POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 560 การขอโทษ!

EP 560 การขอโทษ!

By loop ในวันที่สอง.

ตอนเช้าแปดโมงครึ่ง

ขณะที่ดงซูบินขับรถผ่านประตูร้านของหลี่หลู่ ซึ่งไม่มีไฟฟ้าใช้เป็นเวลาหนึ่งวันดงซูบิน ก็เหลือบมองเข้าไป เหยียบคันเร่งและกลับไปที่สํานักงานเขตกวางหมิง

“ดูสิ เลขาธิการซูบินมาแล้ว” “เมื่อเช้าคุณผ่านไปได้ดูหรือเปล่า”

” ใช่ดูเหมือนว่าร้านอาหารของหลี่ก็ยังไม่มีไฟเลย”

” ไฟประตูหน้าร้านยังไม่เปิดเลย”

“ใช่เลย ผ่านมาวันเดียว มาดูกันว่าเขาจะลงเอยอย่างไร”

“เดี๋ยวก่อน มันจะจบแค่หนึ่งวันหรอ เหมือนยังไม่ได้จ่ายค่าไฟเลยใช่ไหม?”

“ฉันคิดว่า ถ้าทางนั้นไม่ยอมออกมาขอโทษเรื่องก็จะไม่ตย นั่นแหล่สไตล์เลขาธิการซูบินของเรา”

,” อ่า ฉันเห็นด้วย ”

” สไตล์อะไร ”

,” คุณคิดว่าไง ‘

เจ้าหน้าที่ หลายคนเองก็ค่อนข้างพอใจสําหรับเรื่องไฟฟ้าดับเมื่อวานยาวมาจนถึงเช้านี้ แต่พวกเขารู้ดีว่านี้มันคือความขัดแย้งระหว่างสองสํานักงาน ทั้งสํานักงานกวางหมิง และสํานักงาน

ถนนผิงอัน แต่เลขาคนเก่าก่อนดงซูบินนั้นค่อนข้างจะไม่เด็ดขาดและต้องอยู่ภายใต้การจัดการของเกิงเซียง เขาทําทางการเมืองและการบริหารเพียงเล็กน้อย และดูเหมือนเจ้าหน้าที่ธรรมดามากกว่าผู้บริหารระดับสูงเขาค่อนข้างอ่อนแอ แต่เนื่องจากดงซูบินเลขาธิการคนใหม่เขาเป็นคนสุดขั้ว ได้เปลี่ยนจากแมวตัวเล็กเป็นแมวตัวใหญ่ในพริบตาสามารถฆ่าหมาพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟ ทั่วทุกสารทิศรู้ว่าดงซูบินคนนี้เป็นคนใจกล้าและทําให้คนในสํานักงานเขตกวางหมิงนั้นประทับใจในตัวเขามาก

สํานักงานเลขา

ดงซูบินดูเอกสารในเวลาว่าง

ก๊อก โจวหยินหยูเคาะประตูแล้วเข้ามา “ท่านเลขาธิการ คุณกินข้าวหรือยัง” “ยังเลย” ดงซูบินเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม “ฉันตื่นสายเลยไม่มีเวลาทานข้าวเลย”

โจวหยินหยูยิ้มกว้างโดยถือถุงพลาสติกหลายใบแล้วเดินขึ้นและพูดว่า:” ฉันจะเห็นรถของคุณและแผงขายของเมื่อเช้าฉันหยุดอยู่ที่นั่นและ ฉันคิดว่าคุณคงไม่กินมันจึงเอาอาหารจากบ้านของฉันมาด้วยมันเป็นอาหารของบ้านเกิดพึงไปเอามาเมื่อวาน ของแห้ง เนื้อแกะแดดเดี่ยวสามารถทานเลย คุณอยากทานมันเลยไหม? มันอาจจะไม่ได้แพงอะไรมากมาย ”

“โอ้โห มันเยอะไปนะ กินคนเดียวไม่หมดหรอก นี้แค่ครึ่งเดียวหรอ” “มันไม่ได้มากมายขนาดนั้นเดี๋ยวฉันจะเอาไปแจกให้กับคนในสํานักงานอีก”

“ดีเลย ขอบคุณพี่สาวโจวจริงๆ สําหรับของฝาก” “ดงซูบินนั้นสายตาเฉียบคมเขารู้ว่าของฝากอาจไม่ใช่ของแพงอะไร

เพราะโจวซินเยียนเองเธอก็คงรู้ว่าถ้าของฝากมีราคาแพงอาจทําให้กลายเป็นที่นินทาได้

อย่างไรก็ตามดงซูบินรู้สึกว่ามันเป็น ไม่เหมาะสมเล็กน้อยที่จะปล่อยให้พี่สาวโจวใช้เงินจํานวน

มากทุกครั้ง โจวหยินหยูนําจานกลับบ้านจํานวนมากดังนั้นเธอจึงดึงลิ้นชักแล้วพลิกกลับจากนั้น เธอก็ออกมาพร้อมกับอาหารจีนนุ่ม ๆ สองจาน “ทานอารหารกันเถอะ ” โจวหยินหยูโบกมืออย่างรวดเร็ว” ท่านเลขาธิการคุณกําลังทําอะไร ”

ดงซูบินดึงบุหรี่ออกและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: ‘ตอนนี้ฉันกําลังคิดว่าจะทานของพวกนี้ให้หมดได้อย่างไรกัน’? ”

หวังหยูหริน เคาะประตูอย่างมีความสุขแล้วเข้ามาในห้อง” “ท่านเลขาธิการ และพี่สาวโจว?” ดงซูบินมองไปที่นั่น ” มาพอดีเลย” ”

หวังหยูหริน กระพริบตามีพิรุธและมองไปที่ทั้งสองคน และมองไปที่มือของโจวหยินหยู. ดงซูบินก้มลงอีกครั้งและหันไปตู้เก็บของ ดงซูบินหยิบบุหรี่ฟูรองออกมามอบให้ หวังหยูหรินและโจวหยินหยู” ฉันซื่อมาเยอะเกินะ”, เอาสักสองกล่องไหม ”

หวังหยูหริน “ฉันไม่สูบบุหรี่หรือ … ”

ดงซูบินกล่าวว่า: “งั้นก็รับไปก่อน ”

หวังหยูหรินหัวเราะอย่างอายๆ และไม่สุภาพ” “อย่างงั้นก็ขอบคุณค่ะ แต่บุหรี่มันดีหรอค่ะ” เมื่อเห็นสิ่งนี้โจวหยินหยูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับบุหรี่เอาไว้

บุหรี่สี่มวนนี้ราคาต่ํากว่า 2,000 หยวน โจวหยินหยู และหวังหยูหรินยังรู้จักสินค้า ยกเว้นวันตรุษจีน ครอบครัวของพวกเขาไม่ค่อยเต็มใจสูบบุหรี่ราคาแพงขนาดนั้น เลยไม่คิดว่าดงซิบนจะเอื้อมมือไปหยิบออกมาสี่ เลขาธิการซูบินนั้นร่ํารวย อันที่จริง ดงซูบินไม่รู้ว่าเขามีบุหรี่มากขนาดนี้ หลังจากที่เขามาที่สํานักงานเขต ไม่มีใครให้ของขวัญเขามากเกินไป บุหรี่เหล่านี้ซื้อมาด้วยเงินส่วนตัวของเขาเอง ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่? โดยพื้นฐานแล้ว ฉันซื้อมันติดมือ บางครั้ง ฉันมักจะลืมว่าบุหรี่วางไวไหน ฉันเลยซื้อวันนี้และพรุ่งนี้อีก 2 กล่อง ฉันไม่รู้ตัวเลย

โจวหยินหยู และหวังหยูหรินทั้งสองถือบุหรี่และแสดงท่าทีสุภาพอยู่ครู่หนึ่ง

ดงซูบินส่ายหัว “ยังไงก็ตาม ผู้อํานวยการหวัง มีบางอย่างเกิดขึ้น?”

เมื่อ พูดถึงงานราชการ ดงซูบินมักจะเรียกว่าผู้อํานวยการโจวและผู้อํานวยการหวัง และเขาแยกแยะได้อย่างชัดเจน

“หวังหยูหริน” “อําาเภอฟู่เหลียนมีภารกิจไปชุมชน แต่รถ…..”

ดงซูบินยิ้ม “ใช้สิ มีกุญแจรถอยู่ที่ผู้อํานวยการโจวไม่ใช่หรือ? แค่บอกเธอ” รถที่ดีที่สุดที่พวกเขามีในสํานักงานเขตคือพอซ่าคันเก่า เนื่องจากกฎข้อบังคับ ผู้อํานวยการ สํานักงานเขตนจึงไม่อนุญาตให้มีรถพิเศษ เพราะทั้งมณฑลต้องให้ความสําคัญกับผลกระทบมากขึ้นกว่าอําเภอ ดังนั้น พอซ่าจึงเป็นสํานักงานเสมอ ผู้นําคนใดสามารถขับรถบัสได้ แต่ถึงแม้จะมีข้อบังคับเลขาธิการจะต้องนั่งรถประจําทางซึ่งถือเป็นกฎที่ไม่ได้เขียนไว้
“รถในออฟฟิศเรา?” ดงซูบินถาม

โจวเหยียนหยูพยักหน้า “มีรถสองคันที่ใช้กันทั่วไปและโดยพื้นฐานแล้วพวกเขาต้องออกไปทุกวัน” ส่วนที่เหลือจะต้องเปลี่ยนและขับเคลื่อนและบางครั้งคณะกรรมาธิการงานวินัยต้องยืมรถ ‘ ,” ยังไม่ได้แจ้งทางมณฑลหรอ? ”

“การจัดสรรส่วนหน้าประจําปีในเขตอําเภอเป็นมาตรฐานจึงได้รับ”

“ถ้าอย่างงั้นช่วยจัดการด้วย” ดงซูบินชี้ “ฉันมีรถของตัวเองและพาซ่าไม่จําเป็นต้องสํารองรถไว้ที่ฉัน ใครก็ตามที่ต้องการใช้รถสามารถรับกุญแจจากผู้อํานวยการโจวได้ ตามสมควรเลย” “นี่ …… ไม่ดีเหรอ ?” ”

“เป็นไรไหม มาจัดการกัน แต่เดี๋ยวจะเข้าใจปัญหาการใช้รถในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้เอง ถ้าจะแก่ได้ก็… จะไปที่มณฑลเพื่อหาทางแก้ไข” แน่นอนว่ามันก็เหมือนกัน ตามความสัมพันธุ์ที่ไม่ค่อยดี ในปัจจุบันของดงซูบินกับมณฑล ปัญหาการใช้รถอาจจะแก้ได้ยาก

กริ่ง กริ่ง กริ่ง กริ่ง เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้น

โจวหยินหยูมีตาและจะจากไปในไม่ช้า

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าดงซูบินไม่ได้หลบเลี่ยงพวกเขา และต้องการบอกพวกเขาว่าเขาไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นคนนอก ดังนั้นเขาจึงไม่รอให้พวกเขาจากไป ดังนั้นเขาจึงเรียกโดยตรงว่า “ฉันดงซูบิน”

ยามเฝ้าประตู “ท่านเลขาครับ มีคนติดต่อท่าน เขาอยู่ชั้นล่าง.” คนจากหลี่หลู่ … ”

ดงซูบินยิ้ม” “หลี่หลู่?”

“ผมจะต้องตอบเขาว่าอย่างไร …”

” ฉันไม่ ว่างเลยเดี๋ยวตอนเที่ยงให้มาใหม่”, “รับทราบครับ” โจวหยินหยูดูมีความสุขมาก “เจ้าของร้าน? ตอนนี้รู้แล้วหรือยัง?ว่าแกทําอะไรลงไป?

หวังหยูรินเองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะในวันเกิดเหตุเธอไปที่ห้องหอของเจ้าสาวและเจ้าบ่าวในตอนบ่ายเธอขอลา เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงพาโจวหยินหยูออกไปถามทันทียามบ่าย.

หลังจากทานอาหารเสร็จดงซูบินก็เดินออกจากโรงอาหารและทันใดนั้นก็เห็นรถซานตาน่าสีเทาเงินใหม่เอี่ยมที่ไม่มีป้ายทะเบียนและมีรถใหม่เข้ามาในบริเวณนั้น พนักงานออฟฟิศหลายคนมีสายตาที่เฉียบแหลม และพวกเขาเห็นชายคนนั้นขับรถได้อย่างรวดเร็ว หลี่ลู่ เจ้าของร้านอาหารหลี่

ราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นมัน ดงซูบินยังคงเดินไปที่อาคารเสริมของคณะทํางานพรรค “ท่านเลขาซูบิน! ท่านเลขาซูบินได้โปรดหยุก่อน!” หลี่ลู่เปิดประตูอย่างรวดเร็วและลงจากรถ ก้าวขึ้นพร้อมกับยิ้มขอโทษ “ผมมาที่นี่เพื่อสารภาพความผิดพลาดของฉัน”

สํานวนนี้ตรงกันข้ามกับท่าทีเมื่อวานอย่างมาก เจ้าหน้าที่เห็นในบริเวณนั้นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ จะเป็นไรไหม ถ้าเมื่อวานคุณต้องปิดลําโพง รําคาญทําไม! ต้องรอให้เลขาธิการของเราเคลียร์ก่อนถึงจะรู้ว่าบริการลดความรุนแรงลงไหม?

ดงซูบินหันหัวของเขา “โอ้ หนึ่งว่าใครพี่หลี่อย่างงั้นหรอ ? เกิดอะไรขึ้น? ”

หลี่หลู่สามารถงอและยืดตัวได้ และพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเขินอาย: “เมื่อวานผมไม่ได้ควบคุมระดับเสียง ซึ่งส่งผลต่องานของคุณที่นี่ ผมต้องขอโทษจริงๆ ”

ดงซูบินเหลือบมองเขา “มันไม่ใช่แค่กระทบกระเทือนเราเท่านั้นใช่ไหม” ”

ใช่ ใช่ มันส่งผลกระทบต่อชีวิตของผู้อยู่อาศัยโดยรอบด้วย ผมเสียใจอย่างยิ่งและเราสัญญาว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต “”เมื่อเห็นว่าดงซูบินไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้ออกแถลงการณ์ หลี่หลู่รู้ว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายๆ ท้ายที่สุด ปัญหาก็ค้างมากเมื่อวานนี้ แม้ว่าฉันจะขอโทษด้วยความจริงใจ กลัวจะไม่ได้ผลมากนัก ไม่ต้องพูดถึงว่าเมื่อวานตอนเที่ยง เศษเต้าหู้จานเป็นสาเหตุหลักที่ทําให้ดงซูบินขุ่นเคือง หลี่หลู่ได้เข้าใจสิ่งนี้อย่างชัดเจนแล้ว ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “ผู้อํานวยการดง เพื่อเป็นการแสดงค่าขอโทษ ร้านอาหารของเราจึงตัดสินใจสนับสนุนซาร์ตาน่าของคุณ ร้านเปิดแล้ว โปรดยอมรับด้วย ไม่เช่นนั้นเราจะรู้สึกเสียใจจริงๆที่รบกวนผู้คนเมื่อวานนี้

ดงซูบินยิ้ม โอเค ยังถามว่าเรามีปัญหาในการใช้รถไหม?
รถซาตานี้นี้เป็นรุ่นล่าสุด ดูเหมือนว่าราคามันจะอยู่ที่ 70,000 ถึง 80,000 หยวน กับการสูญเสียร้านอาหารเมื่อวานนี้ Li Lu สูญเสียไปแล้ว 100,000 หยวน เพียงเพราะเศษเต้าหู้มูลค่าสิบหยวนจบลงด้วยการขาดทุน 100,000 หยวนเปล่า ๆ ? หลี่ลู่ไม่ใช่เจ้านายใหญ่ เงินจํานวนไม่น้อย สําหรับเขา หัวใจของเขามีเลือดไหลริน และเขารู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง แต่ไม่มีทาง ใครจะปล่อยให้ครอบครัวตัดไฟได้ แล้วเขาล่ะ ความสูญเสียยิ่งนับไม่ถ้วน ณ เวลานี้ หน้าไม่มีความหมาย เหมือนที่ภรรยาถาม ธุรกิจสําคัญหรือความอายสําคัญ? วันนี้หลีหลู่จริงใจมาก เขาพยายามอ้อมน้อม เขาจงใจยอมรับกับดงซูบินที่บริเวณสํานักงานต่อหน้าเจ้าหน้าที่และผู้นําทั้งหมด เขาไม่ได้ตั้งใจจะเผชิญหน้าอีกต่อไป

“ความผิดเหล่านั้นเป็นความผิดของเราเอง” หลี่ลู่กล่าวอย่างจริงใจ: “ได๋โปรด ท่านเลขาธิการ และเจ้าหน้าที่ในสํานักงานให้โอกาสเราในการแก้ไขด้วยเถอะ ผมยังมีคูปองสําหรับร้านอาหารอยู่บ้าง ช่วยรับมันไปด้วยเถอะถือเป็นการไถ่โทษสิ่งที่ผมได้ทําผิดไป” แน่นอนคูปองเหล่านี้เป็นเงิน จํานวนมากเช่นกัน แต่ถ้าอีกฝ่ายยอมรับว่าตัวเองทําผิด นี่อาจทําให้หลี่หลู่ได้กลับมาเปิดร้านได้เร็วขึ้น

ดงซูบินกล่าวว่า นี้คือเหตุผลที่คุณมาวันนี้สินะ? อย่างไรก็ตาม ก็ยังดีทีเขาคิดได้

“…คุณขึ้นมาเจอกับฉันที่ห้องทํางานหน่อยนะ”