าดงซูบินจะไม่ติดต่อชูชิงฮวาโดยตรงเนื่องจากทั้งสองคนนั้นกําลังขัดแย้งกันอยู่

ตุ๊ดตูด โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้ว

“สวัสดีครับ สํานักงานถนนผิงอัน ขอสายใคร” มีเสียงของชายหนุมที่ปลายอีกด้าน

ดงซูบินกล่าวด้วยน้ําเสียงที่เย็นชา: “ฉันดงซูบินเลขาธิการสํานักงานเขตกวางหมิง” ชายคนนั้นตะลึง”โอ้ ถ้าอย่างนั้นผมจะโอนสายคุณไปที่ผู้อํานวยการชู”

“ไม่จําเป็น…”

ดงซูบินไม่ทันได้พูดจบชายคนนั้นโอนสายไปทันที เสียงปั๊บ และเชื่อมต่อกับสํานักงานผู้อ่านวยการ

ดงซูบินรู้สึกหงุดหงิดและนิ่งไปเล็กน้อย นี่คนของพวกถนนผิงอันมันยังไงกันแน่ไม่เขาใจสิ่งที่ฉันพูดหรือยังไงกัน!?

เสียงของชูชิงฮวาดังขึ้นจากปลายสาย

ดงซูบินพูดอย่างเย็นชา: “ผมเองดงซูบิน”

“หือ?” อีกด้านหนึ่งเงียบ “ฮ่าฮ่า เลขาธิการซูบินเกิดอะไรขึ้น ทําไมน้ําเสียงของคุณเป็นเช่นนี้?

ดงซูบินไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเขา และก็เข้าหัวข้อสนทนาทันที: “วันนี้ฉันพบกับหัวหน้าทีมตรวจสอบที่ส่งมาจากหน่วยงานกลาง เตรียมตัวให้พร้อม”

ชูชิงฮวาขมวดคิ้ว “อยู่ที่นี่หรือ” เขาดูไม่เชื่อคําพูดของดงซูบินสักเท่าไร

“ใช้มีเพียงเท่านี้แหละ…”

“เข้าใจแล้ว!”

ชูชิงฮวาวางสายทันที

ไอ้หมอนี้!

มันทําให้ดงซูบินเริ่มโมโหขึ้นมาอีกที จริงๆแล้วฉันก็ไม่อยากแจ้งให้แกรู้สักเท่าไรหรอกกับการตรวจสอบครั้งนี้ แต่ก็กลัวว่าภาพรวมของมณฑลจะเสียหาย แต่สิ่งที่แกทํากับฉันสิ? นี้มันไม่ให้เกียรติกันเลย วางสายโดยไม่รอให้ฉันพูดจบ? ไม่แม้แต่จะพูดขอบคุณ! ?

ไอ้แก่นี้! ! .