POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 545 ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป!

EP 545 ฉันจะไม่ทนอีกต่อไป!

By loop วันถัดไป.

เช้าวันอังคาร.

ดงซูบินส่งเสียงปลุกเวลาหกโมงเย็นเมื่อคืนนี้ ทันทีที่โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น ดงซูบินก็ตื่นขึ้นมาทันที เขามองดูนาฬิกา เขาเริ่มสวมเสื้อผ้า จุดบุหรี่ และโทรหาเผิงกัง “ฉันโทรมาถามเกี่ยวกับการจัดการกับพ่อค้าที่ผิดกฎหมาย”

เผิงกังตอบว่า “มีผู้ถูกจับกุม 10 ราย และถูกกักขังไว้ 9 รายครับท่าน”

, ” สถานการณ์คลี่คลายแล้วหรือยัง คนเหล่านั้นไม่ได้ไปที่คณะกรรมการเขตเพื่อสร้างความเดือดร้อน?”

“พวกเขาแยกย้ายกันไปหลังจากการจับกุมเมื่อคืนนี้ ., วันนี้ผมไปตรวจสอบมาแล้ว” , “ดีมาก, พี่เพิง ขอบคุณสําหรับการทํางานหนักของคุณ”
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วนะครับ”

ดงซูบิน โล่งใจที่เรื่องดูเหมือนจะจบลง แต่ก็มีบางอย่างเกิดขึ้น เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลย สถานการณ์ที่ค่อยๆ สงบลงได้เปลี่ยนไปอีกครั้ง
ณที่พักคณะกรรมการมณฑล

เผิงกุน หัวหน้าแผนกองค์การเขตหนานฉาง มีเรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับหมุดและเข็ม เมื่อวานนี้

เลขาธิการคณะกรรมการวินัยเขตพูดกับเขาเพียงคนเดียวและถามเขาเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาทที่ชุมชนหลิวเซียนถนนกวางหมิง เขาไม่ได้หลับตาทั้งคืน เขาไม่รู้ว่าทางมณฑลคิดยังไงกับเรื่องนี้ เขารู้แค่ว่ามันคงจะกลายเป็นปัญหาอย่างแน่นอน เดือนหน้าเป็นวันที่เริ่มคลาสฝึกของโรงเรียนพรรคคอมมิวนิสต์ ในเดือนกันยายน เผิงกุนจะต้องเสียงโอกาสในตําแหน่งของมณฑลซีผิง ถ้าไม่มีเหตุการณ์ครั้งนี้เผิงกุนคงจะได้ไปรับตําแหน่งใหญ่โตไปแล้ว

หลังจากคิดถึงเรื่องนี้ เผิงกุนก็กัดฟัน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทร “สวัสดี ประธานเฉิน ผมเองเผิงกุน “หลังจากวางสายแล้ว เผิงกุนก็เยาะเย้ย

สักครู่ต่อมา โทรศัพท์ของดงซูบินก็ดังขึ้น

เขากําลังซ่อมครัวอยู่ และเขาก็รับโทรศัพท์ทันทีที่ได้ยินเสียงใคร? ”

“เลขาธิการซูบิน จากเขตกวางหมิงใช่ไหม”มันเป็นเสียชายหนุ่มอยู่ฝั่งตรงข้าม “ฉันชื่อหลิวกังจากหนังสือหนางกิง ฉันต้องการสัมภาษณ์คุณ ตอนเช้าคุณมีเวลาไหม”

หนังสือพิมพ์หนางกิงหรอ?

หนังสือพิมพ์ ดงซูบินดูเหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนี้ แต่มันอาจเป็นกับดัก

ดงซูบินขมวดคิ้วและพูดว่า “พอดีว่าตอนนี้ผมติดงานอยู่ ถ้อย่างงั้นเราคุยเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ล่ะกันนะครับ”

หลิงกังกล่าวด้วยน้ําเสียงที่สงบ “ผมได้ยินมาว่าการปะทะกันที่ชุมชนหลิวเซียน เมื่อเช้าวานนี้ จัดโดยถนนกวางหมิง เจ้าหน้าที่ทําร้ายประชาชนทั่วไปบาดเจ็บกว่า 20 คน สองคนยังรับการรักษาที่โรงพยาบาลอยู่ เพราะการที่จัดการคน 26 คน ถือเป็นเรื่องที่น่าแปลกประหลาดมาก แต่เห็นว่ามีคนเห็นมันกับตา เชื่อเถอะ นอกจากนี้ หลังข่าวลือแพร่สะพัดไปหลายคนก็ไม่เชื่อข่าวลือ จึงค่อยๆกลายเป็นว่า เจ้าหน้าที่พูดเยอะมากขึ้น มันมีเหตุผลอะไรที่จะต้องทําร้ายคนเกือบ 20 คน คุณพอจะช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม? ”

ทําไมเป็นอย่างนี้อีก?

เมื่อดงซูบินได้ยินเช่นนั้นเขาเองก็รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะตอบแล้ว” “ในเวลานั้นพวกเขาล้อมเจ้าหน้าที่และพร้อมที่จะทําร้ายพวกเรา ดังนั้นเราเองจึงจะต้องโต้กลับ”ไง?”

หลิวกังกล่าว “แต่นั่นมันมีเหตุผลเพียงพอที่จะต้องทําร้ายคนมากมายขนาดนั้นเลยหรือยัง

เฮ้ หมอนี้ไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันพูดเลยหรือยังไงกัน?

ดงซูบินตอบอย่างเย็นชา: “นักข่าวหลิว ดูเหมือนคุณจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูดเลยนะ ผมเองก็อธิบายไปหมดแล้วคุณไม่เข้าใจหรือยังไงกัน”

หลิวกังตอบกลับอย่างไม่แยแส:” แน่นอนแต่เราเองก็อยากได้ข้อมูลมากกว่านี้อีก” “ถ้าอย่างงั้นคุณเองไม่ควรที่จะโทรหาผมแล้ว แต่คุณควรถามพ่อค้าที่ทําผิดกฎหมายเหล่านั้นว่าทําไมพวกเขาถึงปิดล้อมเจ้าหน้าที่ของรัฐ ทําไมพวกเขาถึงรู้กฎหมายและยังฝ่าฝืนกฎหมาย และทําไมพวกเขาถึงเพิกเฉยต่อกฎหมาย!” ”

“เราได้เข้าไปสัมภาษณ์ผู้บาดเจ็บที่โรงพยาบาลแล้ว” ทุกคนดูอารมณ์ไม่ดีและดูเหมือนจะไม่ค่อยไว้วางใจหน่วยงานรัฐเท่าไร ท่านเลขาธิการ ผมเองเข้าใจดีว่าคุณพยายามจะสื่ออะไรออกมา ผมจึงต้องการยืนยันว่าสิ่งที่คุณทําไปมันจริงใช่ไหม และแตกต่างจากเรื่องที่ผมได้ฟังมาหรือไม่?

นี้มันเกิดอะไรขึ้น? เราทํางานอย่างหนักเพื่อแก้ไขอาคารที่ผิดกฎหมายเพื่อความปลอดภัยของคนส่วนใหญ่ พ่อค้าที่ผิดกฎหมายเหล่านั้นพวกอาวุธและฟาดฟันใส่เราโดยไม่เกรงกลัวกฏหมาย และทําไมความผิดทั้งหมดจึงพุ่งมาที่สํานักงานเขตของเราตอนนี้? เราทําผิดกฎหมายอย่างงั้นหรอ?
พวกเขาตั้งที่ผิดกฎหมาย? และจะทําร้ายเจ้าหน้าที่ไม่ใช่หรือยังไง? แต่เรื่องกลับ

ผลิกล็อกเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

แต่ตอนนี้ดงซูบินเข้าใจแล้ว” “ค้นหาข้อเท็จจริงอย่างจริงจังและรายงานข้อเท็จจริงอย่างซื่อสัตย์ ถ้าผมจําไม่ผิด นี่เป็นหน้าที่ของนักข่าวใช่ไหม? หากสํานักข่าวหนานกิง ไม่เข้าใจข้อเท็จจริงอย่างชัดเจน ผมเองก็ไม่มีความจําเป็นอะไรจะต้องบอกคุณอีกต่อไป ”

หลิวกัง กล่าวว่า “สิ่งที่ผมรู้คือมีคนมากกว่า 20 คนที่ได้รับบาดเจ็บจากเขตของคุณ ทุกคนบ่นถึงเรื่องนี้ …”

ดงซูบินหมดอารมณ์ที่จะพูดคุยกับเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงวางสาทันที!

เขาเองไม่ได้มีอคติต่ออาชีพนักข่าว แต่ หลิวกังจากสํานักข่าวหนานกิง นั้นดูเหมือนจะไม่ชอบเขา เพราะดูเหมือนเขาไม่ได้หาข้อมูลอะไรเลย พูดกล่าวหาคนไปเรื่อยเปื่อยและแค่อยากจะขายข่าว ทําให้เป็นข่าวใหญ่ขึ้น พยายามเขียนขาวให้มันดูน่าสนใจและยิ่งตําแหน่งของดงซูบินแล้ว ข่าวพวกนี้ต้องขายได้อย่างแน่นอน แต่สําหรับเนื้อหาข่าวจะเป็นความจริงหรือไม่นั้นก็คงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง? นี้มันแย่มากๆ!

หลังอาหารเช้าดงซูบินดูข่าวอยู่พักหนึ่ง

สิบนาที…

สิบนาที…

ครึ่งชั่วโมง…

จอทีวีในเขตหนานซานรายงานการทํางานอย่างครอบคลุมของการแก้ไขอาคารที่ผิดกฎหมาย

ในทุกวันนี้ แต่ดูเหมือนว่าทางมณฑลจงใจหลีกเลี่ยงข้อห้ามและไม่ได้กล่าวถึง ที่เขตกวางหมิงทํากิจการเมื่อวาน.

เวลา 8:30 น. ดงซูบินหยิบกระเป๋าและลงไปที่สํานักงานริมถนน

สํานักงานเลขา.

ทันทีที่ดงซูบินเข้าไปในห้อง โจวหยินหยูผู้อํานวยการพรรคและสํานักงานรัฐบาลก็รีบเคาะประตูและก้าวเข้ามาทันทีเธอ

“ท่านเลขาธิการค่ะ! มีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นแล้วค่ะ!” โจวหยินหยูถือหนังสือพิมพ์อยู่ในมือของเธอ

“เกิดอะไรขึ้น?” ดงซูบินกลัวที่จะได้ยินสามคําที่ว่า “มีบางอย่างผิดปกติ” และมีอาการปวดหัว โจวเหยียนหยูคลี่หนังสือพิมพ์และชี้ไปที่ด้านล่างสุดของหน้าแรก “นี่เป็นฉบับล่าสุดของสํานักข่าวหนานกิง ดูสิ นี่มันเขตของเรา!”

สีหน้าของดงซูบิ เปลี่ยนไปและเขาก็ก้มศีรษะและรีบคว้าหนังสือพิมพ์และอ่านมัน มันกลายเป็นที่นิยม จริง ๆ แล้วรายงานการรื้อถอนของเขตกวางหมิง เมื่อวานนี้หนังสือพิมพ์ไม่ได้เขียนสาเหตุเลย และไม่ได้บอกว่าเผิงกุนเป็นคนปลุกระดมพูดถึงเพียงสํานักงานเขตกวางหมิงเพียงเท่านั้น เหมือนกล่าวหาว่าเจ้าหน้าที่จากสํานักงานเขตทําร้ายพ่อค้าและชาวบ้านกว่า 20 ราย ระหว่างการถูกบังคับรื้อถอน พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับการบาดเจ็บของพ่อค้า และพูดคุยเกี่ยวกับ ความกระตือรือร้นของพ่อค้าที่นั่น ยังเป็นรูปถ่ายของพวกพ่อค้าที่ถูกทําร้าย จมูกช้ําและใบหน้า บวมในโรงพยาบาล การรายงานข่าวนี้มันเกินไปจริงนี้จะต้องเป็นฝีมือของหลิวกังแน่ๆ! จู่ๆประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้ง!

ฉูหยินเซียวผู้อ่านวยการคณะกรรมการงานวินัย เดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง “ข่าวที่สํานักข่าวหนากิงนั้นไร้เสนอนั้นสาระ! ทําไมไม่พูดถึงการที่พวกพ่อค้ามาปิดล้อมเจ้าหน้าที่เลย แล้วเรื่องพ่อค้าใช้มีดล่ะ? ทําไมไม่เขียนถึงคําชื่นชมของคนในพื้นที่ นี่มันรายงานอะไรกัน มันจะมากเกินไปแล้ว นี่มันป้ายหน้าสํานักงานเรา และประชาชนคนอื่นๆจะคิดอย่างไร แล้วข้อเท็จจริงล่ะ

ดงซูบินพูดด้วยใบหน้าที่สงบ“เมื่อเช้าหลิวกังจากสํานักงานข่าวหนานกิงโทรหาผม และเมื่อฟังจะน้ําเสียงเขาแล้วดูเหมือนเข้าพยายามจะจับผิดหน่วยงานราชการ!” โจวหยินหยูกล่าวอย่างโกรธเคือง: “เกินไป! นี่เป็นการบิดเบือนข้อเท็จจริงโดยเจตนา!”

ในเวลานี้หยูหลงเฟิงก็ได้ยินข่าวและรีบมาที่สํานักงานของดงซูบินทันทีที่รายงานนี้ออกมาเท่ากับทําให้ทุกคนในสํานักงาน ถนนกวางหมิงถูกไฟไหม้ สิ่งนี้ไม่เพียงส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของสํานักงานเขตเท่านั้น แต่ยังทําให้ภาพลักษณ์ของสํานักงานเขตเสียหายอย่างรุนแรงอีกด้วย!

ดงซูบินวางมมือไปที่โต๊ะและตบโต๊ะ” “ผู้อํานวยการหยู คุณสามารถติดต่อแผนก ประชาสัมพันธ์ของคณะกรรมการพรรคเขตเพื่อดูว่าคุณสามารถถอนหนังสือพิมพ์หนางกิงฉบับนี้

ได้หรือไม่! ”

หยูหลเพิ่งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เขาก็ไปอยู่ดีโจวหยินหยูถาม “ท่านเลขาธิการเราควรทําอย่างไรตอนนี้?” ”

ดงซูบินมองดูหนังสือพิมพ์อีกครั้งแล้วตบโต๊ะซ้ําแล้วซ้ําเล่า” “ข่าวเช้าหนางกิ่งนี้ตีพิมพ์รายงานดังกล่าวที่ขัดขวางข้อเท็จจริงเสมอหรือไม่”

โจวหยินหยูไตร่ตรอง “ไม่ แต่เมื่อเทียบกับหนังสือพิมพ์อื่น ๆ พวกเขากล้าที่จะ เขียนอะไรก็ได้”

“อย่างงั้นหรอ” โจวซินเยียนพูดขึ้นทันใด “ปีที่แล้วครอบครัวของเราไปร้านอาหาร ดูเหมือนเราจะได้เห็นรัฐมนตรีเผิงจากแผนกองค์การและพี่น้องสองคนจากสํานักงานหนานิง รับประทานอาหารอยู่”

เผิงกันกับหลิวกังสํานักงานหนากิงนั้นหรอ ?

ดงซูบินเข้าใจสถาณการณ์ครั้งนี้ทันที นี่มันบ้าเหรอ?

“เผิงกุน?” โจวเหยียนหยู่รําคาญ: “มุมมองโดยรวมของเขาเป็นอย่างไร ให้หนังสือพิมพ์เขียน ไร้สาระเสียนี่กระไร! นี่ไม่เพียงแต่ทําลายชื่อเสียงของสํานักงานเขตของเราเท่านั้น! ชื่อเสียงของเขตจะถูกทําลายจากคนพวกนั้น! ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายนี้เป็นเรื่อง ถ้าไม่ใช่เพราะเผิงกุนเข้ามายุ่ง ชาวบ้านจะไม่ต่อต้าน และคนของเราจะไม่ถูกทําร้าย ไม่มีทางมีอะไรเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ ตอนนี้เขาสร้างปัญหาและทุบตีเรา คนอะไรอย่างนี้!” ดงซูบินอารมณ์ไม่ดี โบกมือให้พวกมันกลับไป และนั่งสูบบุหรี่อยู่คนเดียว

รายงานข่าวของสํานักข่าวหนานกิงทําให้เกิดปฏิกิริยารุนแรงจากผู้คนในทันทีในช่วงเวลาสั้น ๆ

ผู้อยู่อาศัยจํานวนมากที่ไม่รู้ความจริงเรียกว่าที่สํานักงานเขตกวางหมิง บางคนเข้ามาอย่างไม่เลือกหน้าและดุพวกเขาโดยนํางานมาที่สํานักงานเขต . มีผลกระทบอย่างมาก!

ตอนสิบโมงเช้า ดงซูบินโทรไปทางเขตมาสอบสวน แต่ผลตอบรับกลับท่าให้ดงซูบินหงุดหงิด และฉันไม่รู้ว่าหัวหน้าเขตคนใดทําป้ายสีพวกเรา เดิมทีคณะกรรมการตรวจสอบวินัยได้ระบุว่า เมื่อวานก็จบลงแล้ว กลายเป็นความเปลี่ยนแปลง และดูเหมือนว่าเขตกําลังจะลงโทษดงซูบิน!

มันจะบ้าไปแล้ว! มันไม่ใช่เรื่องจริงเลย!

นี่เป็นการทําให้รายงานของสํานักข่าวหนานกิงผิดพลาดหรือไม่? ?

ดงซูบินเสนอคดีขึ้นมา เขายอมรับว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับหัวหน้าเขตหลายคน ดังนั้น ดงซูบินต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่โดดเดี่ยวและไร้หนทาง ดังนั้นตอนนี้ไม่มีใครสามารถช่วยตัวเองให้มีความยุติธรรมได้ แต่คุณทําได๋ ข่มเหงคนมากเกินไป จริงไหม? ฉันปกป้องลูกน้องของฉัน! ปกป้องความปลอดภัยของเจ้าหน้าที่สํานักงานเขตของเรา! แก้ไขปัญหาสําหรับคนส่วนใหญ่ ที่มีผลประโยชน์เสียหายจากการก่อสร้างที่ผิดกฎหมาย! ขอความเป็นธรรม!

คุณจะลงโทษฉันตอนนี้หรือไม่ อะไรกัน!

เป็นเพราะรายงานจากสํานักงานข่าวหนานกิงมันไม่สมผลเลยจริงไหม? ?
ฉันจะไม่ยอม!

พวกคุณบังคับฉันเองที่ทําให้ฉันโมโห! !ตอนแรกฉันเองไม่ได้ติดใจอะไร! แต่สํารับตอนนี้คงคิดอย่างงั้นไม่ได้แล้ว! อยากดูว่าใครกล้าทําโทษฉัน!