POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 562 มีบางอย่างหายไป

EP 562 มีบางอย่างหายไป

ในช่วงเลิกงาน

ร้านอาหารของหลี่หลู่กลับมาสว่างขึ้นอีกครั้งและกลับมาดําเนินธุรกิจตามปกติ ดงซูบินเข้าไปในในสํานักงานและหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาขึ้นมา และโทรไปหาหลิวเฉินหลง ผู้จัดการทั่วไปของบริษัทพลังงานของเฟิงโจวทันที ก่อนที่ดงซูบินจะแสดงความขอบคุณ จากนั้นเขาก็ลงไปชั้นล่างและเดินเข้าไปในโรงอาหาร แน่นอนตอนนี้ดงซูบินอาศัยอยู่เพียงตัวคนเดียว เขาเองก็ขี้เกียจทําอาหารเองแล้ว ดังนั้นเขาจึงเลือกมาทานอาหารที่โรงอาหารจะดีกว่า และขับรถออกจากบริเวณสํานักงาน

หลังจากทานจนอิ่มแล้วในช่วงค่า แต่ยังพอมีแสงไฟที่สาดส่องเข้ามา
ฝูงชนข้างถนนพลุกพล่านและผู้คนเดินกันอย่างเร่งรีบ

กลับไปที่หอพักของเขต ดงซูบินไปที่ห้องน้ําและอาบน้ําอย่างเงียบๆ หลังจากออกมา เขาเปิดเบียร์เย็น ๆ และนั่งบนโซฟา เขาดื่มมันไปอีกหนึ่ง วันนี้เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว เมื่อเรื่องทุกอย่างจบลง เขาเองก็ต้องการพักแล้ว ทุกวันนี้ดงซูบินต้องจัดการกับข้อพิพาทและความขัดแย้งมากมาย และเขาต่อสู้ในแนวหน้าเกือบทุกวัน ร่างกายและจิตใจของเขานั้นเหนื่อยล้าไปทั้งหมด

ถึงอย่างไรก็ยังมีเรื่องของชูชิงฮวาที่ดงซูบินจะต้องไตร่ตรองตลอดช่วงสองวันนี้ และวันนี้เองเขาต้องผ่อนคลายกับเรื่องนี้สักหน่อย และหลังจากนี้คือการเดินหน้าออกศึกเต็มกําลัง

เราควรจะนอนเลยดีไหม?

อนึ่ง เขาเองต้องการจะสะสมเวลาให้กับตัวเอง เผื่อว่าเขาจําเป็นต้องใช้พลัง เขาเลยใช้ช่วงนี้ศึกษาพลังของเขาเพิ่มเติม

สําหรับดงซูบินการศึกษาเหล่านี้ก็เป็นการผ่อนคลายที่ดีเช่นกัน ครั้งที่แล้ว เนื่องจากเวลาหมด จึงไม่มีเวลาทดสอบระยะเวลาที่แน่นอนในการย้อนกลับสามารถย้อนกลับได้ เวลาของผลทับทิมค่อนข้างคลุมเครือและไม่ถูกต้อง คราวนี้จะลองท่าอะไร?

ความแม่นยําามันจะขนาดไหนกัน?

ดงซูบินดื่มเบียร์หยางจิง จิบสุดท้าย เปิดเครื่องปรับอากาศ ยืนขึ้นด้วยมือของเขาบนหลังของเขาและเดินไปรอบ ๆ ห้อง ทําลายที่เขี่ยบุหรี่เพื่อใช้ในการทดสอบ? ไม่ มันเร็วเกินไปที่จะคํานวณเวลาที่กําหนด ถ้าอย่างนั้นใช้ลองแอปเปิ้ล? ไม่ ก็ไม่ต่างจากการใช้ผลทับทิมในการทดสอบ สิ่งที่ดงซูบิน ต้องการทราบในตอนนี้คือความพิเศาของการย้อนกลับโดยใช้เวลา 1 วินาที เทียบเท่ากับเวลาที่เป้าหมายกําหนดถอย เขาจะใช้การย้อนกลับอย่างแน่นอนในอนาคต ดังนั้นต้องโปร่งใส และแม่นยําาถึงหนึ่งวินาที

ดงซูบินมองไปรอบ ๆ และทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ตกลงไปที่บางสิ่งบางอย่างมีแล้ว!

แค่นั้นแหละๆ!

ดงซูบินพยายามตั้งสติและคิดว่าเขาน่าจะคิดเรื่องนี้มานานแล้ว เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วคว้านาฬิกาบนโต๊ะกาแฟ ไม่เพียงแต่เวลาปัจจุบัน แต่ยังรวมถึงปี เดือนและวัน และเครื่องชั่งดิจิตอลอื่นๆ จะแสดงบนนั้น เนื่องจากสามารถทําให้มันย้อนกลับได้ ย้อนเวลาของวัตถุที่ระบุ ดังนั้นวันที่ด้านบนควรเปลี่ยนตามนั้นด้วย เพื่อให้สามารถนําาเสนอเวลาเฉพาะของการถอยกลับต่อหน้า ดงซูบินในสถานการณ์นี้ไม่มีอะไรเหมาะสําหรับการทดสอบนอกจากนาฬิกานี้

เขาเปิดเมนูระบบขึ้นมาและตรวจสอบ เวลาที่เหลือคือสองนาทีสี่วินาที

ไม่อยากเสียเวลามาก ฉันขอแค่สี่วินาทีเพื่อทดสอบดู

ดงซูบินท่าตามที่เขาพูด และยกนาฬิกาขึ้นทันทีพร้อมปฏิทิน จดจ่อกับการถือมันด้วยมือของเขา และพึมพําา “ย้อนกลับ” ในใจของเขา!

มันเริ่มแสดงผลออกมา!

หนึ่งวินาที…

อีกวินาที…

สามวินาที…

ดงซูบินมองดูเข็มนาฬิกาในมือของเริ่มเคลื่อนที่อย่างบ้าคลั่ง เข็มวินาที เข็มนาที เข็มชั่วโมง ราวกับพัดลมไฟฟ้าหมุนวนเหมือนพัดลม ตาเปล่านั้นไม่สามารถมองได้ทัน วิถีถูกจับ แต่เห็นได้ชัดว่าเข็มนาฬิกาทั้งหมดย้อนหลังกลับ!

สี่วิ…เสร็จแล้ว!

ปล่อยมันย้อนหลัง!

คลิก! เข็มนาฬิกาหยุดลงในทันที! เมื่อเขาพูดหยุด!

ติ๊ก…ติ๊ก… ตุ๊ก…

เข็มวินาทีเดินตามปกติอีกครั้ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนนี้

แต่ในขณะนี้ ดงซูบินเห็นด้วยตาตนเองว่าตัวเลขเดือนในนาฬิกาเปลี่ยนไปมาก วันนี้น่าจะวันที่ 10 มิถุนายน และเขายืนยันซ้ําแล้วซ้ําอีกในเดือนแรก แต่ตอนนี้ วันที่ในนาฬิกาถูกแสดงจริง วันที่ 6 มิถุนายน กล่าวคือ ย้อนเวลากลับไปสี่วันหรือมากกว่านั้น เวลาที่แม่นยําของการย้อนกลับก็ออกมาคร่าวๆด้วย!

ย้อนกลับหนึ่งวินาทีเท่ากับวัตถุที่ระบุถอยหลังประมาณหนึ่งวัน!

หนึ่งนาทีคือสองเดือน

สิบนาทีก็เป็นเวลาเกือบสองปี? ?

แล้วมันจะย้อนกลับไปได้กี่ปีกัน?ดงซูบินแอบชื่นชมยินดี ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนนี้เพียงพอ สําหรับเพื่อนๆ นี่เป็นสิ่งที่ดีที่จะตกลงมาจากท้องฟ้า มันได้รับการยืนยันแล้ว ดงซูบินไม่ได้ วางแผนที่จะเสียเวลาที่เหลือในการทดลอง เขามีเหลือไม่มากในกรณีฉุกเฉิน เขาต้องออกจาก ฐานบางส่วนและตอนนี้กลับกัน ก็เกือบเท่าๆกันนั่นแหละก็พอกลับ…

หยุด…

ถอยหลัง…

มีแรงฮึดเข้ามาอีก

ดงซูบินฮัมเพลงเล็กน้อยและยกนาฬิกาขึ้นมาเพื่อปรับวันที่ของนาฬิกาถอยหลัง” เขาไปที่ตู้เย็น และหยิบเบียร์ออกมาฉลองให้กับตัวเอง แต่ในขณะที่ดูทีวี เขาดื่มเบียร์จนหมดแล้วและมองหามัน อย่างไรก็ตาม เขาพบว่าในตู้เย็นไม่มีอะไรในตู้เย็น เขากําลังดื่มอย่างมีความสุข เขาเหลือบมองนาฬิกาที่ผนัง พึ่งจะทุ่มกว่า เขาก็หยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจแล้วเดินลงไปที่ตึกตรงข้ามถนน ด้านนอกไปโรงอาหาร โรงอาหารซื้อเบียร์และข้าวเปล่า และเตรียมดื่มวันนี้มีดแล้ว

ไฟถนนสว่างขึ้นบนถนนที่ย้อมด้วยสีแดงจากดวงอาทิตย์ที่กําลังตกดิน

ยุงและแมลงจํานวนมากกระพือปีกและส่งเสียงหึ่งๆ ใต้รัศมีของโคมไฟถนน

ดงซูบินหยิบของแล้วเดินลงไปด้านล่าง ทันใดนั้นเขาก็เห็นรถออดี้ หันหลังกลับจากใต้หอพักของเขา มีคนขับอยู่ในรถ เมื่อเขาเดินผ่านไปดงซูบิน เขาสังเกตเห็นหมายเลขทะเบียนรถซึ่งเป็นของรัฐบาลเขตหนานฉาง รถป้ายทะเบียน 1 รถพิเศษของเกิงโยฮวา นายกเทศมนตรีแสนสวยคนนี้

นายกเทศมนตรีเก๋งมาแล้วเหรอ?

ดงซูบินกระพริบตาและเดินเข้าไปในทางเดินชั้นบน

เสียงรองเท้าส้นสูงดังก้อง มันเป็นเสียงฝีเท้าของนายกเทศมนตรีโยฮวา การก้าวแบบนี้มีเพียงแต่ผู้นําหญิงแกร่งเช่นนายกเทศมนตรีเกิงที่มีอารมณ์รุนแรง หลังจากนั้นไม่นานเสียงสูง- ทันใดนั้นรองเท้าส้นสูงก็หยุดลง และเสียงเคาะประตูก็ถูกระงับจากตําแหน่งบนชั้นห้า และส่งเสียงดัง เอี๊ยด และอีกสองวินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงเปิดประตู

“มีใครอยู่หรือเปล่า”

“แล้วพ่อแม่ล่ะอยู่ที่ไหน”

“น่าจะออกไปเดินเล่นด้านนอกนะ” เป็นบทสนทนาระหว่างเก๋งเซียง และ เก๋งโยฮวาด้วยเสียงกระหน่ําและประตูก็ปิดลง อีกครั้ง.

ดงซูบินก็ขึ้นไปที่ชั้นสามในเวลานั้น เงยหน้าขึ้น และเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ ชั้นที่ 4, 5 และ 6 และเดินไปที่ประตูบ้าน เขาย้ายกระเป๋าเข้ามา มือของเขาไปทางซ้ายและขวา และขยับกุญแจด้วยมือขวาของเขา

ทันใดนั้น ประตูห้าชั้นด้านล่างก็ดังขึ้นอีกครั้ง

แค่ฟังเสียงของเกิงโยวฮวาที่ดูแข่งกร้าวพูดว่า: “ฉันจะขึ้นไปก่อนแล้วค่อยโทรหาฉันเมื่อพวกเขากลับมา”

“โอเคโคมไฟที่ชั่นหกเสีย ระวังบันไดด้วยนะ”

“เอาล่ะ” ปังเสียงปิดประตูดังขึ้น เสียงรองเท้าส้นสูงตกลงไปที่พื้นอีกครั้ง ดงซูบินเพิ่งเอากุญแจออกมา คิดว่าเกิ๋งโยฮวา จะต้องได้ยินเสียงประตูตอนนี้ ด้วยความสุภาพ เขาไม่รีบเข้าไปหลังจากเปิดประตู เมื่อร่างปรากฏขึ้นบนบันไดดงซูบิน กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม,

“นายกโยฮวา เลิกงานแล้วเหรอครับ?”

เกิงโยวฮวา วันนี้สวมเสื้อคอว้างและเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนสั้น ไม่มีสร้อยคอที่คอ ไม่มีแหวนที่ข้อมือ ไม่มีสร้อยข้อมือที่ข้อมือ และไม่ติดตุ้มหู เธอยังคงแต่งตัวจริงจัง เหมือนเช่นเคย แม้จะแต่งหน้าด้วย มองไม่เห็นร่องรอยใด ๆ แต่ความงามนั้นงดงาม ถึงแม้จะไม่มีอะไรตกแต่งเธอเองก็ยังดูสวย ร่างที่อวบของเธอนั้นไม่สามารถพ้นสายตาของดงซูบินไปได้และใบหน้าที่สง่างามดูเหมือน เบ่งบานราวกับมีเวทมนตร์ ดงซูบินอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น
เกิงโยฮวาขึ้นไปที่ชั้นหกและพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นดงซูบิน

ว้าว กุญแจปรากฏในมือของเกิงโยฮวาเธอหันไปเปิดประตูโดยไม่ได้สนใจดงซูบินเลย

ราวกับเธอเป็นเหมือนหุ่นไม้ที่ไร้ความคิด ดงซูบินไม่แปลกใจเลน เขารู้ดีว่าเธอเป็นยังไง ตอนนี้ นายกเทศมนตรีคนสวยคนนี้เองไม่ได้มีภารกิจอะไรที่ต้องท่า เมื่อเธอไม่มีงานทําและกําลังมองหาเธอโดยไม่มีธุระจริงจัง เธอก็จะไม่พูดอะไรสักค่า มิฉะนั้น จะไม่มีใครเรียกเธอว่าเป็นคนที่เย็นชาที่สุดในเขตหนางฉาง ด้วยมนุษยสัมพันธ์ของเธอ . กลับบ้านเถอะเพื่อนดื่มต่อ

ดงซูบินก็หันกลับมาและผลักประตู

แต่เบื้องหลังเกิงโยฮวา ก็หยุดเขา “เอาล่ะ ชุดของคุณ”

ดงซูบินจําได้ทันที เธอยืมเสื้อผ้าของเขาไปเมื่อวานก่อนแล้ว ดงซูบินก็หันหลังกลับ

“เมื่อวานฉันไม่ได้กลับมาที่นี่ และฉันก็ยังไม่ได้ซักมันเลย” เกิงโยฮวาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “ถ้าอย่างงั้นฉันขอเอาเสื้อไปซักก่อนถ้าซักเสร็จแล้วฉันจะเอามาคืนให้ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะรีบให้คน

ซักให้และเอามาคืนคุณ”

ดงซูบินรีบยิ้มออกมาทันทีและกล่าวว่า ” ไม่จําเป็นต้องซักก็ได้ เอามาแบบนั้นก็ได๋” ”

เกิงโยฮวาจับมือเธอ “พรุ่งนี้!” ”

ไม่สกปรก มีให้ซักผ้าแบบไหน” “เมื่อเช้าวานนี้เกิงโยฮวากะว่าเธอจะเปลี่ยนชุดหลังจากที่เธอกลับบ้าน ต่อมาเสื้อผ้าในงานแต่งงานก็เป็นของเธอเอง ดังนั้นชุดสูทก็สวมบนตัวเธอนานกว่าสิบนาที มันจะไม่สกปรกแน่นอน แต่มันสกปรก เมื่อมีคนเดินผ่านมันก็ยังอยู่ในสุญญากาศดงซูบิน
เปลี่ยนค่าพูดของเขา:”ผมจะเอามันกลับมาผมจะลงไปข้างล่างแล้วโยนมันลงไปในเครื่องซักรีดในภายหลัง ”

เกิงโยฮวา มองไปที่เขาเปิดประตูและเดินเข้าไปในบ้าน

ดงซูบินมองดูตามเข้ามาและเดินไปตามทางที่เกิงโยฮวากําลังเดินอยู่ แน่นอนว่าชุดสูทและเสื้อเชิ้ตถูกโยนลงบนห้องนอนกัน ”

“ขอบคุณ” เก๋งโยฮวา ไม่ค่อยสุภาพ

“ด้วยความยินดี” ดงซูบินหยิบชุดสูทขึ้นมา“”งั้นคุณไปพักเถอะ ผมจะกลับเขาห้องแล้วเหมือนเกิงโยฮวาพยักหน้าเคร่งขรึมและเดินเขาไปที่ประตู.

เขาย้อนกลับไปในห้องนั่งเล่นดงซูบินยังคงจดจําภาพหน้าอกที่สวยงามเกิงโยฮวามันดูอวบแน่นไปหมด เขาเดินไปชงกาแฟ ที่เพื่อสงบจิตสงบใจของเขา โบกมือ. ฉันไม่ใช้คนอย่างงงั้นสักหน่อย

ไม่รู้ว่าวันนี้นายกเทศมนตรีเกิงโยฮวาใส่ชุดชั้นในแบบไหน

เฮ้ ฉันคิดบ้าอะไรเนี่ย

ดงซูบินส่ายหัวอย่างแรงแล้วแขวนเสื้อไว้ในห้องนอนพร้อมกับชุดสูทของเขา ในตู้เสื้อผ้า ฉันไม่ได้คิดที่จะซักมันเลย และมันก็ไม่สกปรก ทําไม
ไม่ต้องยุ่งยากก็ได้

บ๊ะ อะไรเนี่ย ทันใดนั้น ดงซูบินสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างในกระเป๋าเสื้อสูทใบใหญ่และ เขากระพริบตาดงซูบินเหยียดมือของเขาอย่างสงสัยและผ้าที่สัมผัสได้ก็แผ่ไปที่ฝ่ามือของเขาทันที เขาตะลึงดงซูบินค่อยๆถอดมันออกและคว้ามันไว้ในมือของเขาเพื่อดูอย่างมีสติ

บ้าไปแล้ว!

ดงซูบินเกือบจะหมดสติและตอนนี้เขาถือกางเกงชั้นในลายลูกไม้สีแดงเข้มอยู่ในมือของเขา!