POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) - ตอนที่ 509 การเลื่อนตําแหน่งครั้งใหม่

เก้าโมงเช้า

ลานหน้าบ้านของดงซูบิน

“พี่ซุน นอกเหนือจากตําแหน่งอื่น ๆ ของสํานักการค้าจีน มีการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง?”

“พี่หลัวไม่ถึงถูกกล่าวถึงเป็นรองผู้อํานวยการและไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” “เมื่อผู้อํานวยการหลัวก็ต้องขึ้นตําแหน่งไป ก็จะไม่มีผู้นําในสํานักงาน?” ดงซูบินถาม

“เอาล่ะ เมื่อพิจารณาว่าเกาแพนเหว่ยยังอายุน้อย ผู้อํานวยการหลัวจะเป็นผู้อํานวยการสํานักงานในขณะนี้ และเกาแพนเหว่ยอาจรับช่วงต่อในอนาคต
“แล้วเจียหยาน?” “ผู้อํานวยการเจียไม่ขยับ…

ดเหมือนดงซบินดจะพูดเหมือนว่าเสียวหลานนั้นได้ยึดสํานักงานส่งเสริมการลงทุนได้ แล้วจากคณะกรรมการพรรคคนอื่นๆ

หลังจากนั้นไม่นาน ซันซูลี่ ก็พูดขึ้นทันทีว่า: “นักลงทุนจากญี่ปุ่นหลายคนอาจจะเดินทางมาลงทุนกับเราเร็วๆนี้?”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นหัวหน้าสํานักนี้แล้ว “ดงซูบินยิ้มและตบแขนเขา” คุณไม่จําเป็นต้องขอคําแนะนําจากฉัน ทําหน้าที่ของคุณให้ดี และอย่าปล่อยให้ความไว้วางใจของผู้นําเหล่านั้นลดลง ..

ซุนซูลี่กระพริบตาและพูดว่า: “นักลงทุนชาวญี่ปุ่นที่เข้าร่วมสมาคมพ่อค้าโตเกียวนั้นเคยติดต่อกับคุณ มิฉะนั้นผมจะขอค่าแนะนําจากนายกเทศมนตรีเสียวหลาน?” รองนายกเทศมนตรี จ้าวจินหลงก็มีเอี่ยวกับงานนี้ด้วยและ เขาจะขอคําแนะนํา นายกเทศมนตรีจ้าว ซึ่งเขาก็รู้ดีว่าเขาคงเข้าถึงนายกเทศมนตรีเสี่ยวไม่ได้ง่ายได้ แต่ซันซูลี่เองก็แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่พยายายามสื่อมัน หมายความว่าเขาจะเดินตามคําสั่งของนายกเทศมนตรีเสี่ยว ซึ่งหมายความว่าเขาอยู่ฝั่งเดียวกับดงซูบินแล้ว

ดงซูบินพยักหน้า ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ถ้าเขาไม่ได้อาวุโสที่สุด เขาคงจะไม่ได้นั่งในตําแหน่งนี้ และบางที่ดงซูบินอาจจะไม่ได้เห็นตัวตนของเขา แต่ซันซูลี่ไม่เพียงมาเยี่ยมอย่างจริงใจ แต่ยังนําของขวัญมาแสดงความห่วงใยเขาด้วย สิ่งนี้ทําให้ดงซูบินมองเขาไม่ผิด

สิบนาทีต่อมา ซุนชูลี่กล่าวอําลาด้วยความกังวลใจ เขาจากไปพร้อมกับภรรยาของเขา

ทันทีที่ประตูห้องปิด ลวนเสี่ยวปิงก็พูดอย่างกระตือรือร้นว่า“ซูบิน ลูกหมายความว่า อย่างไร.. ลูกจะลาออกแล้วหรอ?” ดงซูบินยิ้ม “ตอนนี้มันจบแล้ว ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะดี”

“เอาล่ะ แม่ผมต้องไปแล้วค่อยเจอกันอีกที”

“จะไปไหน”

“ผมนัดกับนายกเทศมนตรีเสี่ยวไว้…

“ถ้าอย่างนั้นแม่จะรอทานอาหารเย็น และทางที่ดีควรพาเธอมาทานข่าวกับเราด้วย…”

ณ คณะกรรมการประจําเทศมณฑล

ถึงแม้จะเป็นวันพักผ่อนแต่ก็ยังมีทํางานล่วงเวลาอีกมาก มันเป็นกิจวัตรมาหลายวันแล้ว และดงซูบินก็ทํางาน ที่นี่ยังมีคนอีกมากฝูงชนมองดูเขาด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นดงซูบิน พวกเขาถึงกับพูดไม่ออก

คุณเห็นอะไรไหมนั้นเขาไง ดงซูบินขึ้นไปชั้นบน ผลักประตูเมืองเข้าไปในสํานักงานของนายกเทศมนตรีเสี่ยว เสี่ยวหลานสวมชุดสูทสีดํานั่งอยู่ที่โต๊ะและพูดคุยกับผู้อํานวยการสํานักงานเหยาย

เมื่อเห็น ดงงซูบินเข้ามา เสี่ยวหลาน มองที่เขาแกล้งทําเป็น: “คุณช่วยเคาะประตูก่อนได้ไหม ไม่ใช่ผวดพาดเข้ามาอย่างงี้ ”

ดงซูบินเองก็รู้ดีว่าเสี่ยวหลานกําลังแสดงอยู่และพูดด้วยความรําคาญว่า: “นายก เทศมนตรีเสียว ผมเพิ่งออกจากตําแหน่งไม่กี่วันไม่ใช่เหรอ ทําไมคุณถึงแต่งตั้งหัวหน้าสํานักงานคนใหม่เลย?” “เสี่ยวหลานเอียงศีรษะของเธอ”น้องเหยา เนื้อหาของการประชุมไม่มีปัญหาอะไร ใช่ไหม มันโอเค?”

เหยายพูดว่า: “โอเคค่ะ งั้นดิฉันขอกลับก่อน” 4

เมื่อประตูปิด ดงซูบินก็นั่งลงที่โต๊ะของเธอแบบเป็นกันเอง “ผมขอบคุณนายกเทศมนตรีเสี่ยว เราไม่ได้นําสิ่งนี้ ทุกคนสามารถเห็นความสําเร็จของผมในสํานักงานส่งเสริมการลงทุน ผมได้ทําภารกิจเสร็จสิ้นไปแล้วได้เงินมา 500 ล้านหยวน ไป สมาคมพ่อค้าแห่งโตเกียวเองก็สนใจมาลงทุนกับเรา ผมไปทําอะไรผิดอย่างงั้นหรอ! หรือว่าใช้ประโยชน์จากผมแล้วก็พอแล้ว?”เสียงดังมากจนทุกคนในทางเดิน

เมื่อได้ยินเช่นนั้นดงซูบินยิ้มและพูดว่า: “คุณนี้ยังเด็กจริง? …”

ดงซูบินกล่าวอย่างตรงไปตรงมา: “ผมยังเด็กอย่างงั้นหรอ แล้วผมต้องทําอย่างไร ถึงจะกลายเป็นผู้ใหญ่ในสายตาคุณ และดูเหมือนว่าคุณจะมีความสุขมากด้วยนะ”

เสี่ยวหลาน ยิ้มและพูดว่า: “ทําไมฉันถึงรู้สึกมีความสุขมากอย่างงั้นหรอ?”

“คุณมีความสุขเพราะผมลงจากตําแหน่งอย่างงั้นหรอ?”

“คุณเองคงยังไม่เข้าใจสินะ” “เสี่ยวหลาน ยิ้มที่หางตาของเธอ”เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ มันเป็นผล เพราะความสามารถที่โดดเด่นของคุณ ”

ดงซูบินรู้ว่าเขาเองไม่มีสิทธิที่จะไปโต้เถียงอะไรกับเธอ เขาทําได้เพียงแค่สูดหายใจเข้าลึก เขาพูดอย่างมีความสุข: “ครั้งสุดท้ายที่ผมกําลังมองหาการโยกย้าย เมื่อไม่ถึงเวลา ความสามารถก็เช่นกันมันยังไม่พอ และผมเพิ่งได้เลื่อนเป็นหัวหน้าสํานักและคราวนี้ ตําแหน่งของผมคือถูกชิง ไปหลังจากเหตุเครื่องบินตก นั้นคือสาเหตุที่ทําให้หลายคนคิดว่าผมตายไปแล้ว แต่ถึงยังไง ก่อนหน้านั้นผมเองก็ทําผลงานให้กับสํานักส่งเสริมการลงทุนไว้มาก ผมเองแค่อยากได้เลื่อนตําแหน่งตอนนี้ผมทําไม่ได้!” แน่นอนว่าเธอจะต้องภรรยาในอนาคตเขาและเขาจะไม่ปิดบังเรื่องนี้กับเธอ

เสี่ยวหลานหัวเราะและดู: “ข้าราชจะต้องไม่ใฝ่สูง”!”

ดงซูบินไม่เห็นด้วย: “ทหารที่ไม่อยากเป็นนายพลไม่ใช่ทหารที่ดีและผู้นําที่ไม่ต้องการเป็นข้าราชการคือ ไม่ใช่ผู้นําที่ดี ผมต้องการขึ้นตําแหน่งไป และนั่นคือการรับใช้ประชาชนให้ดีขึ้น

เสี่ยวหลานมองขึ้นไปที่เขา “คุณต้องการไปที่ไหน”

ดงซูบินไอขุดลึกลงไปในดินอ่อน: “เลขานุการเมือง ? ”

“อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน.’ เสี่ยวหลาน กล่าวหยาบคาย: “การที่จะเป็นเลขานุการเมืองนั้นต้องใช้ทักษะมากมายและมีความยากลําบาก การที่จะขึ้นไปถึงระดับนั้นต้องยอมสูญเสียหลายอย่าง?

ดงซูบินเองก็ต่อรอง:” ถ้าอย่างงั้นผมขอเป็นหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงสาธารณะ(สํานักงานตํารวจ) ”

“นั้นยิ่งยากเลย การที่คุณยังไม่ได้อาวุโสและจะขึ้นเป็นหัวหน้าสํานักได้ยังไง ?”

“ผมคิดว่าผมมีคุณสมบัติเพียงพอ”

เสี่ยวหลานเองก็มอง เธอเองก็โมโหแต่ก็พูดตลก

. หากไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเครื่องบินตกเขาต้องการโอนคุณสมบัติของเขาไปยังส่วนอื่น ๆ เพื่อเตรียมรับตําแหน่งรองผู้อํานวยการจะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งหรือสองปีก่อนที่เขาจะได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้อํานวยการสํานักงาน สํานักงานส่งเสริมการลงทุน 3 เดือน เขายังเด็กและเป็นไปไม่ได้เลย ไม่ว่าเขาจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งสูงเพียงใด แม้ว่าดงซูบินจะมีผลงานโดดเด่นแค่ไหน แน่นอนไม่เคยมีใครเตยได้ยินว่าคุณจะเลือนระดับขึ้นอีกระดับหลังจากถูกกล่าวถึงสามเดือน แม้กระทั่ง ถ้าพ่อของดงซูบินเป็นเลขาของคณะกรรมการพรรคจังหวัดหยางซี ก็ไม่กล้าที่จะใช้เส้นสายทําแบบนี้เช่นกันมันสอดคล้องกับหลักการของการเลื่อนตําแหน่งขั้นสูง แต่เรื่องนี้จะแตกต่างออกไปทันทีที่กลับมาดงซูบิน เขาเสียตําแหน่งของเขาไป เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับไปสํานักงานส่งเสริมการลงทุน และเขาก็จะไม่ไปจริงๆหรือไม่ ด้วยเหตุนี้ดงซูบินจึงเสร็จสิ้นภารกิจของสํานักงานส่งเสริมการลง 500 ล้านครั้งก่อนกําหนด ความสําเร็จนี้ได้กลายเป็ยเพียงผลงานส่งท้ายที่แห่งนี้

ดังนั้นดงซูบินมีทางเลือกเดียวเท่านั้นคือเลื่อนตําแหน่งได้เท่านั้นและไม่มีใครสามารถทําอะไรได้

“เสี่ยวหลานนั้นคุณจะไปไหน…”

เสี่ยวหลานยิ้ม“ฉันเองคิดเรื่องนี้มาตลอดสองวันที่ผ่านมา แต่ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะส่งนายไปที่ไหนดี ต้องดูว่ามีตําแหน่งขาดแคลนตรงไหน”
“แล้วต้องทํายังไง? ”

“กลับไปรอข้อความ

“อีกนานไหม” ”

การอดอาหารคือหนึ่งสัปดาห์ การช่าคือหนึ่งเดือน” .. เสี่ยวหลานไม่ได้หยอกล้อเขาอีกต่อไปและพูดว่า: “คุณไม่ต้องการไปเมืองอย่างงั้นหรอ พี่สาวเสี่ยวพยายามช่วยย้ายไปที่เขตเทศมณฑลเพื่อที่คุณจะได้กลับบ้านและรออย่างใจจดใจอ ถ้าฉันไม่สนใจเรื่องนั้นแล้วฉัน จะเป็นธุระให้คุณอย่างงั้นหรอ ห้ะ?…

“นี่แหละที่ผมรอคําตอบอยู่”

ในที่สุดก็ได้เลื่อนขั้น!

ในวันนี้ดงซุบินรอคอยมานานมาก!